*ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Έχω διαβάσει μερικά απ’ τα βιβλία που έχετε εκδώσει, αλλά αυτή η εμπειρία να κάθεται κανείς και να σας μιλάει…
*ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: …είναι διαφορετική απ’ το διάβασμα ενός βιβλίου.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Εντελώς, μα εντελώς διαφορετική!
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Συμφωνώ.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Χθες το βράδυ (μετά τη συζήτησή μας) διάβασα ένα βιβλίο σας κι έβρισκα λίγο περισσότερο νόημα. Πώς γίνεται αυτό;
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Είναι κανείς σοβαρός άνθρωπος και καθώς και ο άλλος άνθρωπος είναι σοβαρός, υπάρχει επαφή, δημιουργείται μια σχέση, ένα ταυτόχρονο πλησίασμα του θέματος με σοβαρότητα. Αλλά αν δεν είσαι σοβαρός, απλώς λες: «Εντάξει, είναι πολύ ευχάριστο να μιλάει κανείς για όλα αυτά, αλλά ποιος ο λόγος;» και τα παρατάς.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Ναι.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Σίγουρα, κύριε, σε κάθε είδους σχέση που έχει νόημα πρέπει να υπάρχει συνάντηση στο ίδιο επίπεδο, την ίδια στιγμή, με την ίδια ένταση, διαφορετικά δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει σχέση. Και ίσως αυτό να συμβαίνει όταν καθόμαστε εδώ μαζί. Γιατί όταν νιώθει κανείς την αναγκαιότητα και την ένταση ενός πράγματος που πρέπει να γίνει, εδραιώνεται μια σχέση που είναι κάτι αρκετά διαφορετικό απ’ το να διαβάζεις ένα βιβλίο.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Το βιβλίο δεν έχει ζωή.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Οι τυπωμένες λέξεις δεν έχουν ζωή αλλά, αν είσαι σοβαρός, μπορείς να δώσεις ζωή στις τυπωμένες λέξεις.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Και ποια είναι η συνέχεια από κει και μετά;
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Μετά αναρωτιέσαι αν είναι δυνατό να μεταδώσεις στους άλλους αυτή την ποιότητα αναγκαιότητας, αυτή την ποιότητα έντασης της δράσης που πρέπει να γίνει τώρα;
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: …πραγματικά τώρα…
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Ναι, όχι αύριο ή χθες.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Δράση, που σημαίνει παρατήρηση στο ίδιο επίπεδο.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Και ο τρόπος που λειτουργεί είναι πάντα: βλέπεις και δρας, βλέπεις και δρας, βλέπεις και δρας.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Ναι.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Πώς μπορεί, λοιπόν, να συμβεί αυτό; Κατ’ αρχάς, όπως είπαμε και χθες, κύριε, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά. Άλλοι παίζουν μ’ αυτά. Υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι σοβαροί άνθρωποι. Οι ενενήντα πέντε στους εκατό, λένε: «Λοιπόν, αν μας προσφέρεις διασκέδαση, όλα είναι μια χαρά, αλλά αν όχι, δεν είσαι ευπρόσδεκτος». Διασκέδαση, σύμφωνα με τη δική τους ιδέα τι είναι διασκέδαση. Οπότε τι μπορείς να κάνεις; Ξέροντας ότι υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο που είναι πραγματικά απελπισμένα σοβαροί, τι θα κάνεις; Μιλάς σ’ αυτούς και μιλάς και στους ανθρώπους που θέλουν να διασκεδάσουν. Αλλά δεν σε νοιάζει αν θα σ’ ακούσουν ή αν δεν θα σ’ ακούσουν.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Δεν λέω: «Στους ανθρώπους που θέλουν δεκανίκια, πρόσφερε δεκανίκια!»
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Όχι.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Ούτε λέω στους ανθρώπους που θέλουν βόλεμα, μια λεωφόρο φυγής, «πηγαίνετε κάπου αλλού…» Ξέρετε, κύριε, νομίζω ότι αυτό είναι, ίσως, εκείνο που συνέβη με όλες τις θρησκείες, με όλους τους αποκαλούμενους δάσκαλους. Έχουν πει: «Πρέπει να βοηθήσω αυτό τον άνθρωπο, εκείνο τον άνθρωπο και τον άλλο εκεί». Αυτόν που έχει άγνοια, αυτόν που μισοξέρει και τον πολύ έξυπνο. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικό του είδος τροφής. Μπορεί να το ’χουν πει αυτό- εμένα προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Απλώς προσφέρω σε όλους ένα λουλούδι κι αν θέλουν ας το μυρίσουν, αν θέλουν ας το καταστρέψουν, ας το μαγειρέψουν, ας το κόψουν κομματάκια… Δεν είναι δική μου δουλειά τι θα το κάνουν.
*ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: …είναι διαφορετική απ’ το διάβασμα ενός βιβλίου.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Εντελώς, μα εντελώς διαφορετική!
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Συμφωνώ.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Χθες το βράδυ (μετά τη συζήτησή μας) διάβασα ένα βιβλίο σας κι έβρισκα λίγο περισσότερο νόημα. Πώς γίνεται αυτό;
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Είναι κανείς σοβαρός άνθρωπος και καθώς και ο άλλος άνθρωπος είναι σοβαρός, υπάρχει επαφή, δημιουργείται μια σχέση, ένα ταυτόχρονο πλησίασμα του θέματος με σοβαρότητα. Αλλά αν δεν είσαι σοβαρός, απλώς λες: «Εντάξει, είναι πολύ ευχάριστο να μιλάει κανείς για όλα αυτά, αλλά ποιος ο λόγος;» και τα παρατάς.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Ναι.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Σίγουρα, κύριε, σε κάθε είδους σχέση που έχει νόημα πρέπει να υπάρχει συνάντηση στο ίδιο επίπεδο, την ίδια στιγμή, με την ίδια ένταση, διαφορετικά δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει σχέση. Και ίσως αυτό να συμβαίνει όταν καθόμαστε εδώ μαζί. Γιατί όταν νιώθει κανείς την αναγκαιότητα και την ένταση ενός πράγματος που πρέπει να γίνει, εδραιώνεται μια σχέση που είναι κάτι αρκετά διαφορετικό απ’ το να διαβάζεις ένα βιβλίο.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Το βιβλίο δεν έχει ζωή.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Οι τυπωμένες λέξεις δεν έχουν ζωή αλλά, αν είσαι σοβαρός, μπορείς να δώσεις ζωή στις τυπωμένες λέξεις.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Και ποια είναι η συνέχεια από κει και μετά;
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Μετά αναρωτιέσαι αν είναι δυνατό να μεταδώσεις στους άλλους αυτή την ποιότητα αναγκαιότητας, αυτή την ποιότητα έντασης της δράσης που πρέπει να γίνει τώρα;
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: …πραγματικά τώρα…
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Ναι, όχι αύριο ή χθες.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Δράση, που σημαίνει παρατήρηση στο ίδιο επίπεδο.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Και ο τρόπος που λειτουργεί είναι πάντα: βλέπεις και δρας, βλέπεις και δρας, βλέπεις και δρας.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Ναι.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Πώς μπορεί, λοιπόν, να συμβεί αυτό; Κατ’ αρχάς, όπως είπαμε και χθες, κύριε, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά. Άλλοι παίζουν μ’ αυτά. Υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι σοβαροί άνθρωποι. Οι ενενήντα πέντε στους εκατό, λένε: «Λοιπόν, αν μας προσφέρεις διασκέδαση, όλα είναι μια χαρά, αλλά αν όχι, δεν είσαι ευπρόσδεκτος». Διασκέδαση, σύμφωνα με τη δική τους ιδέα τι είναι διασκέδαση. Οπότε τι μπορείς να κάνεις; Ξέροντας ότι υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο που είναι πραγματικά απελπισμένα σοβαροί, τι θα κάνεις; Μιλάς σ’ αυτούς και μιλάς και στους ανθρώπους που θέλουν να διασκεδάσουν. Αλλά δεν σε νοιάζει αν θα σ’ ακούσουν ή αν δεν θα σ’ ακούσουν.
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Δεν λέω: «Στους ανθρώπους που θέλουν δεκανίκια, πρόσφερε δεκανίκια!»
ΣΟΥΑΜΙΤΖΙ: Όχι.
ΚΡΙΣΝΑΤΖΙ: Ούτε λέω στους ανθρώπους που θέλουν βόλεμα, μια λεωφόρο φυγής, «πηγαίνετε κάπου αλλού…» Ξέρετε, κύριε, νομίζω ότι αυτό είναι, ίσως, εκείνο που συνέβη με όλες τις θρησκείες, με όλους τους αποκαλούμενους δάσκαλους. Έχουν πει: «Πρέπει να βοηθήσω αυτό τον άνθρωπο, εκείνο τον άνθρωπο και τον άλλο εκεί». Αυτόν που έχει άγνοια, αυτόν που μισοξέρει και τον πολύ έξυπνο. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικό του είδος τροφής. Μπορεί να το ’χουν πει αυτό- εμένα προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Απλώς προσφέρω σε όλους ένα λουλούδι κι αν θέλουν ας το μυρίσουν, αν θέλουν ας το καταστρέψουν, ας το μαγειρέψουν, ας το κόψουν κομματάκια… Δεν είναι δική μου δουλειά τι θα το κάνουν.
“Το ξύπνημα της Νοημοσύνης” 2ος τόμος,μετάφρ. Στ.Ταπτά-Ν.Πιλάβιος, εκδ. Κέδρος
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.