Δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε, παρὰ μόνον νὰ μάθουμε…

Ὅσο βαρὺ κι ἐὰν ἀκούγεται κάτι τέτοιο, ἰδίως στὶς ἡμέρες μας, ποὺ σχεδὸν ὅλα «τὰ σκιάζει ἡ φοβέρα καὶ ἡ σκλαβιά», τελικῶς ναί, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι. Κι αὐτὴ ἡ διαπίστωσις δὲν εἶναι δική μου, μὰ προέρχεται ἐκ τῆς παρατηρήσεως τῶν ἱστορικῶν γεγονότων καὶ μόνον.

Ἐδῶ καὶ αἰῶνες, θύματα αὐτοβούλως στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων, τὸ ἔνα πάθημα διεδέχετο τὸ ἄλλο. Ἀπὸ τὸν ἔναν δυνάστη περνούσαμε στὸν ἄλλον καὶ ἀπὸ τὴν μία μορφὴ βίας στὴν ἐπομένη. Τελικῶς ὅμως σέ τί διέφεραν ὅλοι αὐτοί; Καί ποιός ὁ λόγος που οἱ κάθε λογῆς δυνάστες ἔφθασαν ἔως ἐδῶ, γιά νά μᾶς ὑποδουλώσουν;

Βάσει τῆς ἐπισήμου ἱστορίας (ἐπαναλαμβάνω ἐπισήμου, διότι μόνον αὐτὴν διδασκόμεθα καὶ πάντα ὑπὸ πολλοὺς ὄρους…!!!), τὰ πρῶτα κύματα δυναστῶν τὰ προσηλκύσαμε μόνοι μας. Ζητῶντας βοήθεια ἀπὸ τοὺς Ῥωμαίους, γιὰ νὰ καθυποτάξουμε ἢ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε συμπατριῶτες μας, ἐπιτύχαμε νὰ πατήσουν στοὺς τόπους μας οἱ Ῥωμαῖοι καί, καταληκτικῶς, νὰ ἀποτελέσουν τὴν ἀρχὴ πολλῶν ἄλλων ἀλληλοδιαδεχομένων κατακτητῶν, ποὺ σκοπό τους εἶχαν πάντα ἁπλῶς νὰ μᾶς χρησιμοποιοῦν. Κι ἔτσι, πάντα αὐτοβούλως, ὡς κλασσικοὶ «Ἐπιμηθεῖς», τρέχαμε κατόπιν ἑορτῆς νὰ μαζέψουμε τὰ …ἀμάζευτα, ποὺ μόνοι μας ἀφήσαμε στὴν τύχη τους. Ἀν τὶ δῆλα δὴ νὰ κυττάξουμε δίπλα μας γιὰ συμμάχους, ἐμεῖς ἐπιλέγαμε διαρκῶς νὰ …«ψοφήσῃ ἡ κατσίκα τοῦ γείτονος», ὄχι διότι ἀπαραιτήτως ἦταν κακὸς ὁ γείτων ἢ ἡ …κατσίκα του, παρὰ μόνον διότι ἐμεῖς ἤμασταν, εἴμαστε καὶ θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ εἴμαστε ὑπόδουλοι τῆς ἀμαθείας μας, τῶν συναισθημάτων μας καὶ τῆς (ὁποίας, κατὰ περίπτωσιν) μικρᾶς ἢ μεγάλης φιλοδοξίας μας.

Κατὰ τὴν αὐτὴν τακτικήν, σὲ μεγάλον βαθμό, ἐὰν δὲν προσκαλέσαμε, σίγουρα ὑποστηρίξαμε, διὰ τῆς …ἀπουσίας μας, κάθε μικρὰ ἢ μεγάλη εἰσβολή, ἀδυνατῶντας νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μὲ τὰ χεράκια κομματιάζαμε τὸ ἴδιο μας τὸ σῶμα. 
Καί, σήμερα, τελικῶς, βιώνοντας τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς κατ’ ἐξακολούθησις δικῆς μας ὑποχωρήσεως, ἀδυνατοῦμε νὰ ἀποδεκτοῦμε τὸν δικό μας ῥόλο, ἀλλὰ μονίμως μετακυλοῦμε σὲ ἄλλους τὰ βάρη τῶν δικῶν μας λαθῶν καὶ παραλήψεων.

Αὐτὰ ὅμως πάει, συνέβησαν. Καὶ τὸ νὰ συνέβησαν σκέτο εἶναι μία κουβέντα, ἀλλὰ τὸ νὰ συνέβησαν δίχως νὰ μᾶς διδάξουν, εἶναι ὀξυμωρία ποὺ φθάνει στὰ ὅρια τῆς αὐτοχειρίας. Ἀν τὶ δῆλα δὴ νὰ κυττάξουμε πίσω μας, νὰ μελετήσουμε, νὰ διδαχθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ ἀποφασίσουμε νὰ …μεταλλαχθοῦμε σὲ αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε γιὰ τοὺς ἄλλους, ἐμεῖς ἐστιάζουμε στὸ πῶς εἶναι οἱ ἄλλοι (ἤ, συνήθως, στὸ πῶς δὲν εἶναι), γιὰ νὰ παραμείνουμε καὶ ἀδρανεῖς καὶ μοιρολάτρες.
Ἀλλά, φεῦ… Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι οἱ ἄλλοι.
Τὸ πρόβλημα εἴμαστε ἐμεῖς…

Ἀλήθεια… Τί ἀκριβῶς πράξαμε ὡς ἄτομα; Τί ἀκριβῶς πράξαμε ὡς συνειδητοποιημένοι πολῖτες; Τί ἀκριβῶς πράξαμε ὡς πατριῶτες;
Θὰ σᾶς ἀπαντήσω ἐγώ, ἂν καὶ κάπως …ίσοπεδωτικά: Τίποτα. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι σὲ κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, ποὺ κατέληξαν ἀποδιοπομπαίοι τράγοι καί, οἱ ὀποῖες, ἀκόμη καὶ σήμερα, παρὰ τὰ δεινά τους, ἐξακολουθοῦν νὰ παλεύουν, ὡς …«τυπικὰ κορόιδα», ποὺ δὲν μαζοποιῶνται…
Ὅμως ἀναφέρομαι σὲ ἐσέναν καὶ σὲ ἐμέναν καὶ στὸν ἄλλον, ποὺ ὄχι μόνον ἀφήσαμε μόνα τους τὰ …«τυπικὰ κορόιδα», ἀλλὰ ἐπὶ πλέον τοὺς ἀπομονώσαμε καὶ τοὺς περιθωριοποιήσαμε, ἀν τὶ νὰ τοὺς ἀγκαλιάσουμε καὶ νὰ τοὺς στηρίξουμε καὶ νὰ συνασπισθοῦμε γύρω τους..

Τὰ χρονικὰ ὅρια οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς τελείωσαν.
Τώρα πιά, θέλουμε δὲν θέλουμε, καλούμεθα νὰ λάβουμε θέσεις σὲ μάχες πολυεπίδες.
Καὶ εἶναι γεγονός, ἐπίσης ἱστορικὰ βεβαιωμένον, πὼς μόνον οἱ καλὰ προετοιμασμένοι μαχητὲς ἔχουν πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Οἱ λοιποί, οἰ παρατηρητές, συνήθως, καταλήγουν …παράπλευρες ἀπώλειες.

Θά γίνουμε ὅμως τελικῶς αὐτό πού πρέπει; Ἤ ὄχι;
Θὰ γίνουμε, ἁπλῶς θὰ γίνουμε διὰ τῆς …βίας.
Ἔως τότε ἂς ἀποφασίσουμε τοὐλάχιστον γιὰ τὸ ἐὰν δικαιούμεθα νὰ πατοῦμε ἐπάνω στὸν πλανήτη.

Φιλονόη

εἰκόνα. 

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ