Αυτοί που μας αγαπούν ποτέ δεν μας αφήνουν αληθινά, ποτέ δε χάνονται

Ένα εξαιρετικό άρθρο για τη θλίψη

Υπάρχει ένα αντίο σε κάθε γεια, όπως υπάρχει τέλος σε κάθε αρχή.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το αναπόφευκτο τέλος είναι να εγκαταλείψουμε αυτόν τον κόσμο, να ελπίζουμε ότι θα έχουμε αντίκτυπο πάνω του και ότι θα τον αφήσουμε λίγο καλύτερο. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί μέρος του κύκλου της ζωής, δεν παύει ποτέ να δημιουργεί  ένα κενό στην καρδιά μας κάθε φορά που χάνουμε κάποιον που αγαπάμε. Είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να περάσουν οι άνθρωποι – να θρηνήσουν έναν αγαπημένο.

Ο θάνατος αφήνει έναν πόνο στην καρδιά που είναι δύσκολο να θεραπευτεί. Το γεγονός ότι ποτέ δεν θα δείτε τον αγαπημένο σας ξανά, ούτε θα ακούσετε τη φωνή του, κάνει τη διαδικασία θλίψης ακόμη πιο καταστροφική.

Μια γυναίκα έχασε την καλύτερη της φίλη και ζητούσε συμβουλές. 

Πένθησε για το θάνατό της και στράφηκε στο διαδίκτυο για κάποιον που θα μπορούσε να της δώσει συμβουλές για να θεραπευτεί από την καταστροφική πραγματικότητα… ότι δηλαδή ποτέ δεν θα μπορούσε να αγκαλιάσει την καλύτερη της φίλη ξανά.

«Η φίλη μου πέθανε. Δεν ξέρω τι να κάνω.»

Πολλοί άνθρωποι στο διαδίκτυο μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου, οι περισσότεροι από τους οποίους εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους προς την ανώνυμη γυναίκα. Μεταξύ του αριθμού των απαντήσεων που συγκέντρωσε η δημοσίευση της γυναίκας, το σχόλιο ενός γέρου απάντησε με μια ειλικρινή και όμορφη απάντηση.

Εδώ είναι η απάντηση του γέρου στην ατυχή αυτή περίσταση, η οποία συγκέντρωσε τα περισσότερα «μου αρέσει».


«Εντάξει λοιπόν, δες. Είμαι γέρος. Αυτό σημαίνει ότι έχω επιβιώσει (μέχρι στιγμής) και πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω και αγαπούσα δεν το έκαναν. Έχω χάσει φίλους, καλύτερους φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, παππούδες, μάνα, συγγενείς, δασκάλους, μέντορες, μαθητές, γείτονες και πολλούς άλλους. Δεν έχω παιδιά και δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο του να χάσεις ένα παιδί. Αλλά αυτή είναι ταπεινή μου γνώμη.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι το συνηθίζεις να πεθαίνουν άνθρωποι. Ποτέ δεν έκανα. Δεν θέλω. Ανοίγει ένα κενό μέσα μου κάθε φορά που κάποιος που αγαπώ πεθαίνει, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις. Αλλά δεν θέλω να μην «πειράζει». Δεν θέλω να είναι κάτι που απλώς θα περάσει. Οι ουλές μου είναι η μαρτυρία της αγάπης και της σχέσης που είχα με αυτό το άτομο. Και αν η ουλή είναι βαθιά, έτσι ήταν και η αγάπη. Ας είναι λοιπόν.

Οι ουλές είναι μαρτυρία της ζωής. Οι ουλές είναι μια απόδειξη ότι μπορώ να αγαπήσω βαθιά και να ζήσω βαθιά, να κοπώ και να θεραπευτώ και να συνεχίσω να ζω και να συνεχίζω να αγαπώ. Και η ουλή είναι ισχυρότερη από την αρχική σάρκα που υπήρχε κάποτε. Οι ουλές είναι μαρτυρία της ζωής. Οι ουλές είναι άσχημες για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να δουν.

Όσο για τη θλίψη, θα δεις ότι έρχεται σε κύματα. Όταν το πλοίο καταστρέφεται για πρώτη φορά, πνίγεσαι, με τα συντρίμμια παντού γύρω σου. Όσα επιπλέουν γύρω σου, σου υπενθυμίζουν την ομορφιά και την μεγαλοπρέπεια του πλοίου που υπήρχε και δεν υπάρχει πια. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επιπλέεις. Βρίσκεις κάποιο κομμάτι από τα συντρίμμια και το κρατάς για λίγο. Ίσως είναι κάτι φυσικό. Ίσως είναι μια χαρούμενη ανάμνηση ή μια φωτογραφία. Ίσως είναι ένα άτομο που επίσης επιπλέει. Για λίγο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επιπλέεις. Να μείνεις ζωντανός.

Στην αρχή, τα κύματα θα είναι 100 μέτρα ψηλά και θα σε συντρίβουν χωρίς έλεος. Θα έρχονται ανά 10 δευτερόλεπτα και δεν θα σου δίνουν χρόνο ούτε για να πάρεις ανάσα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατηθείς και να επιπλέεις. Μετά από λίγο, ίσως εβδομάδες, ίσως και μήνες, θα δεις ότι τα κύματα είναι ακόμα 100 μέτρα ψηλά, αλλά δεν έρχονται τόσο γρήγορα. Όταν έρχονται, εξακολουθούν να σε συντρίβουν. Αλλά στο μεταξύ, μπορείς να αναπνεύσεις, μπορείς να λειτουργήσεις.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκαλέσει τη θλίψη. Μπορεί να είναι ένα τραγούδι, μια φωτογραφία, μια διασταύρωση δρόμου, η μυρωδιά του καφέ. Μπορεί να είναι σχεδόν τα πάντα … και το κύμα έρχεται συντρίβοντας σε. Αλλά ανάμεσα στα κύματα, υπάρχει ζωή.

Κάπου στο μέλλον, και είναι διαφορετικό για όλους, θα διαπιστώσεις ότι τα κύματα είναι μόνο 80 μέτρα. Ή 50. Και ενώ έρχονται ακόμα, έχουν ακόμα μεγαλύτερη απόσταση το ένα από το άλλο. Μπορείς να τα δεις να έρχονται. Μια επέτειος, γενέθλια, ή τα Χριστούγεννα. Μπορείς να το δεις να έρχεται, και να προετοιμάζεσαι.

Και μόλις περάσει από πάνω σου, ξέρεις ότι με κάποιο τρόπο θα βγεις και πάλι στην άλλη πλευρά. Βρεγμένος, οργισμένος, ακόμα να κρατιέσαι σε κάποιο μικροσκοπικό κομμάτι από τα συντρίμμια, αλλά θα βγεις.

Πάρε το αυτό από έναν γέρο. 

Τα κύματα δεν σταματούν ποτέ να έρχονται και με κάποιο τρόπο δεν θες πραγματικά να έρθουν. Αλλά μαθαίνεις ότι θα επιβιώσεις. Και άλλα κύματα θα έρθουν. Και θα επιβιώσεις και από αυτά. Αν είσαι τυχερή, θα έχεις πολλές ουλές από πολλές αγάπες. Και πολλά ναυάγια.»

Ο θάνατος ενός αγαπημένου θα σας αφήσει με έναν πόνο που δεν θεραπεύεται πλήρως, αλλά η αγάπη που έχετε διαμορφώσει και μοιραστεί πάντα θα σας αφήνει με μια μνήμη που κανείς δεν μπορεί να σβήσει.
Αυτοί που μας αγαπούν ποτέ δεν μας αφήνουν αληθινά.

Ο Μαχάτμα Γκάντι είπε κάποτε: «δειλός είναι κάποιος που δεν μπορεί να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων.» 

Έτσι, να είστε υπερήφανοι για τις ουλές που έχει η καρδιά σας, δείχνουν μόνο πόση αγάπη μπορεί να δώσει η καρδιά σας. Δείχνουν πώς η καρδιά σας δεν κουράζεται ποτέ από την αγάπη.

Μάγεια Τ.

awakengr

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ