Δυστυχώς συνηθίσαμε στους ψεύτικους ανθρώπους.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι. Ζω έτσι όπως εγώ θέλω; Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ζήσει έτσι όπως αυτός θέλει;

Όλοι μας από μικροί είχαμε μια πιθανή ιδέα για το τι θα θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Κλασσική ερώτηση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλοι με ρωτούσαν συνεχώς τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. 

Ποιες βλέψεις έχω για το μέλλον. Θυμάμαι που πάντα απαντούσα απότομα και με σιγουριά «δικηγόρος, γιατρός, ζωγράφος..».

Η αλήθεια ήταν ότι ποτέ μου δεν καταστάλαξα κάπου που να επέμενα αργότερα όσο μεγάλωνα. Σκεφτόμουν ώρες ότι ίσως έχω κάποιο πρόβλημα που μου άρεσαν όλα τα επαγγέλματα ή που δεν μπορούσα να βρω κάποιο επάγγελμα που να με εκφράζει. Ενώ όλα τα άλλα παιδιά στην ηλικία μου γνώριζαν από μικροί τι θέλανε να γίνουνε και τότε αναρωτιόμουν « τι στο καλό συμβαίνει με εμένα;» ώσπου κατέληξα στο πόρισμα ότι υπάρχουν δυο ειδών παιδιών: αυτά που είναι κατασταλαγμένα για το αν θα ακολουθήσουν τις επιστήμες και αυτά που ακόμα ψάχνουν το νόημα της ζωής.

Πόσο σημαντικό είναι να βρεις κάτι που να σε εκφράζει; Είναι σαν την κολόνια. Ο κάθε άνθρωπος φοράει μια συγκεκριμένη κολόνια που αυτός πιστεύει ότι του ταιριάζει απόλυτα. Και όταν τη μυρίζεις μια φορά αποτυπώνεται στο μυαλό σου η εικόνα του ατόμου. Έτσι έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους. Μέσα από τη μυρουδιά τους και όχι της δουλειά τους.

Έχω φτάσει όμως σε μία ηλικία που πρέπει ήδη να γνωρίζω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Η ζωή είναι τόσο μικρή για να κάθεσαι να σκέφτεσαι τις συνέπειες και τις προϋποθέσεις. Ρισκάρεις και βλέπεις. Κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουμε. Δικαιολογημένα αποκαλούμε τους εαυτούς μας ρεαλιστές. Όμως δεν είμαστε τίποτα άλλο από δειλοί και ψεύτικοι.

Η ζωή είναι αληθινή, την βλέπεις, την αισθάνεσαι, την αγγίζεις, την γεύεσαι. Αλλά μόνο αληθινοί άνθρωποι μπορούν να την αναγνωρίσουν. Οι υπόλοιποι ζούνε μέσα σε ένα ψέμα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ένα ψέμα φτιαχτό από υποκρισία και εγωισμό μόνο και μόνο για να αποφύγουν μια αλήθεια που ίσως δεν αντέχουν, που ίσως δε είναι προορισμένοι να την ζήσουν.

Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ τους ψεύτικους ανθρώπους, που όταν πλέον βρούμε κάποιον αληθινό ψάχνουμε να βρούμε το λάθος του. Αυτό εν μέρει ορίζει και εμάς ψεύτικους.

Μια ψεύτικη κοινωνία, αυτό είμαστε. Όλοι φοβόμαστε να πούμε αυτά που θέλουμε, να πράξουμε αυτά που σκεφτόμαστε, να ρισκάρουμε χωρίς να σκεφτούμε τις συνέπειες. Και όλα αυτά γιατί είμαστε ψεύτικοι, υποκριτές, κλειστόμυαλοι και κριτικοί.

Ποιος θα έδινε σημασία στην στοχαστική παρατήρηση των πραγμάτων όταν όλοι καίγονται για ύλη και ηδονή;

Ένας ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να δει πιο καθαρά τα πράγματα από τον υποδουλωμένο. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στον πλανήτη; Είναι δυνατόν να τους γνωρίζουμε όλους; Μπορεί να λέμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός , πράγμα που ισχύει, όμως όλοι μας έχουμε κάτι κοινό μεταξύ μας. Αυτό ήταν το δεύτερο πόρισμα μου. Έτσι έφτασα στο σημείο να κατατάξω τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες: στους ελεύθερους , υποδουλωμένους και ¨ξεχασμένους¨ .

Ποιος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος; Δεν εννοώ φυσικά αυτόν που είναι αδέσμευτος, αλλά αυτόν που έχει ελεύθερη ψυχή. Ο ελεύθερος άνθρωπος θεωρείται αυτός που δεν κυριαρχείται από τα πάθη του. Αυτός που δεν είναι δούλος των παθών του, αλλά της συνείδησης του. Από την άλλη ο υποδουλωμένος είναι ο αντίθετος του ελεύθερου.

Αυτός δεν μπορεί να δει τα πράγματα καθαρά γιατί κυριαρχείται από τα πάθη του. Η λογική τους έχει στερέψει καθώς το συναίσθημα πλημμυρίζει τον εσωτερικό τους κόσμο. Όμως αυτό δεν θεωρείται τόσο άσχημο.

Εν τέλει το χειρότερο είδους των ανθρώπων είναι ¨οι ξεχασμένοι¨. Ξεχασμένοι από την κοινωνία. Τους οποίους η άγνοια τους έχει εξοστρακίσει από τον κόσμο. Οι πλανόδιοι του μυαλού τους. Αυτοί δηλαδή που είναι στον δικό τους κόσμο συνεχώς, αποκομμένοι από το περιβάλλον. Όχι τόσο γιατί είναι από δική τους επιλογή, αλλά όσο έτσι δημιουργήθηκαν από τη ζωή.

Είναι αυτοί που όπως ανέφερα παραπάνω ψάχνουν ακόμα το νόημα της ζωής. Είναι αυτοί που μπορούμε να στολίσουμε με ένα σωρό επίθετα όπως, αμόρφωτοι, αδιάφοροι, επιβλητικά χαζοί και άλλα πολλά. Εκείνοι που καίγονται για ύλη και ηδονή. Εκείνοι που παραμελούν την ύπαρξη των ουσιαστικών πραγμάτων. Αυτοί είναι οι καταραμένοι της ζωής. Οι ξεχασμένοι.

Όλοι μας φαινόμαστε τόσο αθώοι, κι όμως το μυαλού μας είναι σαν το διάστημα. Κάνεις δεν γνωρίζει τι γίνεται εκεί μέσα.

Γράφει η Χαρά Καπ

pfaros + anapnoes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ