Πες μου, θυμάσαι έστω μια στιγμή απ' τη ζωή μας;

Γράφει η Μαρία 

Κι αν τώρα είμαστε δυο ξένοι, θυμάσαι τότε που κούρνιαζες στην αγκαλιά μου;
Όλες εκείνες τις στιγμές που ζήσαμε εμείς οι δύο;
Όλα τα σ’ αγαπώ που ειπώθηκαν και μετά έσβησαν;
Θυμάσαι που κοιμόμουν στην αγκαλιά σου όλο το βράδυ;
τότε που μέχρι το ξημέρωμα γέμιζε το δωμάτιο με πάθος και έρωτα;
Αλήθεια θυμάσαι που σχεδιάζαμε να κλεφτούμε;
τότε που έλεγες ότι θα με κλέψεις μόνο με τις πιζάμες μου;
τότε που έστηνες καρτέρι κάτω από το παράθυρο μου μόνο και μόνο για να με δεις;
Θυμάσαι τα γέλια μας;
Όταν παίζαμε αγκαλιά σαν δυο μικρά παιδάκια χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτα;
Όταν με κοίταγες στα μάτια και ο χρόνος σταμάταγε εκεί;
Θυμάσαι εκείνο το χειμώνα στην παραλία που χαράξαμε τον έρωτα μας;
Εκείνο το καλοκαίρι, στο νησί μας, που βλέπαμε τον ήλιο να δύει στα ηλιοκαμένα μας κορμιά από θάλασσα και αλμύρα;
Θυμάσαι τον πρώτο μας τσακωμό;
Εκείνον, που στο τέλος έπεσα στην αγκαλιά σου κλαίγοντας και σου είπα πως δεν θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου;
Αλήθεια, τώρα που είσαι;

Εκείνος ο πρώτος καιρός που έμοιαζε με όνειρο και εκείνες οι μαγικές στιγμές..
Θυμάσαι γιατί άλλαξαν τα πράγματα; Για ποιο λόγο έγιναν όσα έγιναν;
Άραγε θυμάσαι την τελευταία φορά που αντίκρυσες τα μάτια μου; πες μου αλήθεια, τί ένιωσες;
Ο τελευταίος μας τσακωμός, εκείνο το αντίο…
Πες μου, θυμάσαι έστω μια στιγμή απ’ τη ζωή μας; Εκείνο τον καιρό;
Εγώ θυμάμαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε ναι και κάθε όχι, κάθε φιλί, κάθε χάδι, κάθε πάθος.
Θέλω να σε βρω να σε ρωτήσω, αλήθεια θυμάσαι έστω μια στιγμή;
Μα εσύ έχεις φύγει πιά..
Πού να χάθηκες μέσα σε τόσο κόσμο;
Σε ποια αγκαλιά κουρνιάζεις τώρα και πιο χάδι θα σου κλέβει τα φιλιά το βράδυ;
Αλήθεια.. με θυμάσαι; ή με ξέχασες;

loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ