Του Στέλιου Χαλκίτη
Συνέχεια από το προηγούμενο:
Memento Mori (θυμήσου τον θάνατο) | Περί θανάτου, μια ψυχαναλυτική προσέγγιση | Μέρος α’
Memento Mori (θυμήσου τον θάνατο) | Περί θανάτου, μια ψυχαναλυτική προσέγγιση | Μέρος α’
Τι είμαστε λοιπόν; Είμαστε μια έκφραση αδιάλειπτα διαμορφούμενου, διαμεσολαβούμενου «Είναι», εμβαπτισμένοι στο αενάως μεταβαλλόμενο από το ίδιο το «Είναι» γίγνεσθαι που μολύνθηκε από στρεβλωμένες κατευθύνσεις σκέψης και κυρίως από τον εφησυχασμό των υποσχετικών του επέκεινα: συνακόλουθα, το «Είναι» που δεν είναι αλλά «συντελείται» εντός, αποτεθαρρημένο, αποστρέφει το πρόσωπό του, αποσύρεται στη συστολή του, εισέρχεται και αφίεται στην κρυφιότητά του τείνοντας προς το άφαντον· και τότε συμβαίνει συχνά μια εσπευσμένη έξοδος του «Είναι»· και εξηγούμαι: Χωρίς ευλογοφανή αιτία, μια αλληλουχία γεγονότων συνθλίβει τη συνοχή της εσωτερικής ολότητας καθιστώντας τη ζωή ανάπηρη. Το υποκείμενο σταματά να εξελίσσεται, μένει απροστάτευτο και βαίνει προς την αταξία. Αντίθετα, αν δεξιωθούμε το «Είναι» σε χώρο και χρόνο αμόλυντο τυπώνοντας μέσα μας αυτά που δεν λέγονται, τότε, σ’ αυτούς που μας φόρτωσαν τον θάνατο, μπορούμε να απαντήσουμε με τη γιορτή της ζωής.
Τι σημαίνει νεκρός; Οι επιστήμονες λένε πως είναι η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν τη λειτουργία του σώματος, και αυτενεργώντας θα συμπλήρωνα, πριν αποχωρήσει ο θάνατος.
Τι είναι πτώμα; Μια ορατή απουσία, ένα σώμα ακήρατο που δεν εμπεριέχει θάνατο.
Τι ξέρουμε για τον θάνατο; Τίποτα! Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον ατομικό θάνατο. Η συναίσθηση της θνητότητας είναι προνόμιο ολίγων. Ιδού το μέγα στρατήγημα! Το «άπαγε» στην άρνηση της άρνησης του θανάτου για επιπλέον ζωή και ο φόβος του θανάτου δεν μας εδραιώνουν υπαρξιακά, δεν μας εξελίσσουν, αντιθέτως, μας εγκλωβίζουν και μας καθιστούν αιχμάλωτους των ψευδαισθήσεων. Αν ξέραμε να ζούμε, η ζωή είναι μεγάλη.