«Η φτωχή αυτοεκτίμηση και μια υποανεπτυγμένη αίσθηση αυτοαξίας, αρεστότητας και ελκυστικότητας εμποδίζουν το μοναχικό άτομο να διακινδυνεύσει να κάνει νέες γνωριμίες και σχέσεις», λέει ο νευρολόγος-ψυχίατρος Δρ. Νίκος Ε. Δέγλερης, διδάσκων Ψυχοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο ParisV, στη Γαλλία. «Έτσι, δεν έχει την αυτοπεποίθηση αλλά ούτε και την συναισθηματική ενέργεια για να διεκδικήσει νέες σχέσεις ή για να καλλιεργήσει τις ήδη υπάρχουσες».
Η μοναξιά είναι μια χρόνια κατάσταση που εξαντλεί συναισθηματικά και ψυχολογικά τους πάσχοντες. «Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, η μοναξιά δεν είναι απλώς η συνέπεια του να μην έχει κάποιος φίλους», συνεχίζει ο ειδικός. «Είναι ένα βαθύτερο πρόβλημα που προκαλείται από σκέψεις και αισθήματα ανεπάρκειας, ατέλειας και ντροπής. Επιπλέον, οι πάσχοντες συχνά νιώθουν ότι είναι ζοφερές οι προοπτικές να βρουν συντροφιά, να δημιουργήσουν κοινωνικούς δεσμούς και να αποκτήσουν υποστηρικτικές σχέσεις».
Οι μοναχικοί άνθρωποι συχνά υποφέρουν σιωπηρά και σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν την μοναξιά τους πίσω από ένα προσωπείο φυσιολογικότητας. «Μπορεί να χαμογελούν και να μοιάζουν ότι διασκεδάζουν, αλλά μέσα τους να νιώθουν ολομόναχοι», λέει ο Δρ. Δέγλερης. «Για πολλούς από αυτούς, η μοναξιά δεν αποτελεί αντανάκλαση όσων συμβαίνουν στην προσωπική τους ζωή, αλλά όσων μυστικά και σιωπηρά συμβαίνουν στην ψυχή τους.
Όταν βρίσκονται με άτομα που γνωρίζουν, παριστάνουν ότι είναι χαρούμενοι, εξωστρεφείς και αισιόδοξοι, ενώ στην πραγματικότητα αισθάνονται ανάξιοι και ανασφαλείς, και έχουν βαθιά αισθήματα ντροπής».
Γιατί όμως νιώθουν έτσι;
«Οι αιτίες της μοναξιάς είναι ποικίλες και πολυδιάστατες, και συμπεριλαμβάνουν κοινωνικούς, ψυχολογικούς και σωματικούς παράγοντες που συχνά ανάγονται στην παιδική ηλικία», απαντά. «Αν, για παράδειγμα, δεν αναπτυχθεί ουσιαστικό δέσιμο ανάμεσα στο παιδί και στους γονείς ή/και τους παππούδες, η μοναξιά καραδοκεί μετά την ενηλικίωση. Το ίδιο και όταν το παιδί πέσει νωρίς στη ζωή θύμα παραμέλησης, κακοποίησης ή εγκατάλειψης».
Δεδομένου ότι η μοναξιά είναι μια βαθιά ριζωμένη ψυχολογική κατάσταση, η καταπολέμησή της είναι αρκετά δύσκολη. Ο Δρ. Δέγλερης έχει μερικές συμβουλές που μπορεί να βοηθήσουν τους πάσχοντες:
1. Εντοπίστε τις εσωτερικές φωνές που σας σαμποτάρουν.
Ο τρόπος που σκέφτεται το άτομο για τον εαυτό του μπορεί ακούσια να το υπονομεύει. Επιζήμιες είναι οι σκέψεις όπως «μακάρι να είχα χιούμορ και κάτι ενδιαφέρον να πω», «είμαι πολύ χοντρός (-ή), άσχημος (-ή) για να θέλει κάποιος να βγει μαζί μου», «σιγά μην καταλάβουν τι θέλω να πω».
