“Το σφυρί και το καλέμι”

“Ένα χτύπημα των δακτύλων. Τόσο χρειάζεται ο ανθρώπινος νους για να ξυπνήσει ή να σαλέψει. Να ζυμώσει ή να διαλύσει. Να κοιτάξει τον καθρέπτη ή τη σκιά του.”
– από τον Ραφαήλ Αρετάκη

Ένα χτύπημα των δακτύλων. Τόσο χρειάζεται ο ανθρώπινος νους για να ξυπνήσει ή να σαλέψει. Να ζυμώσει ή να διαλύσει. Να κοιτάξει τον καθρέπτη ή τη σκιά του.

Από την ώρα που θα πάρουμε την πρώτη ανάσα αέρα είμαστε ένα κτίσμα υπό κατασκευή. Κάθε στιγμή που ζούμε, κάθε βλέμμα που αντικρίζουμε, κάθε λέξη ή πράξη που βιώνουμε ή κλέβουμε στα κρυφά αντιστοιχεί σε λάσπη και πέτρα, ατσάλι και τσιμέντο που θα συμβάλλει στο αρχιτεκτόνημα που ονομάζεται ΕΓΩ. Η καθοριστική στιγμή που παραμένεις εργάτης ή γίνεσαι αρχιτέκτονας, έρχεται όταν βιώσεις το χαστούκι που θα γυρίσει το κεφάλι σου 360ᵒ.

Όλο το βάρος του σώματός μου είχε μεταφερθεί στο δέρμα μου. Δεν το ένιωθα να λιώνει. Το ένιωθα να βαραίνει, σαν να προσπαθεί να τραβήξει σάρκα και κόκαλα, για να ξεγυμνώσει την ψυχή.

Ήμουν στην μέση της εφηβείας μου όταν οι πρώτες σκέψεις βγήκαν ματωμένες από τις άκρες των δακτύλων μου για να ποτίσουν το μολύβι, που στη συνέχεια θα κορύφωνε τις ανησυχίες του πάνω στο χαρτί. Σελίδες πάνω στις σελίδες γεμάτες φτυσμένες ανάσες. Ανάσες και υποδείξεις μιας κοινωνίας γαλουχημένης, πάνω σε πρότυπα που δε μου ταίριαζαν. Γεμίζεις απωθημένα και θέλω από ανθρώπους που πρόκειται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποχωρήσουν από την πορεία σου, μέχρι τη γλυκιά λύτρωση του θανάτου σου. Και πότε τελικά γίνεσαι αρχιτέκτονας της ζωής σου;

Η γραμμή κάτω απ’ τα μάτια της γινόταν πιο σκληρή κάθε φορά που παθιαζόταν. Όταν ξεστόμιζε λέξεις που ήξερε πως αυτή τη στιγμή, μου τρυπάνε τα σωθικά και καταλήγουν στο μυαλό μου, τα μάτια της άπλωναν ομόκεντρους κύκλους στη θάλασσά τους. Προσπαθούσα να πιάσω το φως του δρόμου πάνω τους, για να μη χάσω την εγρήγορση που νιώθω όταν οι σκέψεις της βιάζουν το κρανίο μου. Την άκουγα σαν πέντε χρονών παιδάκι που προσπαθεί να ρουφήξει κάθε σταγόνα γνώσης που θα πέσει στο πάτωμα. Ίσως αν ακούγαμε τις ιστορίες των αθρώπων με αυτόν τον τρόπο, αυτός ο γαμημένος κόσμος να γινόταν μια παλάμη ομορφότερος.

Πότε αγκάλιασες τελευταία φορά τον εαυτό σου, χωρίς να είσαι τυλιγμένος από τα λόγια των άλλων; Πότε αντίκρισες τη φάτσα σου και είπες “μπράβο ρε μαλάκα, τα καταφέρνεις καλά!”; Κάθε μέρα που δεν παινεύουμε τον εαυτό μας χάνουμε και ένα κομμάτι του. Όχι, όχι. Δεν το χάνουμε. Το παραχωρούμε σε κάποιον άλλο να το διαχειριστεί και να μας το επιστρέψει σαν “δικό μας”. Ο Κοέλιο λέει να δείχνεις στους γύρω σου ότι τους αγαπάς με κάθε ευκαιρία. Δείξε το πρώτα στον εαυτό σου. Δείξε του πόσο τον αγαπάς, πόσο περήφανος είσαι για εκείνον.

Η εικόνα του να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου μπορεί να φαντάζει μοναχική, αλλά είναι το πρώτο βήμα για να βγεις από τη μοναξιά. Ένα χτύπημα των δακτύλων είναι το μόνο που χρειάζεται για να συνειδητοποιήσεις πόσο μοναδικός και διαφορετικός είσαι. Για τη συνέχεια, το σφυρί και το καλέμι θα σκαλίσουν τις λεπτομέρειες.

Κλείσε αυτή τη σκέψη μέσα σου. Σκέπασέ τη όσο πιο καλά μπορείς και άσε την να εκκολαφθεί. Θα εκπλαγείς με το φως που μπορεί να βγει απ’ το σκοτάδι…

Video κειμένου: https://youtu.be/1P7RxjjeGcM

https://www.fb.com/raphaelaretakis.officialpage

---

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Ραφαήλ Αρετάκη, με τίτλο “1:22” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

apodyoptes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ