Πώς να κατανικήσετε την αρνητικότητα

Μπορούμε να κατανικήσουμε την αρνητικότητα με τις ακόλουθες μεθόδους:

Ένα πράγμα πολύ σημαντικό είναι να αυξήσετε τη χαρά σας. Κάθε φορά που εξαντλείται η χαρά, πέφτετε σε αρνητικότητα. Πάρτε το βιβλίο Joy and Healing και μελετήστε το και τελικά απομνημονεύστε ένα από τα τμήματα με τις ασκήσεις. Θα σώσετε τη ζωή σας γιατί αν πέσετε στην αρνητικότητα, όλα τα άλλα κακά θα την ακολουθήσουν. Πρώτα αυξήστε τη χαρά μέσα σας. Η χαρά είναι ψυχική ενέργεια και καταστρέφει κάθε είδους αρνητικότητα. Η χαρά προέρχεται από τον Ηλιακό σας Άγγελο, από τους εσωτερικούς σας πόρους.

Το δεύτερο βήμα είναι να δείξουμε στους ανθρώπους τις συνέπειες της αρνητικότητας, τι κάνει η αρνητικότητα στο σώμα τους, στη φιλία τους, στο νευρικό τους σύστημα και στη δημιουργικότητά τους. Πείτε τους τι λανθασμένες αποφάσεις παίρνουν και πώς οι αποφάσεις τους επηρεάζουν όλους τους ανθρώπους που σχετίζονται με αυτούς, το έθνος τους και την ανθρωπότητα.

Συζητήστε την αρνητικότητα πολύ ανοιχτά. Μην κρύβετε τίποτα. Αλλά θα το μεταφέρετε σε μια επιστημονική ή ψυχολογική κατάσταση έκφρασης και θα το κάνετε δημιουργικά, όπως με τη δημιουργία ενός δράματος.

Αποκαλύψτε τα αίτια της αρνητικότητας.

Όταν βλέπετε ότι ένα άτομο ενεργεί αρνητικά, πείτε του / της τη θετική πλευρά μιας κατάστασης και πώς μπορούν να γίνουν τα πράγματα θετικά.

Προσπαθήστε να του δείξετε τη λαμπρή πλευρά των πραγμάτων. Διδάξτε στους φίλους σας πώς να εκτιμούν τα πράγματα.

Διδάξτε τους ανθρώπους θαυμασμό.

Πώς αναπτύσσεται η αρνητικότητα

Η αρνητικότητα αναπτύσσεται υπό τις ακόλουθες συνθήκες:

-Πολύ οδυνηρές συνθήκες ζωής, πολλά βάσανα, μεταϋπνωτικές εικόνες στο σπίτι και το περιβάλλον τελικά αναπτύσσουν αρνητικότητα.

-Τα ενοχικά συναισθήματα είναι μια από τις μεγαλύτερες πηγές αρνητικότητας, επειδή οι άνθρωποι ταυτίζονται με την ενοχή τους σε τέτοιο βαθμό που δεν βλέπουν άλλη εικόνα για τον εαυτό τους.

-Μεταϋπνωτικές υποβολές, προγράμματα τηλεόρασης και ταινιών δημιουργούν αρνητικότητα σε σας.

-Όταν η σύνδεση μεταξύ εσάς και του Εσωτερικού Οδηγού σας διακοπεί ή κοπεί, πραγματικά πέφτετε στην αρνητικότητα.

Αρνητικοί άνθρωποι

Οι αρνητικοί άνθρωποι δεν έχουν καμία εκτίμηση. Σπάνια έχω ακούσει λόγια ή εκφράσεις εκτίμησης από αρνητικά άτομα. Τα περισσότερα που λένε είναι αρνητικά. Στερούνται εκτίμησης. Μαθαίνοντας για αυτά τα αρνητικά πράγματα, μπορείτε να αρχίσετε να σκέφτεστε ότι η θεραπεία για αυτό το είδος αρνητικότητας είναι νοητικά να δημιουργήσετε τα αντίθετά τους. Για παράδειγμα, εάν οι άνθρωποι δεν εκτιμούν, μπορείτε να τους διδάξετε την επιστήμη του πώς θα εκτιμούν τους ανθρώπους.

Οι αρνητικοί άνθρωποι πάντα βγάζουν τους άλλους άχρηστους. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν κάνει σπουδαία πράγματα, ένας αρνητικός άνθρωπος θα βρει κάτι να σας πείσει ότι είναι άχρηστοι άνθρωποι. Αυτά είναι σημάδια που πρόκειται να προσέξετε στους ανθρώπους.

Οι αρνητικοί άνθρωποι προσπαθούν πάντα να βρουν ένα άσχημο κίνητρο πίσω από τις ενέργειές σας. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείτε αυτούς τους ανθρώπους, επειδή σε όλα όσα λένε υπάρχει κάτι αρνητικό, καταστροφικό και άσχημο. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο μεταδοτική που τελικά πιστεύετε σε αυτό που κάνουν. Πιστεύετε ότι έχουν ιδιαίτερη διάκριση, ότι έχουν οξεία όραση και βλέπουν ακριβώς τι συμβαίνει. Χάνετε τη θετικότητά σας και προσχωρείτε με το μέρος τους. Τίποτα δεν είναι όμορφο γι' αυτούς· τίποτα δεν είναι λαμπρό ή αξιοθαύμαστο γι' αυτούς. Εάν δύο άνθρωποι περπατούν μαζί, ένας αρνητικός άνθρωπος θα πει, "Ξέρεις γιατί είναι μαζί." Εάν δύο άνθρωποι τρώνε μαζί, βρίσκουν πίσω από αυτό διάφορα αρνητικά κίνητρα. Αυτή είναι η αρνητικότητα.

Σε όποιον δεν αρέσουμε, ας πάει παρακάτω....να ευτυχήσουμε και οι δύο!!!!

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να αλλάξω στάση ζωής…..

Επειδή κάποιος διαφωνεί μαζί μου…βλέποντας τα πράγματα…

Από διαφορετική οπτική γωνία!!!!!

Λογικό να μην ταιριάζουμε….

Παράλογο όμως…… να  απαιτεί  να παραδεχτώ…

Ως σωστή…. την δική του άποψη επιμένοντας μάλιστα…

Να την υιοθετήσω άμεσα!!!!

Να υποκριθώ δηλαδή κάτι διαφορετικό….από αυτό που είμαι…..

Με το αιτιολογικό πως πρέπει να το κάνω αν θέλω….

Η συνύπαρξη….να είναι αρμονική!!!!

Εκείνος όμως…δεν μπαίνει σε αυτή την διαδικασία!!!!

Το αρνείται...εμμένοντας πεισματικά στις θέσεις του….

Ακόμα…. και όταν διαφωνείς κάθετα με αυτές!!!!

Αδιαφορεί….δείχνοντας περίτρανα πως δεν σε υπολογίζει!!!!

Είναι λοιπόν ουτοπία να περιμένεις ότι θα αλλάξει στην πορεία…..

Όταν από την αρχή…..δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του!!!!

Αποκλείεται  να καλυτερεύσει!!!!

Ίσα ίσα που όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται χειρότερος…..

Εκλαμβάνοντας την υπομονή που δείχνεις…. 

Ως υποχωρητικότητα….όχι ως προσπάθεια….

Να βρείτε κοινά σημεία επαφής!!!!!

Θεωρεί  πως έχεις «πέσει» στον έρωτα του…

Και είσαι έτοιμος να  θυσιάσεις τα πάντα…

Για να είστε μαζί!!!!!

Δεν έχει σημασία ότι δεν του έδωσες ποτέ το δικαίωμα…

Να σκεφτεί κάτι τέτοιο!!!

Νοιώθει πως έχει το πάνω χέρι και υποχρεούσαι….

Να συμμορφώνεσαι…..με τις εκάστοτε επιθυμίες του!!!!!

“Το σφυρί και το καλέμι”

“Ένα χτύπημα των δακτύλων. Τόσο χρειάζεται ο ανθρώπινος νους για να ξυπνήσει ή να σαλέψει. Να ζυμώσει ή να διαλύσει. Να κοιτάξει τον καθρέπτη ή τη σκιά του.”
– από τον Ραφαήλ Αρετάκη

Ένα χτύπημα των δακτύλων. Τόσο χρειάζεται ο ανθρώπινος νους για να ξυπνήσει ή να σαλέψει. Να ζυμώσει ή να διαλύσει. Να κοιτάξει τον καθρέπτη ή τη σκιά του.

Από την ώρα που θα πάρουμε την πρώτη ανάσα αέρα είμαστε ένα κτίσμα υπό κατασκευή. Κάθε στιγμή που ζούμε, κάθε βλέμμα που αντικρίζουμε, κάθε λέξη ή πράξη που βιώνουμε ή κλέβουμε στα κρυφά αντιστοιχεί σε λάσπη και πέτρα, ατσάλι και τσιμέντο που θα συμβάλλει στο αρχιτεκτόνημα που ονομάζεται ΕΓΩ. Η καθοριστική στιγμή που παραμένεις εργάτης ή γίνεσαι αρχιτέκτονας, έρχεται όταν βιώσεις το χαστούκι που θα γυρίσει το κεφάλι σου 360ᵒ.

Όλο το βάρος του σώματός μου είχε μεταφερθεί στο δέρμα μου. Δεν το ένιωθα να λιώνει. Το ένιωθα να βαραίνει, σαν να προσπαθεί να τραβήξει σάρκα και κόκαλα, για να ξεγυμνώσει την ψυχή.

Ήμουν στην μέση της εφηβείας μου όταν οι πρώτες σκέψεις βγήκαν ματωμένες από τις άκρες των δακτύλων μου για να ποτίσουν το μολύβι, που στη συνέχεια θα κορύφωνε τις ανησυχίες του πάνω στο χαρτί. Σελίδες πάνω στις σελίδες γεμάτες φτυσμένες ανάσες. Ανάσες και υποδείξεις μιας κοινωνίας γαλουχημένης, πάνω σε πρότυπα που δε μου ταίριαζαν. Γεμίζεις απωθημένα και θέλω από ανθρώπους που πρόκειται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποχωρήσουν από την πορεία σου, μέχρι τη γλυκιά λύτρωση του θανάτου σου. Και πότε τελικά γίνεσαι αρχιτέκτονας της ζωής σου;

'Ολοι απεχθάνονται το ψέμα...μέχρι να τους πεις την αλήθεια!!!!!

Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει… πως σιχαίνεται το ψέμα!!!!

Αποστρέφεται τους ψεύτες…και όσους κρύβουν την αλήθεια!!!!

Φέρνει δεκάδες παραδείγματα ατόμων που τον κορόιδεψαν…..

Τον πλήγωσαν.....

Με αποτέλεσμα να βιώσει επώδυνες καταστάσεις…..

Και να μην εμπιστεύεται εύκολα τους ανθρώπους!!!!

Ακούγοντας αυτά τα λόγια σκέφτεσαι πως επιτέλους….

Βρήκες κάποιον που έχει πληρώσει ακριβά την ασχήμια…..

Γνωρίζοντας πόσο αρνητικά αποτελέσματα έχει!!!!!

Αμ δε!!!!!

Δοκίμασε να πεις με ειλικρίνεια  αυτό που σκέφτεσαι…

Και αν είναι αρνητικό... γίνεσαι αμέσως  εχθρός του…..

Αφού όπως ισχυρίζεται….. τον προσβάλλεις!!!!!

Γίνεται έξαλλος….επιθετικός…..

Και σε κατηγορεί πλέον ανοιχτά….για ασέβεια…..εμπάθεια….

Ακόμα και αυταρχισμό…...ότι προσπαθείς τάχα να επιβληθείς….

Μια και δεν τον βολεύουν…. όσα ακούει!!!!!

Σου απαγορεύει …..

Να επισημάνεις λάθη που κάνει…

Ζητώντας εξηγήσεις με απαξιωτικό τρόπο…..

Επειδή τόλμησες να εκφράσεις πράγματα…..

Τα οποία πλήττουν ανεπανόρθωτα…την «ανωτερότητα» του!!!!!

Για φαντάσου!!!!!

Εκεί δηλαδή που μας χρωστούσαν….μας πήραν και το βόδι!!!!!

Ο Μέγας Αλέξανδρος, το αθάνατο νερό και η σκίλλα

Ο Μέγας Αλέξανδρος και η αδελφή του η Γοργόνα

Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν, όταν ο βασιλιάς Aλέξανδρος, εκυρίευσε τον κόσμο, εκάλεσε τους δημογέρωντες κι ερώτησε:
- Πώς να ζήσω πολλά χρόνια, να είμαι πάντα νέος; Έχω τόσα πολλά ακόμα να κάμνω σ΄αυτόν τον Πάνω Κόσμο!
- Υπάρχει o τρόπος, αλλά είναι δυσκολότατος, του λέγουν αυτοί.
- Και ποιός είναι αυτός ο τρόπος; Θέλω να τον ξεύρω.
- Είναι να πάγεις, να φέρεις και να πιείς το Αθάνατο Νερό.
- Kαι πού εμπορώ να βρω αυτό το Αθάνατο Νερό, να τo πιώ ;
- Στην Άκρη του Κόσμου, πέρα απ΄τα Δυό Βουνά, που διαρκώς ανοιγοκλείνουν, τόσο γλήγορα πού ο ταχύτερος σταυραετός δεν προφθαίνει να περάσει. Πολλά από τα καλύτερα βασιλόπαιδα προσεπάθησαν να περάσουν να φθάσουν στ΄Αθάνατο αυτό Νερό. Κανένα δεν το κατάφερε. Τα έφαγαν τα Δυό Βουνά. Την ζωή τους, που την ήθελαν αιωνία, την έχασαν γιά πάντα. Αλλά, και να καταφέρεις και περάσεις, πολυχρονεμένε μας βασιλιά, αυτά τα τρομερά τα Δυό Βουνά, και άλλος κίνδυνος σε περιμένει. Μπρός σου, θα΄βρείς τον Μεγάλο Δράκο, φύλακας της πηγής με το Αθάνατο Νερό. Έχει εκατό μάτια ολόγυρα στο κεφάλι του, και μέρα νύχτα, ποτέ δεν κοιμάται. Όταν κλείνει τα πενήντα τα μισά του τα μάτια, τα άλλα του τα πενήντα μένουν ανοιχτά να παραμονεύουν. Πρέπει να τον σκοτώσεις γιά να πάρεις το Αθάνατο Νέρο. Έως τώρα κανείς δεν το κατόρθωσε...
Όταν τα ήκουσε ο Aλέξανδρος, προσέταξε να σελώσουν το αγαπημένο του το άλογο, τον Βουκέφαλο, από όλα καλύτερο και γληγορότερο, πιό γληγορο ακόμα κι από τον σταυραετό, ή κι από την αστραπή. Πείρε το τετραπίθαμό σπαθί, το τρεις οργυές κοντάρι.
Και έφιππος λοιπόν, δρόμο πέρνει δρόμο αφήνει, και φθάνει στην Άκρη του Κόσμου, κει που συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, στα Δυό Βουνά που του΄παν οι δημογέροντες. Στέκεται ο Αλέξανδρος, τα βλέπει που αδιάκοπα, σαν να μασούν ανοιγοκλείνουν, και τόσο γλήγορα που μήτε γεράκι δεν πορεί να περάσει χωρίς να τ΄αρπάξουν.
Ο Αλέξανδρος όμως, το γενναίο παλληκάρι, δεν εφοβήθηκε. δίνει μια καμτζικιά του Βουκεφάλου του, και σαν την αστραπήν επέρασαν, χωρίς να τους φάγουν τα δυό Βουνά κι εβγήκαν ζωντανοί. Μόνο, τρείς τρίχες της ουράς του αλόγου επιάσθηκαν...

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

«Ο «συνηθισμένος άνθρωπος» πρέπει κάπου, κάποτε, να κάνει μια πνευματική αρχή. «Το ταξίδι των χιλιάδων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα», παρατήρησε ο Λάο-Τσε.

Και ο Βούδας: «Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να παίρνει στα ελαφρά το καλό, λέγοντας μέσα του “δεν θα έρθει κοντά μου”. 

Το ποτήρι γεμίζει με σταγόνες που πέφτουν. Ο σοφός άνθρωπος γεμίζει με καλό, ακόμα κι αν το μαζεύει λίγο-λίγο».

«Τροφή Αγάπης»

Κάρολιν Κάιζερ

Τροφή Αγάπης

Το φαγητό είν’ άγγιγμα φτασμένο στ’ άκρα.
Σάμουελ Μπάτλερ II

Θα σε δολοφονήσω με αγάπη·
Θα σε πνίξω με αγκαλιές·
Θα σ’ αγκαλιάσω, κοκκαλάκι κοκκαλάκι,
Μέχρι να σε πεθάνω εντελώς.
Μετά θα φάω το λαχταριστό μεδούλι σου για βραδινό.

Θα γίνεις η προσωπική Σαχάρα μου·
Θα λιάζομαι εντός σου, μετά σε μία ρουφηξιά
Θ’ αποστραγγίξω ό,τι απέμεινε απ’ τη γλυφή πηγή σου.
Με τη γυναικεία μου λεπίδα θα σκαλίσω τ’ όνομά μου
Στην πιο φιλόδοξή σου φοινικιά
Πριν να την πελεκήσω.
Μετά θα εισπνεύσω πλήρως την εσχάτη όασή σου.

Αλλά στην τέλεια έρημο που θα ’σαι
Θα δεις ν’ απλώνομαι, από ορίζοντα σ’ ορίζοντα,
Πολυτελής αντικατοπτρισμός!
Μπαλκόνια με γλυσίνα που σταλάζουν σικλαμέν.
Οράματα φλεγόμενα με κρύσταλλο, δεμένο σε χρυσό.

Αλμπέρ Καμύ: “Αν πρόκειται να μου συμβεί κάτι, θέλω να είμαι εκεί.”

“Τίποτα στη ζωή δεν αξίζει να του γυρίσεις την πλάτη, αν το αγαπάς.”- από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Synopsis

O Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) ήταν ένας  Γαλλό-Αλγεριανός , βραβευμένος με Νόμπελ συγγραφέας, γνωστός για τα έργα του, ” Ο ξένος”(1942), “Ο μύθος του Σίσσυφου”(1942),“Η πανούκλα” (1947), “Η πτώση” (1956) κ.ά.

Γεννημένος στις 7 Νοεμβρίου  του 1913 στην γαλλική Αλγερία, ο Camus έγινε ,αρχικά,γνωστός ως δημοσιογράφος για το πολιτικό ρεπορτάζ του κι έπειτα για τις νουβέλες και  τις εκθέσεις του, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940. Έχει συγγράψει επίσης δοκίμια και θεατρικά έργα.

Σημείωσε πολιτική δράση εισχωρώντας στο κομμουνιστικό κόμμα και μετά στο Κόμμα των Αλγερινών και αντιτάχθηκε στον γαλλικό αποικισμό. Αργότερα,εισχώρησε στο γαλλικό αναρχικό κίνημα.

Στη διάρκεια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου, πήρε μέρος στη γαλλική αντίσταση, με σκοπό να συνδράμει στην απελευθέρωση του Παρισιού από τους Ναζί, περίοδος κατά την οποία γνωρίζει τον Jean Paul Sartre. Παρομοίως με τον Sartre, o Camus συντάσσει και εκδίδει πολιτικό σχολιασμό για τα γεγονότα της περιόδου εκείνης.

Το 1945, θα αποτελέσει έναν από τους ελάχιστους δημοσιογράφους των Συμμάχων, που θα καταδικάσει τη χρήση της ατομικής βόμβας από τους Αμερικανούς στη Χιροσίμα.

To 1952 έρχεται η ρήξη στις σχέσεις του με τον Sartre, εξαιτίας ενός άρθρου στο περιοδικό “Μοντέρνοι Καιροί”.

Στη διάρκεια της ζωής του θα παντρευτεί και θα χωρίσει δύο φορές, εκφράζοντας, πάραυτα, με πάθος, την αντίρρηση του στο καθεστώς του γάμου.

Το 1957, τιμάται με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του ενώ , 3 χρόνια μετά, στις 4 Ιανουαρίου 1960, θα βρει τραγικό θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

---

Apodyoptis_Special: #56 quotes του μεγάλου διανοητή Alber Kamus

---

1. “Μη περπατάς μπροστά μου.. ίσως να μην ακολουθήσω
   Μη περπατάς πίσω μου..ίσως να μην οδηγήσω
   Περπάτα δίπλα μου..απλά να είσαι φίλος μου”
2. “Δε θα γίνεις ποτε΄ευτυχισμένος αν συνεχίσεις να ψάχνεις από τι περιέχεται η αγάπη.Δε θα ζήσεις ποτέ, αν ψάχνεις το νόημα της ζωής.”

Αν θες να μείνεις με τα προβλήματα, μη κοιτάς μέσα σου

Αν θες να μείνεις με τα προβλήματα, μη δίνεις ποτέ προσοχή σ’ εκείνον που βρίσκεται μέσα σου. Αν θες να μείνεις με την αγωνία, τότε μείνε στην περιφέρεια. Μην κοιτάζεις μέσα σου. 

Αν όμως θέλεις ανάπαυση, αιώνια ειρήνη και αλήθεια τότε κοίταξε μέσα σου και οι πόρτες τού ουρανού σου ανοίγονται. 

Είναι δύσκολο! Είναι δύσκολο γιατί είναι κάτι πολύ λεπτό. Είναι πολύ λεπτά τα σύνορα ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, στην ύλη και το πνεύμα. 

Την ύλη μπορείς να τη δεις, αλλά δεν μπορείς να δεις το πνεύμα. Δεν φαίνεται. Μπορείς να δεις μέχρι εκεί που τελειώνει το ορατό. Δεν μπορείς να δεις το αόρατο, δεν φαίνεται.

Τότε τι πρέπει να γίνει; 

Απλώς μείνε στα σύνορα του ορατού και μη βλέπεις το ορατό, κοίταξε στην αντίθετη κατεύθυνση. Σιγά-σιγά θα μπορείς να αισθανθείς το αόρατο. Πρόκειται για ένα αίσθημα, όχι για μια κατανόηση. Δεν μπορείς να το δεις, μπορείς μονάχα να το αισθανθείς. Είναι σαν τον αέρα. Έρχεται, τον αισθάνεσαι, μα δεν μπορείς να τον δεις. Είναι σαν τον ουρανό. Είναι εκεί, μα δεν μπορείς να πεις πού είναι, δεν μπορείς να τον προσδιορίσεις, δεν μπορείς να τον αγγίξεις. Βρίσκεται πάνω εκεί, είσαι μέσα του, αλλά δεν μπορείς να τον αγγίξεις.

Μείνε στα σύνορα του ορατού, κοιτάζοντας στην αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει διαλογισμός. Όποτε βρίσκεις μια ήσυχη στιγμή, κλείσε τα μάτια σου, άφησε πίσω το σώμα και ό,τι το αφορά, άφησε τον κόσμο του θανάτου, τον κόσμο της αγοράς, το γραφείο, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου. Άφησέ τους όλους. Την πρώτη φορά δεν θα αισθανθείς μέσα σου τίποτα.

Ο Χιουμ έχει πει: 

"Πολλοί έχουν μιλήσει για το πώς να πηγαίνει κανείς μέσα του, πώς να κοπιάζει προς τα εκεί. Όποτε κοιτάζω, δεν βρίσκω τίποτα, μόνο σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, να κινούνται εδώ και εκεί, μόνο ένα χάος." 

Κι εσύ έτσι θα αισθανθείς. Κι αν βγάλεις το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο εξακολουθώντας να κοιτάζεις αυτό το χάος, τότε έχασες. Στην αρχή αυτό θα δεις, επειδή τα μάτια σου μόνο αυτό μπορούν να δουν. Χρειάζεται να συντονιστούν. Απλώς μείνε εκεί κοιτάζοντας τα όνει­ρα να μεταλλάσσονται. Ταξιδεύουν σαν τα σύννεφα στον ουρανό, αλλά καμιά φορά, ανάμεσα σε δυο σύννεφα, θα δεις το γαλάζιο τού ουρανού. Ανάμε­σα σε δυο όνειρα, σε δυο σκέψεις, θα έχεις ρίξει μια ματιά στον ουρανό που βρίσκεται παραπέρα. Μόνο μη βιάζεσαι. Αυτός είναι ο λόγος που λένε ότι αν βιάζεσαι, θα σου ξεφύγει.

Υπάρχει μια φράση του Ζεν, που λέει: "Να βιάζεσαι με αργό ρυθμό." 

Όλα είναι θέμα ενέργειας. Είτε θετική, είτε αρνητική σίγουρα επιστρέφεται

Ανέκαθεν είχα μια ιδιαίτερη αποστροφή προς το εξής ρητό: «Ότι δίνεις, παίρνεις». Μοιάζει τόσο πεζό, τόσο συναλλαγματικό ειδικά όταν κάποιος θέλει να μιλήσει για ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είμαστε δα χαρτονομίσματα, μα ούτε και οι σχέσεις οι οποίες αναπτύσσουμε ΑΤΜ που ξεχειλίζουν συναισθήματα σε μοβ, πορτοκαλί και μπλε χάρτινη εκδοχή με αναγραφόμενη αξία. «Ότι εκπέμπεις, λαμβάνεις» λοιπόν διάβασα σε ένα πολύ αγαπημένο μου βιβλίο και τότε με μιας κατάλαβα τι ήθελε να πει ο ποιητής. Όλα είναι θέμα ενέργειας και είναι γεγονός. Το διαπιστώνεις καθημερινά. Στην κίνηση στους δρόμους, την εργασία, το σπίτι, το γυμναστήριο, το σούπερ μάρκετ.

Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα… Αισθάνομαι θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πηγαίνεις στη δουλειά κατσουφιασμένος γιατί το πρωί χάλασε η χρυσοπληρωμένη καφετιέρα που απέκτησες μόλις ένα μήνα πριν. Εννοείται πως έχεις τα δίκια όλου του κόσμου και σε πνίγουν κυριολεκτικά –ξόδεψες άλλωστε και μια περιουσία!- αλλά κάνεις ένα τραγικό λάθος. Μετουσιώνεις όλα σου τα νεύρα, τον αρνητισμό και την κακή διάθεση σε μια ενέργεια, η οποία το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε αφοπλίσει και να πολλαπλασιάσει τα γκρίζα κύματα της αύρας σου. Αποτέλεσμα; Εγκλωβίζεσαι στο ίδιο το τέρας της κακής σου ψυχολογίας και ταυτόχρονα βάζεις και όσους σε περιτριγυρίζουν στο εν λόγω τριπάκι. Άρα; Διπλό το κακό!

Μιλάς απότομα σε ένα συνάδελφό σου και αυτός με τη σειρά του σε στραβοκοιτάει, σκεπτόμενος πως σε καμία περίπτωση δεν έχει την όρεξή σου, παραγγέλνεις καφέ και απο τη σύγχυσή σου κάνεις λάθος την παραγγελία, ο καφές καταφτάνει ζεστός ζεστός και ιδιαιτέρως γλυκός για τα γούστα σου και εσύ καλείς πίσω μόνο και μόνο για να τους κάνεις παρατήρηση. Ο τόνος σου στο τηλέφωνο είναι τουλάχιστον αγενής και τη στιγμή που σου λένε να αποστείλουν έναν άλλο, συνειδητοποιείς πως το μόνο που ήθελες ήταν να κάνεις φασαρία μήπως και εκτονωθείς. Κλείνεις το τηλέφωνο με βία, χύνεται ο καφές. Λερώνεσαι. Ο καφές φταίει! Η καφετιέρα φταίει! Η πίεση ανεβαίνει και μπαμ!

«ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ

«ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

«Ο λαϊκισμός ακολουθεί τη δημοκρατία σαν σκιά» (Mudde και Kaltwasser).

Συχνά στις πολιτικές αντιπαραθέσεις εκτοξεύονται κατηγορίες για τον φθηνό και χυδαίο λαϊκισμό των πολιτικών αντιπάλων. Όλοι διαβλέπουν μια λαϊκίστικη συμπεριφορά στην πολιτική των άλλων, αλλά ποτέ στη δική τους υποσχεσιολογία. Ο λαϊκίστικος λόγος ταυτίζεται με τη δημαγωγία την ίδια στιγμή που όλοι διακηρύττουν πως εκπροσωπούν το λαό και αγωνίζονται για τα συμφέροντά του. Κάθε θετική αναφορά στον «αγνό» λαό για άλλους υποκρύπτει μια βαθιά δημοκρατική πολιτική στάση και για άλλους το πρόπλασμα ενός υπολανθάνοντος λαϊκισμού.

Στο δίκαιο του λαού «ομνύουν» και οι δημοκράτες και οι λαϊκιστές. Η λαϊκή κυριαρχία και η αρχή της πλειοψηφίας αποτελούν το κατ’ επίφαση βάθρο τόσο της ιδεολογίας των λαϊκιστών όσο και των δημοκρατών. Κάθε αναφορά στο λαό και κάθε ύμνος στο «αλάνθαστο κριτήριό» του εξαγνίζει και ηθικοποιεί κάθε ανομολόγητο στόχο τους. Κατά ειρωνικό τρόπο όλοι εκθειάζουν τη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν «κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό». Η αγιογράφηση του λαού προσδίδει εκ του ασφαλούς πιστοποιητικά ενός ειλικρινούς σεβασμού προς τη βούληση και το δίκαιό του.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον πολιτικό και ιδεολογικό παραλογισμό της εποχής μας στο βαθμό που η σχέση Λαϊκισμού και Δημοκρατίας πολλές φορές είναι δυσδιάκριτη. Βέβαια, η επικρατούσα άποψη είναι πως ο λαϊκισμός φανερά συνιστά κίνδυνο για τη δημοκρατία. Ένθερμος θιασώτης αυτής της άποψης είναι ο Γάλλος στοχαστής Πιερ Ροζανβαλόν που πρεσβεύει πως ο λαϊκισμός πρέπει να εκλαμβάνεται ως «μία παράλογη αντιστροφή των ιδανικών και διαδικασιών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».   

Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν με θέρμη πως ο λαϊκισμός συνιστά τη μόνη αυθεντική μορφή δημοκρατίας στο βαθμό που επιτυγχάνει την ανάδειξη και κινητοποίηση των αποκλεισμένων τμημάτων μιας κοινωνίας. Υπέρμαχος αυτής της άποψης ο Λακλάου που διακηρύττει πως ο λαϊκισμός συντελεί σε έναν «εκδημοκρατισμό της δημοκρατίας». Υπόρρητα προτρέπουν σε μια διασταλτική ερμηνεία των νόμων και των θεσμών στο όνομα της θεμελιακής αρχής της πλειοψηφίας και του συνθήματος «δίκαιο είναι το δίκαιο των πολλών». Οι μειοψηφίες και οι μειονότητες οφείλουν ή να σωπάσουν υπακούοντας ή να εξαφανιστούν.

Λίγοι, όμως, διαβλέπουν πως στο λαϊκισμό κυριαρχεί ένας «ηθικός μανιχαϊσμός» με τον αυθαίρετο διαχωρισμό του κοινωνικού σώματος στους «καλούς» (οι αδύναμοι, οι φτωχοί, οι πατριώτες, οι θρησκευόμενοι..) και στους «κακούς» (οι λίγοι, οι ισχυροί, οι πλούσιοι, οι μορφωμένοι, η ελίτ). Αυτή η απλουστευτική ερμηνεία της πραγματικότητας οδηγεί σε έναν επικίνδυνο λαϊκισμό γιατί ενεργοποιεί το μίσος των «εμείς» προς τους «άλλους».

Ευτυχία είναι όταν δεν υπάρχει τίποτα μέσα μας να συγκρουστεί… Και αυτό δεν μαθαίνεται, αποκαλύπτεται…

Πολλοί άνθρωποι, αυτήν την εποχή, αναζητούν έναν τρόπο για να είναι ευτυχισμένοι.

Ρωτάνε, προσπαθούν να μάθουν, ψάχνουν…

Όμως δεν υπάρχει κανένας τρόπος, που θα μας μάθει να είμαστε ευτυχισμένοι. Όσοι έδωσαν κάποιους «κανόνες ευτυχίας» απέτυχαν παταγωδώς να βοηθήσουν έστω και έναν άνθρωπο, να είναι ευτυχισμένος, σε διάρκεια χρόνου.

Αν δεν ξέρεις ποιος είσαι, κανένας δεν μπορεί να σε μάθει πως θα είσαι ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία δεν αφορά το ονοματεπώνυμό μας, την χώρα μας, ούτε καν το σύστημα ιδεών μας. Αφορά κάτι πιο βαθύ, το οποίο μας διαφεύγει συνεχώς και το οποίο φαίνεται να έχει αντίθετη άποψη, όσον αφορά την ευτυχία μας. Σαν να μας εναντιώνεται σε οτιδήποτε νομίζουμε ότι θα μας κάνει ευτυχισμένους, σαν να μην το αφορά αν έχουμε χρήματα, σύντροφο, σπίτι για να μείνουμε… Γιατί και αυτά όταν τα έχουμε, πάλι δεν είμαστε ευτυχισμένοι…

Ευτυχισμένος είναι εκείνος που αποδέχεται την Ζωή του και εδώ στον φυσικό κόσμο υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να μην το κάνουμε… και αυτό το βαθύ μέσα μας εναντιώνεται, γιατί διακρίνει το πόσο βάρος μας είναι η Ζωή και δεν ξεγελιέται με τις διεξόδους που βρίσκουμε κατά καιρούς, για να ξεγελάμε την ματαιότητα και την ανία μας.

Την οργή την έχεις αναζητήσει μέσα σου ?

Όσο μεγαλύτερη είναι η θλίψη τόσο μεγαλύτερη είναι και η οργή.

Η οργή πιάνει χώρο από το βάρος της, το οποίο σου απαγορεύει την εσωτερική χαρά.

Η οργή είναι ένας εσωτερικός «σύμβουλος». Ο οποίος μας δείχνει μία ένσταση με ένταση. Η οργή σημαίνει «έχασα τον έλεγχο».

Μπορείς να ρωτήσεις τον εαυτό σου, μέχρι που θέλω να έχω τον έλεγχο ? Γιατί θέλω να έχω τον έλεγχο ? Τι θέλω να ελέγχω ?

Σε κάθε έναν από μας υπάρχουν εσωτερικές «μπάλες» ενέργειας. Αυτές οι μπάλες συνήθως γεμίζουν από συναισθήματα. Το ζητούμενό μας είναι να φτάσουν αυτές οι «μπάλες» να γεμίσουν απόλυτα με αγάπη. Αυτές οι «μπάλες» είναι τα κύτταρά μας. Έτσι όταν κάποιες μπάλες μας είναι γεμάτες από οργή, δεν μένει χώρος για την χαρά. Κι έτσι η χαρά μοιάζει επιφανειακή. Νιώθουμε ότι δεν «κρατάει» για πολύ και έτσι είναι. Γιατί μέσα μας υπάρχει η οργή. Η οργή ακουμπάει τις διπλανές μας «μπάλες» και τους μεταδίδει την θλίψη με αποτέλεσμα οι «μπάλες» μας αυτές αφού η μία ακουμπάει την άλλη να επηρεάζονται και να μας αλλάζουν εντελώς την πυκνότητα στο σώμα μας.

Τι θα πει αλλάζει η πυκνότητα στο σώμα ? Εμείς την καταλαβαίνουμε ?

Αδάμ – Εύα – Όφις= Δυναμοενέργειες στο σώμα

Αδάμ και Εύα δύο δυναμοενέργειες που βρίσκονται στο σώμα του κάθε ανθρώπου και είναι αυτές οι ενέργειες που ορίζουν την καλή λειτουργία του σώματος του ανθρώπου.

Ο Αδάμ είναι δεμένος με τους αδένες και το ορμονικό σύστημα, ενώ η Εύα με το νευρικό μας σύστημα. Αυτά τα δύο συστήματα στον ανθρώπινο οργανισμό οφείλουν να λειτουργούν εξίσου καλά και σωστά. Έτσι είναι από τη φύση του ρυθμισμένο το σώμα των ανθρώπων κατά τη βιολογία. Όμως εμείς καταφέραμε και δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις να απορυθμιστούν και έτσι ενεργοποιήσαμε τις ασθένειες ή πιο σωστά, κατά τον Ιπποκράτη, τους ασθενής. Γιατί κατά τον Ιπποκράτη ασθενείς υπάρχουν και όχι ασθένειες, απλώς βάση κοινών συμπτωμάτων τις ονομάσαμε παθήσεις και έτσι υπάρχουν τόσες χιλιάδες φάρμακα για κάθε πάθηση. Γιατί άραγε υπάρχουν τόσα φάρμακα για τις «κοινές» παθήσεις και όχι από ένα ανά πάθηση, μα φυσικά γιατί η πάθηση μπορεί να έχει κοινά συμπτώματα, αλλά την πάθηση την δημιουργεί ο ασθενής άρα ο ασθενής παρόλα τα κοινά που μπορεί να έχει με έναν άλλον ασθενή, έχει και βασικές διαφορές που αυτές έχουν να κάνουν με την αυθεντική προσέγγιση του κάθε ανθρώπου στη ζωή γενικά και ειδικά. 

Αλλά ας ξανά γυρίσουμε σε αυτούς τους δύο βασικούς ρόλους του σώματός μας τον Αδάμ- αδένα και την Εύα – νεύρα. Αυτά και τα δύο οδηγό τους έχουν τον Οφι κατά την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Όφις οδήγησε την Εύα να δώσει το Μήλο στον Αδάμ και τότε να χάσουμε για πάντα τον παράδεισο. Ο Όφις είναι η αίσθηση της Αφής και μέσα από την αφή ο άνθρωπος αγγίζοντας το Μήλο- Μ- ύλη = μόνο ύλη έφτασε στο σημείο που έφτασε. Μέσα από την διαδρομή της ύλης πέρασε ο άνθρωπος στην αξιολόγηση και την κριτική και κατά συνέπεια στον ανταγωνισμό. Όλο αυτό ήταν η αιτία και ακόμη και σήμερα είναι η αιτία, όλων των παθήσεων.

Η ύπαρξη δεν γνωρίζει καλό και κακό

ΟSadhguru μάς λέει μια ιστορία για να μας δείξει πως δεν υπάρχει καλό και κακό στη ζωή. Η ομορφιά τής ύπαρξης βρίσκεται στο να κάνουμε αυτό που είναι κατάλληλο αντί να βασιζόμαστε στην ηθική και τη δεοντολογία.

Sadhguru: Υπάρχει μια όμορφη ιστορία. Οι δύο σύζυγοι του Βίσνου, η Λάκσμι – θεά τής καλοτυχίας – και η Αλάκσμι – η θεά τής κακοτυχίας – πίστευαν η κάθε μια πως ήταν η πιο όμορφη. Έτσι, μια συγκεκριμένη μέρα πήγαν και ρώτησαν τον Βίσνου, «Ποια από τις δυό μας είναι η πιο όμορφη;»

Ο Βίσνου είπε στη Λάκσμι, «Όταν έρχεσαι, εσύ είσαι η πιο όμορφη». Και στην Αλάκσμι είπε, «Όταν φεύγεις, εσύ είσαι η πιο όμορφη».

Η Καλοτυχία έρχεται, η κακοτυχία φεύγει – δεν είναι οι πιο όμορφες; Μια πολύ έξυπνη απάντηση, είναι όμως και η σωστή;

Δεν έχει να κάνει με τη γυναικεία ομορφιά ούτε με οτιδήποτε σε φυσική ύπαρξη, οπότε δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Υπάρχει μονάχα η κατάλληλη απάντηση. Αυτή είναι λοιπόν η κατάλληλη απάντηση. Η ζωή δεν έχει να κάνει με την ορθότητα αλλά με την καταλληλότητα. Ποιο είναι λοιπόν το σωστό που πρέπει να κάνουμε; Δεν υπάρχει σωστό πράγμα που πρέπει να κάνουμε. Η σωστή ερώτηση είναι τι είναι κατάλληλο να κάνουμε; Μόνο τότε μπορούμε να αντιληφθούμε τη ζωή. Αν κάνουμε τα σωστά πράγματα, θα ρεζιλευτούμε. Αν αρχίσουμε να ψάχνουμε για ορθότητα στη ζωή, θα μείνουμε μόνοι και κενοί. Η ζωή έχει ουσιαστικά να κάνει με την καταλληλότητα. Αν ψάχνουμε για την καταλληλότητα, ίσως και να γίνουμε καλοί άνθρωποι.

Η Δυσκολία να Θέσουμε Όρια

Του Robert Najemy

Συγχέουμε την αγάπη με το να μην λέμε ποτέ «όχι» και ίσως να επιτρέπουμε στους άλλους να φέρονται με ανήθικους ή και άδικους τρόπους.

Θα θέλαμε κάποιος άλλος να μην μας λέει ποτέ «όχι» και να υποφέρει ενδόμυχα;

Θα θέλαμε οι άλλοι να συμφωνούν μαζί μας και να κάνουν αγγαρείες που δεν απολαμβάνουν, επειδή φοβούνται να πουν «όχι» ή επειδή πιστεύουν πως είναι υποχρεωμένοι να λένε «ναι»;

Μήπως θα προτιμούσαμε να απολαμβάνουν να κάνουν ό,τι τους ζητάμε επειδή μας αγαπούν;

Είναι τίμιο να λέμε «ναι» όταν νιώθουμε «όχι»;

Είναι τίμιο να λέμε «όχι» όταν νιώθουμε «ναι»;

Βοηθάμε τους άλλους, όταν τους επιτρέπουμε να φέρονται ανήθικα ή άδικα;

Βοηθάμε τους άλλους να γίνουν υπεύθυνα όντα μ’ αυτό τον τρόπο;

Λέμε «ναι» και δεν συγκρουόμαστε με τους άλλους από φόβο, υποχρέωση ή από αγάπη;

Το να λέμε «ναι» επειδή φοβόμαστε την απόρριψη, τη σύγκρουση, το θυμό, τα αντίποινα ή το να χάσουμε τον άλλον, ή ίσως επειδή είμαστε στο ρόλο του θύματος, δεν έχει πνευματική αξία και δεν είναι σε ευθυγράμμιση με τον ανώτερο εαυτό μας. Δεν είναι αλήθεια ούτε αγάπη – είναι βασισμένο στο φόβο.

Όταν λέμε «ναι» (ακόμη κι αν «θυσιάζουμε» κάποιες προσωπικές ανάγκες) με αγάπη και απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε, χωρίς πικρία ή συναισθήματα καταπίεσης, αυτό είναι σε ευθυγράμμιση με την αλήθεια και τον ανώτερο εαυτό μας.

Δεν υπάρχει πνευματικότητα στο φόβο ή στο ρόλο που παίζουμε.

Osho | Έχεις καταπιέσει τα πάντα και όλα αποθηκεύονται στο στομάχι…

Εχω παρατηρήσει πως όταν αισθάνομαι θυ­μό ή λύπη ή ανησυχία, υπάρχει μια αντίστοι­χη φυσική αίσθηση στο στομάχι μου ή στο ηλιακό πλέγμα. Μερικές φορές, εάν είμαι πολύ εκνευρισμένος, αυτό το αίσθημα είναι τό­σο ισχυρό, που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ ή δεν έχω όρεξη να φάω. Μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό;

OSHO:

Όλοι κουβαλάνε πολλά σκουπίδια στο στομάχι, επειδή είναι ο μοναδικός χώρος στο σώμα όπου μπορούμε να καταπιέσουμε πράγ­ματα. Δεν υπάρχει άλλος χώρος. Εάν θέλεις να καταπιέσεις κάτι, θα πρέπει να το κάνεις στο στομάχι. Θέλεις να κλάψεις -η γυναίκα σου πέθανε, ο αγαπημένος σου πέθανε, ο φίλος σου πέθανε – αλλά δεν είναι όμορφο θέαμα. Θα φανεί σαν να είσαι ένα ανθρωπάκι που κλαίει για την απώλεια κάποιου, οπότε το καταπιέζεις. Πού θα το βάλεις αυτό το κλάμα; Φυσικά θα πρέπει να το συμπιέσεις μέσα στο στομάχι. Είναι ο μοναδικός διαθέσιμος χώρος στο σώμα, η μοναδική κοιλότητα όπου μπορείς ν’ αποθηκεύσεις πράγματα.

Εάν τα καταπιέζεις στο στομάχι… Και όλοι καταπιέζουν πολλά είδη συναισθημάτων-αγάπη, σεξουαλικότητα, θυμό, λύπη, κλά­μα, ακόμη και γέλιο. Δεν μπορείς να γελάσεις με την καρδιά σου φαίνεται αγενές, σχεδόν χυδαίο. Σε πολλές κοινωνίες το να γελάς με την καρδιά σου σημαίνει ότι είσαι απολίτιστος. Έτσι, έχεις καταπιέσει τα πάντα. Και λόγω αυτής της καταπίεσης δεν μπορείς να αναπνεύσεις βαθιά, αναγκάζεσαι ν’ αναπνέεις επιφανειακά. Εάν αναπνεύσεις βαθιά αυτές οι πληγές της καταπίεσης θα απελευθερώσουν την ενέργειά τους. Φοβάσαι. Όλοι φοβούνται ν’ αφεθούν ν αναπνεύσουν βαθιά, από το στομάχι τους.

Κάθε παιδί όταν γεννιέται αναπνέει από την κοιλιά. Κοιτάξτε ένα παιδί που κοιμάται: η κοιλιά ανεβοκατεβαίνει, ποτέ το στήθος. Κανένα παιδί δεν αναπνέει από το στήθος· αναπνέουν από την κοιλιά. Είναι απολύτως ελεύθερο τώρα, δεν υπάρχει τίποτε καταπιεσμένο. Το στομάχι του είναι άδειο από καταπίεση, και αυτή η κενότητα δίνει μια ομορφιά στο σώμα.