Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: «Τροφή Αγάπης»

Κάρολιν Κάιζερ

Τροφή Αγάπης

Το φαγητό είν’ άγγιγμα φτασμένο στ’ άκρα.
Σάμουελ Μπάτλερ II

Θα σε δολοφονήσω με αγάπη·
Θα σε πνίξω με αγκαλιές·
Θα σ’ αγκαλιάσω, κοκκαλάκι κοκκαλάκι,
Μέχρι να σε πεθάνω εντελώς.
Μετά θα φάω το λαχταριστό μεδούλι σου για βραδινό.

Θα γίνεις η προσωπική Σαχάρα μου·
Θα λιάζομαι εντός σου, μετά σε μία ρουφηξιά
Θ’ αποστραγγίξω ό,τι απέμεινε απ’ τη γλυφή πηγή σου.
Με τη γυναικεία μου λεπίδα θα σκαλίσω τ’ όνομά μου
Στην πιο φιλόδοξή σου φοινικιά
Πριν να την πελεκήσω.
Μετά θα εισπνεύσω πλήρως την εσχάτη όασή σου.

Αλλά στην τέλεια έρημο που θα ’σαι
Θα δεις ν’ απλώνομαι, από ορίζοντα σ’ ορίζοντα,
Πολυτελής αντικατοπτρισμός!
Μπαλκόνια με γλυσίνα που σταλάζουν σικλαμέν.
Οράματα φλεγόμενα με κρύσταλλο, δεμένο σε χρυσό.

Έτσι θα προσκαλέσεις κάθε ξερό κόκκο της άμμου
Και προς το μέρος μου θα ’ρθεις με θίνες κυματοειδείς
Μέχρι να φτάσεις το αιφνίδιο κυανό:
Μια Μεσόγειος να χαϊδέψει τις σκονισμένες σου ακτές·
Βλάστηση πεισματάρα, έρπουσα ενδοχώρα, γρήγορα ξαναγδύνει
Τους χερσότοπούς σου· παχύφυτα φυτρώνουνε παντού
Ζωή εκπλήσσουσα! Κι εγώ θα είμαι αυτό το πράσινο.

Όταν ανθίσεις, ποτισμένος και χορτάτος,
Με βλαστούς που θα τυλίξουν πέργκολα, θόλο κι οροφή
Μέχρι να γίνεις ο αναστημένος ανθηρός αγρός,
Θα σε καταβροχθίσω, φυσική τροφή μου,
Οικοδεσπότη μου, δείπνε μου μυστικέ πάνω στη γη
Κι εσύ θ’ αρχίσεις πάλι να πεθαίνεις.

Food of Love

Eating is touch carried to the bitter end.
Samuel Butler II

I’m going to murder you with love;

I’m going to suffocate you with embraces;

I’m going to hug you, bone by bone,

Till you’re dead all over.

Then I will dine on your delectable marrow.

You will become my personal Sahara;

I’ll sun myself in you, then with one swallow

Drain your remaining brackish well.

With my female blade I’ll carve my name

In your most aspiring palm

Before I chop it down.

Then I’ll inhale your last oasis whole.

But in the total desert you become

You’ll see me stretch, horizon to horizon,

Opulent mirage!

Wisteria balconies dripping cyclamen.

Vistas ablaze with crystal, laced in gold.

So you will summon each dry grain of sand

And move toward me in undulating dunes

Till you arrive at sudden ultramarine:

A Mediterranean to stroke your dusty shores;

Obstinate verdure, creeping inland, fast renudes

Your barrens; succulents spring up everywhere,

Surprising life! And I will be that green.

When you are fed and watered, flourishing

With shoots entwining trellis, dome, and spire,

Till you are resurrected field in bloom,

I will devour you, my natural food,

My host, my final supper on the earth,

And you’ll begin to die again.

Carolyn Kizer at her house circa 1967.

Μικρό Βιογραφικό

Κάρολιν Κάιζερ (Carolyn Kizer, 10 Δεκεμβρίου 1925 – 9 Οκτωβρίου 2014): Αμερικανίδα ποιήτρια και μεταφράστρια, γεννημένη στην πόλη Σποκάν (Spokane) της Γουόσινγκτον (Washington State). Παιδί γονέων με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ήρθε από πολύ μικρή σε επαφή με την ποίηση· δεν πέρασε ούτε ένα απόγευμα της παιδικής της ηλικίας χωρίς να της διαβάσουν ποιήματα. Η ίδια έλεγε για τον εαυτό της και την ποίησή της: “Δεν είμαι φορμαλίστρια, δεν είμαι εξομολογητική, ούτε αυστηρά προσηλωμένη στον ελεύθερο στίχο”. Το 1985 τής απονεμήθηκε το Βραβείο Πούλιτζερ. Το μεταφρασθέν ποίημα ανήκει στη Συλλογή της Cool, Calm & Collected: Poems 1960-2000 (Copper Canyon Press, 2002).