Σκηνοθετώντας την αυτοκτονία του Εαυτού μου

Κάποιος παρατηρεί “εγώ ζηλεύω το χ, εγώ φοβάμαι το ψ, εγώ θυμώνω με το ω” και αρχικά προσπαθεί να αποφύγει τα χ, ψ και ω. Έπειτα ανακαλύπτει ότι ο μόνος κοινός παράγοντας στα βάσανά του είναι το αυτό το “εγώ”, οπότε αν αποφύγει τα χ, ψ και ω θα εμφανιστούν μοιραία τα α, β, γ που και πάλι θα ενοχλήσουν αυτό το “εγώ”. Τότε αρχίζει να σκέφτεται ότι για να ησυχάσει, η μόνη λύση είναι να σκοτώσει, να ξεφορτωθεί το ίδιο το “εγώ”!

Αυτό όμως είναι μια ευφάνταστη, μη-πραγματοποιήσιμη ιδέα, γιατί χωρίς το “εγώ”, χωρίς εμένα, δεν θα υπήρχαν καθόλου εμπειρίες*, συμπεριλαμβανομένης της εμπειρίας της “δολοφονίας” του “εγώ”. Το μόνο που μπορώ να κάνω “εγώ” είναι να σκηνοθετήσω μια fake αυτοκτονία του “εαυτού” μου! Χαχαχα!

Οπότε κάποιος παύει να ενδιαφέρεται για φανταστικά ξεριζώματα του “εγώ” και fake αυτοκτονίες και αρχίζει να εξερευνά τη φύση αυτού του “εγώ”. Τότε ίσως βρει ότι αυτό το “εγώ” δεν είναι ένα χωριστό υποκείμενο, μια χωριστή οντότητα (ένα σώμα/μυαλό), χαμένη στον απειλητικό κόσμο των αντικειμένων (χ, ψ, ω, α, β, γ κλπ κλπ)

* Έχετε βρει ποτέ μια εμπειρία στην οποία να ήσαστε απόντες; Προφανώς όχι, Πάντα “εγώ” βιώνω την εμπειρία..

jorgekapa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ