Χρόνος χαμένος

της Μαρίας-Σοφίας Ποταμίτη

Τρεις το μεσημέρι. Ή απλά η ώρα που ο ήλιος βρίσκεται στην κατάλληλη θέση για να φωτίζει° τα πρόσωπα, το συναίσθημα° την σπατάλη.

Βλέπω όλα αυτά τα κενά παιδιά να περιφέρονται άσκοπα στο χώρο σαν ζωντανοί νεκροί. Σαν να μην είναι νέοι, να έχουν μεγαλώσει τριάντα χρόνια για την ηλικία τους. Αταίριαστα νιάτα σε μία πρόωρη γήρανση. Γήρανση του σώματος, γήρανση του πνεύματος. Γήρανση του όλου τους. Ένα όλο που θα έπρεπε να είναι νεώτερο από την ηλικία τους, έτοιμο για τη ζωή που θα έρθει.

Όμως αυτοί δεν ξέρουν πόσο σπαταλούν τα νιάτα, την νεότητα, το ωραίο. 

Πιστεύουν πως έχουν το χρόνο, πως μπορούν να σπαταλήσουν όσο θέλουν γιατί τα «μεγάλα νούμερα» είναι ακόμα μακριά γι’ αυτούς, ο χρόνος δεν περνά γι’ αυτούς. Θα βρίσκονται αιώνια στο παντοτινό παρόν, στο μέλλον των «μικρών νούμερων». Όχι στο μέλλον της ασχήμιας και του γήρατος.


Ανήκω στους νέους αλλά νιώθω σαν να μην ανήκω. Εγώ εξαιρούμαι από αυτή την σπατάλη νεότητας. Δεν ξέρω αν τη χρησιμοποιώ χωρίς να την σπαταλώ. Δεν υπήρξε ποτέ θέμα σπατάλης. Πάντα θέμα πρώορης απώλειας. Μία απώλεια τόσο μεγάλη όσο δέκα χρόνια νεότητας.

Μεγάλωσα πριν από τη στιγμή που έπρεπε, τότε που απαγορευόταν να μεγαλώσω. Ένιωσα πριν από τον ερχομό του συναισθήματος. Ένιωσα για τα επόμενα χρόνια. Ίσως να ένιωσα, σε σύνοψη, για όλη τη ζωή.
Μία απώλεια λοιπόν, όταν δεν είχα τίποτα. Μία απώλεια του τίποτα. Μία απώλεια για το τίποτα. Μία τιποτένια απώλεια;

-Για όσους σπατάλησαν κάποτε αυτό που δεν τους είχε δοθεί ακόμα…-

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ