Τι να πρωτοπεί κανείς για τα ζευγάρια...
Θυμάστε πώς ξεκίνησε;
Ήταν τότε που γνωριστήκατε και αγαπήσατε ο ένας τον άλλον. Τότε που θέλατε να ευχαριστήσετε, να χαρείτε, να απολαύσετε ο ένας τον άλλον.
Εκείνον τον καιρό, "παλιά", δεν χαλούσατε χατίρι, ήσασταν δοτικοί, συγχωρητικοί, χαιρόσασταν με την χαρά, τα κατορθώματα, ακόμα και τις αδυναμίες ο ένας του άλλου.
Θυμάστε την ερωτική έλξη;
Τα αγγίγματα, τις ματιές, τα βιώματα, τα βράδια...
Είμαι σίγουρος ότι θυμάστε! Δεν μπορεί να μη θυμάστε.
Κι όμως τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς.
Τώρα υπάρχει κούραση, άγχος, αγωνία, υποχρεώσεις. Πολλές υποχρεώσεις.
Υπάρχει πολλή δουλειά, φιλοδοξίες και πάλι υποχρεώσεις, και πάλι αγωνία.
Τώρα υπάρχουν τα παιδιά, οι ανάγκες τους, οι προτεραιότητες, όλα όσα χρειάζονται και εκείνα που δεν χρειάζονται.
Μετά, τα παιδιά θα φύγουν, αλλά η κούραση θα μείνει. Το ίδιο και η απόσταση.
Η ψυχική απόσταση μεταξύ των δύο συντρόφων από μηδενική έχει γίνει χαώδης. Δεν βλέπουν καν ο ένας τον άλλον.
Ή δεν θέλουν να τον δουν... Γιατί απόσταση είναι η αδυναμία να ξαναθυμηθούμε, να ξαναεμπνευστούμε, να ξαναθελήσουμε ο ένας τον άλλον.
Από το "τότε", το "τώρα" και το "μετά", ας μείνουμε στο παρόν, το περιβόητο "Εδώ και Τώρα".
Ας μείνουμε στο παρόν, για να προλάβουμε το μέλλον, το τέλος, αυτό που κανείς δεν θέλει κι όμως τόσοι πολλοί εκεί καταλήγουν.
Γιατί το τέλος σημαίνει τον χωρισμό, τον "θάνατο" μιας σχέσης που ξεκίνησε για να νικήσει τον χρόνο.
Στο παρόν, λοιπόν, οι δυο σας.
Με παιδιά, με υποχρεώσεις, με άγχος και αγωνίες.
Οι δυο σας.
Ενώπιον των ευθυνών, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών σας.
Και πάνω απ' όλα ενώπιον της επιθυμίας να αγαπάτε και να σας αγαπούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.