Ο μαρτυρικός θάνατος της Ελλάδας

H χρεοκοπημένη πατρίδα μας, υφιστάμενη τεράστιες πιέσεις από παντού και ευρισκόμενη υπό την κατοχή των δανειστών της, δεν κινδυνεύει μόνο να χαθεί ως κράτος αλλά και ως Έθνος – μεταξύ άλλων μέσω της υφαρπαγής της ιστορίας και του πολιτιστικού παρελθόντος της.

Το να είσαι Έλληνας, να ζεις, να εργάζεσαι και να φορολογείσαι στην Ελλάδα, βλέποντας το σπίτι σου να κατάσχεται και να πλειστηριάζεται ή περιμένοντας πότε θα έλθει η σειρά σου να χάσεις ότι έχεις και δεν έχεις, ενώ την ίδια στιγμή υφαρπάζονται τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι υδάτινοι πόροι, η ενέργεια κοκ. χωρίς να μπορείς καν να αντιδράσεις, είναι αναμφίβολα ένα οδυνηρό μαρτύριο – ένα δράμα, μία τραγωδία και ένας εφιάλτης που δεν περίμενες ποτέ να βιώσεις.

Πόσο μάλλον όταν μαθαίνεις πως η Ελλάδα της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια θα υποβληθεί σε μία πολύ πιο αυστηρή επιτήρηση στο μέλλον – με αξιολογήσεις τέσσερις φορές το χρόνο αντί για δύο, καθώς επίσης με μία γαλλογερμανική επιτροπή καθημερινού ελέγχου που θα εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα. Ότι η τρίτη δανειακή σύμβαση τελειώνει μεν, επειδή κανένας δεν είναι πρόθυμος πια να μας δανείζει, αλλά τα μνημόνια θα συνεχιστούν στο διηνεκές – όπως επίσης τα νέα μέτρα, όταν τυχόν δεν θα επιτυγχάνεται το συμφωνηθέν πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% έως το 2022 και 2% έως το 2060, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου θα παραμείνουν δεσμευμένα για τα επόμενα 99 χρόνια.

Την ίδια στιγμή διαπιστώνεις πως η Ελλάδα αιμορραγεί ακατάπαυστα, με τη διαφυγή στο εξωτερικό καταθέσεων άνω των 120 δις €, με τις οποίες θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί μόνη της χωρίς την ανάγκη να παρέχει υπέρογκα ανταλλάγματα για το χρέος της (εθνικά ομόλογα – οι Ιταλοί αγοράζουν το 50% του χρέους της χώρας τους, οι Ιάπωνες το 90%) – με ένα μεγάλο μέρος των τουριστικών εσόδων της να παραμένουν αδήλωτα σε άλλες χώρες, με τη μαζική έξοδο των επιχειρήσεων της και των νέων της, με την κατάρρευση του ναυτιλιακού συναλλάγματος κοκ.

Περαιτέρω, τα μαρτύρια δεν τελειώνουν εδώ, αφού η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με τις πρωτοφανείς προκλήσεις της Τουρκίας – ως αποτέλεσμα της δειλής και απαράδεκτης ανοχής των κυβερνήσεων της στο θέμα των Ιμίων, καθώς επίσης των καθημερινών παραβιάσεων του εναέριου και θαλάσσιου εθνικού χώρου της.

Επί πλέον με την παράνομη κατοχή της βορείου Κύπρου ενάντια στις αποφάσεις του ΟΗΕ, με την διεκδίκηση μίας σειράς βραχονησίδων, καθώς επίσης με την αδυναμία της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια κατά το διεθνές δίκαιο και να ανακηρύξει τη δική της αποκλειστική οικονομική ζώνη – ενώ ο στόχος της Τουρκίας είναι ολόκληρο το Αιγαίο εκτός από τη Θράκη, όπου τυχόν απώλεια της Κύπρου θα έχει ως συνέπεια να κινδυνεύσει ακόμη και η Κρήτη, εκτός από το Καστελλόριζο.

Παράλληλα η χώρα μας δέχεται την αθρόα εισβολή ισλαμιστών μεταναστών από την Τουρκία, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με Σύριους πρόσφυγες – όπου η κυβέρνηση, αντί να αντιδράσει, τους επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση τους σε ολόκληρη την επικράτεια, ενώ σχεδιάζει την παροχή της ελληνικής ιθαγένειας σε ένα μεγάλο ποσοστό τους! Τη μετατροπή δηλαδή της Ελλάδας σε μία μη συνεκτική, πολυπολιτισμική χώρα, παρά το ότι οι εμπειρίες άλλων κρατών, όπως της Σουηδίας, είναι τρομακτικές – μεταξύ των οποίων η εκτόξευση της εγκληματικότητας, καθώς επίσης η «ισλαμοποίηση» της κοινωνίας της.

Όλα αυτά όμως έχουν λιγότερο ή περισσότερο συμβεί ξανά στο παρελθόν, σε άλλα κράτη επίσης, ενώ είναι σε κάποιο βαθμό αυτονόητα όταν μία χώρα χρεοκοπεί, χωρίς να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη των Πολιτών της προς την Πολιτεία – πόσο μάλλον όταν αδυνατεί να ξεφύγει από την κρίση μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, με την κατάσταση της να επιδεινώνεται διαρκώς.

Αυτό που θεωρείται όμως πρωτόγνωρο είναι το ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία επιχειρείται η υφαρπαγή, η λεηλασία καλύτερα του πολιτιστικού παρελθόντος μίας χώρας – από δύο μικρά κρατίδια, τα οποία κυριολεκτικά ζουν από τις ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν εγκατασταθεί στο εσωτερικό τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες ή από τους Πολίτες τους που εργάσθηκαν και εργάζονται στην Ελλάδα, στέλνοντας τους συνάλλαγμα.

Το μεν πρώτο, τα Σκόπια, διεκδικεί ανερυθρίαστα το όνομα της Μακεδονίας μας, την ιστορία της και την κληρονομιά του Μ. 

Αλεξάνδρου – στηριζόμενο από τη γερμανική κυβέρνηση, με στόχο τη σύνδεση του Δούναβη με το Αιγαίο και την πλήρη αποδυνάμωση/διαμελισμό της Ελλάδας.

Το δεύτερο, η Αλβανία, έχοντας προφανώς αποθρασυνθεί από την ανοχή και από τις απαράδεκτες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης μας με τα Σκόπια, πλαστογραφεί την ιστορία, διεκδικώντας την πολιτιστική κληρονομιά του Αχιλλέα και της Ηπείρου(πηγή) – στηριζόμενο από την Τουρκία, προφανώς στα πλαίσια των προσπαθειών της να περικυκλώσει και να στραγγαλίσει την πατρίδα μας.

Ως εκ τούτου η χρεοκοπημένη Ελλάδα, υφιστάμενη τεράστιες πιέσεις από παντού και ευρισκόμενη υπό την κατοχή των δανειστών της, δεν κινδυνεύει μόνο να χαθεί ως κράτος αλλά, ακόμη χειρότερα, να εξαφανισθεί ως Έθνος – βιώνοντας έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο. Στα πλαίσια αυτά, οι εσωτερικές διαμάχες και οι ανόητοι εμφύλιοι πόλεμοι των κομμάτων μεταξύ τους, καθώς επίσης των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, αφενός μεν αποδεικνύουν πως δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει το μέγεθος του κινδύνου, αφετέρου σκοτεινιάζουν περισσότερο την εικόνα  – τεκμηριώνοντας πως μία χώρα καταστρέφεται πρώτα από το εσωτερικό της και μετά από τις ξένες δυνάμεις

analyst

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ