Απο την Αφύπνιση στην Επιβίωση

Κατερίνα Κωστάκη

Από την εποχή της Αφύπνισης μου μέχρι την σημερινή της Επιβίωσης ο δρόμος είναι μακρύς.

Ιστορίες, μηνύματα, όνειρα, συγχρονικότητες, οράματα, όλα ενσωματωμένα μέσα μου σαν μια αόρατη εικόνα από ένα Χθες που ίσως να μην υπήρξε ποτέ.

Όμως στο βάθος του σκοτεινού διανοητικού τούνελ εκεί που λάμπει το Φως , όλα είναι αληθινά και μοναδικά.

Αυτές οι λάμψεις της εσωτερικής πραγματικότητας μου είναι εκείνες που με καθοδηγούν μέχρι σήμερα και επίσης είναι εκείνες που κινούν το χέρι μου για να γράψω όσα γράφω.

Αυτή είναι η ενσωμάτωση των υψηλότερων δονήσεων που με καθοδηγεί σε αυτό το τούνελ της ανυπαρξίας και της αβέβαιης επιβίωσης, όταν γύρω καραδοκούν ύαινες, λύκοι και ποντίκια.

Η Φωνή φωνάζει «Προχώρα».

Πόνος μου είναι ότι θα περάσω απαρατήρητη από ανθρώπους, που ήθελα να στηρίξω.

Μόνη αγωνία μου τι θα απογίνουν οι άνθρωποι γύρω μου, που δεν καταδέχτηκαν χείρα βοηθείας.

Ζητήστε και θα σας Δοθεί...!!!!

Πολλοί άνθρωποι χτίζουν συνειδητά ή ασυνείδητα ένα ψηλό τείχος γύρω τους αποτρέποντας έτσι να φθάσουν σ’ αυτούς θεία δώρα αυτά που άλλοι αποκαλούν θαύματα. Ένας λόγος που συναντάται σε μεγάλο ποσοστό έχει την ρίζα του στην απουσία θαυμάτων απ’ την ζωή τους. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι δεν ήταν πάντα σκεπτικιστές αλλά η ζωή τους έκανε αφού παρά την αισιοδοξία και την αληθινή πίστη τους δεν κατάφεραν ποτέ να δούνε τις επιθυμίες τους να γίνονται πραγματικότητα.

Θέλω στο σημείο αυτό πριν προχωρήσω στο κύριο μέρος της ανάλυσης να κάνω μια παρένθεση που θεωρώ πολύ σημαντική για την κατανόηση του συμπαντικού νόμου της έλξης.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων παρ'όλο που πιστεύει στην μεταθανάτια ζωή δεν δείχνει να κατανοεί τι σημαίνει αυτό και πως πραγματικά εξελίσσεται. Η δε έννοια της μετενσάρκωσης τους είναι από άγνωστη έως ανύπαρκτη. Όμως είναι πολύ απλό να εξηγήσει κανείς τόσο το γεγονός ότι κάθε μας επιθυμία αργά ή γρήγορα υλοποιείται όσο και το γεγονός ότι όλα εδώ πληρώνονται.

Ξεχάστε για λίγο όσα ξέρατε και φανταστείτε την ζωή σαν μια οριζόντια ευθεία γραμμή πάνω στην οποία βαδίζουμε όλοι. Στην γραμμή αυτή κατά διαστήματα υπάρχουν σταθμοί στους οποίους ξεκουραζόμαστε αλλάζουμε εμφάνιση και στην συνέχεια συνεχίζουμε τον δρόμο μας. 

Σε κάποιο σημείο της ευθείας υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί ψηλά πολύ ψηλά και όποιος την ανέβει βγαίνει απ’ την γραμμή της ζωής. Αυτή η σκάλα είναι αόρατη και εμφανίζεται στον καθένα μόνο όταν είναι έτοιμος να την δει. 

Μέχρι τότε συνεχίζει να βαδίζει πάνω στην οριζόντια γραμμή, να ξεκουράζεται στους σταθμούς της και να συνεχίζει με ένα νέα πρόσωπο. Ακούστε τώρα; Οι σταθμοί ονομάζονται «Θάνατος» η γραμμή «ζωή» η νέα εμφάνιση «νέο σώμα» η σκάλα «εξέλιξη». Αυτό είναι λοιπόν. 

Όταν ένας άνθρωπος σταματήσει στον πρώτο σταθμό χάνεται από τα μάτια των άλλων όλοι λέμε ότι ο τάδε πέθανε. Εκείνος όμως που αφήνει στον σταθμό την μνήμη του απλά αλλάζει πρόσωπο και βγαίνει απ’ τον σταθμό για να συνεχίσει τον δρόμο του. Τότε όλοι λένε γεννήθηκε ο δείνα αλλά στην ουσία είναι ο τάδε που συνεχίζει το ταξίδι τους ως δείνα.

Ριγμένος σε μια θορυβώδη και πληβεία εποχή … (ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ)

Να ζεις με τρομερή και περήφανη αταραξία· πάντοτε εκείθεν.

– Να έχεις και να μην έχεις τα αισθήματά σου, τα υπέρ και τα κατά σου, κατά βούληση, να αφήνεσαι να τα έχεις και να κάθεσαι πάνω τους όπως πάνω σε άλογα, συχνά όπως σε γαϊδάρους – γιατί πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς την ηλιθιότητά τους τόσο καλά όσο και τη φωτιά τους. Να κρατάς τα τριακόσια πρώτα πλάνα σου, αλλά και τα μαύρα γυαλιά σου: γιατί υπάρχουν περιπτώσεις όπου κανένας δεν πρέπει να κοιτά μέσα στα μάτια σου, κι ακόμη λιγότερο στους “λόγους” σου. Και να διαλέγεις για παρέα εκείνο το ευδιάθετο και μπερμπάντικο ελάττωμα, τη φιλοφροσύνη. Και να μένεις κύριος των τεσσάρων αρετών σου, του θάρρους, της διανοητικής διόρασης, της συμπάθειας, της μοναξιάς. Γιατί η μοναξιά είναι σε μας αρετή: είναι μια έξοχη ορμή και κλίση για καθαρότητα, που μαντεύει ότι κάθε επαφή μεταξύ ανθρώπων – “στην κοινωνία” – πρέπει αναπόφευκτα να είναι ακάθαρτη.
Κάθε κοινότητα σε κάνει κάπως, κάπου, κάποτε – “κοινό”.

**********************************************

Ριγμένος σε μια θορυβώδη και πληβεία εποχή…

“Τι σου συνέβη όμως;”
– “Δεν ξέρω”, απάντησε εκείνος διστακτικά· “ίσως πέταξαν οι Άρπυιες πάνω από το τραπέζι μου”.
Συμβαίνει συχνά σήμερα ένας άνθρωπος ήπιος, μετρημένος, επιφυλακτικός, να ξεσπάει ξαφνικά με μανία, να σπάζει τα πιάτα, να αναποδογυρίζει το τραπέζι, να φωνάζει, να λυσσά, να προσβάλλει τους πάντες – και στο τέλος να πηγαίνει στην άκρη, ντροπιασμένος, οργισμένος με τον εαυτό του – που; γιατί;

Η σκοτεινή δύναμη των εξωγήινων (vid)

Μια ομάδα επιστημόνων που μελετούν τη μυστηριώδης δύναμη που λέγεται σκοτεινή ενέργεια, πιστεύουν ότι υπάρχει εξωγήινη ζωή σε άλλα σύμπαντα.

Στιγμιότυπο από προσομοίωση του Lyman-alpha blob (LAB). Το LAB είναι ένα γιγαντιαίο νέφος αερίων νότια του αστερισμού του Υδροχόου. Η εικόνα δείχνει την κατανομή των αερίων μέσω του φωτοστέφανου της σκοτεινής ύλης. Τα χρώματα έχουν ρυθμιστεί έτσι ώστε το ψυχρό αέριο (κυρίως ουδέτερο υδρογόνο) να φαίνεται κόκκινο και το θερμό αέριο να φαίνεται λευκό. Photo: J. Geach / D. Narayanan / R. Crain. Πηγή: Supplied

ΑΝ ΚΑΙ ζούμε σε ένα στερεό σύμπαν από συμπαγή και αδιαπέραστη ύλη, που τη συνθέτουν πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια, μαθαίνουμε με έκπληξη ότι η ύλη και τα άτομα που την αποτελούν αντιπροσωπεύουν μόνο το 4% του κόσμου μας. Το υπόλοιπο 96% αποτελείται από ορισμένες ανεξιχνίαστες ακόμα μορφές μάζας και ενέργειας, στις οποίες έχουμε δώσει ονόματα όπως σκοτεινή ύλη, σκοτεινή ενέργεια, σκοτεινή βαρύτητα, σωματίδια-φαντάσματα και άλλα τέτοια εξωτικά.

Τι είναι όμως σκοτεινή ύλη;

Σκοτεινή ονομάζουμε την ύλη που πρέπει να υπάρχει στο σύμπαν για να εξηγήσουμε την κίνηση των άστρων και των γαλαξιών, αλλά που δεν μπορούμε να την παρατηρήσουμε επειδή δεν έχει ακτινοβολία. Η σκοτεινή ύλη είναι ψυχρή, δηλαδή αποτελείται από σωματίδια με μεγάλη μάζα και μικρή κινητική ενέργεια.

Αφού δεν μπορούμε να τη δούμε, πώς ξέρουμε ότι υπάρχει;

Βασιλεύει ἡ καφρίλα διότι ἐμεῖς τῆς τὸ ἐπιτρέπουμε

Ἡ βασιλεία τῆς καφρίλας εἶναι γεγονὸς καὶ ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμεθα πὼς πρὸ πολλοῦ ἔχει καταπατήση κάθε Ὅριον.
Ὅμως, ἐπὶ τέλους, δὲν ἀρκεῖ πλέον μόνον νὰ τὸ βλέπουμε ἀλλὰ καὶ νὰ περιορισθῇ!!!

Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε ἀρχίζουμε, σιγά-σιγά, νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς πρέπει νὰ ἐξαλειφθῇ κάθε τὶ ποὺ τὴν ἐνισχύει. Κι αὐτὸ τὸ ἔργο εἶναι ἀτομική μας ὑπόθεσις καὶ μακροχρόνιος ἀγών, ποὺ δὲν γίνεται νὰ τὸν ἀποφύγουμε. Ἐὰν ἢδη δὲν ἔχουμε ξεκινήση αὐτὸν τὸν ἀγῶνα, δὲν ὑπάρχουν πλέον περιθώρεια ἀναβολῆς. Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ μᾶς πνίξη ἡ βρωμιὰ καὶ  ἡ ἀσυδοσία. 

Ἡ καφρίλα δὲν εἶναι κάτι γενικὸ κι ἀόριστον, ἀλλὰ καθημερινῶς διαφόρων μορφῶν ἐκδοχές της μᾶς πνίγουν, μᾶς καταδυναστεύουν καὶ μᾶς ἀπομειώνουν βαθμοὺς ἐλευθερίας. Δὲν εἶναι λοιπὸν μόνον ἡ κακὴ ὁδηγικὴ συμπεριφορὰ μερικῶν ἢ ὁ ὠχαδελφισμὸς μερικῶν ἄλλων ἢ ἡ κατ’ ἐξακολούθησιν καταπάτησις τοῦ χώρου μας ἀπὸ κάποιους τρίτους.
Εἶναι ἕνας ὁλόκληρος μηχανισμὸς ἀλητείας, μισανθρωπισμοῦ, ἀνοησίας, ἀποσιωπήσεως, ψεύδους καὶ ἀτιμωρησίας, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν κρατικὴ κεντρικὴ μηχανὴ καὶ  τοὺς δικαστικοὺς λειτουργούς της, γιὰ νὰ καταλήξουν, οἱ προεκτάσεις του, στὰ δικά μας, καθημερινὰ ὅρια. Εἶναι ταὐτοχρόνως ἡ ἀκόρεστος δίψα μερικῶν γιὰ ὑφαρπαγή, δίπλα στὴν μισάνθρωπον κατάχρησιν ἐξουσίας, παρέα μὲ τὴν κάθε ἀντισυνταγματικὴ ἀσυλία, ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὴν νομομαγειρευτικὴ ἐξουσία, ἐνᾦ ὑπέρ-προστατεύεται ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῆς δημοσιοκαφρίλας, ἀποκρύπτεται ἀπὸ τοὺς διαπλεκομένους καὶ καταλήγει σὲ ἐμᾶς ὡς ἀποπνικτικὸ σκιῶδες νέφος, ποὺ μᾶς κόβει τὸ ἀναγκαῖον γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, ὀξυγόνον. 

Στὴν πραγματικότητα ἡ ἐξάπλωσις τῆς καφρίλας ἔχει αἴτια πραγματικὰ καὶ ὄχι ὑποθετικά. Ἡ δική μας ἀδιαφορία καὶ σιωπὴ καὶ ἀποποίησις εὐθυνῶν τῆς ἐπιτρέπει νὰ ἐξαπλώνεται. Ἐξακολουθεῖ νὰ ἐξαπλώνεται, διότι ἐμεῖς , ἐπεκτείνοντας διαρκῶς τὰ ὅρια τῶν ἀνοχῶν μας, τὴν ἀνεχόμεθα ἢ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας.

"Νήστευε από κακία"

"Θα πρέπει όμως, όπως παρατηρεί κάπου ο Παναίτιος, να χρησιμοποιούμε τον κανόνα συμπεριφοράς του Αναξαγόρα, και όπως αυτός, όταν πέθανε ο γιος του, είπε:“Ήξερα πως είχα γεννήσει θνητό”, έτσι κι εμείς πρέπει να λέμε σε σχέση με τα αδικήματα που μας εκνευρίζουν: “Ήξερα ότι δεν είχα αγοράσει κάποιον σοφό για δούλο”, ‘Ήξερα πως δεν είχα φίλο απρόσβλητο από πάθη”, “Ήξερα πως η γυναίκα μου ήταν γυναίκα”. 

Αν επαναλαμβάνουμε συνεχώς το ερώτημα του Πλάτωνα: “Μήπως είμαι και εγώ έτσι;”και στρέφουμε την προσοχή μας προς τα μέσα αντί σε εξωτερικά πράγματα και αντικαταστήσουμε τη μομφή με την προφύλαξη, δεν θα χρησιμοποιούμε και πολύ πια το μίσος για το κακό έναντι των άλλων, όταν παρατηρήσουμε ότι και σ’ εμάς τους ίδιους χρειάζεται να συγχωρηθούν πολλά. 

Τώρα όμως, όλοι μας, όταν είμαστε θυμωμένοι και επιβάλλουμε τιμωρία, δίνουμε εντολές σαν να είμαστε ο Αριστείδης ή ο Κάτων: “Μην κλέβεις”, “Μη λες ψέματα”, “Γιατί τεμπελιάζεις;” και – το πλέον επονείδιστο όλων – οργισμένοι επικρίνουμε τους άλλους, επειδή είναι οργισμένοι, και θυμωμένοι τιμωρούμε πράξεις που έχουν γίνει υπό το κράτος του θυμού, όχι σαν τους γιατρούς που “με φάρμακα πικρά καθαρίζουν την πικρή χολή”, αλλά μάλλον κάνουμε πιο έντονη την αρρώστια και την επιδεινώνουμε. Όποτε, λοιπόν, έρχομαι σε τούτες τις σκέψεις, προσπαθώ ταυτόχρονα να εξαλείψω και κάποιο μέρος της πολυπραγμοσύνης μου. 

Ο κόσμος φοβάται τους σκεπτόμενους ανθρώπους

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να σκέφτεστε ή να διαλογίζεστε. 

Αυτό συμβαίνει επειδή αν γίνετε σκεπτόμενοι, βλάπτετε τα συμφέροντά τους. 

Δεν μπορούν πλέον να σας χειραγωγήσουν. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν επιτίθενται στην ιδέα του διαλογισμού, αλλά σας προσφέρουν μια μορφή διαλογισμού που θα σας κάνει ένα ρομπότ, όχι έναν σκεπτόμενο άνθρωπο.

Αυτός Είναι ο Λόγος που τα Ρούχα σας Δεν Πλένονται Καλά και Χαλάτε και Χρήματα Άσκοπα!

Σίγουρα το πλύσιμο των ρούχων είναι ένας βραχνάς από τον οποίο θέλετε να ξεμπερδεύετε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ποιο είναι αυτό το μεγάλο λάθος που κάνετε και χαλάτε και τα ρούχα σας αλλά και χρήματα;

Όσο κι αν σας αρέσουν τα καθαρά και φρεσκοπλυμένα ρούχα πολλές φορές η επιθυμία σας να βγουν όσο πιο τέλεια γίνεται σας οδηγεί σε λάθος επιλογές και πράξεις.

Πόσο απορρυπαντικό συνηθίζετε να βάζετε σε κάθε πλύση; Αν η απάντηση είναι «δεν ξέρω» τότε σίγουρα κάνετε κάτι λάθος.

Οι περισσότερες νοικοκυρές βάζουν λάθος ποσότητα απορρυπαντικού στο πλυντήριο με αποτέλεσμα τα ρούχα τους να μην βγαίνουν από αυτό όπως θα ήθελαν.

Δεν είμαι εναντίον του έρωτα, είμαι απολύτως υπέρ του, αλλά για να μπεις μέσα σε μια ερωτική σχέση πρέπει να υπάρχει μια κάποια ωριμότητα, μια κάποια ακεραιότητα. Τότε ο έρωτας είναι πραγματικά όμορφος … (OSHO)

Ένας άντρας λέει στον Όσσο ότι νιώθει οικειότητα με διαφορετικές γυναίκες και αναρωτιέται αν θα έπρεπε να συνεχίσει να το κάνει.

Δεν υπάρχει τίποτα λάθος σ’ αυτό, αλλά απλώς μην μπλέκεσαι πολύ. Για την ώρα, αυτό θα σε αποσπάσει. Άφησε την οικειότητα να είναι περισσότερο σαν φιλία, παρά σαν έρωτας, επειδή για την ώρα αυτό θα βοηθήσει περισσότερο.
Από τη στιγμή που αλλάζεις την φιλία σε έρωτα, μπαίνεις σε ταραγμένα νερά, γι’ αυτό περίμενε λίγο. Όταν έχεις ριζώσει πραγματικά κι έχεις κεντραριστεί, τότε κινήσου και τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πρώτα όμως πρέπει να είναι κανείς τόσο ολοκληρωτικά ο εαυτός του, που να μπορεί να κινηθεί μέσα στον έρωτα και να μην περισπάται. Τότε μπορείς να πας σε οποιοδήποτε βάθος μέσα στη σχέση, αλλά κάπου στο βάθος παραμένεις πάνω και πέρα από αυτήν. Γίνεσαι σαν ένα λουλούδι λωτού – μέσα στο νέο, ανέγγιχτο όμως απ’ αυτό.

Δεν είμαι εναντίον του έρωτα, είμαι απολύτως υπέρ του, αλλά για να μπεις μέσα σε μια ερωτική σχέση πρέπει να υπάρχει μια κάποια ωριμότητα, μια κάποια ακεραιότητα. Τότε ο έρωτας είναι πραγματικά όμορφος και σε βοηθάει να ωριμάσεις, αλλιώς γίνεται πολύ σακάτης και σε καταστρέφει εντελώς.
Ο έρωτας καταστρέφει εκατομμύρια ανθρώπους. Στο όνομα του έρωτα καταστρέφονται πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι στον πόλεμο.
Ποτέ δεν το συνειδητοποιούμε αυτό, επειδή δεν αναφέρεται ποτέ στις εφημερίδες, όμως στο όνομα του έρωτα υπάρχει τόση ασχήμια, τόση ζήλια, θυμός και συνεχείς καυγάδες. Ο πόλεμος δεν είναι τίποτα, συγκρινόμενος με τον έρωτα.

Θα μπορούσε ένα πολυσύμπαν να φιλοξενήσει ζωή; Με προσομοιώσεις ερευνητές αναζητούν απαντήσεις

Η λέξη σύμπαν (universe) χρησιμοποιήθηκε για να σημάνει «όλα όσα υπάρχουν», αλλά όχι πια. Οι σημερινοί κοσμολόγοι – επιστήμονες που μελετούν τη μεγαλύτερη από όλες τις δυνατές μεγάλες εικόνες – θεωρούν τώρα ότι η ιδέα ότι το γνωστό μας σύμπαν ίσως είναι απλά ένα από πολλά άγνωστα (και μη δυνάμενα να γίνουν γνωστά;) σύμπαντα. Αποκαλούν την πληθώρα αυτή των πιθανών συμπάντων πολυσύμπαν(multiverse). Τώρα, επιστήμονες από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία έκαναν ένα ενδιαφέρον βήμα προς την κατεύθυνση εξερεύνησης του πολυσύμπαντος. Η εργασία τους, η οποία βασίζεται σε προσομοιώσεις υπολογιστών, υποστηρίζει ότι η ζωή θα μπορούσε δυνητικά να είναι κοινή μέσα στο πολυσύμπαν, αν το πολυσύμπαν υπάρχει. Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν 14 Μαΐου 2018, σε δυο σχετικές μελέτες στο περιοδικό Monthly Notices της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας (Royal Astronomical Society).

Η έρευνα αυτή και στην πραγματικότητα η ιδέα ενός πολυσύμπαντος, πηγάζει από τους υπολογισμούς των αστροφυσικών σχετικά με την σκοτεινή ενέργεια. Αυτή τη μυστηριώδη δύναμη που εμφανίζεται να επιταχύνει την επέκταση του δικού μας σύμπαντος. Στη δεκαετία του 1980, οι αστρονόμοι στράφηκαν στη θεωρία του πολυσύμπαντος για να εξηγήσουν το «ευτυχώς μικρό» ποσό της σκοτεινής ενέργειας στο σύμπαν μας. Σύμφωνα με τις θεωρίες των κοσμολόγων, το μικρό αυτό ποσό σκοτεινής ενέργειας εμφανίζεται να επιτρέπει το σύμπαν μας να φιλοξενήσει ζωή, ενώ τα περισσότερα σύμπαντα του πολυσύμπαντος δεν θα μπορούσαν. Με άλλα λόγια, οι τρέχουσες θεωρίες της προέλευσης του σύμπαντος προβλέπουν πολύ περισσότερη σκοτεινή ενέργεια στο σύμπαν μας από αυτή που παρατηρήθηκε. Όμως – σύμφωνα με τις περισσότερες θεωρίες – μεγαλύτερα ποσά σκοτεινής ενέργειας θα προκαλούσαν τόσο ταχεία εξάπλωση που θα αραίωνε την ύλη πριν μπορούσε να σχηματιστεί οποιοδήποτε άστρο, πλανήτες ή ζωή.

Συγκρίνοντας, μαθαίνοντας, ισορροπώντας

Τι θα δείτε στο κείμενο: Σ’ αυτό το άρθρο θα διαβάσετε, πώς γνωρίζουμε και κατασκευάζουμε τον εαυτό μας μέσα από τις συγκρίσεις που κάνουμε με τους άλλους. Επίσης, τι είδους αυτοεικόνα θέλουμε, συνήθως, να δημιουργούμε. Και τέλος, πως η σύγκριση μπορεί να λειτουργήσει ως σκαλοπάτι για ν’ ανέβουμε και όχι να κατέβουμε στη σχέση που διαμορφώνουμε με τον εαυτό και τους άλλους.

Εισαγωγή

Η αίσθηση του εαυτού και η έννοια της ταυτότητας δημιουργούνται τόσο, μέσω προσωπικής διεργασίας όσο και επηρεασμού από την κοινωνία, μέσα στην οποία αναπτύσσονται τα άτομα. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται και σκέφτονται ποιοι είναι οι ίδιοι, αναπτύσσοντας τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά μέσα από τη συμμετοχή τους σε κοινωνικές ομάδες. Ο εαυτός, λοιπόν, αποτελεί παράγωγο ατομικό και συλλογικό ταυτόχρονα (Hogg, 2010)

Η σύγκριση παρούσα

Βασικός τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν τον εαυτό τους είναι μέσα από τις συγκρίσεις με άλλους. Η κοινωνική σύγκριση ως φαινόμενο αποτελεί συστατικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, αναμενόμενο και φυσιολογικό, χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατο να οριστεί η προσωπική και η κοινωνική ταυτότητα (Festinger, 1954).

Έτσι, ανευρίσκεται το μέτρο, ο αποδεκτός τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι, δηλαδή, εξετάζουν τα συναισθήματα, τις στάσεις και τις πράξεις τους, μέσα από αυτές των άλλων ανθρώπων. Αναζητούν συγκρίσεις μέσα από τις ομάδες, κύκλους που αισθάνονται ότι ανήκουν. Προβαίνουν σε συγκρίσεις μεταξύ του πώς είναι και του πως θα ήθελαν να είναι, σύμφωνα με ένα μέτρο, στη συνέχεια δημιουργούν κίνητρο για αλλαγή και δράση, αντλώντας ικανοποίηση ή δυσαρέσκεια ανάλογα από το αν πέτυχαν ή όχι τους στόχους τους.

Άλλοτε, θέλουν απλά να επικυρώσουν τις στάσεις τους, συμβάλλοντας στην ακεραιότητα του εαυτού.

Πραγματοποιώντας καθοδική σύγκριση, το άτομο συγκρίνεται με εκείνους, των οποίων η απόδοση βρίσκεται κάτω από το δικό του επίπεδο, καταλήγοντας να αισθάνεται καλά για τον εαυτό του (Wills, 1981). Για παράδειγμα, ένας που πέρασε, με οριακή επάρκεια κάποιες εξετάσεις, συγκρίνει τον εαυτό του με αυτούς που ‘κόπηκαν’ και νιώθει ανακούφιση.

Ανάλογα με τη περίπτωση, οι αντιδράσεις μπορεί να ποικίλουν από αίσθημα ευγνωμοσύνης για τα προνόμια που κατέχονται, έως αίσθημα ανωτερότητας και διογκωμένο ‘εγώ’ απέναντι στους άλλους.

Αντίθετα, κατά την ανοδική σύγκριση, το σημείο απόδοσης των άλλων βρίσκεται υψηλότερα από το δικό του (Wood, 1989). Στο αναφερθέν παράδειγμα, αυτός που πέρασε, με οριακή επάρκεια κάποιες εξετάσεις, συγκρίνει τον εαυτό του με αυτούς που αρίστευσαν και νιώθει απογοήτευση.

Σχέσεις εξάρτησης & αυθεντικές μορφές σχέσεων

«Στήριξα πάνω στον Κώστα κάθε μου στιγμή. Μαζί του να κάνω τα πάντα. Ακόμα και τίποτα να μη γινόταν, ακόμα και να μην κάναμε τίποτα. Ακόμα και αν είχα βαρεθεί. Πάμε εκδρομή; Πάμε, αν και ήδη βαριόμουν. Αλλά δεν μπορούσα. Είχα εγκλωβιστεί τελείως. Κάτι σαν εθισμός. Εξάρτηση. Έφτιαξα μια εξαρτητική σχέση. Και έγινα «ζητιάνος αγάπης».

Έφαγα την τυρόπιτα μέχρι τέλους με το ζόρι, ακόμα και αν δε μου άρεσε η γεύση της. Ήθελα να μου καλύψει το κενό μου. Γιατί δεν μπορούσα καθόλου να μείνω μόνη; Γιατί δεν ήθελα πια να έρχομαι αντιμέτωπη  με την  αλήθεια. Με κανένα είδους αλήθειας για τον εαυτό μου και τη ζωή. Ήθελα να ζήσω την πλάνη».

Όταν- συχνά σπάνια- ο δυνατός έρωτας σου χτυπήσει την πόρτα, ακολουθεί συνήθως μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής σου: χαράς, ζωντάνιας, δημιουργικής διάθεσης. Σαν για λίγο να βλέπεις τον κόσμο από άλλη ματιά, όπως όταν ήσουν παιδί, πιο αισιόδοξα, πιο ανάλαφρα, με ανοικτότητα και ενδιαφέρον. Σαν η ζωή σου να αποκτά αληθινό νόημα.

Ο καιρός, όμως, περνά, και αργά ή γρήγορα αυτή η χαρά αρχίζει στις περισσότερες- για να μην πούμε σε όλες τις περιπτώσεις να φθίνει και να μετατρέπεται σταδιακά σε άλλου είδους συναισθήματα, όχι και τόσο ευχάριστα πάντα. 

Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, όπου ο έρωτας οδήγησε σε μόνιμη σχέση, συχνά ξυπνάει κάποιος μια μέρα και αναρωτιέται: «τι κάνω με αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου;» «πού πήγε ο έρωτάς μας εκείνων των ημερών;» «πώς καταντήσαμε έτσι;», «πού έχει χαθεί ο εαυτός μου; Δεν με αναγνωρίζω» «γιατί ενώ βαριέμαι ζηλεύω και δεν μπορώ να χωρίσω με τίποτα;». Και άλλου είδους τέτοια ερωτήματα. 

Φαίνεται ότι συχνά μένουμε με τον σύντροφο που κάποτε ερωτευτήκαμε τρελά από αγάπη, μένοντας- στην καλύτερη μάλλον περίπτωση- σε μια ανικανοποίητη κατάσταση ρουτίνας και συνήθειας γιατί «τον/την αγαπάμε πραγματικά». 

Ζώδια και κατάθλιψη - Ποια είναι τα πιο επιρρεπή...

Η κατάθλιψη απασχολεί όλο και περισσότερους στην χώρα μας, γίναμε Σκανδιναβοί, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Αυτοί από την ευημερία πάσχουν από κατάθλιψη και εμείς από την ανέχεια.  

Ποια ζώδια είναι πιο επιρρεπή στην κατάθλιψη; Αυτή η μάστιγα της εποχής σαρώνει κυριολεκτικά. Υπάρχει κάποια προδιάθεση, βάσει ζωδίου, για αυτό το δύσκολο πεδίο; Οι ψυχικές δυνάμεις, τα αποθέματα και οι αντιστάσεις του καθενός, ασφαλώς και έχουν άμεση σχέση με τον ζωδιακό τύπο. Οι εγγραφές που έχει ο καθένας μας από τις πλανητικές επιρροές, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το πώς θα αντιδράσουμε στην πίεση και στην θλίψη. Γιατί βέβαια, άλλο θλίψη, άλλο κατάθλιψη . Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά. Κάποιος ο οποίος περνάει δύσκολα πράγματα και δεν τα αντιλαμβάνεται, έχει άλλου είδους διαταραχή, έχει έλλειψη συναισθήματος. Εννοείται ότι οι δυσκολίες, τα προβλήματα και οι καταστάσεις που πιέζουν τον ψυχισμό μας, δημιουργούν θλίψη. Η κατάθλιψη όμως είναι κάτι άλλο. Είναι ένα σαρκοβόρο συναίσθημα, που σαρώνει τη ζωή, την προσωπικότητα και την ίδια τη φυσική υπόσταση του ανθρώπου που πάσχει, αν δεν λάβει την κατάλληλη βοήθεια. Από την κατάθλιψη κινδυνεύουν όλοι, οπότε και όλα τα ζώδια. Το θέμα είναι ποιοι έχουν περισσότερες αντιστάσεις. Αυτοί θα κληθούν να βοηθήσουν και τους υπόλοιπους να ξεπεράσουν μια δύσκολη περίοδο, δίνοντας ανάσα στο συναίσθημα και κάνοντας τους ανθρώπους μια οικογένεια . Οι δυσκολίες είναι για όλους, αλλά αν έχουμε καλή διάθεση ως προς τον σύντροφό μας, ως προς τον φίλο μας, μπορούμε να ξεπεράσουμε τα πάντα πολύ καλύτερα και τελικά να βγούμε πιο ενωμένοι και πιο δυνατοί. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η σχέση των ζωδίων με την κατάθλιψη και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να την ξεπεράσει κάποιος βάσει του ζωδιακού του τύπου.

Κριός

Ο Κριός σπάνια παθαίνει κατάθλιψη. Ο βασικός του Κυβερνήτης, ο Άρης, τον κάνει άτρωτο στην συναισθηματική κατάρρευση. Ο Κριός μπορεί να θυμώσει, μπορεί να εκνευριστεί, μπορεί να μαλώσει. Αλλά δεν μπορεί να πέσει εύκολα στο σκοτεινό πηγάδι της κατάθλιψης. Έχει μεγάλες αντιστάσεις και πολλές διεξόδους. Κατ’ αρχάς έχει μια σωματική σχέση με τα πράγματα, το σώμα του είναι ένας αγωγός συναισθημάτων. Οπότε, μέσω του σώματός του, αποφορτίζει πολύ εύκολα και την ψυχή του. Δεν σωματοποιεί τα ψυχικά του δεδομένα, μάλλον μετατρέπει σε ψυχικό φορτίο τα σωματικά ερεθίσματα. Η ψυχή του εδράζεται στο σώμα του, οπότε ένα περπάτημα, μια ερωτική συνεύρεση, μια μέρα στη θάλασσα, τον απομακρύνει από το σκοτάδι της κατάθλιψης. Βέβαια παίζει ρόλο και το δεκαήμερο. Οι Κριοί του πρώτου δεκαημέρου έχουν Κυβερνήτη τον Άρη μόνον, ενώ του δεύτερου έχουν Συγκυβερνήτη τον Ήλιο και του τρίτου τον Δία. Οι του τρίτου δεκαημέρου, που δέχονται μια επίδραση επεκτατική, η οποία πιέζεται πολλές φορές, μπορεί και να παρουσιάσουν συμπτώματα κατάθλιψης. Η αντιμετώπιση είναι άμεση σωματική άσκηση, έρωτας, κοινωνική ζωή . Η ισορροπία των Κριών αν τυχόν βρεθούν αντιμέτωπη με την κατάθλιψη είναι σχετικά εύκολη, ευτυχώς.

"Ποιοι και τι είδους είναι οι Θεοί, μιλούν μόνον σε όσους δύνανται να το γνωρίσουν"

 "Είναι άξιο αναζήτησης το γιατί οι παλαιότεροι άφησαν αυτούς τους λόγους και χρησιμοποίησαν μύθους. Πρώτα ας αναζητήσουμε πώς ωφελούμαστε από τους μύθους χωρίς να έχουμε την διάνοια αργή. Το ότι οι μύθοι είναι θεϊκοί μας το λένε αυτοί που τους χρησιμοποίησαν, γιατί και οι θεόληπτοι ποιητές και οι άριστοι φιλόσοφοι και όσοι κατέδειξαν τις ιερές τελετές και οι ίδιοι οι Θεοί στους χρησμούς τους χρησιμοποίησαν μύθους.

Ας αναζητήσουμε γιατί είναι θείοι οι μύθοι της φιλοσοφίας.

Επειδή, λοιπόν, όλα τα όντα χαίρονται με την ομοιότητα και αποστρέφονται την ανομοιότητα, έπρεπε και οι λόγοι για τους Θεούς να είναι όμοιοι με τους Θεούς, ώστε να γίνονται αντάξιοι της ουσίας των Θεών και να προδιαθέτουν ευνοϊκά τους Θεούς έναντι εκείνων που εκφράζουν αυτούς τους λόγους, κάτι που θα γινόταν μόνον μέσω των μύθων. Οι μύθοι μιμούνται τους ίδιους τους Θεούς ως προς το ρητό και το άρρητο, το αφανές και το φανερό, το σαφές και το απόκρυφο χαρακτηριστικό τους, αλλά και ως προς την αγαθότητα των Θεών γιατί, όπως ακριβώς οι Θεοί έπλασαν κοινά για όλους τα αισθητά αγαθά, ενώ έπλασαν τα νοητά μόνον για τους έμφρονες, έτσι και οι μύθοι μιλούν σε όλους για την ύπαρξη των Θεών, ενώ για το ποιοι και τι είδους είναι οι Θεοί, μιλούν μόνον σε όσους δύνανται να το γνωρίσουν.

Οι μύθοι μιμούνται και τις ενέργειες των Θεών. Ταιριάζει, λοιπόν, να ονομάσουμε μύθο και τον Κόσμο, αφού μέσα του φανερώνονται τα σώματα και τα πράγματα, αλλά αποκρύπτονται οι ψυχές και οι νόες. Επιπλέον, αν κάποιος θελήσει να διδάξει προς όλους την περί Θεών αλήθεια, θα προκαλέσει περιφρόνηση στους ανόητους, επειδή αδυνατούν να μάθουν, και ραθυμία στους μορφωμένους, ενώ η απόκρυψη της αλήθειας μέσα στους μύθους δεν αφήνει τους πρώτους να περιφρονήσουν τους μύθους, και αναγκάζει τους δεύτερους να φιλοσοφήσουν.

Γιατί, όμως, μοιχείες και κλοπές και πατρικά δεσμωτήρια και άλλα ατοπήματα αναφέρονται μέσα στους μύθους; μήπως και τούτο είναι άξιο θαυμασμού, αφού μέσω της φαινομενικής ατοπίας η ψυχή ευθύς θεωρεί αυτούς τους λόγους προκαλύμματα και πιστεύει ότι το αληθές είναι απόρρητο;

Διαστάσεις

Όπως έχουμε μάθει από τη Φυσική υπάρχουν άπειρες διαστάσεις και σύμπαντα όπου σε κάθε ένα από αυτά εκτυλίσσεται μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που βιώνουμε εδώ στη Γη. Παράδειγμα σε μία άλλη διάσταση μπορεί να είχαμε κάνει μία τελείως διαφορετική επιλογή επαγγελματικού προσανατολισμού και να έχουμε επηρεάσει την πορεία μας τελείως διαφορετικά σε εκείνη την διάσταση.

Ή ακόμα και μία πιο απλή , η διαφορετική επιλογή, θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα γεγονότα προς μία τελείως διαφορετική κατεύθυνση.

Το εντυπωσιακό είναι ότι όλες αυτές οι διαστάσεις συμπορεύονται με τη δική μας, αφού στην ουσία δεν υπάρχει ο χρόνος, και όλα γίνονται στο εδώ και τώρα.

Μπορεί μία κατάσταση στη ζωή μας να μην μας αρέσει τώρα, έτσι όπως έχει εξελιχτεί.

Μία πνευματική άσκηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε και να βοηθήσουμε να αλλάξουμε μία κατάσταση είναι να φανταστούμε ότι σε μία άλλη διάσταση έχει γίνει αυτό που πραγματικά θέλουμε να συμβεί.

Και όντως είναι πολύ πιθανό αυτό που πραγματικά ήθελες, να έχει ήδη συμβεί σε μία άλλη διάσταση.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να συντονιστούμε με αυτή τη διάσταση και να προσπαθήσουμε να τη γειώσουμε/ υλοποιήσουμε στο εδώ και τώρα.

Όσο πιο έντονα σκέφτεσαι ότι αυτό που εχει δημιουργηθεί εκεί, θα μπορούσε να έχει συμβεί και εδώ, το κάνει πιο εύκολο να δημιουργηθεί και στη δική μας πραγματικότητα.

35 λεπτά που άλλαξαν τη μουσική -και τον εγκέφαλο μας

Μια διαμάχη παλιά όσο κι η ιστορία είναι αν οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνουν τα άτομα ή αν τα άτομα διαμορφώνουν τις κοινωνικές συνθήκες.

Η πιο εύκολη απάντηση είναι ότι το άτομο με την κοινωνία αλληλεπιδρούν διαρκώς.

Όμως υπάρχουν κάποιοι τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπου είναι εμφανές ότι κάποια άτομα -συνήθως τους αποκαλούμε μεγαλοφυΐες-
προκαλούν μια αλματώδη εξέλιξη, ανοίκεια κι εξωφρενικά ριζοσπαστική για την υπόλοιπη κοινωνία.

Πολλές φορές η κοινωνία τους απορρίπτει ή τους αποδέχεται αργά -ίσως και μετά θάνατον. Άλλες φορές οι νεωτεριστές προλαβαίνουν να απολαύσουν την αποδοχή, τη δόξα και το χρήμα.

Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να αντιληφθούν, αλλά και να εκφράσουν, μια νέα εποχή πριν καν εκείνη υπάρξει.

Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι σίγουρα εκείνες της τέχνης. Γιατί στις τέχνες μπορεί να εκφραστεί η ιδιαιτερότητα πιο εύκολα απ’ ό,τι -για παράδειγμα- στις επιστήμες.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι τα 35 λεπτά που άλλαξαν τη μουσική πιο επιδραστικά από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, κι ίσως άλλαξαν και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος του homo sapiens τη μουσική.

~~

Συνέβη το 1913 στο Παρίσι, στο Champs-Elysées, όπου παρουσιάστηκε ένα χορόδραμα, σε χορογραφία του Νιζίνσκι, και σε μουσική του Ρώσου συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκι.

Ήταν η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, πιθανότατα το πιο ανατρεπτικό έργο στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής.

Θανατολογία...(I)

Επιθυμία και αγώνας για υλικά αποκτήματα, πλούτη και ηδονές…Φιλοδοξία για μεγάλα έργα και υστεροφημία…Ανάγκη για τεκνοποίηση…Άγχος για τη δουλειά, άγχος για τις σχέσεις…Ανασφάλεια και φόβοι μπροστά στην προοπτική της μοναξιάς, της εγκατάλειψης και της αρρώστιας…Φόβος για το μέλλον και το άγνωστο…Απέραντη ανία και άγχος για το τίποτα…Εξάρτηση από τα αγαπημένα πρόσωπα…Φανατική προσήλωση σε θρησκευτικά δόγματα και θρησκόληπτες συμπεριφορές…
Τι κοινό μπορεί να έχουν όλα τα παραπάνω;… Μα φυσικά, πίσω από όλες αυτές τις ανθρώπινες επιθυμίες και αδυναμίες κρύβεται ένας τεράστιος ανομολόγητος συγκαλυμμένος φόβος…
Ο φόβος του θανάτου!...

Ναι, καλά καταλάβατε…Θα ξεκινήσουμε ένα μακάβριο ταξίδι, ένα οδοιπορικό σε μονοπάτια διαφορετικά απ’ τα συνηθισμένα…σε περιοχές σκοτεινές και εκτάσεις δύσβατες, άγριες και τρομακτικές ( τουλάχιστον έτσι τις έχει πλάσει η φαντασία του μέσου ανθρώπου, χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται απαραίτητα και στην αλήθεια )…
Θα περιπλανηθούμε στον κόσμο των αιώνιων σκιών, εκεί στα πένθιμα υπόγεια βασίλεια του Άδη, όπου εκβάλλουν τα δακρύβρεχτα νερά του ποταμού Αχέροντα, εκεί στη χώρα του “Ποτέ πια”, από όπου κανείς νεκρός ποτέ δε γύρισε, εκτός φυσικά από τον Ιησού Χριστό και τον…Λάζαρο!...
( Οι επισκέψεις του Ηρακλή για τον Κέρβερο, του Ορφέα για την Ευρυδίκη και του Οδυσσέα στη “Νέκυια” της Οδύσσειας δεν υπολογίζονται, αφού όλοι κατέβηκαν στον Κάτω Κόσμο ενώ ήταν ακόμα ζωντανοί…)

Όσοι έχουν επαφή με τον Ηλιακό Άγγελό τους δεν πέφτουν σε καμία μορφή κατάθλιψης

Όσοι έχουν επαφή με τον Ηλιακό Άγγελό τους δεν πέφτουν σε καμία μορφή κατάθλιψης, αλλά ανορθώνονται και παλεύουν τη μάχη της ζωής, υπηρετούν, ανυψώνουν και φωτίζουν τους ανθρώπους. Εκείνοι που αισθάνονται μοναξιά πρέπει να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν με τον Ηλιακό τους Άγγελο. Κατά τη στιγμή της επαφής, θα αισθανθούν μεγάλη χαρά και ανύψωση και η μοναξιά τους θα εξαφανιστεί.

Η επαφή με τον Ηλιακό Άγγελο ανοίγει στο νου σας τόσα πολλά πεδία υπηρεσίας και δημιουργικότητας που δεν μπορείτε να βρείτε μια στιγμή για να αισθανθείτε κατάθλιψη. Κάθε επιτυχία στον τομέα της δημιουργικότητας και της υπηρεσίας μετατρέπεται σε πηγή χαράς για εσάς. Μια τέτοια επαφή με τον Ηλιακό Άγγελο και η συγχώνευση με Εκείνον γίνεται μόνο μέσω διαλογισμού και υπηρεσίας.

Η σύγχρονη ψυχολογία δεν γνωρίζει την ύπαρξη του Ηλιακού Αγγέλου και της ανθρώπινης ψυχής

Η σύγχρονη ψυχολογία δεν γνωρίζει την ύπαρξη του Ηλιακού Αγγέλου και της ανθρώπινης ψυχής. Γι 'αυτό πολλά φαινόμενα στην ανθρώπινη ψυχή είναι γι' αυτούς μυστηριώδη ή ανεξήγητα γεγονότα. Η αποσύνδεση της συνειδητότητας γι 'αυτούς είναι μια ασθένεια, αλλά για τους εσωτεριστές είναι μια διάσπαση ανάμεσα στον Ηλιακό Άγγελο και την ανθρώπινη ψυχή.

Η σύγχρονη ψυχολογία έχασε επίσης ένα άλλο σημαντικό κλειδί για την επίλυση των προβλημάτων των ασθενών της και αυτό είναι η ύπαρξη οντοτήτων που κατέχουν ανθρώπους και δημιουργούν αποσύνδεση στη συνειδητότητά τους.

Τέτοιες οντότητες μπορεί να δημιουργούν πολλαπλές προσωπικότητες και να προκαλούν διάφορες νοητικές, συναισθηματικές και σωματικές ασθένειες. Μέχρι να κατανοηθούν τέτοια γεγονότα και να συνειδητοποιηθούν τα φαινόμενα της ψύχωσης και της κατοχής, η σημερινή ψυχολογία θα προχωρά σε ένα λαβύρινθο χωρίς να βρίσκει την είσοδο ούτε το τέρμα.

Μερικοί ψυχολόγοι δίνουν διαφορετικά ονόματα στις επιδράσεις διαφόρων οντοτήτων που κατέχουν ή προκαλούν ψύχωση στους ανθρώπους, αλλά αυτά τα ονόματα είναι απλώς ετικέτες και όχι η απόδειξη πραγματικών οντοτήτων.

Τέσσερις λύσεις για την στυτική δυσλειτουργία

Οι άντρες είναι συνήθως πολύ αυστηροί με τον εαυτό τους, όσον αφορά τις επιδόσεις τους στον σεξουαλικό τομέα της ζωής τους. Μοιραία, αυτό οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο όπου η αυστηρή αυτή κριτική οδηγεί σε αυξημένη κατάθλιψη η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μειωμένα επίπεδα σεξουαλικής δραστηριότητας.

Πολλοί άντρες αναζητούν την λύση για την στυτική δυσλειτουργία (ΣΔ), που ενδεχομένως να αντιμετωπίζουν ως μέρος της σεξουαλικής της μειωμένης επίδοσης, σε χημικές λύσεις με πιο γνωστή απ' όλες το Viagra.

Αυτό που λίγοι γνωρίζουν, είναι πως υπάρχουν κάποια απλά πράγματα που μπορούν να κάνουν για να βελτιώσουν σε μεγάλο βαθμό τις επιπτώσεις από την στυτική δυσλειτουργία στην σεξουαλική τους ζωή.

Δείτε 4 τρόπους με τους οποίους μπορείτε να δείτε λύση:

Τον Άνθρωπο μην τον φοβάσαι στην Απελπισία του, στην Αφύπνιση του να τον φοβάσαι*

14. 5. 2018

Τον άνθρωπο μην τον φοβάσαι

στην απελπισία του,

στην αφύπνιση του

να τον φοβάσαι*

Γιατί στην απελπισία

ταπεινώνεται,

ζητάει βοήθεια,

από Θεό κι Ανθρώπους,

κλαίει γονατίζει γίνεται ένα με την Γη,

ένα με τους ανθρώπους,

νιώθει την ανημπόρια του,

που κουράγιο να κρίνει τους άλλους,

που κουράγιο να νιώσει ξεχωριστός*

αλλά...

αλλά στην αφύπνιση του

εκεί που λίγο σηκώνει κεφάλι

και νομίζει πως άγγιξε τον Ουρανό,

εκεί, εκεί να τον φοβάσαι,

που γεμάτος έπαρση

πως είναι ο Εκλεκτός

γεμάτος έπαρση

για το μικρό ανασήκωμα του,

Κανείς άλλος δεν φταίει για τούτα – μόνο εγώ [(ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ]

Θα συμβιβάζονταν με τα παρόντα χωρίς να δυσθυμούν …

ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΜΙΑΣ
Παρά ταύτα πολλοί φρικιούν ακόμα και με τους στίχους του Μενάνδρου

κανένας ζωντανός δεν γίνεται να πει “Αυτό εγώ δεν θα το πάθω”,

επειδή δεν ξέρουν πόσο πολύ βοηθάει στην αποφυγή της λύπης το να μπορούμε με μελέτη και άσκηση να κοιτάμε την τύχη καταπρόσωπο με ορθάνοιχτα μάτια και να μην κατασκευάζουμε μέσα μας λεπτεπίλεπτες και απαλές φαντασιώσεις, σαν κάποιον που μεγάλωσε στη σκιά πολλών ελπίδων οι οποίες συνεχώς υποχωρούν και ορθώνονται απέναντι στο τίποτα. Μπορούμε, όμως, ν’ απαντήσουμε στον Μένανδρο τούτο: “Κανένας ζωντανός δεν γίνεται να πει “Αυτό εγώ δεν θα το πάθω”, αλλά, ενόσω είναι ακόμα ζωντανός, μπορεί να πει: Αυτό εγώ δεν θα το κάνω· δεν θα πω ψέματα, δεν θα ραδιουργήσω, δεν θα κλέψω, δεν θα σκεφτώ επίβουλα”.
Τούτο είναι πραγματικά στο χέρι μας και δεν είναι μικρή αλλά μεγάλη συμβολή για την ψυχική γαλήνη. Όπως αντιθέτως,

η συνείδησή μου, γιατί ξέρω πως έκανα έργα φοβερά, (ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ),

σαν πληγή στη σάρκα, έτσι αφήνει πίσω της και στην ψυχή τη μεταμέλεια που διαρκώς τη ματώνει και την κεντρίζει. Τις άλλες λύπες, βέβαια, αναιρεί η λογική, αλλά η μεταμέλεια προκαλείται από την ίδια τη λογική αφού η ψυχή, μαζί με το συναίσθημα της ντροπής, τύπτεται και τιμωρείται από μόνη της. Όπως εκείνοι που ριγούν από κρυάδες ή καίγονται από πυρετό ενοχλούνται και υποφέρουν περισσότερο από εκείνους που νιώθουν τα ίδια από εξωτερική ζέστη ή κρύο, έτσι και οι λύπες οι προερχόμενες από τυχαία γεγονότα, που είναι σαν να έρχονται απ’ έξω, είναι ελαφρότερες· όμως εκείνος ο θρήνος, κανείς άλλος δεν φταίει για τούτα – μόνο εγώ (ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ), που λέγεται μετά από κάθε σφάλμα μας και που προέρχεται από μέσα μας, κάνει τον πόνο ακόμα πιο βαρύ εξαιτίας της ντροπής που νιώθουμε.