ΕΣΩΣΕ 219 ΖΩΕΣ

Η κυρία Μπέτι Τισντέιλ είναι μια ηρωίδα παγκόσμιας εμβέλειας. Όταν ο πόλεμος αναθερμαινόταν στο Βιετνάμ τον Απρίλιο του 1975, ήξερε ότι έπρεπε να σώσει τα 400 ορφανά που ετοιμάζονταν να τα βγάλουν στο δρόμο. Μαζί με τον παιδίατρο σύζυγο της, Κολ Πάτρικ Τισντέιλ, ο οποίος είχε ήδη πέντε παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του, είχαν υιοθετήσει πέντε κοριτσάκια από το Βιετνάμ που είχαν μείνει ορφανά.

Ως γιατρός του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ στο Βιετνάμ το 1954, ο Τομ Ντούλεϊ είχε βοηθήσει πρόσφυγες να δραπετεύσουν από τον κομμουνιστικό βορρά. Η Μπέτι λέει: «Πραγματικά πιστεύω ότι ο Τομ Ντούλεϊ ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Η επιρροή του άλλαξε για πάντα τη ζωή μου». Επηρεασμένη από το βιβλίο του Ντούλεϊ, χρησιμοποίησε όλες της τις οικονομίες και πήγε στο Βιετνάμ δεκατέσσερις φορές στη διάρκεια των διακοπών της, για να επισκεφθεί τα νοσοκομεία και τα ορφανοτροφεία που ίδρυσε εκείνος και να εργαστεί σ’ αυτά. Στη Σαϊγκόν, ερωτεύτηκε τα ορφανά στο Αν Λακ (Ευτυχισμένος Τόπος) το οποίο διηύθυνε η Μαντάμ Βου Θι Νγκαι, που φυγαδεύτηκε μετά από την Μπέτι, όταν έπεσε το Βιετνάμ και πήγε μαζί της στη Γεωργία για να ζήσει εκεί με τα δέκα παιδιά της.

Όταν η Μπέτι, άνθρωπος της άμεσης δράσης και ικανή να λύνει γρήγορα και επιτόπου τα προβλήματα την ώρα που παρουσιάζονται, αντιλήφθηκε τη δύσκολη θέση των τετρακοσίων παιδιών, έδρασε αστραπιαία. Τηλεφώνησε στη Μαντάμ Νγκαι και της είπε: «Ναι, έρχομαι να πάρω τα παιδιά και θα τα υιοθετήσω όλα». Δεν ήξερε με ποιο τρόπο θα το έκανε, ήξερε μόνο πως θα το έκανε. Αργότερα, σε μια ταινία για την αποχώρηση από το Βιετνάμ. «Τα παιδιά του Αν Λακ», το ρόλο της Μπέτι τον υποδύθηκε η Σίρλεϊ Τζόουνς.

Μέσα σε δευτερόλεπτα άρχισε να μετακινεί βουνά. Βρήκε τα απαιτούμενα χρήματα με πολλούς και διάφορους τρόπους. Είχε αποφασίσει να το κάνει και το έκανε.

Έφυγε για το Βιετνάμ από το Φορντ Μπένιγκ της Γεωργίας ημέρα Σάββατο, έφτασε Τρίτη στη Σαϊγκόν και κατά θαυμαστό τρόπο κατάφερε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και να βγάλει αεροπορικώς από τη Σαϊγκόν 400 παιδιά μέχρι το Σάββατο το πρωί. Παρ’ όλα αυτά, με την άφιξη της, ο Βιετναμέζος διευθυντής της υπηρεσίας κοινωνικής προνοίας Δρ. Νταν ανήγγειλε ξαφνικά ότι θα επέτρεπε μόνο την αποχώρηση παιδιών που ήταν κάτω των δέκα ετών και ότι όλα τα παιδιά έπρεπε να έχουν ληξιαρχική πράξη γέννησης. Πολύ σύντομα, ανακάλυψε πως τα παιδιά που ορφάνεψε ο πόλεμος είναι τυχερά και μόνο που ζουν. Δεν έχουν ληξιαρχική πράξη γέννησης.

Η Μπέτι πήγε στο παιδιατρικό τμήμα του νοσοκομείου, κατάφερε να εξασφαλίσει 225 πράξεις γέννησης κι έφτιαξε αμέσως ημερομηνίες, χρονολογίες και τόπους γέννησης για τα 219 παιδιά που βρίσκονταν μέσα στα επιτρεπόμενα όρια, νήπια και μεγαλύτερα. «Δεν είχα ιδέα», λέει, «πότε, πού και από ποιον είχαν γεννηθεί. Τα δάχτυλά μου απλώς έφτιαχναν ληξιαρχικές πράξεις γέννησης». Αυτά τα πιστοποιητικά ήταν η μόνο ελπίδα για να φύγουν τα παιδιά με ασφάλεια από εκεί και να έχουν ένα βιώσιμο μέλλον. Ή τώρα θα γινόταν ή ποτέ.

Το επόμενο πρόβλημα ήταν να βρεθεί ένα μέρος για να στεγαστούν τα ορφανά. Οι αρμόδιοι του στρατού στο Φορντ Μπένιγκ αντέδρασαν αρνητικά, αλλά η Μπέτι επέμεινε με πείσμα και εξυπνάδα. Όσο και να προσπάθησε δεν μπόρεσε να βρει στο τηλέφωνο το διοικητή, έτσι πήρε το γραφείο του υπουργού στρατιωτικών. Αλλά ούτε κι εκεί βρέθηκε κάποιος αρμόδιος ν’ απαντήσει στο τηλεφώνημα της Μπέτι όσο επείγον κι αν ήταν κι όσο κι αν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Αλλά η Μπέτι δεν τα έβαλε κάτω. Είχε κάνει πολλή δουλειά κι είχε διανύσει πολύ δρόμο για να σταματήσει τώρα. Έτσι, μια και ήταν από τη Γεωργία, τηλεφώνησε στη μητέρα του υπουργού και ζήτηση τη βοήθεια της. Μέχρι το πρωί, ο υπουργός στρατιωτικών ανταποκρίθηκε στο αίτημα της και κανόνισε να χρησιμοποιηθεί ένα σχολείο στο Φορντ Μπένιγκ σαν σπίτι διαμετακόμισης για τα ορφανά του Αν Λακ.

Αλλά το ζήτημα πώς να βγάλει τα παιδιά έξω παρέμεινε. Όταν έφτασε στη Σαϊγκόν, η Μπέτι πήγε αμέσως στον Πρεσβευτή Γράχαμ Μάρτιν και ζήτησε κάποιο μέσο μεταφοράς για τα παιδιά. Προσπάθησε να ναυλώσει ένα αεροπλάνο της Παν Αμ, αλλά οι Λόιντς του Λονδίνου ανέβασαν τόσο πολύ το ασφάλιστρο ώστε ήταν αδύνατη η διαπραγμάτευση. Ο πρέσβης συμφώνησε να βοηθήσει εφόσον τηρούνταν όλες οι απαιτούμενες από την κυβέρνηση του Βιετνάμ διαδικασίες. Ο Δρ. Νταν υπέγραψε το τελευταίο δηλωτικό τη στιγμή που τα παιδιά επιβιβάζονταν σε δυο στρατιωτικά αεροπλάνα.

Τα ορφανά ήταν υποσιτισμένα και ασθενικά. Πολλά απ’ αυτά δε βγήκαν ποτέ από το ορφανοτροφείο. Φοβούνταν. Η Μπέτι, παρακάλεσε στρατιώτες και αεροπόρους να τη βοηθήσουν να τα βάλουν στα αεροπλάνα, να τα μεταφέρουν και να τα ταϊσουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο βαθιά συγκίνηση ένιωσαν εκείνοι οι εθελοντές το όμορφο εκείνο Σάββατο, όταν 219 παιδιά μεταφέρθηκαν σε ασφαλές έδαφος.

Η ναύλωση αεροπλάνου από τις Φιλιππίνες για τις ΗΠΑ ήταν ολόκληρη ιστορία $21000 ήταν τα έξοδα ενός αεροπλάνου της Γιουνάϊτεντ Αιρλάϊνς. Ο Δρ. Τισντέϊλ εγγυήθηκε για την πληρωμή του, εξαιτίας της αγάπης του για τα ορφανά. Αν είχε περισσότερο χρόνο η Μπέτι θα τα κατάφερνε να το πάρει δωρεάν! Αλλά ο χρόνος είχε σημασία, κι έπρεπε να κινηθεί γρήγορα.

Όλα τα παιδιά υιοθετήθηκαν, μέσα σ’ ένα μήνα από την άφιξη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Πρακτορείο Τρέσλερ Λούθηραν, στην Υόρκη της Πενσυλβάνια, που ειδικεύεται στις υιοθεσίες παιδιών, βρήκε ένα σπίτι για το καθένα απ’ αυτά.

Η Μπέτι απέδειξε ξανά και ξανά πως μπορεί κανείς να κάνει τα πάντα αν είναι διατεθειμένος να ζητήσει, να μη δεχτεί το «όχι», να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο και να επιμείνει.

Όπως είπε κάποτε ο Δρ. Τομ Ντούλεϊ, «Συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ασυνήθιστα πράγματα».

Jack Canfield και Mark V. Hansen

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ