Η αγάπη για τον εαυτό μας και ο φόβος της αποτυχίας

Πώς μπορεί ο φόβος της αποτυχίας να σχετίζεται με την αγάπη για τον εαυτό μας; Μήπως όμως πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας καλύτερα την ερώτηση: Πώς μπορεί να ζητάμε από τον εαυτό μας να διαχειρίζεται τους φόβους του και να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν δεν πιστεύει στον εαυτό του και αν δεν τον αγαπά;

Κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με φοβογόνες καταστάσεις, με αγχογόνες καταστάσεις, με χαρούμενες και με δυσάρεστες καταστάσεις οι οποίες πολύ συχνά μας κάνουν να αμφισβητούμε την ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε τα γεγονότα και μας προκαλούν ένα αίσθημα αναστάτωσης και γενίκευσης της ανησυχίας μας.

Ο φόβος της αποτυχίας και το σχετικό άγχος που δημιουργείται συχνά μας προκαλούν μία αντίσταση να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, μας κάνουν να εστιάζουμε στα αρνητικά σενάρια και να κάνουμε επιλογές με τις οποίες νιώθουμε πιο σίγουροι, πιο ασφαλείς. Συχνά όμως αυτές οι επιλογές είναι λανθασμένες.

Αιτίες φόβου αποτυχίας

Οι αιτίες για τον φόβο της αποτυχίας πρέπει να αναζητηθούν σε τραυματικά γεγονότα, σε οδυνηρά γεγονότα όπως είναι η απώλεια ή ένα πένθος, στην οικογένεια και σε επικριτικούς γονείς, οι οποίοι εστίαζαν στις ατέλειές μας και δεν είχαν μάθει να μας επιβραβεύουν. Ο φόβος της αποτυχίας θα μπορούσε να σχετιστεί επίσης με επεισόδια bullying, με μία μόνιμη ανάγκη μας να αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Η ανάγκη μας όμως είναι τόσο μεγάλη που συχνά ξεκινάει έναν φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο χανόμαστε σε σκέψεις, σε φόβους, στην τελειοθηρία, στον φόβο της αποτυχίας , της κριτικής και της απόρριψης.

Εάν με αγαπούσα λοιπόν πραγματικά, πώς θα συμπεριφερόμουν;

Θα ένιωθα αυτοπεποίθηση, θα ένιωθα ότι δεν ακυρώνω μόνιμα τον εαυτό μου και τις επιλογές μου, θα ένιωθα μία δύναμη να διαχειριστώ καταστάσεις, δεν θα ένιωθα συνέχεια φόβο και αδυναμία, δεν θα ένιωθα να εξαρτώμαι από τους άλλους, δεν θα παραγνώριζα τα θετικά μου, δεν θα με τιμωρούσα μόνιμα και δεν θα εστίαζα με μία επιλεκτική προσοχή στα αρνητικά και στα λάθη μου.

Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε την αποτυχία... Ίσως γιατί πίσω από τον φόβο της αποτυχίας κρύβεται και ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος της μοναξιάς, η κριτική των άλλων.

Αντικειμενικά όμως δεν μπορούμε να πετυχαίνουμε σε όλα, ούτε και να τα κάνουμε όλα τέλεια. Και όμως πολλοί άνθρωποι αρνούνται να δοκιμάσουν μία καινούργια δραστηριότητα, μία καινούργια σχέση, ένα καινούργιο φλερτ, αρνούνται να στείλουν ένα βιογραφικό στη σκέψη ότι θα απογοητευτούν, με την βεβαιότητα ότι θα αποτύχουν, με την βεβαιότητα ότι είναι «λίγοι», με την βεβαιότητα ότι δεν πληρούν τα κριτήρια, με την βεβαιότητα ότι κανένας δεν θα τους δώσει αξία και δεν θα τους επιλέξει.

«Εάν δεν αγαπώ τον εαυτό μου πώς περιμένω όμως να με αγαπήσουν οι άλλοι, εάν δεν δώσω αξία εγώ στον εαυτό μου πώς περιμένω να μου δώσουν οι άλλοι, εάν δεν πιστέψω εγώ σε μένα πώς θα πιστέψουν οι άλλοι . .»;

Εάν με αγαπούσα λοιπόν πραγματικά πώς  θα βελτιώνονταν οι διαχειρίσεις μου;

Νομίζω πως αγαπώντας εμένα, θα χειριζόμουνα καλύτερα το άγχος μου και τον κακό μου εαυτό. Θα μπορούσα να βλέπω με πιο θετική διάθεση το μέλλον και δεν θα άφηνα τον εαυτό μου έρμαιο των φοβιών μου. Και δεν θα παραγνώριζα τα θετικά μου..

Ξέρετε, οι άνθρωποι συνήθως εστιάζουμε στα λάθη μας και όχι στα θετικά ή στις καλές μας μέρες. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μεγιστοποιούμε τις κακές μας διαχειρίσεις, να καταστροφοποιούμε και να περιμένουμε μόνιμα την επιβεβαίωση από τους άλλους, να θυμόμαστε την επικριτική στάση του προϊσταμένου μας, τον καυγά με τον σύντροφό μας, την αύξηση του βάρους μας, το παιδί μας που δεν μας άφησε να κοιμηθούμε για μια ακόμα φορά, την κακή μας διάθεση, την κλήση που βρήκαμε στο αυτοκίνητό μας.

Αλήθεια όμως, δεν υπήρχαν θετικές στιγμές αυτές τις μέρες; Δεν υπήρχε ένα περιστατικό που το διαχειριστήκαμε ολοκληρωμένα, δεν υπήρχε όμορφη στιγμή με το σύντροφό μας, δεν υπήρχε νύχτα που να κοιμηθήκαμε περισσότερες ώρες,, δεν υπήρχε μέρα που να μας άρεσε ο εαυτός μας;

Εικόνες και ιδέες αναξιότητας… Ανάγκη τελειοθηρίας… Κανένα δικαίωμα για λάθη; Ανάγκη ελέγχου.. Ανάγκη να εξαρτόμαστε από τους άλλους.. Ανάγκη να ψάχνουμε τα αναπάντητα γιατί.. Ανάγκη να μηρυκάζουμε και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πάντα..

Μήπως λοιπόν για αλλαγή να πιστέψουμε λίγο σε εμάς ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε; Μήπως να δούμε λίγο το ποτήρι μισογεμάτο  αντί για μόνιμα μισοάδειο; Μήπως να αισιοδοξήσουμε ότι αξίζουμε και ότι μπορούμε...;  

Μήπως να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας κατάματα;

Και αν νιώθετε ότι δεν μπορείτε, μην φοβηθείτε να ζητήσετε βοήθεια. Γιατί η ζωή έχει αξία και πρέπει να την απολαμβάνουμε!

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ