Η αγάπη, τα εμπόδια τα προσπερνά,τα ανέχεται, τα υπομένει και ελπίζει!

Πρώτη φορά γράφω γράμμα αγάπης. Όχι γιατί υστερούσα στο γράψιμο, αλλά να, πρώτη φορά χρειάζεται η αγάπη μου ερμηνεία, εξήγηση, πρώτη φορά παρεξηγείται. Τι ειρωνεία, χάνεται στη μετάφραση στο απόλυτο δόσιμό της. Πρώτη φορά η καρδιά μου ξεριζώνεται εκούσια, αποξενώνεται από το “εγώ” μου, έτοιμη να χτυπήσει σε άλλο σώμα. Και δυστυχώς κάπου στο δρόμο για σένα μπουρδουκλώνεται, μπερδεύεται, χάνει το ρυθμό της, φτάνει στην πόρτα σου λαχανιασμένη, κουρασμένη ή όπως λες κουραστική, διψασμένη, απαιτητική.

Κι έτσι εσύ τη νιώθεις  την αγάπη μου να’ ναι βαρίδι.

Μεταφράζεις τη λαχτάρα μου εγωισμό.

Την επιθυμία μου πίεση.

Τη ματαιωμένη μου προσδοκία ενοχλητικό κι επιτηδευμένο παράπονο.

Τη απογοήτευσή μου αρνητισμό, θλίψη χωρίς ουσία.

Τον έρωτά μου ανάγκη.

Την ανάγκη μου δικαιολογία.

Πρώτη φορά γράφω γράμμα αγάπης, κι όπως όλα αυτά τα γράμματα θα μείνουν γράμματα. Επιστολές δε θα γίνουν. Όχι γιατί δεν έχουν παραλήπτη. Αλλά να, είναι “τα λόγια που θέλεις να πεις , μα φοβάσαι πως είναι νωρίς”. Είναι που και τούτο το ξεδίπλωμα της ψυχής μου, συ θα το πεις μελοδραματισμό.

Πρώτη φορά γράφω γράμμα αγάπης , μα για την αγάπη μου ακόμα δε μίλησα. Γιατί οι λέξεις όλες που ξέρω φαντάζουν πολύ φτωχές. Πολύ μικρές  ν’ αποτυπώσουν αισθήσεις και συναισθήματα.

Το χαμόγελο μου στο κουδούνισμα της συσκευής κάθε φορά που βλέπω μήνυμά σου. Την ταραχή μου. Τα βλέμματα που πρωτοανταλλάξαμε μέσα από τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων. Το κούρνιασμα στην αγκαλιά σου, σα να σε ήξερα από πάντα. Τα πρώτα μας ξενύχτια με το ακουστικό σκουλαρίκι.

Αυτά που μας ένωσαν, τα πειράγματά σου, ο θαυμασμός στα μάτια μας.,  ήμαστε περήφανοι που βρήκαμε ο ένας τον άλλον. Οι μορφές μας, που δέσανε σε ενσταντανέ σαν σε πίνακα.

Το άρωμά σου, το περπάτημά σου, οι φωνές σου, τα νεύρα σου, όλα τα αγάπησα.

Την αρρωστημένη εξάρτηση του ενός από τον άλλον.

Μέχρι τώρα αγαπούσαμε ο καθένας τον εαυτό μου. Και τώρα αγαπάμε ο ένας τον άλλον . Κι αυτό μας τρομάζει. Η σπηλιά που φοβόμαστε να μπούμε κρύβει τους θησαυρούς που ψάχνουμε. Κι εμείς γυρεύουμε τα κλειδιά και τ’ αντικλείδια. Ξεχνάμε πως στις σπηλιές δεν υπάρχει πόρτα. Μόνο σκοτάδι με μυστικούς ανεξερεύνητους θησαυρούς.

Φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα χάσουμε το δρόμο. Πως θα τον διαβούμε αργά. Πώς θα κοντοσταθούμε στην είσοδο. Φοβάμαι κι ο φόβος μου γίνεται πρωταγωνιστής και δειλία. Και δεν είμαι δειλή.

Πρώτη φορά γράφω γράμμα αγάπης και μοιάζει σα να μην τα κατάφερα. Θα πρεπε τούτο το γραπτό να ξεχειλίζει από αγάπη.

Μα η αγάπη δεν ξιπάζεται, δεν είναι περήφανη. Δε χρειάζεται διαφήμιση. Δε ζει σε ροζ σύννεφο. Γνωρίζει από βάσανα κι εμπόδια, αλλά τα προσπερνά, ανέχεται, υπομένει, ελπίζει.

Πρώτη φορά γράφω γράμμα αγάπης. Σαν ονειροπαρμένη αλλοτινού καιρού. Κι ίσως και τελευταία. Γιατί την αγάπη μου θέλω να τη ζω, όχι να την επικοινωνώ. Και οι λέξεις οι πιο βροντερές βγαίνουν πάντα από τις ψυχές.

   Ανθή Γεωργά

anthologion + loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ