5 Σημαντικοί Ήρωες Οπλαρχηγοί της Επανάστασης

Ξεχώρισαν για το σθένος τους, την προσωπικότητά τους, τα κατορθώματα και τη συμβολή τους στον αγώνα, ανάμεσα σε τόσους μαχητές. Αναφέρουμε ειδική μνεία στους ακόλουθους ήρωες οπλαρχηγούς της Επανάστασης.

Οδυσσέας Ανδρούτσος

4 Μαρτίου 1790 — Αθήνα 5 Ιουνίου 1825

Ψευδώνυμο: Το Λιοντάρι της Ρούμελης

Ο θαρραλέος Οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 πολεμούσε μέχρι το 1820 για λογαριασμό του Αλή Πασά και στη συνέχεια αγωνίστηκε για την Επανάσταση. Φυλακίστηκε το 1825 κατηγορούμενος για συνεργασία με τους Τούρκους στην Ακρόπολη των Αθηνών, όπου και δολοφονήθηκε προτού δικαστεί.

Ο Ανδρούτσος το 1822 έχοντας στο πλάι του 2.000 άνδρες, ξεκίνησε ένα τρίχρονο αγώνα εναντίον των Οθωμανών, με αποκορύφωμα την ηρωική Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς. Εκεί, με 117 Έλληνες αντιμετώπισε με νίκη 9.000 Οθωμανούς υπό τον Ομέρ Βρυώνη. Μέσα σε αυτούς τους 117 ήρωες Έλληνες ήταν και οι μετέπειτα δολοφόνοι του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Από αυτή τη μάχη προέκυψε και το δημοτικό τραγούδι «Τ’ Αντρούτσου η μάνα χαίρεται, του Διάκου καμαρώνει. Γιατί έχουν γιους αρματολούς, και γιους καπεταναίους. Ανδρούτσος φυλάει τη Γραβιά, Διάκος την Αλαμάνα». Στα τέλη του 1821, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ανακηρύχθηκε από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς, αρχιστράτηγος της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας.

Αθανάσιος Διάκος 

4 Ιανουαρίου 1788 – 24 Απριλίου 1821

Ψευδώνυμο: Διάκος

Ο Αθανάσιος Διάκος, γνωστός και ως Αθανάσιος Γραμματικός ή Μασσαβέτας, πρωταγωνίστησε ως Οπλαρχηγός στο πρώτο χρόνο της Επανάστασης του 1821  στη Στερεά Ελλάδα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά. Το 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς, κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και το χρησιμοποίησε σαν ορμητήριο, κερδίζοντας πολλές μάχες. Κατέλαβε τη γέφυρα της Αλαμάνας και στις 23 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Σε αυτή τη μάχη συνάντησε και την καταδίκη του: συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη Λαμία, δολοφονήθηκε με φρικτότατο θάνατο από τους Τούρκους με ανασκολοπισμό και εμπρησμό. Το μαρτύριό του διήρκησε πολύ, με τον ίδιο να υποφέρει πέραν των ανθρώπινων ορίων. Ένας από τους συντρόφους του, στην προσπάθειά του να τον απαλλάξει από το μαρτύριό του, τον πυροβόλησε από μακριά, για να μη συλληφθεί από τη φρουρά και τιμωρηθεί. Αστόχησε όμως, τρυπώντας του τον ώμο, επιδεινώνοντας το βασανιστήριο. Τελικά, ο Διάκος κάηκε από τους Τούρκους και έτσι έμεινε στην ιστορία ως μάρτυρας για τον απελευθερωτικό σκοπό. Ένα μνημείο στέκεται τώρα κοντά στη γέφυρα της Αλαμάνας στο Σπερχειό, ενώ η Άνω Μουσουνίτσα (το χωριό στο οποίο γεννήθηκε ο πατέρας του) μετονομάστηκε σε “Αθανάσιος Διάκος”. Ο Ελληνικός Στρατός του απένειμε τιμητικά το βαθμό του Στρατηγού.

Γεώργιος Καραϊσκάκης

23 Ιανουαρίου 1782 – 23 Απριλίου 1827

Ψευδώνυμο: O Σταυραετός της Ρούμελης

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης υπήρξε Έλληνας επαναστάτης, αρχικά κλέφτης και έπειτα αρματολός και στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Το επίθετό του κουβαλάει μια ενδιαφέρουσα ιστορία: πρόκειται για χαϊδευτικό υποκοριστικό του Καραΐσκος, που έφερε ο πατέρας του Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος. Το Καραΐσκος προέκυψε από τη σύνθετη λέξη kara (στα τούρκικα μαύρος, γιατί ήταν μελαμψός) και το παλαιότερο οικογενειακό όνομα Ίσκος. Ο Καραϊσκάκης ως παιδί έλαβε το προσωνύμιο Καραϊσκάκι, δηλαδή το άτυχο Καραϊσκόπουλο, λόγω της ορφάνιας του. Ο ήρωας από νεαρή ηλικία φιλοδοξούσε να γίνει καπετάνιος των Αγράφων, όνειρο που εκπλήρωσε το 1821 βοηθούμενος και από το Γιαννάκη Ράγκο, αναγνωρισμένος ακόμη και από τις οθωμανικές αρχές της Λάρισας. Αξιοσημείωτη η δράση του στις Μάχες της Αράχωβας και του Ανάλατου.

Νικήτας Σταματελόπουλος

2 Ιανουαρίου 1787 – 25 Σεπτεμβρίου 1849

Ψευδώνυμο: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Ο γνωστός σε όλους ως Νικηταράς, είχε ηγετικό ρόλο στις μάχες της Επανάστασης (Μάχη του Βαλτετσίου, Μάχη των Δολιανών, Άλωση της Τριπολιτσάς, Μάχη των Δερβενακίων). Και αυτός κλείστηκε στη φυλακή και βασανίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση, επειδή υποστήριζε το κόμα των Ρωσόφιλων. Όταν αποφυλακίστηκε αρχικά πήρε “άδεια επαιτείας” και μετά, μια πενιχρή σύνταξη.  Για τη συμβολή του στον αγώνα, το 1834 του απονεμήθηκε ο βαθμός του Συνταγματάρχη του Τακτικού Στρατού και διορίστηκε Στρατιωτικός Νομοεπιθεωρητής. Το 1835 τιμήθηκε με Αργύρο σταυρό του Αγώνα (Αργυρό Αριστείο). Στα τέλη του ίδιου έτους, τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος του Σωτήρος. Το 1838 τιμήθηκε με το Σταυρό των Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγματος του Σωτήρος. Το 1843 προάγεται από Συνταγματάρχης σε Υποστράτηγο ώσπου το 1847 διορίστηκε Γερουσιαστής.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843

Ψευδώνυμο: Ο Γέρος του Μοριά

Ο Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά, αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, πολιτικός, πληρεξούσιος, σύμβουλος της Επικράτειας, δρώντας στη Μάχη των Δερβενακίων, στην Άλωση της Τριπολιτσάς, στη Μάχη του Βαλτετσίου. Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας και προερχόταν από φημισμένη οικογένεια. Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση, η οποία υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς. Ο ήρωας Θεόδωρος στα 15 του έγινε αρματολός εναντίον των κλεφτών στην περιφέρεια του Λεονταρίου. Η φήμη του Κολοκοτρώνη εξαπλωνόταν σταδιακά σε όλη την Πελοπόννησο. Αξίζει να σημειώσουμε πως το 1802 είχε γίνει τόσο «θανατηφόρος» για κατακτητές, ώστε ο βοεβόδας της Πάτρας εξέδωσε σουλτανικό φιρμάνι που τον καταδίκαζε σε θάνατο αναθέτοντας την εκτέλεση στους προεστούς, οι οποίοι αν δεν τον σκότωναν, θα εκτελούνταν οι ίδιοι.

Τον Απρίλιο του 1834, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οδηγήθηκε σε δίκη, κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία εναντίον του βασιλιά Όθωνα. Οδηγήθηκε λοιπόν στη γνωστή φυλακή στο Ναύπλιο, που σήμερα  μπορούμε να επισκεφθούμε οι ίδιοι νιώθοντας  δέος. Τελικά, ο Κολοκοτρώνης πήρε χάρη, όταν ο Όθωνας ενηλικιώθηκε. Τον Φεβρουάριο του 1843, επιστρέφοντας από ένα χορό, ένιωσε αδιαθεσία. Κάλεσε τα παιδιά του και τα αποχαιρέτισε. Υπέστη εγκεφαλική συμφόρηση. Ειδοποιήθηκαν αμέσως οι καλύτεροι γιατροί της εποχής Γλαράκης, Ρέζερ και Οικονόμου. Τον φλεβοτόμησαν, του τοποθέτησαν βδέλλες, χιόνι στο κεφάλι, χωρίς να καταφέρουν να τον σώσουν. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε σε ηλικία 73 ετών.
Κλείνουμε με μια αναφορά του ίδιου στα απομνημονεύματά του, σχετικά με την κατάληψη της Τριπολιτσάς: “Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν”.

tsemperlidou

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ