“Εσύ βγήκες από το σπήλαιό σου;”

“Είχες την εντύπωση πως είχε περάσει πολύ λίγη ώρα από την είσοδό σου, όμως ο χρόνος κυλούσε αλλιώς εκεί. Είχαν περάσει χρόνια! Είχες συνηθίσει τη μοναξιά σου και τις σκιές στα τοιχώματα.” – από την Μαρία Ιατρίδη

Έχουν ένα μυστήριο πάντα τα σπήλαια. Σου αρέσει να ανακαλύπτεις το βάθος τους. Το βάθος σου… Μπήκες μέσα. Δεν έχασες λεπτό από την περιπέτεια. Κι όχι, δεν είναι ανυπομονησία, που λένε. Αποφασιστικότητα λέγεται! Είχες κουραστεί από τον έξω κόσμο και τα ψεύτικα φώτα. Ήταν σκοτεινά εκεί μέσα αλλά δε φοβόσουν. Όποιος έχει μέσα στην ψυχή του φως, δεν τον τρομάζει το σκοτάδι. Αυτόφωτος να είσαι πάντα! Να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Όχι να μην αγαπάς. Αλλά να μην εξαρτάσαι.

Το κρύο πάγωνε τις σκέψεις σου. Κι έμεναν κρυσταλλωμένες. Πώς να τις διώξεις μετά; Γύρω σου σταλακτίτες με εκατομμύρια σχέδια. Σχέδια ανθρώπων, που είχαν περάσει από εκεί, για το μέλλον. Ευχήθηκες να έχουν γίνει πραγματικότητα και άναψες μια φωτιά.

Ήρθε η ώρα να λιώσουν κάποιες σκέψεις που σε πονάνε, να γίνουν νερό και να τις πάρει το ποτάμι. Να τις εκφράσεις πλέον φωναχτά! Έκαναν τρομερό αντίλαλο και τρόμαξες. Σιώπησες για λίγα λεπτά και άρχισες να σκέφτεσαι ότι πρέπει κάποια στιγμή να βρεις τη δύναμη να βγεις από το σπήλαιο και να αντιμετωπίσεις αυτόν τον περίεργο κόσμο. Έτσι τον αποκαλούσες. «Περίεργο». Που το καλό λέγεται κακό και το αντίστροφο, που η ειλικρίνεια λέγεται αγένεια, που η αγάπη τρομάζει…

Είχες την εντύπωση πως είχε περάσει πολύ λίγη ώρα από την είσοδό σου, όμως ο χρόνος κυλούσε αλλιώς εκεί. Είχαν περάσει χρόνια! Είχες συνηθίσει τη μοναξιά σου και τις σκιές στα τοιχώματα. Σου είχαν φωνάξει να βγεις έξω, αλλά δεν αναγνώριζες πλέον τη φωνή κανενός. Σου κουνούσαν λευκή σημαία πως παραδίνονται στα πιστεύω σου, αλλά εσύ δεν είδες ποτέ το αληθινό της χρώμα διότι το μόνο που έβλεπες ήταν το είδωλό της από τη φωτιά.

Πόσα άραγε από αυτά που πιστεύουμε είναι αληθή και πόσα ψευδαισθήσεις. Πόσα από αυτά που βλέπουμε είναι οι πραγματικές εικόνες ή κατασκευή του εγκεφάλου μας. Λένε, ότι τα πράγματα δεν τα βλέπεις όπως αυτά είναι, αλλά όπως εσύ είσαι… Κρυμμένος πάντως στο σπήλαιό σου, δεν πρόκειται να βρεις ποτέ τις απαντήσεις. Χάραξες ένα μήνυμα στον τοίχο και πήρες τον δρόμο της επιστροφής. Μακάρι να έβρισκες κάποτε τη δύναμη να το χαράξεις και στον έξω κόσμο. Θα σήμαινε ότι επήλθε η κάθαρσή σου.

Θυμόσουν πολύ καλά από την Πολιτεία του Πλάτωνα ότι έπρεπε να προσέξεις την πρώτη επαφή με το εξωτερικό φως. Αυτήν την πρόσεξες. Την επαφή σου με τους ανθρώπους όμως όχι. Και ξανά εμπιστεύτηκες και ξανά πληγώθηκες. Αλλά δεν ήθελες να επιστρέψεις στο σπήλαιο. Έχεις πλέον το θάρρος να ζεις την πραγματική ζωή χωρίς καμία προστασία! Χωρίς κανένα σπήλαιο για ανάπαυλα.

Μονάχα η φωτιά σου είχε λείψει και πήγες σε μια παραλία. Οι σκιές της όχι. Την αλήθεια πλέον επιζητάς κι ας πονάει. Την άναψες και χάζευες τα κύματα. Σου άρεσαν πάντα. Και γαλήνια είναι όμορφη η θάλασσα, αλλά και φουρτουνιασμένη. Έτσι και με τη ζωή, σκέφτηκες. Οι εναλλαγές της ηρεμίας και των δυσκολιών είναι γοητευτικές και μας κρατούν σε εγρήγορση.

Σηκώθηκες τότε γρήγορα, πήρες ένα ξυλαράκι και χάραξες ό,τι και στο σπήλαιο. Έναν κύκλο! Οι αρχαιολόγοι μετά από χρόνια που το είχαν εντοπίσει, έδωσαν πολλές ερμηνείες. Κάποιοι μίλησαν για τον κύκλο της ζωής και κάποιοι για λέξεις. Οι αισιόδοξοι είπαν: «Όνειρο», οι απαισιόδοξοι: «Όμηρος». Μα ήταν η λέξη: «Ολόκληρος». Η κάθαρση επήλθε. Κυλίστηκες στην άμμο και ένιωσες πιο καθαρός και ολοκληρωμένος από ποτέ… Τα κύματα το έσβησαν, αλλά στην καρδιά σου θα είναι «χαραγμένο» πάντα.

Εσύ νιώθεις ολοκληρωμένος; Κι αν όχι, τι κάνεις γι’ αυτό;

apodyoptes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ