Κάθε άνθρωπος και ένα μάθημα ζωής

Γράφει η Μαρύσα Παππά

Οι άνθρωποι που πέρασαν από την ζωή μου, φρόντισαν να μου μάθουν τόσα πολλά, οι περισσότεροι δε χωρίς να το καταλάβουν. Απέναντί τους, γνώρισα τον εαυτό μου καλύτερα και τους είδα από μια άλλη οπτική γωνία, άγνωστη σε αυτούς, μα τόσο οικεία σε εμένα.

Έμαθα να διαβάζω τις προφητείες του μυαλού μου, έμαθα τους λόγους που τα μάτια μου σκοτεινιάζουν και οι προβλέψεις μου για αυτούς είναι δυσοίωνες. Έμαθα από τους δρόμους που περνάω μετά να τους βάζω φωτιά και να τους καίω, για να μην ξέρει κανένας και να μην μπορεί να προβλέψει τα βήματά μου και την κατάληξη της διαδρομής μου.

Έμαθα να διαβάζω καλά τις μαύρες τους ψυχές και να μπορώ να διακρίνω το μίσος τους, που προσπαθούν να το καμουφλάρουν με επιφανειακή αγάπη. Έμαθα να ξεχωρίζω τα πραγματικά δάκρυα, από εκείνα τα κροκοδείλια. Έμαθα ότι το δάκρυ, το πραγματικό όμως, είναι ο σιωπηλός όρκος της ψυχής και στο χώμα που πέφτει είναι ιερό, γιατί κρύβει μέσα του αγάπη και πόνο και αυτά από μόνα τους είναι άξια σεβασμού.

Έμαθα ότι όταν αγαπάς πραγματικά, είσαι ικανός να μετακινήσεις βουνά και να γκρεμίσεις βράχια κοφτερά, να πέσεις στις πιο βαθιές θάλασσες και να μην πνιγείς. Έμαθα να διακρίνω και να χωρίζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες, μάλλον εκείνοι με ανάγκασαν να προβώ στον διαχωρισμό από τις πράξεις τους. Έμαθα να ξεχωρίζω τα διαμάντια από τον άνθρακα.

Έμαθα πως δεν μπορώ να βασίζομαι ποτέ σε εκείνους και η ζωή κάθε μέρα βρίσκει τον τρόπο να με απομακρύνει από αυτούς. Έμαθα να περιμένω να κάνουν τα πάντα για αυτούς μόνο με γνώμονα τους εαυτό τους.

Έμαθα πως η αγάπη γι’ αυτούς δεν έχει κανένα νόημα και δεν μπορείς να κάνεις καμία θυσία σε κάτι που δεν πιστεύεις. Έμαθα πως οι «δικοί» τους άνθρωποι, έρχονται και παρέρχονται ανάλογα με το τι έχουν να τους προσφέρουν. Έμαθα πως το για πάντα τους κρατάει μέχρι την στιγμή που η αφαίμαξη τους τελειώνει και δεν έχουν κάτι άλλο να πάρουν.

Έμαθα πως όλοι αυτοί γεννήθηκαν ενήλικες και πούλησαν πολύ φθηνά την παιδική τους ηλικία, χάνοντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής τους. Έμαθα πως αυτοχαρακτηρίζονται δυνατοί και απαγορεύεται να κλαίνε, τη στιγμή που μέρος της δύναμής μου ήταν και να κλαίω. Με έμαθαν τους λάθος ανθρώπους και γι’ αυτό τους ευγνωμονώ. Πέρασαν από δίπλα μου και όσο και να προσπάθησαν δεν κατάφεραν να με παρασύρουν στον δικό τους βρώμικο κόσμο.

 Βλέπεις ήταν γραφτό μου τα βήματα της ζωής μου να τα κάνω χωρίς αυτούς.

Μα το κυριότερο μου έμαθαν τη διαφορά του ανθρώπου από τον απάνθρωπο και μεγαλύτερο δώρο από αυτό δεν θα μπορούσαν να μου κάνουν.

 enfo + awakengr

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ