Το λάθος είμαι εγώ

του Νεκτάριου Βασιλόπουλου

Λάθος είμαι μόνο εγώ. Εξ’ ολοκλήρου και αδιαιρέτως. Αναπνέοντας και μη. Σε θάλασσα και γη. Με ανθρώπους και χωρίς. Μιλώντας και σιωπώντας. Βαδίζοντας και κολυμπώντας. Χορεύοντας σε ύπνο και ξύπνο. Κοιτάζοντας σε παρελθόν και μέλλον. Στις ακρογιαλιές και στα δειλινά των τραγουδιών και των αναπολήσεων. Για κάθε άνθρωπο που με γνώρισε και θα με γνωρίσει. Για κάθε χαμόγελο που έλαμψε και θα λάμψει. Για κάθε χέρι που με σήκωσε και θα με σηκώσει. Για κάθε δάκρυ που κύλισε και θα κυλίσει πάνω μου. Για κάθε στιγμή που σκέφτηκε και θα σκεφτεί να απομακρυνθεί από μένα. 

Το λάθος είμαι εγώ, επειδή δεν με αναγνωρίζω ως έτσι. Δεν με νιώθω. Δεν με αντιλαμβάνομαι, με τη φωνή της λογικής. Δεν με χωράω στη σκέψη της. Δεν με αναζητώ στις απώλειες. Δεν με μάχομαι στις αναζητήσεις. Μόνο στέκομαι πάνω από το παρόν και κλείνω τα μάτια. Κλείνω τις πέντε αισθήσεις. Δεν ακούω τα σημάδια της αλλαγής. Δεν ζητάω το κάλλιστο. Δεν απαιτώ το μέγιστο. Δεν φοράω το ένδυμα της υπεραξίας μου. Δεν ζώνομαι τα εκρηκτικά της έμπνευσής μου. Δεν μάχομαι στις μάχες που χρωστάω. 

Το λάθος έχει το όνομά μου. Από την αρχή ως το τέλος. Από το χάραμα ως τα μεσάνυχτα κι ακόμα παραπέρα. Από το κλάμα του μωρού ως την προσευχή του γέροντα. Από τον πόνο του ετοιμοθάνατου ως τη φυγή του δυνατού. Από το λάθος που στερεί μέχρι τη διόρθωση που το αποδεικνύει. Με κάθε κοίταγμα στο παρελθόν, με κάθε πόνο, με κάθε οργή και με κάθε άρνηση, το λάθος απέκτησε το πρόσωπό μου, την ύπαρξή μου. Και τώρα, ψάχνω να το βρω στις ερήμους και στους βυθούς. Στις κορυφές και στα ακρωτήρια. Ελπίζω να το έχω σπρώξει εκεί. Για να απομακρυνθώ εύκολα και γρήγορα, ώστε να ζήσει τουλάχιστον η ψευδαίσθηση. Πως το λάθος είναι μια παραίσθηση. 

Το λάθος είμαι εγώ. Δεν τολμώ. Δεν νικώ. Δεν ζω. Μόνο ελπίζω. Μόνο κοιτάζω τα μάτια σας. Μόνο αναζητώ τις καρδιές σας. Για να μου πάρετε -κάπως, κάπου, κάποτε- το λάθος και να το κάνετε σωστό. Με ό,τι χρωστάω εγώ σε μένα.

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ