Το θέατρο της ζωής

Από το Ζάχο Σκαφίδα

Η ζωή της Ρίτας

 Η Ρίτα ήταν μια κοπέλα γύρο στα σαράντα. Ασχολούνταν με προβλήματα παιδιών, δήλωσε εναντίον μονίμων σχέσεων, γάμου και απόκτηση παιδιών. Ήρθε για αναδρομή λόγω έρευνας και περιέργειας. Συνήθως η πρώτη αναδρομή λόγω του αγνώστου, διαφόρων φόβων, του άγχους έχει μικρά ποσοστά επιτυχίας, η βαθειά έρευνα ξεκινά μετά την δεύτερη αναδρομή. Αναφέρομαι όμως όχι σαν το καλύτερο δείγμα, αλλά σαν παράδειγμα για την μελέτη που θα επακολουθήσει

Μετά τα προκαταρτικά , την περιήγηση σε κάποια ψυχικά πεδία, καθοδηγείται να βρεθεί σε ένα γήινο περιβάλλον. Ήταν σε περίπατο σε μια ακροθαλασσιά, κορίτσι 6 ετών και κατευθυνόταν στο σπίτι της. Όταν έφθασε περιέγραψε μια μελαμψή η οποία έπλενε τα πιάτα, οι άνθρωποι γύρω της ήταν μελαμψοί. Βλέπει τον πατέρα της ένα όμορφο μελαχρινό άνδρα . Κάθισαν στο τραπέζι όπου περιέγραψε την οικογένεια της, το φαγητό, τα σερβίτσια.

Μετά την πήγα μπροστά στον χρόνο όπου περιέγραψε τον θάνατο του αγαπητού πατέρα της, λέγοντας ότι πέθανε ευτυχισμένος. Προχωρώντας στο μέλλον βρέθηκε παντρεμένη με ένα ψηλό μελαχρινό άντρα που τον έλεγε Χουαν, μου είπε ότι ήταν Ισπανός. Είχαν δύο παιδάκια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι που τα αγαπούσε πολύ. Προχώρησα όταν έβγαινε για ψώνια, μου περιέγραψε το χαρακτηριστικό της τοποθεσίας, ένα φάρο. Προσδιόρισε ότι ήταν στην Αλεξάνδρεια το 1930. Στην αγορά κυριαρχούσαν τα μπαχαρικά και η όψη της ανατολής, τη χαιρετούσαν, φαίνεται ότι την γνώριζαν.

Στην έξοδο της για εργασία, περιέγραψε την εμφάνιση της σαν μια όμορφη κοπέλα, με μακριά φορέματα και ομπρέλα για τον ήλιο.

-Όλοι με χαιρετάνε με σεβασμό, μερικοί άντρες που με προσπερνάνε φοράνε ψηλά καπέλα. Φθάνω στο ιατρείο μου όπου εξετάζω ένα μικρό παιδί που είναι σε άσχημη κατάσταση. Μετά από κάποια συνηθισμένα περιστατικά επιστρέφω στο σπίτι. Την ώρα του φαγητού λέω στον Χουαν για τη κατάσταση του μικρού που με στενοχώρησε. Υπόσχεται ότι θα χρηματοδοτήσει για την θεραπεία του μικρού, Φάγαμε κοτόσουπα με ψωμί.

 Ήταν στην απόλυτη ευτυχία με ένα άντρα να αγαπά, τα παιδιά της και ο κόσμος να την σέβεται και να την αναγνωρίζει. Την πήγα στον θάνατο της πέθανε από φυματίωση 50 ετών. Όταν βγήκε από το σώμα της έπιανε από τον ώμο τον άντρα της που έκλαιγε απαρηγόρητα να του πει ότι είναι καλά. Μετά προχώρησε προς το φως, τη γαλήνη.

Φαντασία ή πραγματικότητα;

Εδώ βλέπουμε την Ρίτα σε ένα ρόλο, να τον έπλασε η φαντασίας της ενώ στη σημερινή της ζωή είναι εντελώς αντίθετη με αυτά που περιγράφει; Πιθανώς να πει κάποιος ότι μπορεί να ήταν ένα βαθύ απωθημένο. Βλέπουμε ότι ο ρόλος της στη περίπου προηγουμένη ζωή της να έχει επιδράσει στη σημερινή και να ασχολείται με την βοήθεια των παιδιών τώρα. Και γιατί να μην έχει επιδράσει η σημερινή της ενασχόληση, θα πείτε, και έπλασε το μύθο του παιδιού. Αν ήταν έτσι, έπρεπε τα σημερινά της πιστεύω να είχαν επιδράσει στο μύθο που περιέγραψε και να έμενε ανύπαντρη χωρίς παιδιά. 

Φυσικά αυτή η αναδρομή είναι μια ένδειξη και όχι απόδειξη μπορείτε να εντρυφήσετε στη αυταπάτη της απόδειξης στο άρθρο:  Αόρατα, μη υπαρκτά και μη αποδείξιμα πράγματα που συνθέτουν την πραγματικότητα

Για να κάνει κάποιος εμπεριστατωμένη ανάλυση χρειάζεται μελέτη τουλάχιστον έξη αναδρομών.

                                   

Το θέατρο της ζωής

Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις και όχι μόνο τις δικές μου, ο ψυχικός φορέας ενσαρκώνεται με επιλογή δικιά του σε ένα ον με μια προσωπικότητα και δικό του εγώ, ταυτίζεται απολύτως με αυτό για να πάρει τις εμπειρίες που του προσφέρει η τρίτη διάσταση ή ο υλικός κόσμος.

Μπορούμε να προσομοιάσουμε μια ζωή περίπου με τον ρόλο ενός ηθοποιού σε θέατρο η κινηματογραφικό έργο. Ο ηθοποιός όταν παίζει τον ρόλο του χάνει εντελώς τη δικιά του προσωπικότητα και γίνεται ένα με τον ρόλο που έχει αναλάβει να ενσαρκώσει. Όταν αποσπασθεί η προσοχή του κατά ελάχιστο ο κόσμος βλέπει ότι έχει ξεφύγει από τον ρόλο του και να είναι κάτι άλλο.

Αναφέρουμε το παράδειγμα του Ντάνιελ Ντει Λιούις: Ζούσε για αρκετό καιρό ως άτομο με εγκεφαλική παράλυση Στην ταινία «My left foot» Έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο ταλαντούχος και αφοσιωμένος ηθοποιός της γενιάς του. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «My left foot», που αφορούσε έναν άντρα που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, ο Λιούις θέλησε να παραμείνει ενεργά στην προσωπικότητα του ρόλου του.

Έσπασε δυο πλευρά μέχρι να πετύχει σωστά την «καμπουριαστή» στάση του στην αναπηρική καρέκλα. Κατά την διάρκεια των διαλειμμάτων, επέλεγε να τρώει όπως θα έτρωγε ο χαρακτήρας που υποδυόταν, πολλές φορές ζητούσε να τον ταΐσουν. Ακόμα και όταν τον επισκέφτηκε ο ατζέντης του τον αντιμετώπισε ως Christy Brown, δημιουργώντας έντονη αμηχανία στο συνεργάτη του.

Μια ενσάρκωση χαράζει το υποσυνείδητο από λίγο έως πολύ εξαρτάτε από τον ψυχικό φορέα. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε ένα ηθοποιό.

 Ας δούμε την συνέντευξη του Ραφαέλ Περσονάζ για το αστυνομικό θρίλερ «Υπόθεση. Άγνωστο DNA»: Ο ηθοποιός πρέπει κάθε φορά να βουτά στο ρόλο. Όμως, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις δύο περιπτώσεις. Εγώ έζησα σε αυτή τη συνθήκη για λίγους μήνες και ο πραγματικός αστυνομικός για 10 περίπου χρόνια! Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τη Μέθοδο ώστε να διεισδύω μέρα με τη μέρα, όλο και πιο βαθιά στον ρόλο, και αυτό σίγουρα δε σε αφήνει να είσαι ξένοιαστος όταν γυρίζεις σπίτι μετά το γύρισμα.

 Γιατί, ξέρετε, ο ρόλος λειτουργεί στον ηθοποιό υποσυνείδητα. Μπορεί να χρειαστεί και ένας μήνας μετά το πέρας των γυρισμάτων για να «καθαρίσεις» και τότε είναι ουσιαστικά που καταλαβαίνεις πόσο βαθιά σε έχει επηρεάσει κάποιος ρόλος. Και οφείλω να πω ότι χρειάστηκα πολύ περισσότερο χρόνο για να ξεπεράσω την εμπειρία, την ένταση και την συναισθηματική φόρτιση που μου γέννησε ο συγκεκριμένος ρόλος του ντετέκτιβ Σαρλί. Όταν μετά από καιρό είδα ολοκληρωμένη την ταινία, ξύπνησε μέσα μου όλη αυτή η κατάσταση που είχα βιώσει νοιώθοντας το αίσθημα της ικανοποίησης. Γιατί τελικά αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Να ζει την κάθε συνθήκη στο πετσί του, σχεδόν μαζοχιστικά.

Με τον ίδιο τρόπο βουτάμε στο γήινο ρόλο μας και ζούμε κάθε συνθήκη του στο πετσί του, σχεδόν μαζοχιστικά.

Αφύπνιση

                                  

Οι πλειοψηφία των ανθρώπων είναι απορροφημένοι από τον ρόλο που παίζουν δεν τους μένει καθόλου χρόνος να σκεφτούν τι συμβαίνει. Ζουν την περιπέτεια της ζωής είτε καλή, είτε άσχημη, βιώνουν την αντίθεση, βιώνουν την υλική διάσταση κάθε γνώσης με τίμημα την σκληρή νομοτέλεια της ύλης. Δεν μέμφομαι κανένα διότι η ζωή ή ζωές του καθενός είναι ο δρόμος για την Θέωση. Οι διαφορές των επιλογών έχουν επίπτωση μόνο στο χρόνο ανόδου.

Ένας μέσος άνθρωπος από αυτά που διάβασε παραπάνω  μπορεί να δει τον τρόπο αφύπνισης. Απλά φέρνει στο νου του αρκετές φορές την μέρα ότι η σάρκα που φοράει του επιβάλει να παίξει ένα ρόλο στο θέατρο της ζωής. Το αθάνατο μέρος του είναι κάτι διαφορετικό που γίνεται γνωστό μόνο όταν σταματήσει να παίζει τον ρόλο που έχει αναλάβει. Οι τρόποι εξόδου από τον ρόλο είναι οι διάφοροι διαλογισμοί που σταματάνε την φλυαρία του νου πάνω στο ρόλο που έχει εμπλακεί και η επικέντρωση της προσοχής μας όχι στο θνητό μέρος αλλά στο αθάνατο.

Από το Ζάχο Σκαφίδα

skafidaszaxos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ