Έλεγχος…Αποζητάμε πάντοτε να έχουμε τον έλεγχο, για όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή μας! Μα η ρουφιάνα η καρδιά δεν ελέγχεται, δε μπορείς να οργανώσεις τα συναισθήματα σου και να τα τοποθετήσεις σε κουτάκια..Η καρδιά είναι ανεξάρτητη, δε σε ρωτάει τι; Και πως; Αν το “μισώ” και το “αγαπώ” ήταν θέμα του μυαλού, δε θα έπεφτε σε σφάλματα κανένας μας..
Έχω εχθρούς, όλοι έχουν, υπάρχουν άτομα που με αντιπαθούν (όσο αξιαγάπητη κι αν είμαι…), δε μισώ σχεδόν κανέναν τους, απλά και μόνο τους αντιπαθώ από πλευράς μου. Δε με τρομάζουν αυτά τα άτομα, οι λεγόμενοι “εχθροί” δεν τους βάζω καν στο μυαλό μου, σαν σκέψη. Είμαι προστατευμένη από δαύτους…
Έκτισα κάτι τείχη, πιο ψηλά και από το σινικό…Την Κατερίνα, όπως είναι σαν ψυχή δε θα την δουν ποτέ, δεν θα τους δώσω καμία ευκαιρία για αυτό. Στη ζωή μου δε θα εισβάλλουν, δεν τους το επιτρέπω, κατάλαβες; Ίσως κάποια στιγμή να τους έδωσα λίγο χώρο, να καθίσουν δίπλα μου, αλλά με το που ένιωσα τι εστί βερίκοκο, τους εκτόπισα χίλια μέτρα μακριά. Έχουμε απόσταση τώρα, δεν είμαστε κοντά, όπως πρώτα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και καμία υποχρέωση ο ένας στον άλλον. Δε τους φοβάμαι, κατάλαβες;
Για εκείνους που τρέμω, είναι όσοι αγαπώ, καθώς με βλέπουν, αληθινά, ουσιαστικά και απροκάλυπτα. Ούτε ένα τουβλάκι δεν έχω χτίσει, για να με κρύψω. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και το νόημα της αγάπης; Να είσαι ο εαυτός σου, να μην πιέζεσαι, να δίνεις ένα κομμάτι σου, κάτι από σένα, κάθε τόσο και να το χαίρεσαι; Αυτό πρέπει να είναι το νόημα, δεν μπορεί;