Έλεγχος…Αποζητάμε πάντοτε να έχουμε τον έλεγχο, για όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή μας! Μα η ρουφιάνα η καρδιά δεν ελέγχεται, δε μπορείς να οργανώσεις τα συναισθήματα σου και να τα τοποθετήσεις σε κουτάκια..Η καρδιά είναι ανεξάρτητη, δε σε ρωτάει τι; Και πως; Αν το “μισώ” και το “αγαπώ” ήταν θέμα του μυαλού, δε θα έπεφτε σε σφάλματα κανένας μας..
Έχω εχθρούς, όλοι έχουν, υπάρχουν άτομα που με αντιπαθούν (όσο αξιαγάπητη κι αν είμαι…), δε μισώ σχεδόν κανέναν τους, απλά και μόνο τους αντιπαθώ από πλευράς μου. Δε με τρομάζουν αυτά τα άτομα, οι λεγόμενοι “εχθροί” δεν τους βάζω καν στο μυαλό μου, σαν σκέψη. Είμαι προστατευμένη από δαύτους…
Έκτισα κάτι τείχη, πιο ψηλά και από το σινικό…Την Κατερίνα, όπως είναι σαν ψυχή δε θα την δουν ποτέ, δεν θα τους δώσω καμία ευκαιρία για αυτό. Στη ζωή μου δε θα εισβάλλουν, δεν τους το επιτρέπω, κατάλαβες; Ίσως κάποια στιγμή να τους έδωσα λίγο χώρο, να καθίσουν δίπλα μου, αλλά με το που ένιωσα τι εστί βερίκοκο, τους εκτόπισα χίλια μέτρα μακριά. Έχουμε απόσταση τώρα, δεν είμαστε κοντά, όπως πρώτα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και καμία υποχρέωση ο ένας στον άλλον. Δε τους φοβάμαι, κατάλαβες;
Για εκείνους που τρέμω, είναι όσοι αγαπώ, καθώς με βλέπουν, αληθινά, ουσιαστικά και απροκάλυπτα. Ούτε ένα τουβλάκι δεν έχω χτίσει, για να με κρύψω. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και το νόημα της αγάπης; Να είσαι ο εαυτός σου, να μην πιέζεσαι, να δίνεις ένα κομμάτι σου, κάτι από σένα, κάθε τόσο και να το χαίρεσαι; Αυτό πρέπει να είναι το νόημα, δεν μπορεί;
Αν ο “εχθρός” θελήσει να σε βλάψει, προσπαθήσει να σε πληγώσει, αμέσως, θα περάσεις στην αντεπίθεση, για να προστατευτείς και λίγο που θα σε νοιάξει. Έξαλλου, δεν είχες επενδύσεις τίποτα πάνω του, δεν είχες ποντάρει σ’αυτόν, ούτε ένα “νιώθω”…
Μα εάν κάποιος που αγαπάς αποδειχθεί σκάρτος; Τα είχες υπολογίσει λάθος, έδωσες αγάπη σε κάποιον/α που δε νοιάστηκε ποτέ! Ήσουν αδύναμος μπροστά τους βλέπεις, και το εκμεταλλεύτηκαν. Όταν το συνειδητοποιήσεις, είναι χειρότερο και από μαχαιριά, πονάει περισσότερο και από σφαίρα. Άσε που τέτοιου τύπου πληγές, πιθανόν να μην επουλωθούν ποτέ! Θα είναι πάντα εκεί, να σε τρώνε και να σε τυραννούν, για να σου θυμίζουν ότι έπαιξες και έχασες. Με τον καιρό, δεν ανοίγεσαι σε κανέναν ρε, κλείνεσαι στο καβούκι σου, όσο για αγάπη… Πετρώνει το μέσα σου! Πρέπει να αγαπηθείς όσο τίποτα από σωστούς ανθρώπους, για να γιατρευτείς…
Και αναρωτιέσαι κάπου στην πορεία του όλου πράγματος “Άξιζε ρε, φίλε, να πληγωθώ τόσο;”. Έτσι είναι μάγκα μου, η ζωή, δεν είσαι σίγουρος για τίποτε. Κάνε μου όμως ένα χατήρι, μη χάσεις “εσένα”ποτέ! Τ’ακούς; Να συνεχίζεις να αγαπάς σαν και πρώτα. Μη φοβάσαι! Άνθρωποι που την έπαθαν όπως εσύ, υπάρχουν χιλιάδες.
Αν ζούσαμε για τα σίγουρα και δεν αφήναμε τη ζωή να μας εκπλήξει, θα ‘ταν καλύτερο να μη γεννιόμασταν ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.