Ο άνθρωπος, όταν άρχισε να δημιουργεί τους πρώτους πολιτισμούς, πίστευε πως η Γη είναι επίπεδη. Αρχικά, κυρίως διότι απλώς αντιλαμβανόταν εκείνο που έβλεπε και αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το επίπεδο έδαφος που πατούσε. Κατά την εξέλιξη του όμως, εγκλωβίστηκε στις κοσμοθεωρίες του οι οποίες στην συνέχεια εξελίχθηκαν σε δόγματα. Παρόλο που μέχρι και τον Μεσαίωνα κατά την κοινή αντίληψη της εποχής κυριαρχούσε η θεωρία της επίπεδης Γης, ήδη από την αρχαιότητα, στον ελλαδικό χώρο, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται η θεωρία της σφαιρικής Γης
Ο πρώτος που υποστήριξε πως η γη είναι σφαιρική, ήταν ο Ερατοσθένης κατά τον 3ο αιώνα π.Χ. ο οποίος μάλιστα, ως μαθηματικός και με την βοήθεια του ήλιου υπολόγισε την περίμετρο της στα 39.690 χιλιόμετρα με σφάλμα μικρότερο του 1% από την πραγματικότητα. Πάνω στην θεωρία του αυτή, είχε διατυπώσει πως αν κάποιος άρχιζε ένα ταξίδι από την Ιβηρική Χερσόνησο κατευθυνόμενος δυτικά, θα έφτανε στη Ινδία. Την θεωρία αυτή, επικαλέστηκε ο Στράβωνας προσθέτοντας τις δικές του εκτιμήσεις. Μία από εκείνες, ήταν πως αν η Γη, σύμφωνα με τον Ερατοσθένη, είναι πολύ μεγαλύτερη από τον γνωστό κόσμο ( ο οποίος τότε μόλις που οριζόταν από την Ιβηρική Χερσόνησο μέχρι την Ινδία) και έκανε αυτό το ταξίδι, πολύ πιθανόν να ανακάλυπτε νέα άγνωστα μέρη. Ο Στράβωνας, υποστήριξε την σφαιρικότητα της γης, επικαλούμενος και τις παρατηρήσεις των ναυτικών οι οποίοι ανέφεραν πως όταν απομακρυνόντουσαν από την στεριά, από τον ορίζοντα, πρώτα χανόντουσαν τα χαμηλότερα σημεία της και στο τέλος τα ψηλότερα. Κάτι που αποδεικνύει την καμπυλότητα του εδάφους.