Να τολμάς, να ονειρεύεσαι και να ζεις!

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής

Ξέρεις τι έχει σημασία ρε φίλε τελικά;

Να «ταΐζεις» μονάχος, το παιδί που έχεις μέσα σου.

Να φτιάχνεις ο ίδιος την «Άνοιξη», για ‘σένα, για τη πάρτι σου.

Να μη χρησιμοποιείς τα ρετάλια των άλλων για να καλλωπιστείς.

Να βουτάς τα χέρια σου ακόμη και στη λάσπη αν χρειαστεί, αρκεί να ‘ναι δικά σου τα χέρια. Όχι δανεικά. Όχι των άλλων.

Να τολμάς. Να ονειρεύεσαι και να τολμάς πέρα από εκεί που σου ορίζει η κοινωνία, πέρα από εκεί που ονειρεύονται οι πολλοί. Ονειρέψου ρε. Ονειρέψου και τόλμα!

Γεμίσαμε «κίτρινους» ανθρώπους, ανιστόρητους συμβιβασμούς, γερασμένα κτήρια, ανηφορικούς έρωτες, έρημα παγκάκια. Γεμίσαμε.

Που πήγαν όλα ‘κεινα τα φεγγάρια, τα ηλιοβασιλέματα, τα κόκκινα φιλιά;
Που πήγε η ευτυχία του κόσμου;

Ο πολύπλαγκτος γιατρός Δημοκήδης – (Βιβλίο Γ’, Θάλεια 125 και 129-137 Ηρόδοτος)

Στην αρχαιότητα ο Κρότων, η επιφανής δωρική αποικία στην Μεγάλη Ελλάδα, φημιζόταν για τους γιατρούς που έβγαζε. Τέτοιος σπουδαίος γιατρός ήταν και ο Δημοκήδης. Επειδή όμως ερχόταν συνεχώς σε σύγκρουση με τον πατέρα του τον Καλλιφώντα, άνθρωπο ευέξαπτο και τυραννικό, έφυγε από την πατρίδα του και πήγε στην Αίγινα, όπου και εγκαταστάθηκε. Μολονότι δεν είχε πάρει μαζί του τα απαραίτητα ιατρικά εργαλεία και όργανα, ξεπέρασε όλους τους άλλους γιατρούς, και τον επόμενο χρόνο αναδείχθηκε σε κρατικό, τρόπον τινά, γιατρό με ετήσια αμοιβή ενός ταλάντου, πολύ μεγάλου ποσού εκείνη την εποχή.

Η φήμη του απλώθηκε πολύ, και τον επόμενο χρόνο τον προσέλαβαν οι Αθηναίοι δίνοντας του αμοιβή εκατό μνες. Αλλά και στην Αθήνα δεν έμεινε πολύ, γιατί ο Πολυκράτης ο τύραννος της Σάμου, τον κάλεσε κοντά του δίνοντάς του την ηγεμονική αμοιβή των δύο ταλάντων. Έτσι ο Δημοκήδης εγκαταστάθηκε στη Σάμο, συνδέθηκε στενά με τον Πολυκράτη και τον συνόδεψε στη μοιραία παγίδα που του έστησε ο Ορσίτης, μετά δε τη σύλληψη και θανάτωση του προστάτη του, έμεινε με τα άλλα μέλη της συνοδείας, σκλάβος των Περσών.

Τότε όμως συνέβη στον Δαρείο, τον Μέγα Βασιλέα, ένα ατύχημα. Έπεσε από το άλογό του και στραμπούλιξε άσχημα το πόδι του, σε σημείο που ο αστράγαλός του να βγει από τη θέση του. Οι αυλικοί του ζήτησαν τη βοήθεια Αιγυπτίων γιατρών, που ήταν τότε οι πιο ονομαστοί, αλλά εκείνοι προσπαθώντας με απότομες στρεβλώσεις του ποδιού να το επαναφέρουν στη θέση του, έκαναν το κακό ακόμα χειρότερο. Εφτά μερόνυχτα ο Δαρείος δεν μπορούσε να κλείσει μάτι από τους δυνατούς πόνους και βρισκόταν σε ελεεινή κατάσταση, όταν κάποιος έμαθε πως ανάμεσα στους σκλαβωμένους της ακολουθίας του Πολυκράτη βρισκόταν και ένας σπουδαίος γιατρός. Τον αναζήτησαν, τον βρήκαν και τον οδήγησαν, έτσι όπως ήταν κουρελιάρης και αλυσοδεμένος, μπροστά στον Μέγα Βασιλέα.

Ο Δημοκήδης στην αρχή αρνήθηκε πως ήταν γιατρός, γιατί φοβήθηκε πως θα τον κρατούσαν για πάντα στα Σούσα, ο Δαρείος όμως, που στο μεταξύ είχε πάρει τις πληροφορίες του, δεν τον πίστεψε και για να τον τρομάξει διέταξε να έρθουν βασανιστές με μαστίγια και περόνες. Τότε ο Δημοκήδης, σα να βρήκε ξαφνικά τον εαυτό του, ομολόγησε πως ναι μεν δεν ήταν γιατρός αλλά ήξερε από ιατρική, γιατί είχε μείνει κοντά σε κάποιον γιατρό και κάτι έμαθε από την τέχνη του.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Δεν είσαι πρωινός τύπος; Μπορείς να γίνεις αν ακολουθήσεις αυτές τις απλές συμβουλές, που θα σε κάνουν να πεταχτείς σαν ελατήριο από το κρεβάτι σου.

Όσο Εσύ Κοιμάσαι
.....η τύχη κάποιου άλλου δουλεύει. Ο βετεράνος του Ιράκ, John Burk, είναι συνηθισμένος στη σκληρή εκπαίδευση, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο χουζούρη από σένα. Για να σύρει τον εαυτό του έξω από τον υπνόσακο θυμάται ένα παλιό, στρατιωτικό ρητό: «Μπορεί να είσαι κουρασμένος ή πληγωμένος, αλλά υπάρχει κάποιος, κάπου εκεί έξω, που τώρα εκπαιδεύεται για να σε σκοτώσει». Φέρε το ρητό αυτό στα μέτρα της ζωής σου.

Έσο Έτοιμος
Όταν το ρολόι του διάσημου personal trainer, Richard Rees, χτυπά στις 3.50 π.μ. σε δέκα λεπτά βρίσκεται στον δρόμο και τρέχει. Πώς τα καταφέρνει: Πολύ απλά, έχει τα παπούτσια, τον εξοπλισμό και τον καφέ του ήδη έτοιμα. Ετσι δεν χρειάζεται να αγχωθεί με αυτές τις λεπτομέρειες όταν ξυπνά. Ακριβώς λόγω της πολυάσχολης ζωής του, γνωρίζει καλά ότι ο σωστός προγραμματισμός είναι κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχία.

Είσαι ο ΚαλύτεροςΚαι αν δεν είσαι, σκέψου το αντίθετο. Ο Tom Carpenter, στέλεχος επιχειρήσεων και αθλητής του θρυλικού αγώνα Ironman, εξηγεί: «Κάθε πρωί μπορείς να βρεις ένα κάρο λόγους για να κουκουλωθείς και πάλι: είμαι κουρασμένος, έχει κρύο, το πάει για βροχή. Όμως, σκέψου αυτό: έχεις ποτέ μετανιώσει που προπονήθηκες; Πιθανότατα όχι. Πόσες φορές, όμως, μετάνιωσες που δεν προπονήθηκες; Πολλές, έτσι δεν είναι; Ε, μην το ξανακάνεις.»

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ

Ποιά μυστικά της Εποχής των Παγετώνων «ξεκλειδώνει» η νέα επιστημονική μελέτη, με υπεύθυνο τον καθηγητή Φυσικής Γεωγραφίας στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου (UCL) Χρόνη Τζεδάκη, που δημοσιεύει το περιοδικό Nature;  Η έρευνα κατέληξε σε έναν απλό κανόνα που προβλέπει κάθε πότε τα τελευταία 2.600.000 χρόνια (τη λεγόμενη Εποχή των Παγετώνων) λιώνουν οι πάγοι και ξεκινά μια θερμή εποχή, όπως είναι η σημερινή. Ο κανόνας αυτός έρχεται να απαντήσει σε μερικά άλυτα, ως σήμερα, επιστημονικά ερωτήματα. Όπως στο γιατί από τις 110 φορές που η εισερχόμενη ηλιακή ενέργεια αυξήθηκε τα τελευταία 2,5 περίπου εκατομμύρια χρόνια (περίπου κάθε 20.000 χρόνια, όταν η Γη βρίσκεται πιο κοντά στον Ήλιο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στο Βόρειο Ημισφαίριο), μόνο οι 50 οδήγησαν σε πλήρη τήξη των παγετώνων;

«Η σημασία της έρευνας είναι ότι ένα απλό μοντέλο μπορεί να εξηγήσει τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής των παγετώνων, δηλαδή την αλλαγή στην συχνότητα και ένταση των κλιματικών κύκλων, από κάθε 40.000 χρόνια σε κάθε 100.000 χρόνια και με μεγαλύτερες εξαπλώσεις παγετώνων», δηλώνει ο Χρόνης Τζεδάκης.

Ο ίδιος συμπληρώνει ότι η ανακάλυψη αυτή «ανοίγει έναν νέο τρόπο προσέγγισης του προβλήματος σε πιο στατιστική βάση, δηλαδή πότε μία τήξη παγετώνων είναι περισσότερο ή λιγότερο πιθανή. Από παλαιοανθρωπολογικής απόψεως, αυτή η στατιστική προσέγγιση έχει ενδιαφέρον, γιατί αν πριν από 50.000 χρόνια είχαμε πλήρη τήξη των πάγων, τότε η πορεία της ανθρωπότητας μπορεί να ήταν διαφορετική (π.χ. έναρξη της γεωργίας πολύ νωρίτερα αντί γύρω στα 11.000 χρόνια πριν από σήμερα)», τόνισε.

«Η διαφορά με το μοντέλο μας είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ απλό. Δεν χρησιμοποιούμε καμία κλιματική πληροφορία, π.χ. τις συγκεντρώσεις του διοξειδίου του άνθρακα, της σκόνης κ.λπ., όπως κάνουν τα άλλα μοντέλα. Χρησιμοποιούμε μόνο την εισερχόμενη ηλιακή ακτινοβολία, τις αλλαγές στην ποσότητα της ενέργειας που έρχεται από τον ήλιο δηλαδή. Και επίσης το πόσος χρόνος έχει περάσει από την προηγούμενη τήξη των παγετώνων. Έτσι μπορούμε να προβλέψουμε πότε γίνεται κάθε φορά η τήξη των παγετώνων τα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια με απόλυτη επιτυχία, 100% . Όπως έδειξε η ανάλυση των ερευνητών, το κατώφλι της ηλιακής ακτινοβολίας για την τήξη των πάγων ανέβηκε πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια. Ο λόγος για τον οποίον συνέβη αυτό είναι άγνωστος, το γεγονός όμως είναι ότι αρχίσαμε να «πηδάμε» τις τιμές της ηλιακής ακτινοβολίας που κανονικά θα επέφεραν την τήξη των παγετώνων και οι παγετώδεις περίοδοι παρατάθηκαν, σε κύκλους που φθάνουν γύρω στις 100.000 χρόνια. Έτσι οι πάγοι άρχισαν να αυξάνονται και να γίνονται πολύ πιο εκτενείς. Αλλά, παραδόξως, όσο οι πάγοι αυξάνονται γίνονται πιο ασταθείς και άρα χρειάζονται λιγότερη ενέργεια για να λιώσουν. Επομένως το κατώφλι αρχίζει να μειώνεται με την πάροδο του χρόνου».

Οι Μεταφυσικές και Φιλοσοφικές “Αλήθειες” του Matrix

Το Matrix είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1999, η οποία γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τους αδελφούς Wachowski. Απεικονίζει ένα δυστοπικό μέλλον, στο οποίο νοήμονες μηχανές έχουν παγιδεύσει ολόκληρο τον ανθρώπινο πληθυσμό μέσα σε μια τεχνητή εικονική πραγματικότητα, το Matrix, ώστε να τον κρατούν υπόδουλο, καθώς χρησιμοποιούν την θερμότητα που παράγουν τα σώματα και την ηλεκτρική δραστηριότητα του μυαλού, ως πηγές ενέργειας. Ο προγραμματιστής υπολογιστών και χάκερ Neo, μαθαίνει την αλήθεια και μαζί με μια ομάδα «ελεύθερων» ανθρώπων, αντιστέκονται στις μηχανές.

Οι Μεταφυσικές και Φιλοσοφικές “Αλήθειες” του Matrix

Η ταινία αυτή ανήκει στο είδος του cyberpunk και ξεχειλίζει από θρησκευτικές και φιλοσοφικές ιδέες. Το έργο «πατάει» στην «Αλληγορία του Σπηλαίου» του Πλάτωνα και στην «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων». Βασίζεται ακόμη και στο βιβλίο «Simulacra and Simulation», ένα φιλοσοφικό βιβλίο του 1981, που γράφτηκε από τον Jean Baudrillard. Το βιβλίο αυτό, εξετάζει τις σχέσεις μεταξύ της πραγματικότητας, των συμβόλων και της κοινωνίας, και ήταν υποχρεωτικό να διαβαστεί από όλους τους ηθοποιούς της ταινίας. Μάλιστα το βιβλίο μπορεί να ειδωθεί και μέσα στην ταινία, ως η κρυψώνα του Neo για τα παράνομα προγράμματα του και η φράση «η έρημος του αληθινού» που χρησιμοποιεί ο Μορφέας, είναι παρμένη από το βιβλίο.

Ακόμη δανείζεται πολλά στοιχεία από kung-fu ταινίες και ιαπωνικά anime (π.χ AKIRA), με κυριότερο παράδειγμα την cyberpunk anime ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1995, «Ghost in the Shell» που βασίστηκε στο ομώνυμο manga του Masamune Shirow. Και αυτή η ταινία πραγματεύεται πολλά φιλοσοφικά θέματα, με αυτό που να ξεχωρίζει να είναι αυτό της ταυτότητας μέσα σε μια τεχνολογικά εξελιγμένη κοινωνία. Μάλιστα οι Wachowski, από εκεί εμπνεύστηκαν τον πράσινο κώδικα του Matrix, την σύνδεση κάποιου σε ένα δίκτυο, την σκηνή όπου οι Agents κυνηγάνε τον Neo μέσα στην αγορά και πολλά άλλα.

Matrix (Μήτρα, Πίνακας) στα μαθηματικά είναι μια ορθογώνια διάταξη αριθμών, συμβόλων ή διάφορων μαθηματικών εκφράσεων, διατεταγμένων σε γραμμές και στήλες. Ένας πίνακας, εκτός των άλλων διαστάσεων, μπορεί να είναι και τρισδιάστατος, οπότε η ορολογία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την περιγραφή ενός συνόλου αριθμών που δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα. Οι Wachowski υιοθέτησαν τον όρο αυτό και την σημασία του από το βιβλίο «Neuromancer», του William Gibson, πρωτοπόρου του είδους του cyberpunk.  Ακόμη, υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ των βασικών ιδεών της ταινίας με ένα επεισόδιο του Doctor Who, το «The Deadly Assassin». Εκεί, όπως και στην ταινία, το Matrix είναι ένα τεράστιο σύστημα κομπιούτερ που παράγει απεικονίσεις της πραγματικότητας, στις οποίες κάποιος μπορεί να εισέλθει χρησιμοποιώντας μια συσκευή που συνδέεται με το κεφάλι του χρήστη. Εκεί πέρα, οι νόμοι της Φυσικής μπορούν να καταρριφθούν και αν κάποιος πεθάνει εκεί μέσα πεθαίνει και στην πραγματικότητα.  Οι Wachowski βασίστηκαν και σε δουλειές του Philip K.Dick. Το Matrix εμπνέεται από την ταινία «Total Recall» που βασίζεται σε μια ιστορία του Philip K.Dick, «We Can Remember It for You Wholesale». Η ταινία παίζει με την έννοια της πραγματικότητας και τι διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα. Μάλιστα, εκεί κάνει και την εμφάνιση του και ένα κόκκινο χάπι.

Η ΦΡΙΚΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Μάλθους και ο Ρικάρντο αντιλαμβάνονταν τον κόσμο τους με πολύ σκοτεινά χρώματα. Η Αγγλία στη δεκαετία του 1820 ήταν πολύ καταθλιπτικό μέρος για να ζει κανείς˙ είχε βγει θριαμβεύτρια από τη μακρά αντιπαράθεση στην ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά τώρα φαινόταν να έχει εμπλακεί σε μια ακόμα χειρότερη διαμάχη στο εσωτερικό της. Όποιος έκανε τον κόπο να κοιτάξει, θα αντιλαμβάνονταν αμέσως ότι το ραγδαία αναπτυσσόμενο εργοστασιακό σύστημα δημιουργούσε έναν υπέρογκο λογαριασμό κοινωνικών υποχρεώσεων και δεν θα αργούσε πολύ η ημέρα απόδοσης λογαριασμού...

Για την ακρίβεια, μια εξιστόρηση των συνθηκών που επικρατούσαν την πρώτη εκείνη περίοδο εργασίας στα εργοστάσια είναι τόσο φρικιαστική που θα έκανε κάθε σύγχρονο αναγνώστη να ανατριχιάσει. Το 1828, το The Lion, ένα ριζοσπαστικό περιοδικό της εποχής, δημοσίευσε την απίστευτη ιστορία του Ρόμπερτ Μπλίνκοου, ενός από ογδόντα παιδιά φτωχών που τα είχαν στείλει να δουλέψουν σε εργοστάσιο του Λάουνταμ. Αγόρια και κορίτσια, όλα τους περίπου δέκα χρόνων, υποβάλλονταν νυχθημερόν σε μαστίγωμα, όχι μόνο σαν τιμωρία για το παραμικρό σφάλμα τους, αλλά και για να τονώνεται η εργατικότητά τους όταν χαλάρωνε. Οι συνθήκες στο Λάουνταμ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ανθρωπιστικές αν συγκρίνονταν με τις συνθήκες σε εργοστάσιο του Λίττον, όπου μεταφέρθηκε μετά ο Μπλίνκοου. Στο Λίττον τα παιδιά μάλωναν με τα γουρούνια ποιος θα πρωτοφάει από τις σκάφες˙ τα κλοτσούσαν, τα γρονθοκοπούσαν και ασελγούσαν σε βάρος τους, ενώ ο εργοδότης τους ονόματι Έλλις Νίντχαμ, είχε τη φρικτή συνήθεια να τρυπά τα αφτιά των παιδιών με τα νύχια του. Ο επόπτης του εργοστασίου ήταν ακόμα χειρότερος: κρεμούσε τον Μπλίνκοου απ’ τους καρπούς πάνω από μια μηχανή έτσι που να αναγκάζεται να λυγίζει τα γόνατά του και μετά του έβαζε βάρη στους ώμους. Το αγόρι και οι συνάδελφοί του ήταν σχεδόν γυμνοί μες στο καταχείμωνο και (προφανώς σε μια εντελώς αδικαιολόγητη σαδιστική χειρονομία) τους λίμαραν τα δόντια!

Τι είπαν διάσημοι για τα UFOs

Πολλοί είναι αυτοί που εθελοτυφλούν στο φαινόμενο των UFOs, χαρακτηρίζοντάς το μύθευμα. Όμως κάποιες πολύ σημαντικές προσωπικότητες έχουν διαφορετική γνώμη.

Nathan Twining

Στρατηγός Nathan Twining (Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Η.Π.Α.), στο Κογκρέσο, 23 Σεπτεμβρίου 1947:

«The phenomenon reported is something real and not visionary or fictitious…»

«Το φαινόμενο για το οποίο έχουμε αυτές τις αναφορές, είναι κάτι αληθινό και δεν είναι οπτασίες ή φαντασιώσεις…»

Harry Truman

Χάρυ Τρούμαν (Πρόεδρος των Η.Π.Α.), συνέντευξη τύπου στο Λευκό Οίκο, 4 Απριλίου 1950:

«I Can assure you that flying saucers, given that they exist, are not constructed by any power on earth…»

«Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι ιπτάμενοι δίσκοι, αν όντως υπάρχουν, δεν είναι κατασκευασμένοι από καμία δύναμη στη Γη…»

Lord Dowding

Λόρδος Downing (Γενικός Διοικητής της Βασιλικής Βρετανικής Αεροπορίας, RAF), στην εφημερίδα London Sunday Dispatch, 11 Ιουλίου 1954:

«I Am convinced that these objects do exist and are not manufactured by any nation on earth…»

«Είμαι πεπεισμένος ότι αυτά τα αντικείμενα υπάρχουν στ’ αλήθεια, και ότι δεν κατασκευάζονται από κανένα έθνος της Γης…»

ΚΑΥΣΗ Ή ΤΑΦΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ?

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Ήθελα να σας ρωτήσω σχετικά με το ποια είναι η θέση σας πάνω στο θέμα της καύσεως αντί ταφής του σώματος. Είμαι σε δίλημμα. Από την μια η ιδέα της ταφής μου είναι αποκρουστική από την άλλη δεν θα ήθελα με τίποτα να κάνω κάτι ενάντια στον Χριστό και την πίστη μας.

---

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Πράγματι η ιδέα της ταφής, είναι πολύ αποκρουστική αναφορικά με την διαδικασία της σήψης. Υπάρχει  όμως και ένας άλλος, πολύ μακάβριος παράγων, από το γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά ανθρώπων που θάβονται, επειδή απλά θεωρούνται νεκροί, χωρίς όμως να είναι πραγματικά. Τον μεσαίωνα μάλιστα, υπήρχε η συνήθεια να μπαίνει στον τάφο κάποιο καμπανάκι που συνδεόταν με το φέρετρο, ώστε σε περίπτωση που ο νεκρός … δεν ήταν νεκρός, να ειδοποιεί…

Ιστορίες φρικτές…

Στην περίπτωση όμως της καύσης, αναδύεται ένα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ πρόβλημα για όσους καίγονται. … Ενδεχομένως γι’ αυτό υπήρχε σαν τιμωρία τον μεσαίωνα η καύση των μαγισσών.

Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, αυτό που γίνεται αρχικά, είναι ότι εγκαταλείπει το φυσικό του σώμα και για ένα διάστημα περίπου 40 ημερών, περιφέρεται με το αιθερικό του σώμα στις αιθερικές ενεργειακές περιοχές. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση.

Αυτή είναι μια περίοδος που ακόμη δεν έχουν αρχίσει τα δύσκολα για την Ψυχή…

Αυτό συμβαίνει, επειδή το φυσικό σώμα (που θάβεται) δεν έχει ακόμη διαλυθεί πλήρως, με συνέπεια να μην έχει διαλυθεί πλήρως και το αιθερικό σώμα.  Το αιθερικό είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το φυσικό σώμα, ως το πατρόν που υποστηρίζει το φυσικό.

«Το αιθερικό σώμα γεμίζει παντού το φυσικό σώμα και πρέπει να το καταλαβαίνουμε σαν ένα είδος αρχιτέκτονα αυτού.

Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει κάποιον να φοβάται τον γείτονα, να σκέφτεται και να πράττει αγεληδόν;

Καμιά φορά μας απογοητεύει «αυτό που είμαστε». Ποθούμε να γίνουμε καλύτεροι απ’ όσο είμαστε. Αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Ο Νίτσε κατανοεί την ανησυχία μας. Δε μας επιπλήττει λέγοντάς μας πως θα έπρεπε να νιώθουμε ευλογημένοι και να θυμόμαστε πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα˙ ή να λέμε πως με βάση τη γενική κατάσταση του κόσμου είμαστε πολύ τυχεροί και άρα θα πρέπει να νιώθουμε βολεμένοι. Απεναντίας, μας καλεί να ενδιαφερθούμε για το τι συμβαίνει όταν δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Αυτό το θεωρεί σημάδι καλής ψυχικής υγείας. Ο Νίτσε θέλει να γνωρίσουμε αυτή τη δυσαρέσκεια, να την λάβουμε σοβαρά υπόψη και να κάνουμε κάτι γι’ αυτήν.

Μερικές πρώτες ιδέες για το πώς θα ήταν μια καλύτερη εκδοχή του καθενός από μας είναι ίσως οι εξής: να βγάζουμε περισσότερα χρήματα, να κάνουμε πιο συναρπαστικά πράγματα, να έχουμε μια δουλειά που να μας αρέσει, να μετακομίσουμε, να φύγουμε από μια απογοητευτική σχέση, να βρούμε καινούριους φίλους, να κάνουμε ένα μεταπτυχιακό. Αυτοί θα ήταν πολύ καλοί στόχοι. Προσέξτε όμως πως είναι όλοι τους εξωτερικοί. Αφορούν πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ή να έχουμε. 

Τι συμβαίνει όμως με τον εαυτό μας; Ποιοι είμαστε πραγματικά, αυτοί καθ’ εαυτοί; Και γιατί δε στοχεύουμε προς τα εκεί; Γιατί δε γινόμαστε οι άνθρωποι που θέλουμε να είμαστε; Μήπως είμαστε πολύ τεμπέληδες;

Αυτό το ερώτημα θέτει ο Νίτσε σε ένα δοκίμιο με τίτλο «Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός»:
«Ο ταξιδευτής εκείνος, που είχε δει πολλές χώρες και λαούς και κάμποσες ηπείρους, και τον ρώτησαν ποια ιδιότητα των ανθρώπων συνάντησε παντού, έλεγε: «έχουν μια κλίση στην οκνηρία» . Σε μερικούς θα φανεί ότι θα μιλούσε σωστότερα και πιο έγκυρα αν έλεγε: «είναι όλοι δειλοί». Κρύβονται κάτω από ήθη και απόψεις. Κατά βάθος, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως βρίσκεται στον κόσμο για μία φορά και μόνο, ως κάτι μοναδικό, και πως καμιά άλλη τόσο παράξενη σύμπτωση δε θα συνταιριάξει, για δεύτερη φορά, μια τόσο θαυμάσια πολλαπλότητα σε ενότητα, όπως είναι αυτός: το ξέρει αυτό, αλλά το κρύβει σαν μια κακή συνείδηση – για ποιο λόγο; Από φόβο μπρος στον γείτονα ο οποίος απαιτεί τη σύμβαση, τη στιγμή που και ο ίδιος καλύπτεται με αυτή. Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει κάποιον να φοβάται τον γείτονα, να σκέφτεται και να πράττει αγεληδόν, και να μην είναι ευχαριστημένος με τον ίδιο του τον εαυτό; Η ντροπαλοσύνη, ίσως, για λίγους και σπάνιους. Για τους περισσότερους, όμως, είναι η νωθρότητα, η φυγοπονία, δηλαδή εκείνη η ροπή στην οκνηρία, για την οποία μίλησε ο ταξιδιώτης.

Βαθύτερες προσωπικές αξίες και ο δρόμος προς την πληρότητα

Σαν ανθρώπινα όντα έχουμε προσωπικές αξίες, πεποιθήσεις και συμπεριφορές τις οποίες έχουμε αναπτύξει στην πορεία της ζωής μας. Η οικογένεια, οι φίλοι, ο κοινωνικός μας περίγυρος και οι εμπειρίες που είχαμε, έχουν συμβάλλει σε σημαντικό βαθμό στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και στο πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.

Οι προσωπικές αξίες, είναι οι αρχές , τα πρότυπα, οι έννοιες που ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων θεωρεί υψίστης σημασίας και καθορίζει κατά μία έννοια την ταυτότητάς τους. Αυτές οι αξίες δρουν σαν πυξίδα στο δρόμο που χαράσσουμε στη ζωή μας και στις αποφάσεις που λαμβάνουμε.

Συνήθως, μία προσωπική αξία δημιουργείται από μία πεποίθηση που σχετίζεται με το πόσο σημαντική θεωρούμε μία ιδέα ή ένα τύπο συμπεριφοράς. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να θεωρούν αξία τους την ενασχόληση με την οικολογία. Άλλοι που μπορεί να δουλεύουν σε έναν τομέα (π.χ. αλιεία, υλοτομία) μπορούν να έχουν προσωπικές αξίες που να έρχονται σε άλλη προτεραιότητα. Οι εν λόγω αξίες μπορεί να επηρεάσουν τις αποφάσεις που παίρνουμε και μπορεί να τους δώσουν την έννοια της υποκειμενικότητας καθώς οι ιεράρχηση των αξιών είναι εντελώς προσωπική (χωρίς να υπεισέρχεται η έννοια του σωστού ή λάθους).

Πολλές φορές όμως, οι παραπάνω αξίες, αντί να αναβλύζουν από το βαθύτερο εγώ μας, προέρχονται από εξωτερικά ‘πρέπει’. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να οδηγήσουν στην απενεργοποίησή μας, στην αποφυγή του πάθους και στο κυνήγι μίας ζωής που δεν μας προκαλεί ουσιαστικό ενδιαφέρον αλλά γίνεται για να ικανοποιήσει πρότυπα εκτός του πραγματικού μας εαυτού. Αν αντιθέτως προσεγγίσουμε τη ζωή μας από τις βαθύτερες αξίες μας, αποκτούμε έμπνευση, πάθος, μπαίνουμε σε ροή στις δραστηριότητές μας και ενεργοποιούμαστε στο μέγιστο. Πολλές φορές μάλιστα νιώθουμε ο σκοπός μας να μας τραβάει αυτός αντί να παλεύουμε εμείς να πάμε προς τα εκεί.

Συχνά, οι βαθύτερες προσωπικές αξίες μας, διαφέρουν από αυτές που μάθαμε από τους γονείς μας, από το σχολείο μας, από τη θρησκεία μας. Οι τελευταίες αναμφισβήτητα μας βοηθούν να ενσωματωθούμε καλύτερα στην κοινωνία μας και γενικότερα στο περιβάλλον μας ωστόσο πολλές φορές μπορεί να μας οδηγήσουν σε μία βαρετή ζωή η οποία να μας αφήνει συνεχώς την αίσθηση του ανικανοποίητου. 

Μερικές επισημάνσεις για τις βαθύτερες αξίες μας :

Οδυσσέας Ελύτης: Την άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις

Πώς μπορώ να φτιάξω μια άνοιξη μες στον χειμώνα; Πώς μπορώ να βρω την χαρά στην καθημερινότητα μου; Να κάνω το μέτριο ικανοποιητικό;  Το ικανοποιητικό, φανταστικό;

Ο χρόνος που έχουμε στην διάθεση μας είναι  πεπερασμένος .

Αυτό σημαίνει, πρώτον ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να τον σπαταλάμε με τον καλύτερο τρόπο. Δεύτερον, είναι αδύνατον να κάνω όλα όσα θέλω, αν θέλω πραγματικά να αναπτύξω κάτι πρέπει να το επιλέξω ανάμεσα σε πολλά άλλα. Για παράδειγμα οι Ολυμπιονίκες, για να καταφέρουν να είναι οι καλύτεροι παγκοσμίως , θυσιάζουν απλές καθημερινές στιγμές, που εμείς δε στερούμαστε, για να επενδύσουν τον χρόνο τους στην επίδοση τους. Ταλέντο ίσως έχουν αρκετοί, αλλά θα ξεχωρίσουν αυτοί που αποφάσισαν να προσθέσουν σκληρή δουλειά. 

Εμείς ως κοινοί καθημερινοί άνθρωποι, που δεν στοχεύουμε σε κάποιο μετάλλιο, δε μας χρειάζεται απαραίτητα να συγκεντρωθούμε σε έναν σκοπό με τόση ένταση, αλλά θέλησα να κάνω ξεκάθαρο ότι μπορούμε πραγματικά να καταφέρουμε αυτό που επιθυμούμε με συγκέντρωση, αφιέρωση χρόνου και επενδύοντας κάποιο κόπο σε αυτό.  Αν λοιπόν, υπάρχει κάτι που μας προβληματίζει και μας εμποδίζει να είμαστε χαρούμενοι μπορούμε να το ξεπεράσουμε αν αφιερωθούμε στη λύση του.

Αφού κάνουμε την επιλογή μας, για να έρθει η άνοιξη χρειαζόμαστε δημιουργικότητα!

Η θετικότητα κατευθύνει τους επιγενετικούς μας μηχανισμούς προς την υγεία

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι δεν μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε και έτσι χρησιμοποιούν αυτό σαν δικαιολογία για να μην κοιτάξουν πέρα από τις τρέχουσες συνθήκες και την κατάσταση της ζωής τους. Όμως τώρα πλέον γνωρίζουμε ότι μπορούμε να είμαστε είτε συνειδητοί ή μη συνειδητοί συμμέτοχοι και δημιουργοί στη δική μας εξέλιξη μέσω των διαδικασιών της Επιγενετικής που συνδέονται με τη σωματονοητική μας κατάσταση.

Η επιστήμη της Επιγενετικής σχετίζεται με το πώς στην καρδιά του κάθε κυττάρου στο σώμα μας, έχουμε μηχανισμούς με τους οποίους τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα αλληλεπιδρούν με το γονιδίωμά[1] μας και ελέγχουν τη γενετική δραστηριότητα. Το κρίσιμο ερέθισμα ή μηχανισμός σε όλο αυτό είναι η αντίληψη μας και ως εκ τούτου, η ψυχική μας κατάσταση σε σχέση με την πραγματικότητα μας. Έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε την ευτυχία ή τη δυστυχία, ακόμα και όταν δεν μπορούμε να επιλέξουμε τις εξωτερικές συνθήκες ή τους ανθρώπους με τους οποίους συνδεόμαστε ή εργαζόμαστε.

Οι εγγενείς Επιγενετικοί μηχανισμοί επιτρέπουν στα βασικά γονίδια που έχουμε κληρονομήσει, να τροποποιηθούν κατά την αντιγραφή ή μεταγραφή [2] τους, έτσι ώστε να παραχθούν μέχρι και 30.000 παραλλαγές από μία μόνο κληρονομημένη γονιδιακή αλυσίδα. Η παλιά θεώρηση ότι τα προγραμματισμένα γονίδιά μας παράγουν ακριβή αντίγραφα του εαυτού τους με προκαθορισμένο τρόπο, είναι λανθασμένη. Δηλαδή, δεν είμαστε απόλυτα θύματα της κληρονομικότητας μας.

Στην πραγματικότητα, είμαστε υπεύθυνοι για το είδος των ερεθισμάτων που τα κύτταρά μας λαμβάνουν, αισθάνονται και στα οποία αντιδρούν με μια απάντηση, χρησιμοποιώντας μια παραλλαγή ενός βασικού γονιδίου, για να μας βοηθήσουν να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει είτε σε υγιή ή σε μη υγιή κατεύθυνση όσον αφορά την ευζωία μας. Επίσης συμβαίνει σε κάθε στιγμή και επηρεάζεται τόσο από τα συνειδητά όσο και από τα ασυνείδητα σήματα του νου μας προς το σώμα μας.

Η Μεγάλη Συνωμοσία που σου είπαν είναι ‘θεωρία’ και αποδείχθηκε πράξη!

Είναι γεγονός, ότι οι αλήθειες που το σύστημα θέλει να μην ακούγονται δέχονται κατά καιρούς διάφορους χαρακτηρισμούς για να παραμείνουν όσο το δυνατόν κρυμμένες, εκεί, σε κοινή θέα. Οι τελευταίοι ‘μοδάτοι’ χαρακτηρισμοί είναι ο  “μη ορθός πολιτικός λόγος” και οι “ψευδείς ειδήσεις”. Αλλά το συνολάκι που φοριέται διαχρονικά χωρίς να πέφτει η μόδα του είναι, οι… “θεωρίες συνωμοσίας”!

Ήταν το 1972 όταν η Ομάδα της Ρώμης (Club of Rome) εξέδωσε την αναφορά «Τα Όρια της Μεγέθυνσης» (The Limits to Growth) για την κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος του πλανήτη. Η αναφορά ενστερνιζόταν ότι η άσχημη κατάσταση των πεπερασμένων πόρων ήταν αποτέλεσμα της εκθετικής μεγέθυνσης του παγκόσμιου πληθυσμού, της εξάντλησης των φυσικών πόρων, και της περιβαλλοντικής ρύπανσης.

Σημαντική σημείωση

Ακριβώς 2 δεκαετίες μετά και ύστερα από την ενεργό ανάμιξη της Παγκόσμιας Επιτροπής για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών, το 1992 υπογράφηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο η περίφημη Ατζέντα 21, στην Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία δεσμεύτηκαν πάνω από 170 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η Ατζέντα 21, γνωστή και ως αειφόρος ανάπτυξη ή βιώσιμη ανάπτυξη, θεωρητικά “αναφέρεται στην οικονομική ανάπτυξη που σχεδιάζεται και υλοποιείται λαμβάνοντας υπόψη την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιωσιμότητα. Γνώμονας της αειφορίας είναι η μέγιστη δυνατή απολαβή αγαθών από το περιβάλλον, χωρίς όμως να διακόπτεται η φυσική παραγωγή αυτών των προϊόντων σε ικανοποιητική ποσότητα και στο μέλλον. Η βιώσιμη ανάπτυξη προϋποθέτει ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της οικονομίας παράλληλα με τη δημιουργία υποδομών για μία ευαίσθητη στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και στα οικολογικά προβλήματα. Η ‘βιωσιμότητα’ υπονοεί ότι οι φυσικοί πόροι υφίστανται εκμετάλλευση με ρυθμό μικρότερο από αυτόν με τον οποίον ανανεώνονται, διαφορετικά λαμβάνει χώρα περιβαλλοντική υποβάθμιση. Θεωρητικά, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης είναι η ανικανότητα του γήινου οικοσυστήματος να υποστηρίξει την ανθρώπινη ζωή.

Αυτή είναι η “Θεωρία” της Ατζέντα 21, της Βιώσιμης ή Αειφόρου Ανάπτυξης. Ωστόσο, από πολύ νωρίς, αναλυτές της Α21 κατέδειξαν μια άλλη “Θεωρία” που χαρακτηρίστηκε ως “Θεωρία Συνωμοσίας”.

Τι είχαν πει οι “συνωμοσιολόγοι” πριν από σχεδόν 3 δεκαετίες που σήμερα επαληθεύονται;

Κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας – Οι πολίτες θα αφήσουν/χάσουν τα σπίτια τους

«Ξύπνησε» η Αίτνα, το μεγαλύτερο και ψηλότερο ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης, εκτοξεύοντας μεγάλες ποσότητες λάβας τις τελευταίες ημέρες.

Σύμφωνα με τις ιταλικές αρχές, η ενεργοποίηση του ηφαιστείου, που βρίσκεται στις ανατολικές ακτές της Σικελίας, δεν προκαλεί ανησυχία.

Οι ηφαιστειολόγοι την περιγράφουν ως μια ‘Strombolian‘ έκρηξη, η οποία χαρακτηρίζεται από σποραδικές εκρήξεις της λάβας που μπορεί να φτάσουν το ύψος αρκετών εκατοντάδων μέτρων, ως αποτέλεσμα των παγιδευμένων φυσαλίδων αερίου που διαφεύγουν από τη λάβα. 

Η ηφαιστειακή δραστηριότητα της Αίτνας ξεκίνησε περίπου πριν 500.000 χρόνια. Στο παρελθόν, η ενεργοποίηση του ηφαιστείου έχει απειλήσει χωριά που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση.

Τώρα που τέλειωσε το καρναβάλι... ας ξαναφορέσουμε τις μάσκες μας.

 Σε κάθε γωνιά της χώρας μας ακόμα μια χρονιά είδαμε να γίνονται εκδηλώσεις με αρκετούς καρναβαλιστές ή γενικότερα ανθρώπους που απολάμβαναν την κάθε στιγμή τους με οικείους ή ακόμα και... με αγνώστους!


Σαφώς και δεν μιλάμε για πειράγματα ή κινήσεις που θα θίξουν την ηθική ή την προσωπικότητα κάποιου.

 Στην Πάτρα , για παράδειγμα, που θεωρείται η πρωτεύουσα του καρναβαλιού με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο να συμμετέχει στις εκδηλώσεις , σήμερα είναι μια ηλιόλουστη αλλά... μουντή ημέρα.

 Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια πόλη που τα επίπεδα ανεργίας είναι στα υψηλότερα ποσοστά στην χώρα μας.

 Το περίεργο είναι  πως μιλάμε για τα ίδια άτομα που από σήμερα κιόλας δεν δέχονται την κριτική , τον σαρκασμό , το χαμόγελο ή το πείραγμα κάποιου άλλου/άλλης.


 Σίγουρα ο κάθε ένας έχει διαφορετικούς στόχους μακροπρόσθεσμους/εμπρόθεσμους, ή  ακόμα καταπιάνεται με διαφορετικά πράγματα στην καθημερινότητα του...


 Φορούν όλοι ξανά την ταμπέλα του δικηγόρου, του εισοδηματία , του υπάλληλου, του μαθητή, του φοιτητή,  του πράσινου, του κόκκινου, του μπλε και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους για να διαχωρίσει τους συμπολίτες. 

ο οδηγός είναι προλετάριος, ο οδηγός είναι Κύριος

φίλες και φίλοι

το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Άκη Γαβριηλίδη

ΘΑ μπορούσαμε να διακρίνουμε τους κατόχους και χρήστες των αυτοκινήτων σε δύο κατηγορίες: αυτοί που οδηγούν κι αυτοί που δεν οδηγούν – άλλοι οδηγούν γι΄ αυτούς, επαγγελματίες οδηγοί, σοφέρ γαλλιστί. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών που έχουν και χρησιμοποιούν αυτοκίνητο, οδηγούν. Ποιοι δεν οδηγούν; Το γνωρίζουμε καλά: οι πλουσιότεροι και οι ισχυρότεροι άνδρες, και γυναίκες: βιομήχανοι, τραπεζίτες, έμποροι, στρατιωτικοί, παπάδες, πολιτικοί. Είναι πολύ λίγοι, ίσως ένας στους εκατό χιλιάδες (1/100.000), μάλλον πολύ λιγότεροι. Ας προσέξουμε αυτό: τα παιδιά, αρσενικά, των πλουσιότερων και ισχυρότερων ανδρών και γυναικών οδηγούν ενώ θα μπορούσαν να μην οδηγούν. Περίεργο!

ΝΑ λοιπόν που εγείρονται μερικά κομβικής σημασίας ερωτήματα. Γιατί οι ισχυρότεροι και πλουσιότεροι άνδρες (και γυναίκες) δεν οδηγούν; Δεν έχουν χέρια; Δεν τους αρέσει; Γιατί τα παιδιά τους οδηγούν; Αυτοί και αυτές που οδηγούν, θα ήθελαν να μην οδηγούν; Τους αρέσει να οδηγούν; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι.

ΟΤΑΝ οδηγούμε, εργαζόμαστε. Είτε είμαστε επαγγελματίες οδηγοί (σοφέρ, ταξιτζήδες, επαγγελματίες οδηγοί, φορτηγατζήδες) είτε όχι. Η διαπίστωση ότι εργαζόμαστε ενοχλεί πολλούς και πολλές που θεωρούν ότι η οδήγηση είναι απόλαυση. Είναι και απόλαυση, όπως θα δούμε, αλλά δεν παύει να είναι εργασία, προ πάντων. Παράγουμε κάτι; Ασφαλώς και παράγουμε! Παράγουμε μετακίνηση (δική μας ή άλλων), μεταφορά (εμπορευμάτων). Μα θα μου πείτε, ο επαγγελματίας οδηγός πληρώνεται, ο οδηγός που δεν πληρώνεται, δεν εργάζεται. Καλέ τι μας λέτε; Κι εγώ εργάζομαι και παράγω ντομάτες να φάμε αλλά δεν πληρώνομαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν εργάζομαι; Το ότι η αυτοπαραγωγή δεν είναι παραγωγική εργασία, επειδή δεν αποδίδει κέρδος, είναι μια μαρξιστική ανοησία τεραστίων διαστάσεων.

Ο οδηγός, επαγγελματίας και μη, ό,τι κι αν είναι (εργάτης, υπάλληλος, μαγείρισσα, επιχειρηματίας, φωτομοντέλο, βουλευτής, τραγουδίστρια, ηθοποιός, πουτάνα, στρατιωτικός, έμπορος), όταν οδηγεί, υποβιβάζεται στην  κατάσταση του προλετάριου της βιομηχανικής εποχής. Εργάζεται με τα δύο του χέρια, με τα δυο του πόδια, με τα μάτια του και με τα αυτιά του. Γνησιότερη και καθαρότερη μορφή προλετάριου δεν υπάρχει από αυτήν του οδηγού του αυτοκινήτου, δεν μπορεί να υπάρξει. Κατά συνέπεια, η οδήγηση του αυτοκινήτου είναι ένας κατ΄ εξοχήν αρχαϊσμός – μια επιβίωση του τέλους του 19ου αιώνα στις αρχές του 21ού! Το πόσο κουραστική είναι η οδήγηση δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω εγώ αλλά εσείς. Φύγε από Αλεξανδρούπολη να πας Αθήνα – θα σου φύγει ο κώλος, η μέση, ο αυχένας, πλάτη, τα πόδια, τα χέρια  και η πούτσα. Η οδήγηση είναι μία από τις πιο κουραστικές δουλείές, είναι ένας ύμνος στην δημοκρατική ταλαιπωρία. Δε πα να ΄σαι πλούσιος δικηγόρος και βουλευτής;! Μόλις πιάσεις το τιμόνι και βάλεις το πόδι στο γκάζι, γίνεσαι προλετάριος του 19ου αιώνα!

ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΙΑ

Αν δεν κάνω λάθος ο πρώτος που χαρακτήρισε το γένος των ανθρώπων ως άθλιο ήταν ο Όμηρος. Ακολούθησαν κι άλλοι, προβάλλοντας κάθε φορά τη δική τους εξήγηση για έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Ο Ηράκλειτος δεν μίλησε ανοιχτά για την αθλιότητα του ανθρώπινου είδους, αλλά την υπαινίχθηκε σε κάποια διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του.

Δυό τέτοια αποσπάσματα είναι τα: πιθήκων ὁ κάλλιστος αἰσχρὸς ἀνθρώπων γένει συμβάλλειν (D, 82) και ἀνθρώπων ὁ σοφώτατος πρὸς θεὸν πίθηκος φανεῖται καὶ σοφίαι καὶ κάλλει καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν (D, 83). Δεν θα σταθώ στις ερμηνείες που έχουν δοθεί, αλλά στις γεωμετρικές αναλογίες που εισάγουν αυτά τα αποσπάσματα και που σχηματικά παίρνουν την ακόλουθη μορφή (ο Θεός τοποθετείται λίγο πιο κάτω απ’ τον άνθρωπο, όχι γιατί βρίσκεται σε σημείο κατώτερο, αλλά για λόγους που θα φανούν στην πορεία):

Ως προς την ομορφιά και τη σοφία, ο άνθρωπος βρίσκεται μεταξύ του κτήνους και των θεών και ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η κάθε προηγούμενη κατηγορία, από άποψη ομορφιάς και σοφίας, είναι κατώτερο απ’ αυτό της κάθε επόμενης κατηγορίας. Η αθλιότητα όμως του ανθρώπου δεν έγκειται σ’ αυτή την αντιβολή των αντιθετικών ζευγαριών, πίθηκος-άνθρωπος, άνθρωπος-θεός. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος οντολογικά να στέκεται εφ' όρου ζωής πάνω σ’ ένα λεπτό σημείο ισορροπίας, μεταξύ κτήνους και θεού, που εύκολα κι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τη διαταράξει κι έτσι να ξεπέσει είτε στην κατάσταση του ζώου είτε στην κατάσταση της μέθης και της έπαρσης που δημιουργεί η εντύπωση ότι έφτασε τον θεό! (εξ ου κι η τοποθέτηση του Θεού πιο κάτω απ’ τον άνθρωπο στο παραπάνω σχήμα, προκειμένου να φανεί κι οπτικά ο ξεπεσμός και στην άλλη πλευρά).

Η ευκολία αυτή στον ξεπεσμό και στην επακόλουθη κακομοιριά οφείλεται τόσο στην ακηδία όσο και στην οίηση προς την οποία ρέπει, έτσι κι αλλιώς, η ανθρώπινη φύση. Κι η μεν ακηδία ευθύνεται για τη μεταμόρφωσή του σε ζώο (με ό,τι συνεπάγεται αυτό), η δε οίηση για την πεποίθηση ότι έφτασε τον θεό (με ό,τι σημαίνει για τον καθένα μία τέτοια στάση).

Η ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Η Φυλλίς ήταν μία από τις θυγατέρες του βασιλιά της Θράκης, Σίθωνα. Μητέρα της Φυλλίδος ήταν η Νύμφη Μενδιής ή Αγχινόη. Σύμφωνα με μία άλλη αναφορά, ο πατέρας της Φυλλίδας ονομαζόταν Λυκούργος και ήταν επίσης βασιλιάς της Θράκης.

Ο Δημοφών ήταν γιος του Θησέα και της Αίθρας ή [κατά το Διόδωρο] της Αμαζόνας Αντιόπης. Όταν ο πολιτικός αντίπαλός του Θησέα, Μενεσθέας, απόγονος του Ερεχθέα, κατά τη διάρκεια απουσίας του Θησέα στον Άδη, κατέλαβε την εξουσία του στην πόλη, ο Θησέας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, στέλνοντας τον Δημοφώντα και τον αδελφό του Ακάμαντα στην Εύβοια, στον βασιλιά Ελεφήνορα. Αργότερα ο Δημοφών κι ο αδελφός του μαζί με το βασιλιά της Εύβοιας εξεστράτευσαν κατά της Τροίας [Τρωικός Πόλεμος]. Μάλιστα ο Δημοφών ήταν από τους λιγοστούς άνδρες που εισήλθαν στο Δούρειο Ίππο.

Επιστρέφοντας από την Τροία στην Αθήνα μετά το τέλος του πολέμου, ο Δημοφών έφτασε στους Βισάλτες στη Θράκη, ίσως εξαιτίας κάποιας θαλασσοταραχής. Στην ακρογιαλιά εκείνη έπαιζε μια παρέα κοριτσιών. Ανάμεσά τους ήταν και η πριγκιποπούλα Φυλλίδα. Ο Δημοφώντας, επικεφαλής των ναυτών, ζήτησε από τα κορίτσια να μην φοβούνται. Οι άνδρες έψαχναν απλά μια πηγή για να γεμίσουν με νερό τα άδεια τους δοχεία. Η πριγκηποπούλα, γοητευμένη από τους ευγενικούς τρόπους του νεαρού Δημοφώντα και εμπιστευόμενη το ένστικτό της, κάλεσε τους στρατιώτες στο παλάτι όπου τους φιλοξένησαν με τιμές. Η Φυλλίδα γοητεύτηκε από την στάση και το παράστημα του Δημοφώντα. Μα και κείνος δεν έμεινε αδιάφορος από την χάρη και την ομορφιά της κόρης. Ο Έρωτας δεν άργησε να έλθει. Ήταν φλογερός και αμοιβαίος. Τον γάμο των δυο νέων ευλόγησε ο βασιλιάς Σίθωνας εκτιμώντας το ήθος και την ευγενική καταγωγή του γαμπρού του. Τίμησε δε την ένωση αυτή με πλούτη και γη από το βασίλειο του φροντίζοντας να μην λείψει τίποτα από τους νεόνυμφους. Μάλιστα η Φυλλίδα, σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς, απέκτησε από τον γάμο αυτό δύο αγόρια.