Η θετικότητα κατευθύνει τους επιγενετικούς μας μηχανισμούς προς την υγεία

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι δεν μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε και έτσι χρησιμοποιούν αυτό σαν δικαιολογία για να μην κοιτάξουν πέρα από τις τρέχουσες συνθήκες και την κατάσταση της ζωής τους. Όμως τώρα πλέον γνωρίζουμε ότι μπορούμε να είμαστε είτε συνειδητοί ή μη συνειδητοί συμμέτοχοι και δημιουργοί στη δική μας εξέλιξη μέσω των διαδικασιών της Επιγενετικής που συνδέονται με τη σωματονοητική μας κατάσταση.

Η επιστήμη της Επιγενετικής σχετίζεται με το πώς στην καρδιά του κάθε κυττάρου στο σώμα μας, έχουμε μηχανισμούς με τους οποίους τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα αλληλεπιδρούν με το γονιδίωμά[1] μας και ελέγχουν τη γενετική δραστηριότητα. Το κρίσιμο ερέθισμα ή μηχανισμός σε όλο αυτό είναι η αντίληψη μας και ως εκ τούτου, η ψυχική μας κατάσταση σε σχέση με την πραγματικότητα μας. Έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε την ευτυχία ή τη δυστυχία, ακόμα και όταν δεν μπορούμε να επιλέξουμε τις εξωτερικές συνθήκες ή τους ανθρώπους με τους οποίους συνδεόμαστε ή εργαζόμαστε.

Οι εγγενείς Επιγενετικοί μηχανισμοί επιτρέπουν στα βασικά γονίδια που έχουμε κληρονομήσει, να τροποποιηθούν κατά την αντιγραφή ή μεταγραφή [2] τους, έτσι ώστε να παραχθούν μέχρι και 30.000 παραλλαγές από μία μόνο κληρονομημένη γονιδιακή αλυσίδα. Η παλιά θεώρηση ότι τα προγραμματισμένα γονίδιά μας παράγουν ακριβή αντίγραφα του εαυτού τους με προκαθορισμένο τρόπο, είναι λανθασμένη. Δηλαδή, δεν είμαστε απόλυτα θύματα της κληρονομικότητας μας.

Στην πραγματικότητα, είμαστε υπεύθυνοι για το είδος των ερεθισμάτων που τα κύτταρά μας λαμβάνουν, αισθάνονται και στα οποία αντιδρούν με μια απάντηση, χρησιμοποιώντας μια παραλλαγή ενός βασικού γονιδίου, για να μας βοηθήσουν να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει είτε σε υγιή ή σε μη υγιή κατεύθυνση όσον αφορά την ευζωία μας. Επίσης συμβαίνει σε κάθε στιγμή και επηρεάζεται τόσο από τα συνειδητά όσο και από τα ασυνείδητα σήματα του νου μας προς το σώμα μας.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η δύναμη της θέλησης του συνειδητού μυαλού μας είναι πολύ περιορισμένη και λειτουργεί περίπου στο 5-10% της ισχύος του εγκεφάλου μας. Αυτό δεν είναι το μέρος από όπου μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας, ούτε παλιές κακές συνήθειες του μυαλού, όπως προτάθηκε από πολλά βιβλία αυτοβοήθειας και γκουρού της μεταμόρφωσης. Σ’ αυτή τη παλιά προσέγγιση, ο προ-μετωπιαίος φλοιός του συνειδητού μυαλού μας, απαιτεί από εμάς να είμαστε σταθερά σε επαγρύπνιση αναφορικά με τις σκέψεις και τις συνήθειές μας, ώστε να μην χάσουμε προς στιγμή τη συνειδητή μας επίγνωση και εκθέσουμε το μυαλό μας στην ισχύ του ασυνείδητου, που αποτελεί το 90 - 95% της συνολικής ισχύος του εγκεφάλου μας.

Στην πραγματικότητα, χάνουμε συνεχώς τη συνειδητή μας επίγνωση και αυτό δημιουργεί τη βάση για να αναδυθούν αθόρυβα οι ασυνείδητες αρνητικές ή περιοριστικές πεποιθήσεις μας και να κυριαρχήσουν στη συνειδητή μας πραγματικότητα. Δεν αντιλαμβανόμαστε καν ότι χάνουμε την επίγνωσή μας. Αυτό υπονομεύει την προσπάθεια να χρησιμοποιήσουμε τη θέληση για να καταφέρουμε μόνιμη αλλαγή στον εαυτό μας.

Οι Νευροεπιστήμες αποκαλούν αυτό τον τρόπο ύπαρξης, «από πάνω προς τα κάτω» διαδικασία του νου, όπου το μυαλό μας διαχειρίζεται την πραγματικότητά μας από το συνειδητό μέρος για λίγο, αλλά στη συνέχεια μπορεί αυτό να διακοπεί ανά πάσα στιγμή από την «από κάτω προς τα πάνω» διαδικασία του νου που απορρέει από δύο παλιά και ασυνείδητα μέρη του εγκεφάλου: τον ερπετοειδή και το μεταιχμιακό εγκέφαλο. Αυτά τα δύο μέρη συγκρατούν όλες τις άρρητες[3] και διαδικαστικές αναμνήσεις και πεποιθήσεις μας, οι οποίες απλά ωθούνται στο χώρο της συνειδητότητας από καιρό σε καιρό.

Η πραγματική βάση για την αλλαγή θα πρέπει να είναι στην πηγή της αρνητικής ή περιοριστικής πραγματικότητας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε σε θέση να αποκτήσουμε πρόσβαση στα ασυνείδητα μέρη του εγκεφάλου και να αλλάξουμε το περιεχόμενό τους. Γιατί, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη διαδικασία με την οποία το περιεχόμενό του ασυνείδητου ανανεώνει -σε τακτική βάση- τις διεργασίες του συνειδητού προ-μετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου μας. Οι Γνωσιακές Συμπεριφορικές Τεχνικές (CBT) δεν έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικές στην πρόσβαση στα παλιότερα και βαθύτερα στρώματα αυτών των ασυνείδητων μερών του εγκεφάλου, που έχουν συναισθηματικές και σωματικά συνδεδεμένες αλληλεπιδράσεις.

Ο ασυνείδητος νους είναι σαν ένας προγραμματισμένος υπολογιστής γεμάτος από σενάρια που συλλέξαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν διαθέτει το δημιουργικό, λογικό, επαγωγικού τρόπο σκέψης ή λήψης αποφάσεων που έχει ο συνειδητός νους. Στον ασυνείδητο νου βρίσκονται μερικές γενετικά καθορισμένες ενστικτώδεις αντιδράσεις, κάποιες νευρο-χημικές αντιδράσεις που ρυθμίζονται από το νευρικό σύστημα και μαθημένες εμπειρίες και πεποιθήσεις από την ανατροφή μας ή το παρελθόν μας.

Όλα αυτά ενεργοποιούνται είτε από περιβαλλοντικά ερεθίσματα που λαμβάνονται από το περιβάλλον μας ή από σήματα συναγερμού ή ερεθίσματα από άλλα μέρη του εγκεφάλου ή από τη φαντασία/οραματισμό από το ψυχικό κέντρο του νου. Η λειτουργία όλων αυτών διαμεσολαβείται από το σώμα. Και όλα δρουν με μια αποθηκευμένη συμπεριφορική αντίδραση, καθώς δεν απαιτείται καμία σκέψη. Είναι όλα τους «λογισμικό», υπό την έννοια ότι όλα είναι ανοιχτά στην αλλαγή, αν προσεγγιστούν με το σωστό τρόπο.

Το σημαντικό στοιχείο εδώ είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας και τον εαυτό μας, ως μέρος του περιβάλλοντός μας, καθορίζει την υγεία και τη μοίρα μας. Όταν ζούμε μέσα από τις αρνητικές περιοριστικές πεποιθήσεις, στην ουσία δημιουργούμε τη βάση ώστε τα κύτταρά μας να φτιάξουν παραλλαγές των γονιδίων μας που βασίζονται στο στρες. Αυτές οι παραλλαγές συνδέονται μακροπρόθεσμα με πολλές από τις σύγχρονες επιδημίες της κοινωνίας όπως ο καρκίνος, ο διαβήτης, η παχυσαρκία, οι διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος κοκ. Ο ασυνείδητος νους παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμεσολάβηση αυτής της αντίληψης της πραγματικότητας και στον πολλαπλασιασμό των αρνητικών περιοριστικών πεποιθήσεων που διατηρούμε.

Ωστόσο, αν μπορέσουμε να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας, τα συμπεράσματα και τις ιδέες μας για τον εαυτό μας και τη ζωή, προς το καλύτερο, τότε και πάλι θα επηρεάσουμε τους Επιγενετικούς μηχανισμούς μας να παράξουν γονιδιακές παραλλαγές που προάγουν και διατηρούν την υγεία. Επίσης θα απενεργοποιήσουμε τη βάση για οποιαδήποτε ασθένεια που δημιουργήθηκε και διατηρούνταν από τους ίδιους Επιγενετικούς μηχανισμούς, όταν λειτουργούσαν μέσα από στρες.

Η βασική ιατρική έχει δείξει πως όταν το μυαλό μας αντιλαμβάνεται ότι το περιβάλλον μας είναι ασφαλές και υποστηρικτικό, τα κύτταρά μας απασχολούνται με την ανάπτυξη και τη συντήρηση του σώματος. Σε καταστάσεις στρες, τα κύτταρα παραιτούνται από τις φυσιολογικές λειτουργίες ανάπτυξής τους και υιοθετούν μια αμυντική στάση «προστασίας» όπου παράγουν αμυντικές πρωτεΐνες, νευροδιαβιβαστές και ουσίες.

Όταν αυτό συμβαίνει ως ένα μεμονωμένο γεγονός, σύντομα συνεχίζουμε την κανονική λειτουργία με περιορισμένες αρνητικές επιπτώσεις. Όταν μαθαίνουμε ή υιοθετούμε μια πραγματικότητα ως θύματα, ότι «έτσι είναι η ζωή», τότε δημιουργούμε τη βάση για τη συνεχή παραγωγή τέτοιων αμυντικών κυτταρικών παραγώγων στο σώμα. Αυτό απλά οδηγεί σε ασθένειες με την πάροδο του χρόνου και μπορεί μακροπρόθεσμα να γίνει το σύνηθες μοτίβο ενός ατόμου, που ανταλλάσσει την υγεία με μια ουδέτερη κατάσταση «απουσίας ασθένειας». Πολλοί άνθρωποι εσφαλμένα εξισώνουν την απουσία ασθένειας με την κατάσταση υγείας. Αυτή είναι μια λανθασμένη και συμβιβαστική θεώρηση για την ψυχοσωματική υγεία. Η υγεία είναι πολύ περισσότερο από μια κατάσταση απουσίας ασθένειας.

Ένα άτομο μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και τις αντιλήψεις του για τον εαυτό του και τη ζωή και έτσι να κάνει μια αλλαγή στον μέχρι τώρα επιβαρυμένο τρόπο ζωής του. Όταν αλλάζουμε την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και τις σχετικές πεποιθήσεις που συνδέονται με αυτή την πραγματικότητα, αρχίζουμε να στέλνουμε εντελώς διαφορετικά μηνύματα στα κύτταρά μας και κατά συνέπεια, επαναπρογραμματίζουμε την έκφραση ή τα παράγωγά τους.

Η Σωματική ψυχοθεραπεία, μπορεί να διευκολύνει μια τέτοια αλλαγή. Μελέτες έχουν δείξει ότι αν ένα άτομο καταφέρει να πάει από την κατάσταση «πάλης ή φυγής»[4] στην ισοδύναμη Παρασυμπαθητικοτονία[5] που χαρακτηρίζεται από συνειδητή χαλαρότητα και ηρεμία, αυτό αποτελεί έναν βασικό παράγοντα για την αλλαγή της αντιληπτικής προδιάθεσής του σε κυτταρικό επίπεδο.

Είναι επίσης σημαντικό να διαχειριζόμαστε τα καταπιεσμένα συναισθηματικά τραύματα από το παρελθόν, γιατί τα συναισθήματα αποτελούν πρωταρχικό σηματοδότη αντίληψης στο σωματονοητικό μας σύστημα. Η συνιστώμενη ολιστική προσέγγιση για να επιτύχουμε βαθιά αλλαγή με διάρκεια στην πάροδο του χρόνου, είναι να δουλεύουμε σε ένα ενσώματο και συνειδητό συναισθηματικό επίπεδο, όπου οι γνωστικές ή ψυχικές στρεβλώσεις και οι λανθασμένες πεποιθήσεις, γίνονται συνειδητές και αλλάζουν. Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί τη βάση για θετική αναπροσαρμογή του Επιγενετικού μηχανισμού.

Στη Σωματική ψυχοθεραπεία δουλεύουμε σκόπιμα και συστηματικά με τους θεραπευόμενους με αυτόν τον τρόπο για να αναστρέψουμε ψυχοσωματικές (συναισθηματικής βάσης) και ψυχογενείς (ψυχικής βάσης) σωματικές ασθένειες και δυσλειτουργίες. Οι Επιγενετικοί επιστήμονες αποφαίνονται ότι η πλειοψηφία των χρόνιων επαναλαμβανόμενων ασθενειών στο σώμα, φαίνεται να έχουν είτε μια πρωτογενή ή δευτερογενή συμβαλλόμενη αιτία ψυχοσωματικής ή ψυχογενούς προέλευσης. Αυτό είναι λογικό και συμβαδίζει με την Επιγενετική επιστήμη και τους τεκμηριωμένους μηχανισμούς της.

Δυστυχώς, μερικοί άνθρωποι θεωρούν φυσιολογική τη θυματοποίησή τους και αποκτούν μια αίσθηση οικειότητας με αυτή. Αντιστέκονται στην αλλαγή, αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη για τη ζωή τους και να δουν πώς μπορούν να την αναστρέψουν αλλάζοντας τον αρνητική περιοριστική νοοτροπία τους και τις πεποιθήσεις τους για τη ζωή.

Αν αντιλαμβάνεστε ότι είστε σε μια κατάσταση θυματοποίησης ή έχετε επίμονα θέματα υγείας και εξισώνετε την κατάσταση υγείας με μια ουδέτερη κατάσταση «απουσίας ασθένειας»., είναι καιρός να εξετάσετε ποια πραγματικότητα έχετε δημιουργήσει για τον εαυτό σας και που σας οδηγεί αυτό...

Σημειώσεις - Παράρτημα
[1] Γονιδίωμα είναι το σύνολο των γενετικών πληροφοριών του οργανισμού μας.

[2] Μεταγραφή είναι η διαδικασία κατά την οποία δημιουργείται ένα μόριο RNA, χρησιμοποιώντας μια αλυσίδα του DNA ως πρoτύπου, της οποίας είναι συμπληρωματικό.

[3] Άρρητη (ή άδηλη ή μη δηλωτική μνήμη) είναι η μνημονική λειτουργία στην οποία το περιεχόμενο (αισθητικοκινητικές δεξιότητες, συνήθειες, μορφές εξαρτημένης μάθησης και μνήμης, η προπαίδευση, η εξοικείωση και η ευαισθητοποίηση), δεν μπορεί να εκφραστεί ρητά, δηλωτικά αλλά μόνον μέσω της συμπεριφοράς.

Ρητή (ή έκδηλη ή δηλωτική) μνήμη είναι η λειτουργία της μνήμης στην οποία το περιεχόμενο (συμβάντα, γεγονότα ή μαθημένο υλικό στο παρελθόν) μπορεί να ανασυρθεί συνειδητά και επομένως, μπορεί να εκφραστεί ρητά, δηλωτικά, δηλαδή να διατυπωθεί σε πρόταση μέσω του λόγου. Διακρίνεται σε βραχύχρονη και μακρόχρονη, με βάση το χρονικό διάστημα που διαρκεί.

[4] Κατάσταση «πάλης ή φυγής» ή κατάσταση Συμπαθητικοτονίας όπου επικρατεί το συμπαθητικό νευρικό σύστημα.

[5] Παρασυμπαθητικοτονία: επικράτηση του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος.

Αρθρογράφος: Παναγιώτα Κυπραίου
Ψυχοθεραπευτής

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ