Ο Ηράκλειτος μιλά για κάποιον «λόγον» που είναι κοινός. Κοινός δεν σημαίνει βέβαια έμφυτος σ’ όλους τους ανθρώπους, αλλά διάχυτος σ’ όλο τον κόσμο και γι’ αυτό αναγνωρίσιμος. Ωστόσο, αν και ο λόγος είναι κοινός και θα ’πρεπε να αντανακλά στη σκέψη όλων, οι πολλοί ζουν σαν να είχε ο καθένας τη δική του λογική (Του λόγου δ’ εόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν)...
Λόγος είναι για τον Ηράκλειτο η νομοτέλεια του κόσμου, η πορεία του κόσμου μέσα από αντιθέσεις, η ισορροπία και η αρμονία των αντιθέσεων. Η συγκρότηση του κόσμου από αντιθέσεις είναι για τον Ηράκλειτο η πιο βασική αλήθεια. Την αλήθεια αυτή πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι. Δυστυχώς δεν την κατανοούν ούτε οι μορφωμένοι. Αυτοί συγκεντρώνουν ένα πλήθος από ειδικές γνώσεις, γίνονται πολυμαθείς, αλλά αγνοούν τη βασική αλήθεια, ενώ άλλοι σχηματίζουν μια λαθεμένη αντίληψη για τον κόσμο, διδάσκουν την διαρχία (καλό – κακό, φως – σκοτάδι, ζωή – θάνατος).
Σ’ αυτούς που δίνουν μια διεστραμμένη και παραπλανητική εικόνα για τον κόσμο κατατάσσει ο Ηράκλειτος τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πυθαγόρα, τον Αρχίλοχο, τον Ξενοφάνη, τον Εκαταίο. Ο Όμηρος ευχόταν να εξαφανιστεί η έρις και ο πόλεμος από την κοινωνία των ανθρώπων (Έρις εκ των θεών εκ τ’ ανθρώπων απόλοιτο, Ιλιάς Σ 107), ενώ ο Ησίοδος μεμψιμοιρούσε για την κοινωνική αδικία και έβλεπε κυρίως το κακό, δηλ. τη μια όψη της πραγματικότητας.
Ο Ηράκλειτος διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι όχι μόνο δυσκολεύονται να διακρίνουν την αληθινή νομοτέλεια του κόσμου, παρόλο που είναι ολοφάνερη, αλλά δεν είναι ικανοί ούτε να την καταλάβουν και όταν κάποιος τους την εξηγεί. Φαίνεται ότι ο Ηράκλειτος έκανε προσπάθεια να διδάξει τη θεωρία του, αλλά δεν γινόταν πειστικός.