Παρατείνω τον πόνο και την δυσκολία, όταν..

Η ζωή, η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα ταξίδι κάποτε αναψυχής και κάποτε όχι. Ένα ταξίδι, που μέσα σε αυτό εμείς είμαστε πότε δημιουργοί και πότε δημιουργήματα. Είναι μία μόνιμη περιπέτεια, ένα μυθιστόρημα που τα έχει όλα. Έχει στιγμές χαράς, στιγμές θλίψης, πόνου, ανάτασης, στασιμότητας, εξέλιξης, πτώσης.

Όλα υπάρχουν μέσα σε κάθε ζωή, μέσα δηλαδή στην ζωή κάθε ανθρώπου και κάλλιστα η ζωή κάθε ανθρώπου θα μπορούσε να γίνει ένα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα.

Η βασική πλοκή του βιβλίου της ζωής μας, έρχεται όταν εμείς βρισκόμαστε μέσα σε δυσκολίες, όπως είναι ένα πρόβλημα υγείας, μία δύσκολη σχέση, το οικονομικό και η δουλειά μας. Δρόμοι γενικοί αλλά τόσο ειδικοί. 

Δηλαδή κάθε ένας από μας βιώνει καταστάσεις μέσα από γενικές έννοιες, αλλά τόσο ειδικές και ατομικές. Καθώς κάθε κατάσταση μπορεί να μοιάζει με του διπλανού μας, αλλά είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετική. Καθώς η διαφορετικότητα αυτή δημιουργείται μέσα από τα δικά μας συνολικά βιώματα και μέσα από την μονα-δική μας αντιμετώπιση. Δηλαδή η δική μας μονάδα= προσωπικότητα- χαρακτήρας- εσωτερική συναισθηματική κατάσταση, μας οδηγεί σε αυτό. Στο να είναι μία κατάσταση που μοιάζει με του διπλανού μας, τελικά να είναι εντελώς διαφορετική.

Όσοι για παράδειγμα είναι παντρεμένοι, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε κάθε ζευγάρι είναι τα ίδια. Όχι δεν είναι ίδια και δεν μπορούν να γίνουν ίδια. Κάθε ζευγάρι έχει τη δική του μοναδικότητα.

Εκεί είναι που εμείς κάποιες φορές χάνουμε την ισορροπία μας, όταν προσπαθούμε να βάλουμε μέσα σε αυτή την μοναδικότητα μας, στοιχεία των άλλων ζευγαριών και να αναρωτηθούμε γιατί η γυναίκα μου δεν κάνει ότι η άλλη, γιατί ο άντρας μου δεν είναι όπως εκείνος. Μα η απάντηση είναι απλή, γιατί και η γυναίκα αλλά και ο άντρας είναι άλλος και έχει την δική του μοναδικότητα, μπορεί να μοιάζουν σε κάποια κομμάτια με τους άλλους, αλλά δεν είναι ίδιοι με τους άλλους. Το να κάνουμε λοιπόν προσπάθεια να θέλουμε να φέρουμε καταστάσεις των άλλων μέσα στην δική μας μοναδικότητα είναι σαν να προσπαθούμε στο δικό μας παζλ να βάλουμε ένα κομμάτι από του άλλου το παζλ, δεν πρόκειται ποτέ να ταιριάξει.

Έτσι κάθε κατάσταση που μας συμβαίνει, μπορεί να μοιάζει με μία διπλανή μας κατάσταση, αλλά δεν είναι ίδια. Το να προσπαθήσω να προσαρμόσω μία λύση που έκανε ο δίπλα στην δική μου την κατάσταση, θα είναι σαν να προσπαθώ να με πείσω ότι ενώ φοράω 39 νούμερο παπούτσι, μπορώ να φορέσω 37 ή 42. Το ένα θα με στενεύει και θα νιώθω ότι πνίγομαι και το άλλο θα είναι τόσο άνετο που πάλι δεν θα μου επιτρέπει να κάνω βήματα και έχω πολλές πιθανότητες να πέσω. Τώρα θα μου πείτε, δεν γίνεται να βρω 39 νούμερο. Όχι καθώς με τα παπούτσια γίνεται, αλλά με τον συνολικό συναισθηματικό μου κόσμο, ο οποίος είναι γεμάτος από εμπειρίες, σκέψεις και διαδρομές ζωής, δεν θα βρω ποτέ τον ίδιο. Ακόμη και στα αδέρφια τα οποία έχουν μεγαλώσει κάτω από τις ίδιες συνθήκες και με τις ίδιες εμπειρίες βλέπουμε ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές.

Έτσι ενώ όλοι μας κατά κάποιον τρόπο σε αυτή την χρονική περίοδο βιώνουμε οικονομικά προβλήματα, μπορεί να μοιάζουν ίδια, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν βασικές διαφορές, όπου δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε απόλυτα.

Έτσι κάνουμε λάθος όταν λέμε στον άλλον, ξέρω τι περνάς, όλοι στην ίδια κατάσταση είμαστε. Όχι δεν είμαστε στην ίδια κατάσταση. Η κάθε κατάσταση είναι μοναδική και μέσα από αυτήν την μοναδικότητά της μπορούμε να την δούμε και να την βοηθήσουμε. Μέσα από την μοναδικότητα της κατάστασης, οι μόνοι που μπορούμε να την καταλάβουμε απόλυτα, είναι εμείς που την βιώνουμε. Είναι σαν το ρητό που λέει, «ξένος πόνος, άλλος πόνος» και «έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρω».

Η κάθε μας κατάσταση λοιπόν που φτάνουμε να καταλάβουμε ότι είναι ένα «μοναδικό κουστούμι», συντηρείται και συνεχίζει να υπάρχει, πρώτον γιατί κάνουμε προσπάθειες να εφαρμόσουμε όλα όσα μας λένε οι γύρω μας. Κι εκεί λειτουργούμε σπασμωδικά, νευρικά και με πίεση. Με αποτέλεσμα επειδή όλο αυτό δεν μπορεί να ταυτιστεί με την δική μας πραγματικότητα, φέρνει αντίθετα αποτελέσματα στην κατάσταση, αλλά και σε μας τους ίδιους. Αναρωτιόμαστε πως «δούλεψε» στον διπλανό μας και σε μας δεν δουλεύει ? Και σε αυτό το σημείο το συναίσθημά μας καταβάλλεται ακόμη περισσότερο. Καθώς ενεργοποιείται περισσότερος πόνος και απογοήτευση.

Η κάθε μας κατάσταση λοιπόν είναι ένας ατομικός μας δρόμος, ένας δρόμος που περιμένει από μας να τοποθετηθούμε βάζοντας σε σειρά τον χειρισμό που κάνουμε στην κατάσταση, τις σκέψεις που συνοδεύουν την κατάσταση και τα συναισθήματα.

Να θυμάστε πως όταν αρχίσετε την καταγραφή όλων αυτών και με πολύ υπομονή, θα αρχίσει να φεύγει το μαύρο πέπλο της κατάστασης και οι λύσεις θα αρχίσουν να φαίνονται. Αρκεί να εμπιστευτείτε την εσωτερική σας φωνή και να πάρετε απόφαση να πάρετε απόσταση από τους τρόπους χειρισμού κάθε σας διπλανού.

Είμαι η μοναδικότητά μου και μέσα σε αυτή την μοναδικότητα μου υπάρχουν όλες οι λύσεις, όλες οι διαδρομές ευλογίας. Η κάθε κατάσταση που υπάρχει στην ζωή μου, είναι μοναδική και θα βρει την λύση της μέσα από την δική μου εσωτερική ανασυγκρότηση.

Το ταξίδι της ζωής μας καθώς οδηγείται από την αυθεντικότητα μας, περιμένει να το δούμε και να το αναγνωρίσουμε έτσι ακριβώς.

Παράταση παίρνει λοιπόν η κάθε μου κατάσταση όσο προσπαθώ να της εφαρμόσω ότι ακούω και ότι βλέπω, αντί να εφαρμόσω ότι νιώθω.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ