“Πες αυτή τη λέξη, πες τη!”

“Θάρρος και τόλμη θέλει φίλε η ζωή! Με οδηγό και εφόδια αυτά τα δύο μπορείς να υπερνικήσεις και να κατακτήσεις τα πάντα.” – από την Κική Κωνσταντίνου


– Μην την πεις αυτήν τη λέξη, μην την πεις!
– Ποια λέξη; Ποια;

Κι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζούνε σε κλουβιά…
Χρυσά κλουβιά; Γυάλινα κλουβιά; Πολύχρωμα κλουβιά; Τι σημασία έχουν άραγε τα χαρακτηριστικά ή τα «συνθετικά» τους, όταν έχουν δημιουργηθεί για να καλύψουν; Να αιχμαλωτίσουν; Να προστατέψουν; Να φυλακίσουν; Να δεσμεύσουν; Να κρατήσουν δέσμιες τις ανθρώπινες ψυχές μας;

Να προστατέψουν είπα; Όχι, όχι, ήταν λάθος! Μέγα λάθος! Τοποθετώ τον εαυτό μου σε ένα κλουβί, για να με προστατέψω. Δεν υπάρχει, πείθω τον εαυτό μου πως το κάνω ή το κάνουν οι άλλοι για το καλό μου. Υπάρχει και είναι μέγα λάθος! Μέγα λάθος όμως!

Προστατεύω σημαίνει περικλείω και όχι φυλακίζω. Περικλείω σημαίνει αγκαλιάζω, φυλακίζω όμως, σημαίνει ασφυκτιώ.

– Μην την πεις αυτήν τη λέξη, μην την πεις! 
– Ποια λέξη; Ποια; 
– Όχι, όχι σου λέω, μην την πεις!

Θάρρος και τόλμη θέλει φίλε η ζωή! Με οδηγό και εφόδια αυτά τα δύο μπορείς να υπερνικήσεις και να κατακτήσεις τα πάντα. Και να πεις πως δεν το ξέρεις. Πάντα το γνώριζες, ανέκαθεν το ήξερες, γεννήθηκες με αυτά, μα μεγαλώνοντας το ξέχασες. Το ξέχασες ρε! Ο πόνος σου, οι φοβίες σου, οι ανασφάλειές σου σε έκαναν να ξεχάσεις πως είσαι μαχητής ρε! Είσαι μαχητής που να πάρει και το ξέχασες! Το ξέχασες γαμώτο, το ξέχασες!

Θυμήσου ρε, θυμήσου!
Γεννήθηκες κλαίγοντας, γιατί πονούσες ρε, μα αυτό σήμαινε πως ήσουν ζωντανός και τώρα πια φυλακίζεις την ψυχή σου σε αδιόρατα τείχη, που ονομάζεις κλουβιά προστασίας μόνο και μόνο, για να μην πονέσεις ρε!
Σπάσε τα τείχη! Σπάσ’ τα ρε! Προσπέρασε ό,τι σε φοβίζει και σε κρατά δέσμιο του εαυτό σου! Δώσε μια κλωτσιά και κάν’ τα όλα λίμπα.

Προσπάθησε ρε! Προσπάθησε, τί σου ζητάω;
– Μην την πεις αυτήν τη λέξη, μην την πεις! – Ποια λέξη; Ποια; – Όχι, όχι σου λέω, μην την πεις! – Ποια λέξη; Ποια; Αυτήν που φοβάσαι να πεις εσύ; Πες την, φίλε, πες την, μόνο εσύ μπορείς. Πες την!

Μη γίνεις ένα σκουριασμένο καράβι που «στολίζει» κάποιο βρώμικο λιμάνι. Γίνε βάρκα, άνοιξε πανιά και αρμένισε στο πέλαγο που απλώνεται μπροστά σου. Μη φοβάσαι τη ζωή, άσε να φοβηθεί εκείνη αν σε χάσει.

Τι σου ζητάω ρε; Ζήσε όπως σου αξίζει! Ζήσε!

– Πες τη λέξη! Πες τη λέξη! Μόνο εσύ μπορείς! Πες την! – Ελευθερία! Ελευθερία, παλιέ μου εαυτέ! Ελευθερία!

Και ο φυλακισμένος σου εαυτός σπάει το κλουβί και δραπετεύει!
Μεγάλο προσόν η ελευθερία, μα ακόμη μεγαλύτερο, αν την έχεις κατακτήσει πολεμώντας για αυτήν…

apodyoptes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ