Σ’ αγαπάω, γαμώτο, κι ας γεράσαμε. Σ’ αγαπάω κι ας μη σε χωνεύω πάντα

Σε κοιτώ και πια δε σε γνωρίζω. Εσύ είσαι;

Εσύ είσαι ο άντρας που ονομάτισα κάποτε άλλο μου μισό; Κι αν ναι, γιατί τώρα νιώθω εγώ μισή, χωρίς εσένα;
Τι πήγε λάθος;
Τι κάναμε στραβά και χάσαμε αυτό που είχαμε;
Πια με ενοχλεί να με κρατάς από το χέρι ενώ κάποτε το λάτρευα. Μου έλειπε να μη νιώθω τη ζεστασιά σου.
Μου προκαλεί δυσφορία πλέον.
Μάλλον άλλαξε ο τρόπος που σε κοιτώ γιατί όλα σού τα βρίσκω στραβά πια. Δε θέλω, αλλά γίνεται.
Προφανώς και δεν είσαι όλος κουσούρια κι ας σε βλέπω έτσι πια.
Και κάτι στο βλέμμα σου μου λέει ότι κι εσύ κάπως έτσι με βλέπεις.
Φταίνε τα χρόνια που πέρασαν;

Μεγάλωσες και παραξένεψες. Το ίδιο, μάλλον, έκανα κι εγώ.
Εμείς από φίλοι γίναμε εραστές, ύστερα σύζυγοι, γονείς… Τώρα θα έπρεπε να είμαστε σύντροφοι.
Πού το χάσαμε ρε αγάπη μου;
Τα παιδιά μεγάλωσαν, πέταξαν. Μείναμε οι δυο μας πίσω να μην ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε το ότι δεν έχουμε καμία υποχρέωση πέρα από τους εαυτούς μας, πέρα από τη σχέση μας.
Δύσκολο τελικά να μη σε κρατάει κάτι. Χάνεις το σκοπό σου, τον προσανατολισμό σου.
Έτσι χαθήκαμε κι εμείς. Έτσι σε έχασα.
Τώρα σε ψάχνω. Κι ενώ λέω ότι δε θέλω “να σε βρω”, κάτι μέσα μου ουρλιάζει την ανάγκη σου.
Σ’ αγαπάω γαμώτο κι ας γεράσαμε. Σ’ αγαπάω κι ας αλλάξαμε.
Σ’ αγαπάω κι ας μη σε χωνεύω πάντα.
Είναι που γίνεσαι ένας γεροπαράξενος και με τσατίζεις ώρες ώρες…
Θα μου πεις κι εγώ καλύτερη είμαι;
Έχω κάτι κολλήματα… Και σε πρήζω συχνά πυκνά με τα σκαλώματά μου, το ξέρω.
Δεν το θέλω αληθινά. Μερικές φορές το κάνω κι επίτηδες, έτσι για να ξυπνάνε τα αίματα.
Βαλτώσαμε μωρέ και δεν το θέλω.
Δεν τη θέλω έτσι τη ζωή μας. Μας θέλω ζωντανούς…
Μπορείς;
Θέλεις;
Κι ας σε πειράζω ότι κακογέρασες. Κι ας με λες παλιόγρια.
Να μου πιάνεις το χέρι κι ας ξινίζω τα μούτρα. Θα μου αρέσει και πάλι, πού θα πάει.
Τόσα χρόνια μαζί, σβήνονται;
Όχι, δε σβήνονται. Και δεν το θέλω και να γίνει.
Κρίση είναι και θα περάσει. Κι εγώ στα γεράματα πέρα από το να σ’ αγαπώ θα σε ερωτευτώ ξανά.
Ερωτεύσου με κι εσύ. Πλάκα θα’ χει να τα ζήσουμε όλα από την αρχή.
Με ολίγη πίεση κι ολίγη χοληστερίνη. Και μερικές ρυτίδες γαρνιτούρα.
Δε βαριέσαι, καλά θα’ ναι κι έτσι…

Πηγή: Της Στεύης Τσούτση

sxeseis-kai-sunaisthimata

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ