Λόγια και χρόνια χαμένα

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα θυμάμαι κάθε βράδυ τέτοια ώρα, εκεί γύρω στις δέκα προς έντεκα. Την ώρα που τα μεσάνυχτα έρχονται και δεν ξέρεις αν θα μείνεις ξύπνιος μέχρι το πρωί ή αν θα σε πάρει ο ύπνος μπροστά από την οθόνη σε μισό λεπτό. Συνήθως εμένα μου συμβαίνει το πρώτο, ξύπνιος μέχρι το πρωί, τις πρώτες του ώρες, ενώ από τα μεσάνυχτα και μετά σκέφτομαι και θυμάμαι. Θυμάμαι ατέλειωτα λόγια από πολλούς και χρόνια πολλά που πέρασαν. Και τα δυο χαμένα, τόσο τα λόγια όσο και τα χρόνια.

Και τα μεσάνυχτα επιμένουν.

Λόγια από γύρω-γύρω ανθρώπους που νοιαζόντουσαν τότε για εσένα και σου έλεγαν να κάνεις το ένα αλλά να αφήσεις το άλλο, λόγια από την κάποια που ήταν δίπλα σου και την πίστεψες για κανένα δίωρο και μετά την ξέχασες, λόγια από ένα αδερφό που βρήκε ένα καλύτερο ώμο να κλάψει και πλέον δεν σου μιλάει. Λόγια που είπες, λόγια που είπε, λόγια που είπα εγώ όπως λέει και ένα κομμάτι της νεολαίας. Τόσα λόγια από δώθε και από κείθε τα χρόνια περνάνε και περιέχουν το νόημα όσων ακούστηκαν και ειπώθηκαν.

Αοριστολογώ επίτηδες για να δοθεί η έμφαση στο πρώτο κομμάτι του κειμένου που είναι τα λόγια, αν είναι ανούσια ή όχι κρίνεται από τον δέκτη στην αρχή κι από τον πομπό στο τέλος. Ο δέκτης θα νιώσει από το ξεκίνημα πως διδάσκεται και παίρνει ενώ ο πομπός θα ικανοποιηθεί στο τέλος από το αποτέλεσμα που έφεραν όσα μετέδωσε/συμβούλεψε/είπε. 


Ωραία γραφόμενα και μπερδεμένα με πολλές μεταφορές και δύσκολες λέξεις. Ότι πρέπει για να γίνει δυσνόητο το κείμενο και να δοξασθεί ο κάποιος σαν κάτι ενώ είναι τίποτα. Αυτό που κατάλαβα με τα λόγια που άκουσα τόσα χρόνια κι από τόσους ανθρώπους είναι πως τα χρόνια περνάνε όπως τα θέλω εγώ, εσύ, αυτός. Για αυτό όταν τυχαία από έναν πλανόδιο πωλητή τσίπουρου (ναι, έχουμε και τέτοιους στην Συμπρωτεύουσα) άκουσα «Τα λόγια και τα χρόνια» τραγουδισμένο από τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη θέλησα να γράψω αυτές τις γραμμές. Βέβαια ο Μάνος Ελευθερίου δεν είχε ακριβώς αυτό στο μυαλό του όταν έγραφε τους συγκεκριμένους στίχους αλλά επειδή είμαστε όλοι συγκάτοικοι σε τούτη την τρέλα που λέγεται ζωή πιστεύω συγχωρούμαι που επηρεάστηκα κατ’ αυτό τον τρόπο.

Και περνάνε λοιπόν τα χρόνια με λόγια χαμένα και αφορμές να καταδικάζουμε και να επαινούμε και τα λόγια και τα χρόνια και τους ανθρώπους που μας τα θυμίζουν. Κούρασα ηθελημένα για να μείνουν τρεις μόνο λέξεις από όλο το κείμενο και να φροντίσει ο καθένας να τις αποφύγει στη ζωή του μαζί σαν πραγματικότητα : λόγια, χρόνια, χαμένα. 


simplylife

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ