Λόγια που είπε ο Σιοράν στο αυτί του μεθυσμένου

Διαβάζω συνεπαρμένος μια επιλογή από το «Περί του ατοπήματος της έλευσης στη ζωή» (1973) του Εμίλ Σιοράν στην εξαιρετική σειρά των Στοχασμών της Στιγμής.. Καιρό έχει να με πάρει και να με σηκώσει κάτι― εν προκειμένω μια τέτοια σφοδρή φιλοσοφία εναντίον του υπάρχειν.

Ανελέητοι, κυνικοί, έως αλήτικοι στοχασμοί που όπως ο ίδιος λέει «αφήνουν κατά μέρος την ανάπτυξη της σκέψης και αρκούνται στην κατακλείδα». Αν και διαπνέονται από πικρότατη ποίηση δεν έχουν καμμία καλολογία (αρκούνται να εκφράζουν την ιδέα καθαυτήν)- και είναι τόσο καμμένοι από μισανθρωπία και παραίτηση που θα μπορούσε άνετα κάποιος να τους ψιθυρίσει στο αυτί ενός μεθυσμένου ή ενός ετοιμοθάνατου χωρίς να ακουστεί γελοίος (πράγμα που με ελάχιστα κείμενα μπορεί να συμβεί). Δεδομένου ότι τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί στον Σιοράν, πέρα από στεναγμούς κι επιφωνήματα, το βουλώνω και αντιγράφω τυχαία, μερικά:  

¤ Να τάσσεσαι σε κάθε περίσταση στο πλευρό των καταπιεσμένων ακόμη κι όταν εχουν άδικο, χωρίς ωστόσο να σου διαφεύγει πώς είναι κι αυτοί πλασμένοι απο την ίδια λάσπη όπως οι καταπιεστές τους.  

¤ Σε έναν φοιτητή που ήθελε να μάθει πού έχει περιέλθει ή σχέση μου με τον συγγραφέα του Ζαρατούστρα (σημ.: Ο Σιοράν επηρρεάστηκε στα νεανικά του χρόνια από τον Νίτσε), απάντησα πως εχω πάψει να ασχολούμαι μαζί του εδώ καί πολύν καιρό. Γιατί; με ρώτησε. —Επειδή τον θεωρω υπερβολικά αθώο...   Του προσάπτω τον ενθουσιασμό, ακόμη και τον ζήλο του. Γκρέμισε τα είδωλά μου για να τα αντικαταστήσει, τελικά, με άλλα. Ένας ψεύτικος εικονοκλάστης με στοιχεία εφήβου και, δεν ξέρω ποια παρθενία, ποια αθωότητα συνυφασμένες με τη μοναχική του διαδρομή. Παρατηρούσε τους ανθρώπους από απόσταση. Αν τους κοίταζε απο κοντά, δεν θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει ούτε να εκθειάσει τον υπεράνθρωπο, όραμα αλλόκοτο, αστείο, αν όχι γελοίο, χίμαιρα ή καπρίτσιο πού δεν μπορούσε να αναδυθεί παρά στο μυαλό κάποιου που δεν πρόλαβε να γεράσει, να γνωρίσει την αδιαφορία, τη μακρά, γαλήνια αποστροφή.  

Ένας Μάρκος Αυρήλιος μου είναι πολύ πιο οικείος.  

Κανένας δισταγμός απο μέρους μου ανάμεσα στον λυρισμό της φρενίτιδας και την πρόζα της αποδοχής: βρίσκω μεγαλύτερη άνακούφιση, ίσως και περισσότερη ελπίδα, κοντά σε έναν κουρασμένο αυτοκράτορα παρά σε εναν κεραυνοβόλο προφήτη.  

¤ Ποτέ δεν ένιωσα αίσθηση πληρότητας, αληθινής ευτυχίας, χωρίς την ίδια στιγμή να σκεφτώ πώς ήταν η τελευταία ευκαιρία να εξαφανιστώ διά παντός.  

¤ Για να αντιληφθούμε καλά την οπισθοδρόμηση που συνιστά ο χριστιανισμός σε σχέση με τον παγανισμό, αρκεί να συγκρίνουμε τα φληναφήματα που ξεφούρνισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας για την αυτοκτονία, με τις απόψεις που εκφράστηκαν πάνω στο ίδιο θέμα από έναν Πλίνιο, έναν Σενέκα, ακόμη κι έναν Κικέρωνα.  

¤ Σε ένα σύγγραμμα ψυχιατρικής, μόνο τα λόγια των ασθενών συγκρατούν τήν προσοχή μου· στο βιβλίο ενός κριτικού, μόνο τά παραθέματα. 

¤ Στα σφαγεία, εκείνο το πρωί, παρατηρούσα πώς οδηγούν τα ζώα στή θανάτωση. Σχεδόν όλα, την τελευταία στιγμή, αρνούνταν να κινηθούν. Για να τα αναγκάσουν να προχωρήσουν, τα χτύπαγαν στα πίσω πόδια.  

Αυτή η σκηνή έπανέρχεται συχνά στο μυαλό μου όταν πετάγομαι στον ύπνο μου, μη βρίσκοντας τη δύναμη να  αντιμετωπίσω το βασανιστήριο τού Χρόνου.  

¤ H Iστορία, για να ακριβολογούμε, δεν επαναλαμβάνεται· όμως, καθώς το πλήθος των ψευδαισθήσεων, για τις οποίες είναι ικανός ο άνθρωπος, είναι περιορισμένο, αυτές επανέρχονται διαρκώς με άλλη αμφίεση, δίνοντας έτσι, σε μιαν υπέργηρη βρωμούσα, αέρα νεωτερικότητας κι επιχρίσμα τραγωδίας.

¤ Καλύτερα σε βόθρο παρά σε βάθρο  

***

Πηγή: lifo

o-klooun

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ