Σεξουαλικότητα (Α')

Νικόδημος

1. Η Σεξουαλική/ερωτική/γενετήσια πράξη είναι μόνο μια από πέντε δραστικές λειτουργίες που κυβερνά το μάνας, το κατώτερο μυαλό, σύμφωνα με τη Βεδική Παράδοση.

Οι πέντε αυτές λειτουργίες είναι: ομιλία (με χρήση των φωνητικών οργάνων, χορδές, γλώσσα κλπ), χειρισμός (χρήση των χεριών), βάδισμα (χρήση των ποδιών), ερωτική πράξη (χρήση των γενετήσιων οργάνων) και αφόδευση/κένωση (χρήση του πρωκτού και της ουρήθρας).

Η σεξουαλικότητα (η δραστηριότητα, ενέργεια, ορμή) έχει στις μέρες μας αποκτήσει τεράστια σπουδαιότητα και πάμπολλες άλλες δραστηριότητες συσχετίζονται ή ερμηνεύονται σύμφωνα με αυτήν. Έχει τέτοια κυρίαρχη θέση στην ψυχολογία μας πλέον που πολλοί παθιάζονται, τρελαίνονται κι εγκληματούν υπό τη φαινομενικά ασυγκράτητη δύναμή της.

2. Ο Michel Foucault έγραψε μια μακροσκελή και πολύκροτη μελέτη πάνω στο θέμα. Δεν είναι φυσικά ο πρώτος, αρχής γενομένης από τον Freud και στη συνέχεια πάμπολλους ψυχολόγους και ψυχαναλυτές διάφορων ρευμάτων.

Στον πρώτο τόμο της History of Sexuality (Pantheon, New York 1980) μας πληροφορεί πως η γενική αντίληψη ότι το σεξ καταπιέστηκε ιδίως τον 19ο αιώνα για να ακολουθήσει μια σεξουαλική επανάσταση, όπως συχνά λέγεται, στον 20ο αιώνα, είναι κάπως παραπλανητική διότι το σεξ είναι μια σύνθετη ιδέα, παράγωγο από διάφορες κοινωνικές πρακτικές, αναζητήσεις, συζητήσεις και γραπτά κείμενα. Αυτά όλα δημιούργησαν μια επίπλαστη ενότητα που ονομάστηκε “σεξ” και τώρα θεωρείται θεμελιώδης για την ταυτότητα του ατόμου.

“Για πολλούς αιώνες”, γράφει, “θεωρούνταν παράνοια” και σε ορισμένες περιστάσεις “εκλαμβανόταν ως ακατανόμαστη παρόρμηση”. Σήμερα το περιβάλλουμε με “ευλαβικό φόβο” κι έχει αποκτήσει “περισσότερη σημασία από ό,τι η ψυχή μας” ενώ περιμένουμε να προέλθει από αυτό η κατανόηση του εαυτού μας.


3. Αναμφίβολα, από τη δική του σκοπιά, ο Foucault έχει μεγάλο δίκιο. Με παραδοσιακή γαλλική πλαδαρότητα όμως, λέει ουσιαστικά πως το σεξ επινοήθηκε από αναζητήσεις, συζητήσεις και ποικίλα γραπτά – πράγμα παντελώς αβάσιμο.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν άλλες προσεγγίσεις πολύ διαφορετικές.

Η σπουδαιότητα που αποδίδουμε στο σεξ οφείλεται αφενός στο ότι νομίζουμε πως είναι η αιτία διαιώνισης του είδους και αφετέρου στη σύνδεση του με την αγάπη ως ερωτική έλξη μεταξύ δυο προσώπων.

Είναι αλήθεια πως η σεξουαλική πράξη είναι το μόνο φυσικό μέσο για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Αυτή όμως αργεί να παρουσιαστεί. Εμφανίζεται μάλιστα τελευταία, μετά από τις άλλες τέσσερεις που ανέφερα στο τμήμα §1. Και πολλοί άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, ζουν και πεθαίνουν δίχως να συνεισφέρουν στη διαιώνιση του είδους. Σε αντίθεση οι άλλες τέσσερεις δραστικές λειτουργίες είναι απαραίτητες για τη φυσιολογική ζωή του ανθρώπου, εκτός από αμελητέες εξαιρέσεις ατόμων που δεν έχουν χρήση της ομιλίας ή μόνο μερική χρήση χεριών ή ποδιών. Και χωρίς την αποβολή άχρηστων υλικών από τον οργανισμό, το άτομο δηλητηριάζεται και πεθαίνει.

4. Χωρίς αναφορά στις πάμπολλες μορφές πορνογραφίας που έχουν κατακλύσει όλες τις βαθμίδες και περιοχές της σύγχρονης κουλτούρας, όπου κι αν στραφούμε θα δούμε το σεξ να φιγουράρει φαντασμαγορικά ή χαμηλότονα – στη διαφήμιση, το τραγούδι, τον χορό, τη σοβαρή λογοτεχνία, τα σχολεία, τις ερμηνείες πολύ απλών θεμάτων, ακόμα και την εκκλησία.

Η κυριαρχία κι εμμονή οφείλεται αφενός στην αναμφισβήτητη ηδονή της ερωτικής πράξης και αφετέρου στην υπερτροφική, ακόρεστη φαντασίωση.

Η σεξουαλική ηδονή είναι καθαυτή αντικείμενο ισχυρής επιθυμίας. Όμως για μερικούς (πολλούς;) ανθρώπους και των δύο φύλων μπορεί να παρουσιάζει περιπλοκές και προβλήματα κι έχουμε την “Επιστήμη” της σεξολογίας.

Η σεξουαλική ορμή (το ένστικτο, κατά πολλούς) θα ήταν μια πολύ απλή φυσιολογική λειτουργία, αν δεν υπήρχε όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που τροφοδοτείται ακατάπαυστα από φαντασιώσεις. Η σύνολη σύγχρονη κουλτούρα είναι διάχυτη με σεξουαλικές φαντασιώσεις, ακόμα και δήθεν επιστημονικές μελέτες όπως του Φουκώ (§2), Ράιχ, Φρόιντ και άλλων. Και πολλές από αυτές τις φαντασιώσεις είναι ανοιχτά ομοφυλοφιλικές ή ωμές διαστροφές αιμομιξίας, σαδισμού κλπ.

Οι διάχυτες φαντασιώσεις διεγείρουν, τρέφουν κι ενισχύουν την ορμή της φυσιολογικής λειτουργίας δίνοντάς της πολύ μεγαλύτερη δύναμη από την κανονική. Αυτή κανονικά θα έπρεπε να τρέφει άλλες λειτουργίες μα καταναλώνεται ανώμαλα σε φαντασιώσεις και λαγνεία που εκδηλώνεται όλο και πιο νωρίς και συνεχίζει με βασανιστική ένταση.

vigla

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ