Νευροεπιστήμες, θεωρία παιγνίων - Άνθρωποι και πίθηκοι

Όταν δύο άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν μια συμφωνία - είτε ανταγωνίζονται ή συνεργάζονται - τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο μυαλό τους; Ο συμπεριφορικός οικονομολόγος Κόλιν Κάμερερ μας δείχνει έρευνα που αποκαλύπτει πόσο λίγο είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τι σκέφτονται οι άλλοι και παρουσιάζει μια απροσδόκητη μελέτη που δείχνει ότι οι χιμπατζήδες ίσως να είναι καλύτεροι σε αυτό από ό,τι εμείς. 

<<Θα σας μιλήσω για το στρατηγοποιημένο εγκέφαλο. Θα χρησιμοποιήσουμε έναν ασυνήθιστο συνδυασμό εργαλείων από τη θεωρία παιγνίων και τη νευροεπιστήμη για να καταλάβουμε πώς αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι όταν διακυβεύεται η αξία. Η θεωρία παιγνίων ξεκίνησε αρχικά ως κλάδος των εφαρμοσμένων μαθηματικών, χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα οικονομικά και τις πολιτικές επιστήμες, λίγο στη βιολογία, το οποίο μας δίνει μια μαθηματική ταξινόμηση της κοινωνικής ζωής προβλέποντας τι είναι πιθανό να κάνουν οι άνθρωποι, αλλά και τι πιστεύουν οι άλλοι πως θα κάνουν στις περιπτώσεις που οι ενέργειες όλων επηρεάζουν τους πάντες. Πολλοί παράγοντες: ο ανταγωνισμός, η συνεργασία, η διαπραγμάτευση, παιχνίδια όπως το κρυφτό και το πόκερ. 

Ένα απλό παιχνίδι για να ξεκινήσουμε. Ο καθένας επιλέγει έναν αριθμό από το 0 έως το 100, θα υπολογίσουμε το μέσο όρο αυτών των αριθμών, και όποιος είναι πιο κοντά στα δύο τρίτα του μέσου όρου, κερδίζει ένα καθορισμένο βραβείο. Έτσι θέλετε να είστε λίγο πιο κάτω από το μέσο αριθμό, αλλά όχι πάρα πολύ παρακάτω, και όλοι οι άλλοι θέλουν να είναι λίγο πιο κάτω από το μέσο αριθμό. Σκεφτείτε τι μπορείτε να διαλέξετε. Όπως σκέφτεστε, πρόκειται για ένα μοντέλο-παιχνίδι κάτι σαν πώληση στο χρηματιστήριο κατά την άνοδο της αγοράς. Σωστά; Δεν θέλετε να πουλήσετε πολύ νωρίς, γιατί θα χάσετε τα κέρδη, αλλά δεν θέλετε να περιμένετε πάρα πολύ όταν θα πουλάνε όλοι οι άλλοι, προκαλώντας μια πτώση. Θέλετε να είσαστε λίγο μπροστά από τον ανταγωνισμό, αλλά όχι πολύ μπροστά. Εντάξει, εδώ είναι δύο θεωρίες σχετικά με το πώς οι άνθρωποι μπορεί να σκεφτούν γι' αυτό, και στη συνέχεια θα δούμε μερικά στοιχεία. Μερικά από αυτά θα σας ακουστούν γνωστά, επειδή πιθανώς σκεφτόσαστε με αυτόν τον τρόπο. Χρησιμοποιώ μία εγκεφαλική θεωρία για να δω. 

Πολλοί άνθρωποι λένε: «Πραγματικά δεν ξέρω τι θα επιλέξει ο κόσμος, έτσι νομίζω ότι ο μέσος όρος θα είναι 50». Πραγματικά δεν έχουν καμία στρατηγική. «Και θα διαλέξω τα δύο-τρίτα του 50. Δηλαδή το 33». Αυτό είναι μια αρχή. Άλλοι που είναι λίγο πιο πολύπλοκοι, χρησιμοποιώντας περισσότερη λειτουργική μνήμη, λένε: «Πιστεύω ότι ο κόσμος θα διαλέξει το 33, επειδή θα διαλέξουν ως απάντηση το 50, και έτσι θα διαλέξω το 22, που είναι τα δύο τρίτα του 33». Κάνουν ένα επιπλέον βήμα στη σκέψη, δύο βήματα. Αυτό είναι καλύτερο. Και φυσικά, κατ' αρχήν, θα μπορούσατε να κάνετε τρία, τέσσερα ή περισσότερα, αλλά αρχίζει να γίνεται πολύ δύσκολο. Όπως στη γλώσσα και άλλους τομείς, ξέρουμε ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναλύσουν πολύ σύνθετες προτάσεις με κάποια αναδρομική δομή.

Παρεμπιπτόντως, αυτό ονομάζεται θεωρία της γνωστικής ιεραρχίας. Έχω δουλέψει πάνω σε αυτό και μερικοί ακόμη άνθρωποι, και αυτό δείχνει ένα είδος ιεραρχίας μαζί με κάποιες παραδοχές σχετικά με το πόσοι άνθρωποι σταματούν σε διάφορα στάδια και πόσο επηρεάζονται τα βήματα σκέψης από πολλές ενδιαφέρουσες μεταβλητές και εκδοχές ανθρώπων, όπως θα δούμε σε λίγο. Μια πολύ διαφορετική θεωρία, πολύ πιο δημοφιλής, καθώς και μία παλαιότερη, κυρίως λόγω του Τζων Νας, διάσημος από την ταινία «Ένας υπέροχος άνθρωπος», είναι αυτό που ονομάζεται ανάλυση ισορροπίας. Έτσι, εάν έχετε κάνει ποτέ ένα μάθημα στη θεωρία παιγνίου σε οποιοδήποτε επίπεδο, θα έχετε μάθει λίγο γι' αυτό. Η ισορροπία είναι μια μαθηματική κατάσταση στην οποία όλοι έχουν καταλάβει ακριβώς τι θα κάνουν όλοι οι άλλοι. Είναι μια πολύ χρήσιμη έννοια, αλλά συμπεριφορικά, ίσως να μην εξηγεί ακριβώς τι κάνουν οι άνθρωποι την πρώτη φορά που παίζουν τέτοια οικονομικά παιχνίδια ή σε καταστάσεις στον έξω κόσμο. Στην περίπτωση αυτή, η ισορροπία κάνει μια πολύ τολμηρή πρόβλεψη, που είναι ότι ο καθένας θέλει να είναι κάτω από όλους τους άλλους, και ως εκ τούτου θα παίξουν το μηδέν.

Ας δούμε τι θα συμβεί. Αυτό το πείραμα έχει γίνει πολλές φορές. Μερικά από τα πρώτα έγιναν στη δεκαετία του 90 από 'μένα και τη Ρόζμαρι Νάγκελ και άλλους. Πρόκειται για ένα όμορφο σύνολο δεδομένων από 9.000 ανθρώπους που έγραψαν σε τρεις εφημερίδες και περιοδικά που είχαν ένα διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός έλεγε, στείλτε τους αριθμούς σας και όποιος είναι πιο κοντά στα δύο-τρίτα του μέσου όρου, θα κερδίσει ένα μεγάλο έπαθλο. Όπως μπορείτε να δείτε, υπάρχουν τόσο πολλά στοιχεία εδώ, οι άνοδοι είναι πολύ ορατές. Έχουμε μία άνοδο στο 33. Αυτοί είναι άνθρωποι που κάνουν ένα βήμα. Υπάρχει μια άλλη άνοδος ορατή στο 22. Παρεμπιπτόντως, παρατηρήστε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διαλέγουν αριθμούς εκεί γύρω. Δεν διαλέγουν απαραιτήτως ακριβώς το 33 και το 22. Υπάρχει κάτι που είναι λίγο θορυβώδες γύρω από αυτό. Αλλά μπορείτε να δείτε αυτές τις ανόδους, είναι εκεί. Υπάρχει μια άλλη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι φαίνεται να γνωρίζουν καλά την ανάλυση της ισορροπίας, επειδή επιλέγουν το μηδέν ή το ένα. Αλλά χάνουν, σωστά; Γιατί επιλέγοντας έναν χαμηλό αριθμό είναι στην πραγματικότητα μια κακή επιλογή αν άλλοι άνθρωποι δεν κάνουν την ανάλυση της ισορροπίας το ίδιο καλά.

Έτσι είναι έξυπνοι, αλλά κακοί. Πού είναι αυτά που συμβαίνουν στον εγκέφαλο; Μια μελέτη από τους Κορνισέλι και Νάγκελ δίνει μια πραγματικά αιχμηρή, ενδιαφέρουσα απάντηση. Έτσι είχαν κόσμο να παίζει αυτό το παιχνίδι ενώ τους έκαναν σάρωση μέσω Λειτουργικής Απεικόνισης Μαγνητικού Συντονισμού και δύο προϋποθέσεις: σε μερικές δοκιμές, τους είπαν ότι παίζουν ένα άλλο πρόσωπο το οποίο παίζει αυτή τη στιγμή και εμείς θα ταιριάξουμε στο τέλος τη συμπεριφορά σας και θα σας πληρώσουμε αν κερδίσετε. Στις άλλες δοκιμές, τους έλεγαν, παίζετε έναν υπολογιστή. Απλά επιλέγουν τυχαία. Έτσι, αυτό που βλέπετε εδώ είναι μια αφαίρεση των περιοχών στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα όταν παίζετε με ανθρώπους σε σύγκριση με όταν παίζεται τον υπολογιστή. Και βλέπετε δραστηριότητα σε ορισμένες περιοχές που είδαμε σήμερα, τον έσω προμετωπιαίο φλοιό, το μεσοραχιαίο, ωστόσο, εδώ πάνω, στο μεσοκοιλιακό προμετωπιαίο φλοιό, τον πρόσθιο προσαγωγίου, μια περιοχή που εμπλέκεται σε πολλά είδη επίλυσης συγκρούσεων, όπως όταν παίζετε «Ο Σάιμον είπε» και επίσης η δεξιά και αριστερή κροταφοβρεγματική διασταύρωση. Πρόκειται για τομείς που είναι αρκετά αξιόπιστα γνωστοί ως μέρος του λεγόμενου κυκλώματος «θεωρία του νου», ή «κύκλωμα νοητικοποίησης». Δηλαδή, είναι ένα κύκλωμα που χρησιμοποιείται για να φανταστείτε τι μπορεί να κάνουν οι άλλοι. Έτσι, αυτές ήταν μερικές από τις πρώτες μελέτες για να το δείτε σε σχέση με τη Θεωρία Παιγνίων.

Τι συμβαίνει με αυτούς τους τύπους με το ένα και τα δύο βήματα; Κατατάσσουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτό που διάλεξαν, και μετά κοιτάζουμε τη διαφορά μεταξύ του παιχνιδιού με ανθρώπους και του παιχνιδιού με υπολογιστές, ποιες περιοχές του εγκεφάλου ενεργοποιούνται διαφορετικά. Στο πάνω μέρος μπορείτε να δείτε τους παίκτες του ενός βήματος. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία διαφορά. Ο λόγος είναι πως μεταχειρίζονται τους άλλους όπως έναν υπολογιστή, και ο εγκέφαλος κάνει το ίδιο. Οι κάτω παίκτες, βλέπετε όλες τις δραστηριότητες στο μεσοραχιαίο προμετωπιαίο φλοιό. Έτσι ξέρουμε ότι οι παίκτες των δύο βημάτων κάνουν κάτι διαφορετικά. Αν κάνετε ένα βήμα πίσω και πείτε: «Τι μπορούμε να κάνουμε με αυτές τις πληροφορίες;» ίσως να είστε σε θέση να εξετάσετε την εγκεφαλική δραστηριότητα και να πείτε: «Αυτός θα γίνει καλός παίκτης πόκερ» ή «Αυτός είναι κοινωνικά αφελής» και επίσης ίσως να είμαστε σε θέση να μελετήσουμε πράγματα όπως η ανάπτυξη του εφηβικού εγκεφάλου όταν θα έχουμε μια ιδέα για το πού υπάρχει αυτό το κύκλωμα. Εντάξει. Ετοιμαστείτε.

Σας εξοικονομώ λίγη εγκεφαλική λειτουργία, επειδή δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τα τριχοειδή ανιχνευτικά κύτταρά σας. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε αυτά τα κύτταρα για να σκεφτείτε προσεκτικά για το παιχνίδι. Πρόκειται για ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι. Δύο παίκτες που σαρώνονται χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδια EEG πρόκειται να διαπραγματευτούν για ένα έως έξι δολάρια. Αν μπορούν να το κάνουν σε 10 δευτερόλεπτα, θα κερδίσουν στην πραγματικότητα αυτά τα χρήματα. Αν περάσουν τα 10 δευτερόλεπτα και δεν κάνουν καμία συμφωνία, δεν θα πάρουν τίποτα. Είναι ένας τύπος λάθους που κάνουν μαζί. Το κόλπο είναι ότι ο ένας παίκτης, στα αριστερά, είναι ενημερωμένος για το ποσό που υπάρχει σε κάθε δοκιμασία. Παίζουν πολλές δοκιμασίες με διαφορετικά ποσά κάθε φορά. Σε αυτή την περίπτωση ξέρουν ότι είναι τέσσερα δολάρια. Ο ανενημέρωτος παίκτης δεν ξέρει, αλλά ξέρουν ότι ο ενημερωμένος παίκτης το ξέρει.

Έτσι η πρόκληση για τον ανενημέρωτο παίκτη είναι να πει: «Είναι πραγματικά δίκαιος ή μου δίνει μια πολύ χαμηλή προσφορά προκειμένου να με κάνει να νομίζω ότι υπάρχουν μόνο ένα ή δύο δολάρια διαθέσιμα να μοιραστούμε;» και στην περίπτωση αυτή μπορεί να το απορρίψει και να μην συμφωνήσουν. Έτσι, υπάρχει κάποια ένταση εδώ μεταξύ στην προσπάθεια να πάρει τα περισσότερα χρήματα αλλά και στην προσπάθεια να προτρέψει τον άλλο παίκτη να του δώσει περισσότερα. Ο τρόπος που διαπραγματεύονται είναι να δείξουν σε μία γραμμή αριθμών που πάει από το μηδέν στα έξι δολάρια, και παζαρεύουν το πόσα θα πάρει ο ανενημέρωτος παίκτης, και ο ενημερωμένος παίκτης θα πάρει τα υπόλοιπα. Είναι σαν μια διαπραγμάτευση διεύθυνσης-εργατών στην οποία οι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν πόσα κέρδη έχει η ιδιωτική εταιρεία, σωστά, και θέλουν να περιμένουν για περισσότερα χρήματα, αλλά η εταιρεία μπορεί να θέλει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι υπάρχουν πολύ λίγα για να χωρίσουν: «Σας δίνω όσο περισσότερα μπορώ». Πρώτα κάποια συμπεριφορά. Μερικά από τα ζεύγη θεμάτων παίζουν πρόσωπο με πρόσωπο. Έχουμε κάποια άλλα στοιχεία, όπου παίζουν μέσω υπολογιστών. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα διαφορά, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Αλλά μερικά από τα ζεύγη πρόσωπο με πρόσωπο συμφωνούν σε ομοιόμορφο διαχωρισμό των χρημάτων κάθε φορά. Βαρετό. Νευρωνικά, απλά δεν είναι ενδιαφέρον. Είναι καλό γι' αυτούς. Βγάζουν πολλά χρήματα. Αλλά εμείς ενδιαφερόμαστε, μπορούμε να πούμε κάτι για το πότε προκύτπουν διαφωνίες και πότε όχι;

Πρόκειται, λοιπόν, για την άλλη ομάδα των θεμάτων που συχνά διαφωνούν. Έτσι έχουν μια πιθανότητα -- φιλονικούν και διαφωνούν και καταλήγουν με λιγότερα χρήματα. Ίσως να μπορούν να τους πάρουν στην τηλεοπτική εκπομπή «Πραγματικές Νοικοκυρές». Μπορείτε να δείτε στα αριστερά, όταν το χάσμα του ποσού είναι ένα, δύο ή τρία δολάρια, διαφωνούν περίπου το ήμισυ του χρόνου, και όταν το ποσό είναι τέσσερα, πέντε, έξι, συμφωνούν αρκετά συχνά. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι κάτι που προβλέπεται από έναν πολύ περίπλοκο τύπο της θεωρίας των παιγνίων που θα πρέπει να αποφοιτήσετε από το CalTech και να τον μάθετε. Είναι πάρα πολύ περίπλοκο για να το εξηγήσω αυτή τη στιγμή, αλλά η θεωρία σάς λέει ότι θα πρέπει να συμβεί αυτό το είδος σχήματος. Ίσως να σας το πει και η διαίσθησή σας. Τώρα θα σας δείξω τα αποτελέσματα από την καταγραφή του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος. Πολύ περίπλοκη. Η δεξιά παράσταση του εγκεφάλου είναι του ανενημέρωτου ατόμου, και η αριστερή του ενημερωμένου. Θυμηθείτε ότι σκανάραμε και τους δύο εγκεφάλους την ίδια στιγμή, έτσι μπορούμε να μάθουμε σχετικά με τη χρονικά συγχρονισμένη δραστηριότητα σε παρόμοιες ή διαφορετικές περιοχές ταυτόχρονα, ακριβώς όπως αν θέλατε να μελετήσετε μια συνομιλία και σκανάρατε δύο άνθρωπους που μιλούν μεταξύ τους και θα περιμένατε κοινή δραστηριότητα σε γλωσσικές περιοχές όταν στην πραγματικότητα κατά κάποιον τρόπο ακούν και επικοινωνούν. Έτσι τα βέλη συνδέουν περιοχές που είναι ενεργές την ίδια στιγμή, και την κατεύθυνση των βελών ρέει από την περιοχή που είναι ενεργή πρώτη και η αιχμή του βέλους πηγαίνει στην περιοχή που είναι ενεργή αργότερα. Έτσι σε αυτή την περίπτωση, αν κοιτάξετε προσεκτικά, τα περισσότερα από τα βέλη ρέουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Δηλαδή, φαίνεται σαν η ανενημέρωτη εγκεφαλική δραστηριότητα να γίνεται πρώτη και στη συνέχεια ακολουθείται από τη δραστηριότητα στον ενημερωμένο εγκέφαλο. Παρεμπιπτόντως, αυτές ήταν δοκιμές όπου έγιναν συμφωνίες. Αυτό είναι από τα πρώτα δύο δευτερόλεπτα.

Δεν έχουμε τελειώσει την ανάλυση αυτών των δεδομένων, οπότε ακόμα κρυφοκοιτάζουμε, αλλά ελπίζουμε ότι μπορούμε να πούμε κάτι στα πρώτα δύο δευτερόλεπτα σχετικά με το αν θα κάνουν μια συμφωνία ή όχι, που θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμη όταν σκέφτεστε πως να αποφύγετε προσφυγές και άσχημα διαζύγια και τέτοια πράγματα. Όλες αυτές είναι περιπτώσεις όπου χάνεται μεγάλη αξία από καθυστερήσεις και απεργίες. Εδώ είναι η περίπτωση όπου συμβαίνουν oi διαφωνίες. Μπορείτε να δείτε ότι φαίνεται διαφορετικό από το άλλο. Έχει πολλά περισσότερα βέλη. Αυτό σημαίνει ότι οι εγκέφαλοι συγχρονίζονται περισσότερο όσον αφορά την ταυτόχρονη δραστηριότητα, και τα βέλη ρέουν ξεκάθαρα από αριστερά προς τα δεξιά. Δηλαδή, ο ενημερωμένος εγκέφαλος φαίνεται να αποφασίζει, «Κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να κάνουμε μια συμφωνία εδώ». Και μετά, αργότερα, υπάρχει δραστηριότητα στον ανενημέρωτο εγκέφαλο. Στη συνέχεια θα σας συστήσω κάποιους συγγενείς. Είναι τριχωτοί, γρήγοροι, δυνατοί και βρωμάνε. Ίσως να θυμηθήκατε την τελευταία μέρα των Ευχαριστιών σας. Ίσως αν είχετε μαζί σας έναν χιμπατζή. Ο Κάρολος Δαρβίνος κι εγώ κι εσύ διακόψαμε το οικογενειακό δέντρο με τους χιμπατζήδες περίπου πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν. Είναι ακόμα οι πιο κοντινοί μας γενετικοί συγγενείς. Μοιραζόμαστε το 98,8% των γονιδίων. Μοιραζόμαστε περισσότερα γονίδια με αυτούς απ' ό,τι οι ζέβρες με τα άλογα. Και είμαστε επίσης τα πιο κοντινά ξαδέλφια τους. Έχουν περισσότερη γενετική σχέση με μας απ' ό,τι με τους γορίλες. Οπότε το πώς οι άνθρωποι και οι χιμπατζήδες συμπεριφέρονται διαφορετικά μπορεί να μας πει πολλά σχετικά για την εξέλιξη του εγκεφάλου. Έτσι αυτή είναι μια καταπληκτική δοκιμή μνήμης από τη Ναγκόγια, στην Ιαπωνία, το Ερευνητικό Ινστιτούτο ανθρωποειδών πιθήκων, όπου έχουν κάνει πολύ τέτοια έρευνα. Την κάνουν αρκετό καιρό. Τους ενδιαφέρει η λειτουργική μνήμη.

Ο χιμπατζής θα δει, παρακολουθήστε προσεκτικά, θα δούμε την έκθεση σε 200 χιλιοστά του δευτερολέπτου — που είναι γρήγορο, δηλαδή οκτώ καρέ ταινίας — των αριθμών ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε. Στη συνέχεια εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από τετράγωνα, και πρέπει να πατήσουν τα τετράγωνα που αντιστοιχούν στους αριθμούς από τον μικρότερο στον μεγαλύτερο για να πάρουν ένα μήλο ως βραβείο. Ας δούμε πώς μπορούν να το κάνουν. Αυτός είναι ένας νεαρός χιμπατζής. Οι νέοι είναι καλύτεροι από τους μεγάλους, ακριβώς όπως στους ανθρώπους. Και είναι ιδιαίτερα έμπειροι, το έχουν κάνει αυτό χιλιάδες και χιλιάδες φορές. Προφανώς υπάρχει μεγάλη επίδραση της εκπαίδευσης, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Μπορείτε να δείτε πως είναι πολύ αδιάφοροι και κάπως άκοποι. Όχι μόνο μπορούν να το κάνουν πολύ καλά, το κάνουν με κάπως χαλαρό τρόπο. Σωστά; Ποιος νομίζει πως μπορεί να νικήσει το χιμπαντζή; Λάθος. Μπορούμε να προσπαθήσουμε. Θα προσπαθήσουμε. Ίσως να προσπαθήσουμε.

Εντάξει, το επόμενο μέρος αυτής της μελέτης που θα εξετάσω γρήγορα είναι βασισμένο σε μια ιδέα του Τετσούρο Ματσυζάουα. Είχε μια τολμηρή ιδέα που -- αυτό που αποκάλεσε την γνωστική υπόθεση του συμβιβασμού. Γνωρίζουμε ότι οι χιμπατζήδες είναι πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί. Είναι επίσης πολύ παθιασμένοι με τη θέση. Η σκέψη του ήταν, ίσως να έχουν διατηρήσει εγκεφαλικές δραστηριότητες και τις ασκούν στην ανάπτυξη που είναι πραγματικά, πολύ σημαντικό γι'αυτούς να διαπραγματευτούν την θέση και να κερδίσουν, που είναι κάτι σαν στρατηγική σκέψη κατά τη διάρκεια του ανταγωνισμού.

Έτσι θα το ελέγξουμε βάζοντας τους χιμπατζήδες να παίξουν ένα παιχνίδι αγγίζοντας δύο οθόνες αφής. Οι χιμπατζήδες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μέσω των υπολογιστών. Πατάνε αριστερά ή δεξιά. Ο ένας χιμπατζής ονομάζεται ταιριαστής. Κερδίσουν αν πιέσουν αριστερά, αριστερά, όπως ένας αναζητητής βρίσκει κάποιον στο κρυφτό, ή προς τα δεξιά, δεξιά. Ο μη-ταιριαστής δεν θέλει να γίνει το ταίριασμα. Θέλουν να πιέσουν το αντίθετο από την οθόνη του το χιμπατζή. Και ανταμείβονται με κύβους μήλου. Να πώς βλέπουν αυτά τα δεδομένα οι θεωρητικοί των παιγνίων. Αυτό είναι ένα γράφημα από το ποσοστό των φορών που ο ταιριαστής διάλεξε δεξιά στον άξονα x, και το ποσοστό των φορών που ο μη-ταιριαστής προέβλεψε δεξιά στον άξονα y. Το θέμα είναι η συμπεριφορά από ένα ζευγάρι των παικτών, ο ένας προσπαθεί να ταιριάξει, ο άλλος προσπαθεί να μην ταιριάξει. Το NE τετράγωνο στη μέση -- στην πραγματικότητα NE, CH και QRE -- πρόκειται για τρεις διαφορετικές θεωρίες της ισορροπίας του Νας, και άλλες, σας λένε τι προβλέπει η θεωρία, που είναι ότι πρέπει να ταιριάξουν 50-50, διότι αν παίζετε πάρα πολύ το αριστερό, για παράδειγμα, μπορώ να το εκμεταλλευτώ αν είμαι ο μη-ταιριαστής παίζοντας μετά δεξιά.

Όπως μπορείτε να δείτε, οι χιμπατζήδες, κάθε χιμπατζής είναι ένα τρίγωνο, είναι μέσα σε κύκλο, και αιωρούνται γύρω από εκείνη την πρόβλεψη. Τώρα προχωρούμε στις ανταμοιβές. Θα κάνουμε την αριστερή ανταμοιβή για τον ταιριαστή λίγο υψηλότερη. Τώρα παίρνουν τρία κυβάκια μήλου. Σύμφωνα με την θεωρία παιγνίων, αυτό θα έπρεπε να κάνει την συμπεριφορά του ταιριαστή να αλλάξει γιατί αυτό που συμβαίνει είναι, ο μη-ταιριαστής θα σκεφτεί, ω, αυτός ο τύπος θα πάει για την μεγάλη ανταμοιβή, και έτσι θα πάω προς τα δεξιά, για να σιγουρευτώ ότι δεν θα το βρει. Και όπως μπορείτε να δείτε, η συμπεριφορά τους κινείται προς τα πάνω στην κατεύθυνση αυτή της αλλαγής στην ισορροπία του Νας. Τέλος, αλλάξαμε την ανταμοιβή άλλη μια φορά. Τώρα είναι τέσσερις κύβοι μήλου και τη συμπεριφορά τους, και πάλι, κινείται προς την ισορροπία του Νας. Έχει διασκορπιστεί, αλλά αν υπολογίζετε κατά μέσο όρο τους χιμπατζήδες είναι πραγματικά, πολύ κοντά, εντός του 0,01. Είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά από οποιοδήποτε είδος έχουμε συναντήσει. Τι γίνεται με τους ανθρώπους; Νομίζετε ότι είστε πιο έξυπνος από ένα χιμπατζή; Εδώ είναι δύο ομάδες με ανθρώπους σε πράσινο και μπλε. Είναι πιο κοντά στο 50-50. Δεν ανταποκρίνονται στα κέρδη τόσο κοντινά και επίσης αν έχετε μελετήσει τη μάθησή τους στο παιχνίδι, δεν είναι τόσο ευαίσθητοι στις προηγούμενες ανταμοιβές.

Οι χιμπατζήδες παίζουν καλύτερα από τους ανθρώπους, καλύτερα με την έννοια της τήρησης της Θεωρίας Παιγνίων. Αυτές είναι δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων από την Ιαπωνία και την Αφρική. Αναπαράγονται μια χαρά. Καμία από αυτές δεν είναι κοντά στους χιμπατζήδες. Να μερικά πράγματα που μάθαμε σήμερα. Οι άνθρωποι φαίνεται να κάνουν περιορισμένη στρατηγική σκέψη χρησιμοποιώντας τη θεωρία του νου. Έχουμε κάποια προκαταρκτικά στοιχεία από παζάρια ότι πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια στον εγκέφαλο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να προβλέψουν αν θα υπάρξει μια κακή διαφωνία που κοστίζει χρήματα, και οι χιμπατζήδες είναι καλύτεροι ανταγωνιστές από τους ανθρώπους, όπως κρίνεται από τη θεωρία παιγνίων. Ευχαριστώ.>>

Colin Camerer · Behavioral economist Colin Camerer is a leading behavioral economist who studies the psychological and neural bases of choice and strategic decision-making., January 2013 at TEDxCaltech. Greek translation by Chryssa Rapessi. Reviewed by Mary Keramida.

braining

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ