Το δικό μου πένθος

του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη

Γύρω μας υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά ένα πένθος. Είτε αυτό αφορά έναν φυσικό θάνατο, ένα χωρισμό, ανθρώπους που απομακρύνονται από εσένα, ανθρώπους που μετακομίζουν στην άλλη άκρη της γης. Κι εμείς οι ίδιοι, όμως, καθημερινά βιώνουμε ένα μικρό πένθος. Αν σκεφτούμε πως αυτό που είμαστε σήμερα δε θα υπάρξει ποτέ ξανά, αφού κάθε μέρα δεχόμαστε μία μικρή αλλαγή στην προσωπικότητα μας ή στην εμφάνιση μας, τότε το πένθος μας είναι καθημερινό, αφήνουμε δηλαδή πίσω μας κάθε μέρα τον χθεσινό εαυτό μας. Κάθε λεπτό της ζωής μας πεθαίνει για να δώσει τη θέση του σ’ αυτό που ακολουθεί.
Είναι αδύνατο μέσα σ’ ένα άρθρο να γράψουμε για όλα τα είδη πένθους. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε μικρές συμβουλές, οι οποίες συνάδουν με τις περισσότερες καταστάσεις.

Τα στάδια του πένθους συνήθως είναι:

1) Δυσπιστία (παράλυση, άρνηση, σύγχυση)
2)Παλινδρόμηση (έκρηξη κλάματος, απελπισία)
3)Οργή (για τον υπεύθυνο του θανάτου, για τον θανόντα που μ’ εγκατέλειψε)
4)Ενοχή (που δε μπόρεσα να τον σώσω, γι’ αυτά που δεν έκανα)
5)Συντριβή (αδυναμία, ψευδαισθήσεις, ανησυχία, εξιδανίκευση, αίσθηση εξουθένωσης)
6)Ταύτιση και δημιουργικότητα (πράξη εμπνευσμένη ταύτιση)
7)Αποδοχή (διαχωρισμός, εσωτερίκευση)

Αυτό που οφείλουμε να τονίσουμε είναι πως το κάθε πένθος είναι προσωπικό. Δε συγκρίνεται με κανένα άλλο. Είναι αμιγώς δικό μας. Το βιώνουμε όπως εμείς αισθανόμαστε, χωρίς κανόνες και πρόγραμμα. Αναμφίβολα ένα πένθος χρειάζεται χρόνο. Χρόνο όμως δημιουργικό με τον εαυτό μας. Σίγουρα ο χρόνος από μόνος του δε μπορεί να μας βοηθήσει. Αφού διανύσουμε ένα μέρος των σταδίων τότε ίσως βρούμε τη δύναμη να αξιοποιήσουμε ξανά προς όφελος μας τον χρόνο. Μη ξεχνάτε πως όταν κάτι αφήνετε πίσω σας, πάτε να συναντήσετε κάτι άλλο. Σε κάθε αντίο σας κρύβεται ένα σιωπηλό καλωσήρθες. Εξάλλου κλαίει κανείς για εκείνους χάρη στους οποίους είναι αυτός που είναι.


Κάθε φορά που φεύγει κάτι, αφήνει χώρο γι’ αυτό που έρχεται. Σύμφωνα μ’ ένα ρητό ενός μοναχού «Αυτός που πεθαίνει δε μπορεί να πάρει μαζί του στο ταξίδι τίποτα απ’ όσα απέκτησε και έχει. Θα πάρει, όμως σίγουρα, όλα όσα έδωσε».
Η ζωή κρύβει πάντα εκπλήξεις , κάποιες φορές δυσάρεστες κάποιες άλλες όμως ευχάριστες. Και οι ευχάριστες αξίζουν τον κόπο, αξίζει τον κόπο να ζούμε.

Μερικά «ΝΑΙ» και «ΟΧΙ» που θεωρούμε πως θα είναι βοηθητικά:

Τα οκτώ ΝΑΙ:

1)Άδεια (δώσε στον εαυτό σου την άδεια να αισθάνεται άσχημα,να έχει ανάγκη από βοήθεια, να είναι ευάλωτος)
2)Εμπιστοσύνη (Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, θυμήσου πώς έλυσες παλαιότερα προβλήματα στη ζωή σου)
3)Καινούργιες πόρτες (Δες τις καινούργιες πόρτες που ανοίγονται μπροστά σου)
4)Αποδοχή (Δέξου τη σκληρή πραγματικότητα)
5)Επαφή με τη ζωή (Η ζωή σε περιμένει γεμάτη καινούργιες προοπτικές)
6)Ευγνωμοσύνη (Να εκτιμάς ό,τι καλό εξακολουθεί να συμβαίνει στη ζωή σου)
7)Ανάπαυση, Απόλαυση, δόση αναψυχής (Δώσε την άδεια στον εαυτό σου να περνάς καλά)
8)Μαθητεία (πενθώ σημαίνει πως μαθαίνω να ζω χωρίς κάτι-κάποιον)

Τα δέκα ΟΧΙ:

1)Κρύβομαι (μη κλείνεις ποτέ την καρδιά σου στον πόνο)
2)Αμέλεια (προς το ίδιο μας το σώμα,την υγεία μας)
3)Μη βιάζεσαι (χρειάζεσαι χρόνο,αυτός βοηθάει.Αυτό που πραγματικά μπορεί να βοηθήσει είναι τί κάνει ο καθένας με τον χρόνο του)
4)Ξεχνώ την πίστη (όπως έλεγε και ο ΧΑΡΟΛΝΤ Σ.ΚΟΥΣΝΕΡ : Ο Θεός που εγώ πιστεύω δε μας δίνει τα βάσανα, παρά μόνο τη δύναμη να τα αντέξουμε)
5)Απαιτήσεις από τον εαυτό μου (μη φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου)
6)Ο φόβος μήπως τρελαθώ
7)Χάνω την υπομονή μου
8)Αυτάρκεια (μη σταματάς να ζητάς βοήθεια)
9)Μη παίρνεις σημαντικές αποφάσεις
10)Λήθη (μη προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που έγινε)

Όλη η διαδικασία μέχρι την επούλωση του «τραύματος» ονομάζεται «επεξεργασία πένθους». Είναι καθαρά προσωπική. Αν πάλι είστε στη θέση του «παρηγορητή» αρκεί να θυμάστε πως δε χρειάζονται βαρύγδουπες δηλώσεις, ούτε φράσεις όπως «σε καταλαβαίνω», ειδικά αν δεν έχετε βιώσει κάποια απώλεια σημαντική στη ζωή σας. Αν υποσχεθείτε να βρίσκεστε στο πλάι του ανθρώπου που σας χρειάζεται, πρέπει να το εκλάβετε σαν μία δέσμευση, οφείλετε να τηρήσετε τα λόγια σας, να βρίσκεστε συχνά κοντά του, να του τηλεφωνείτε. Φράσεις όπως «τώρα δε θα υποφέρει», «ήταν καλός άνθρωπος γι’ αυτό τον πήρε ο Θεός», «όλα για κάποιο λόγο γίνονται» δε βοηθάνε τον άνθρωπο που υποφέρει. Το μόνο που χρειάζεται είναι η σιωπή σας και μία ζεστή αγκαλιά μέσα στην οποία ο άνθρωπος που πενθεί μπορεί να εκφραστεί όπως επιθυμεί, χωρίς ντροπή και φόβο.
Το θέμα του πένθους είναι πραγματικά πολύ εκτενές για να αναλυθεί όλο σ’ ένα κείμενο. Απλώς προσπαθήσαμε να γράψουμε ορισμένες συμβουλές γιατί πολλοί μας ζητήσατε να γράψουμε γι’ αυτό. Μη ξεχνάτε πως πάντα ένας ειδικός θα βοηθήσει την κατάσταση, ειδικά όταν αναφερόμαστε για τα πιο «απρόσμενα» πένθη (απώλεια βρέφους- παιδιού).
Μη διστάσετε να βοηθήσετε τους γύρω σας. Δώστε τους χώρο και χρόνο να μιλήσουν. Αν εσείς αυτή τη στιγμή βιώνεται ένα πένθος μιλήστε, γράψτε, κλάψτε, φωνάξτε. Ο πόνος μας θυμίζει πως ο άνθρωπος που έφυγε ήταν αληθινός και σημαντικός για τη ζωή μας.

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ