Σοφά λόγια, μη σοφών ανθρώπων.

Από μικρή ηλικία συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος γύρω σου είναι γεμάτος τσιτάτα. Εκφράσεις που ο σοφός λαός δημιούργησε, και όλοι επαναλαμβάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Εμένα προσωπικά αυτό πάντα με εκνεύριζε. Για κάτσε λίγο, το σκέφτηκες ποτέ αυτό που μόλις είπες ή απλά επαναλαμβάνεις λόγια άλλων, επειδή σου ακούγονται λογικά;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το <<εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα έρθεις>>. Όχι δεν θα έρθω, ή πιο σωστά δεν το θεωρώ δεδομένο ότι θα έρθω. Γιατί οι ζωές μας είναι διαφορετικές, οι επιλογές μας είναι διαφορετικές και σε τελική ανάλυση εμείς οι ίδιοι είμαστε διαφορετικοί. Εσύ μπορεί στα νιάτα σου να έτρωγες ότι έβρισκες, να κάπνιζες όλη την καπνοβιομηχανία Ξάνθης και να έπινες τον Βόσπορο, με αποτέλεσμα στα 55 σου να νιώθεις γέρος, άρρωστος και ασθενής. Εσύ μπορεί το παιδί σου να το μεγάλωσες κατά τύχη, να μην το άκουσες ποτέ και να μην αφουγκράστηκες τις ανάγκες του, με αποτέλεσμα σήμερα να είστε δύο ξένοι. Εσύ μπορεί να επέλεξες διαφορετικά από μένα σε οποιοδήποτε δίλημμα προέκυψε στην ζωή σου. Και δεν θα βρεθούμε ποτέ στην ίδια θέση.

Το «αν αγαπάς κάποιον άστον να φύγει, αν δεν γυρίσει δεν σε αγάπησε ποτέ, αν γυρίσει είναι δικός σου για πάντα» το έχετε σκεφτεί; Καταρχάς, αν αγαπάς κάποιον δεν έχει σημασία αν είναι δικός σου ή όχι. Η έννοια της κτητικότητας δεν θα έπρεπε να συγχέεται με την αγάπη. Ας υποθέσουμε όμως ότι τον αφήνεις να φύγει. Και πετάει μακριά σου, και ανοίγει τα φτερά του. Κι εσύ κάθεσαι πίσω, ωσάν πιστή Πηνελόπη και υφαίνεις στον αργαλειό. Και τάκα τούκα, τάκα τούκα, φτιάχνεις ένα κιλίμι, και μετά ένα υφαντό και μετά μια σκηνή για Ινδιάνους. Και σου αρέσει που δημιουργείς, και φτιάχνεις όλο και περισσότερα. Αν ξαφνικά χτυπήσει η πόρτα, και είναι το ελεύθερο πουλί που γύρισε κουρασμένο να ξαποστάσει στην αγκαλιά σου, τι κάνεις;

Και φυσικά πάντα με εκνεύριζε το «πίσω από έναν μεγάλο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα». Εδώ μάλλον με πιάνει το φεμινιστικό μου. Γιατί να κρύβεται; Γιατί δεν βγαίνει μπροστά. Γιατί θα πρέπει εκτός από τους γιους μας να κανακεύουμε και τους άντρες μας; Αν όντως μια γυναίκα είναι σπουδαία, οφείλει ο σύντροφός της να την στηρίξει για να φτάσει εκείνη ψηλά. Κι αν ο σύντροφος έχει κόμπλεξ και δεν αντέχει να ζει στη σκιά της γυναίκας του, τότε τα κουβαδάκια του και σε άλλη παραλία. Η σπουδαία γυναίκα θα παραμείνει σπουδαία με ή χωρίς σύντροφο.

Και τέλος το «μόλις γίνεις μάνα θα καταλάβεις». Δεν κατάλαβα τίποτα. Το παιδί μας είναι ένας αυτόνομος άνθρωπος, δεν είναι προέκταση του εαυτού μας. Δεν είναι δικαιολογία για να αλλάξει η στάση μας απέναντι στον κόσμο. Σαφώς και κάποια πράγματα, συνήθειες και πρακτικά θέματα θα αλλάξουν, όπως και οι νυχτερινοί έξοδοι και οι κραιπάλες, αλλά η κοσμοθεωρία της γυναίκας δεν αλλάζει. Γιατί το δικό μου παιδί να είναι καλύτερο από το δικό σου; Γιατί εγώ να είμαι καλύτερη από σένα που δεν έκανες παιδί; Γιατί η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους να ανάγεται σε μονάδα μέτρησης; Έκανα παιδί και ακόμα δεν κατανόησα όλα αυτά που θα έπρεπε να είχα κατανοήσει, σύμφωνα με την λαϊκή ρήση…

Το χειρότερο είναι πως όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αντιδρώ. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να το χαρακτηρίσει ως καθυστερημένη κοινωνική αντίδραση. Όμως το σίγουρο είναι ότι σε αυτή τη ζωή τελικά, είσαι ότι πράττεις κι όχι ότι δηλώσεις. Κι εγώ δεν δηλώνω απλά ελεύθερη. Το κάνω πράξη. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αλλαγή ορίων, ρήξη με τα κοινωνικά δεδομένα και αλλαγή πλεύσης όταν τα νερά θολώνουν.

thebluez

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ