Ζάχαρη
Με πολλούς τρόπους, συνηθίζουμε στους εθισμούς από νεαρή ηλικία.
Ίσως μας δίνανε μια γκοφρέτα ή ένα κομμάτι τούρτα όταν τελειώναμε όλες τις δουλειές μας; Ίσως όταν η μαμά προσπαθούσε να κάνει τις δουλειές της και εμείς αποζητούσαμε την προσοχή, η μαμά αθώα μας έδινε κάτι γλυκό για να εξασφαλίσει για τον εαυτό της κάποιο πολύ αναγκαίο χρόνο. Αυτό το σύστημα επιβράβευσης μπορεί να ετοιμάσει το σώμα μας για εθισμό καθώς ο νους παίρνει την διπλάσια ευχαρίστηση αγάπης – ένα κέρασμα από τη μαμά και μια απόλαυση από το σώμα. Ωστόσο, πρόκειται για κέρασμα ή για κόλπο; Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι η ζάχαρη είναι οκτώ φορές πιο εθιστική από την κοκαΐνη. Τόσο η κοκαΐνη όσο και η ζάχαρη ανεβάζουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. Παρατεταμένη έκθεση σε οποιαδήποτε από τις δύο προκαλεί απορύθμιση προς τα κάτω των υποδοχέων ντοπαμίνης, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει λιγότερη ντοπαμίνη. Με τον καιρό, περισσότερη ζάχαρη (ή ναρκωτικά) απαιτείται για την επίτευξη φυσιολογικών επιπέδων ντοπαμίνης. Αυτό σημαίνει ότι, με την πάροδο του χρόνου, χρειαζόμαστε επεξεργασμένη ζάχαρη μόνο για να αισθανόμαστε φυσιολογικά. Μπορεί ακόμη και να είμαστε αλλεργικοί στη ζάχαρη, γεγονός που θα μας κάνει να τη θέλουμε περισσότερο. Επιθυμούμε επίσης αυτό που δεν είναι καλό για εμάς.
Καθώς μεγαλώνουμε, μπορούμε να αλλάξουμε τον εθισμό μας από τη ζάχαρη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, κάτι που μπορεί να είναι πιο «κοινωνικά αποδεκτό» υπό το πρόσχημα της πίεσης από τους φίλους. Ή ίσως να συνεχίσουμε να τρώμε ζάχαρη και στη συνέχεια να κάνουμε δίαιτα για να χάσουμε βάρος, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει τους πιο ευάλωτους να αναπτύξουν διατροφικές διαταραχές. Ή ίσως οι υδατάνθρακες είναι αυτό που θέλουμε.
Ίσως να εγκαταλείψουμε τη ζάχαρη αλλά να προσθέσουμε καφεΐνη, καθώς μας βοηθά να μελετάμε και να εργαζόμαστε. Ή ίσως να μην σκεφτόμαστε την σόδα που καταναλώνουμε καθώς περνάμε μερικές ώρες παίζοντας βίντεο παιχνίδια στο ίντερνετ με φίλους που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ.
Η Μανία Των Κοινωνικών Μέσων
Ίσως να πιστεύουμε ότι είμαστε καθαροί και απαλλαγμένοι από την εξάρτηση ουσιών, αλλά καταναλώνουμε καταναγκαστικά ώρες κάθε ημέρα στο Facebook, κοιτάζοντας τις αναρτήσεις μας και τις ιστοσελίδες άλλων ανθρώπων. Αποζητούμε την προσοχή που παίρνουμε από τις αναρτήσεις μας και βαθμολογούμε την αυτοεκτίμηση και τη δημοτικότητά μας με βάση πόσα like παίρνουμε. Τα επίπεδα ντοπαμίνης αυξάνονται κάθε φορά που κάποιος σχολιάζει τις αναρτήσεις μας. Μπορούμε ακόμη να διαφωνούμε με ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις και βρίσκουμε συναρπαστικό το γεγονός ότι μπορούμε να αποφύγουμε έναν ξένο που έχουμε τη δύναμη να αποκλείσουμε. Ίσως να είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι με τα social media. Αλλά όχι χωρίς να καταβάλουμε ένα τίμημα. Με πόσους φίλους στην πραγματική ζωή εξακολουθούμε να επικοινωνούμε προσωπικά;
Αντικαθιστούμε την πραγματική οικειότητα για την εικονική πραγματικότητα των εθιστικών σχέσεων στο διαδίκτυο;
Με πολλούς τρόπους, συνηθίζουμε στους εθισμούς από νεαρή ηλικία.
Ίσως μας δίνανε μια γκοφρέτα ή ένα κομμάτι τούρτα όταν τελειώναμε όλες τις δουλειές μας; Ίσως όταν η μαμά προσπαθούσε να κάνει τις δουλειές της και εμείς αποζητούσαμε την προσοχή, η μαμά αθώα μας έδινε κάτι γλυκό για να εξασφαλίσει για τον εαυτό της κάποιο πολύ αναγκαίο χρόνο. Αυτό το σύστημα επιβράβευσης μπορεί να ετοιμάσει το σώμα μας για εθισμό καθώς ο νους παίρνει την διπλάσια ευχαρίστηση αγάπης – ένα κέρασμα από τη μαμά και μια απόλαυση από το σώμα. Ωστόσο, πρόκειται για κέρασμα ή για κόλπο; Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι η ζάχαρη είναι οκτώ φορές πιο εθιστική από την κοκαΐνη. Τόσο η κοκαΐνη όσο και η ζάχαρη ανεβάζουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. Παρατεταμένη έκθεση σε οποιαδήποτε από τις δύο προκαλεί απορύθμιση προς τα κάτω των υποδοχέων ντοπαμίνης, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει λιγότερη ντοπαμίνη. Με τον καιρό, περισσότερη ζάχαρη (ή ναρκωτικά) απαιτείται για την επίτευξη φυσιολογικών επιπέδων ντοπαμίνης. Αυτό σημαίνει ότι, με την πάροδο του χρόνου, χρειαζόμαστε επεξεργασμένη ζάχαρη μόνο για να αισθανόμαστε φυσιολογικά. Μπορεί ακόμη και να είμαστε αλλεργικοί στη ζάχαρη, γεγονός που θα μας κάνει να τη θέλουμε περισσότερο. Επιθυμούμε επίσης αυτό που δεν είναι καλό για εμάς.
Καθώς μεγαλώνουμε, μπορούμε να αλλάξουμε τον εθισμό μας από τη ζάχαρη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, κάτι που μπορεί να είναι πιο «κοινωνικά αποδεκτό» υπό το πρόσχημα της πίεσης από τους φίλους. Ή ίσως να συνεχίσουμε να τρώμε ζάχαρη και στη συνέχεια να κάνουμε δίαιτα για να χάσουμε βάρος, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει τους πιο ευάλωτους να αναπτύξουν διατροφικές διαταραχές. Ή ίσως οι υδατάνθρακες είναι αυτό που θέλουμε.
Ίσως να εγκαταλείψουμε τη ζάχαρη αλλά να προσθέσουμε καφεΐνη, καθώς μας βοηθά να μελετάμε και να εργαζόμαστε. Ή ίσως να μην σκεφτόμαστε την σόδα που καταναλώνουμε καθώς περνάμε μερικές ώρες παίζοντας βίντεο παιχνίδια στο ίντερνετ με φίλους που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ.
Η Μανία Των Κοινωνικών Μέσων
Ίσως να πιστεύουμε ότι είμαστε καθαροί και απαλλαγμένοι από την εξάρτηση ουσιών, αλλά καταναλώνουμε καταναγκαστικά ώρες κάθε ημέρα στο Facebook, κοιτάζοντας τις αναρτήσεις μας και τις ιστοσελίδες άλλων ανθρώπων. Αποζητούμε την προσοχή που παίρνουμε από τις αναρτήσεις μας και βαθμολογούμε την αυτοεκτίμηση και τη δημοτικότητά μας με βάση πόσα like παίρνουμε. Τα επίπεδα ντοπαμίνης αυξάνονται κάθε φορά που κάποιος σχολιάζει τις αναρτήσεις μας. Μπορούμε ακόμη να διαφωνούμε με ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις και βρίσκουμε συναρπαστικό το γεγονός ότι μπορούμε να αποφύγουμε έναν ξένο που έχουμε τη δύναμη να αποκλείσουμε. Ίσως να είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι με τα social media. Αλλά όχι χωρίς να καταβάλουμε ένα τίμημα. Με πόσους φίλους στην πραγματική ζωή εξακολουθούμε να επικοινωνούμε προσωπικά;
Αντικαθιστούμε την πραγματική οικειότητα για την εικονική πραγματικότητα των εθιστικών σχέσεων στο διαδίκτυο;
Μια πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης δείχνει ότι η υπερβολική χρήση των κοινωνικών μέσων μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα ζήλιας. Προειδοποιεί ιδιαίτερα για τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει η επιφανειακή παρουσία στα κοινωνικά μέσα χωρίς να συνδέεσαι με κανέναν. Η μελέτη περισσότερων από χίλιους συμμετέχοντες λέει ότι «η συστηματική χρήση της κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη συναισθηματική σας ευεξία και την ικανοποίηση από τη ζωή».
Εθισμένοι στο Δράμα, τη Δυστυχία, και την Αρνητική Προσοχή
Η αρνητική προσοχή εξακολουθεί να είναι προσοχή, και όπως ήδη αναφέρθηκε, ο νους δεν κάνει διάκριση μεταξύ ερεθισμάτων επιβράβευσης και ερεθισμάτων απόσπασης πριν παράγει ενδορφίνες. Ο καταρράκτης ντοπαμίνης θα ακολουθήσει έτσι ή αλλιώς. Ως εκ τούτου, πολλοί είναι εθισμένοι σε μοτίβα με τα οποία ίσως αρχικά δεν αισθάνονται καλά, αλλά επιμένουν λόγω της χημείας που ακολουθεί ως αποτέλεσμα. Για κάποιους, αυτό μπορεί να μοιάζει με συνεχές δράμα, αιώνια δυστυχία, θυματοποίηση, ή ανταγωνισμό. Εθιζόμαστε στην αρνητική προσοχή που τροφοδοτεί τη φυσιολογία μας με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να το κάνει μια μεγάλη δόση φαρμάκων. Συχνά αυτό το στήνουμε με τέτοιον τρόπο ώστε άλλοι άνθρωποι να αποτελούν την πηγή των προβλημάτων μας. Είναι δικό τους λάθος ότι έχουμε αυτό το δράμα, την απογοήτευση, τη δυστυχία ή τη δυσαρέσκεια. Όσο οι άλλοι άνθρωποι παραμένουν η αέναη πηγή του δράματός μας, της απογοήτευσης, της δυστυχίας και της δυσαρέσκεια για τη ζωή μας, οι άλλοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να είναι επίσης η πηγή της ειρήνης μας, της χαράς, της ευτυχίας, της προσωπικής εξουσίας και τη αυτό-πραγμάτωσης. Ο εθισμός στο δράμα είναι η ψεύτικη δύναμη που δημιουργείται ως πολωμένη αντίδραση στο αίσθημα αδυναμίας. Το δράμα αποστραγγίζει την δύναμη μας άσχετα με ποιόν ρόλο μπορεί εμείς να παίζουμε κάθε φορά, του θύματος ή του δράστη. Όλοι οι συντελεστές στο δράμα κατευθύνουν τη δύναμη της ζωής μακριά από το κέντρο της καρδιάς στην γραμμική δυναμική του υποκατάστατου του ελέγχου. Το δράμα τραβάει υποχρεωτικά στον πόλεμο τον εαυτό και αυτό το σχοινί θα πνίξει τελικά κάθε αίσθηση της ειρήνης, της χαράς και ομοιότητας με την ενότητα σε όλους όσους εμπλέκονται. Κανείς δεν κερδίζει στο παιχνίδι του δράματος. Εγκαταλείψτε τον αγώνα. Επιλέξτε να αφεθείτε και παίξτε από το ενοποιημένο πεδίο της καρδιάς. . . Μια ζώνη χωρίς δράματα.
Melissa Joy Jonsson
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.