Σίγουρα όλοι μας έχουμε βιώσει τον πόνο της απόρριψης. Σίγουρα, κάποτε, κάποιος μας πλήγωσε είτε γιατί δεν ανταπέδωσε ποτέ τα αισθήματά μας, είτε γιατί δε συνέχισε να τ’ ανταποδίδει.
Όλοι έχουμε βγει έξω απ’ τα δεδομένα μας, έχουμε λίγο-πολύ εξευτελιστεί, κάνοντας τον εγωισμό μας να μοιάζει με κουκίδα στο χάρτη για έναν έρωτα.
Χάσαμε τον εαυτό μας, κάναμε κι είπαμε πράγματα που ποτέ δε φανταζόμασταν, ήπιαμε πολύ, κλάψαμε πολύ, βρίσαμε πολύ, αυτοκαταστραφήκαμε περισσότερο, αλλά το ξεπεράσαμε.
Είναι πολύ δύσκολο και σκληρό να έχεις συναισθήματα για κάποιον που δεν μπόρεσε ποτέ ή δεν μπορεί άλλο να τα μοιραστεί μαζί σου. Είναι βίαιο κι επίπονο να έχεις τοποθετήσει κάποιον στον ουρανοξύστη της ψυχής σου και για ᾽κείνον να είσαι δεύτερο υπόγειο.
Είναι βάναυσο, άτιμο κι άδικο ν’ απαρνείσαι την αξία σου μόνο και μόνο γιατί κάποιος άλλος δεν τη βλέπει. Αν και όσοι μας προξένησαν τέτοιου είδους καταστροφή δε θέλουμε να υπάρχουν ούτε σαν τυχαία αναφορά και θέλουμε να ξεγράψουμε την ύπαρξή τους απ’ το μυαλό μας, αν και στη θύμηση ακόμη του προσώπου τους βλέπουμε ένα τέρας που μας κατασπάραξε, τους χρωστάμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Χρωστάμε ένα ευχαριστώ στον έρωτα που μας πλήγωσε δίχως προηγούμενο, γιατί ευθύνεται που πιάσαμε πάτο. Εκείνος είναι ο λόγος που η αυτοεκτίμησή μας έφτασε τα τρίσβαθα της γης και το «εγώ» μας ήταν άγνωστη λέξη. Γιατί; Γιατί χάρη σ’ αυτόν διαπιστώσαμε πως ο πάτος δε μας πάει και πως όπως φτάσαμε πρέπει και ν’ ανέβουμε πάλι στην επιφάνεια.
Θέλει κόπο, δύναμη ψυχής και μεγάλη θέληση για να περάσεις απ’ το σκοτάδι στο φως κι, ακριβώς, επειδή η διαδικασία σου αλλάζει τη ζωή, μόνο μια τεράστια κατραπακιά μπορεί να πυροδοτήσει την αρχή της ανάκαμψης.
Έχοντας περάσει από μια τέτοια κατάσταση, στο μυαλό μου έχω εξισώσει την ερωτική απόρριψη με τον πνιγμό· εγώ τουλάχιστον έτσι το βίωσα. Αυτό που άργησα να καταλάβω ήταν πως, ουσιαστικά, ο άνθρωπος που έπνιγα κι έθαβα καθημερινά ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός κι όχι το άτομο που μου προκαλούσε τον πόνο.
Στη διαδικασία της ανάκαμψης κάθε «κύμα» που ανεβαίνουμε είναι μια καινούρια ανακάλυψη. Ανακαλύπτουμε πολλές πτυχές του εαυτού μας κι ακριβώς όπως απορούσαμε για το πόσο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε, έτσι ακριβώς απορούμε και για το μεγαλείο της ανάβασης.
Κάνουμε αυτοκριτική, επαναπροσδιοριζόμαστε, γνωρίζουμε αντοχές που δεν ξέραμε πως είχαμε και σιγά-σιγά αναδημιουργούμε, όχι απλώς αυτό που ήμασταν, αλλά κάτι πολύ βελτιωμένο.
Η ανάρρωση από μια ερωτική απογοήτευση μου δίδαξε δύο βασικά πράγματα: πως είμαι πολύ πιο δυνατή απ’ όσο πίστευα και πως έχω μέσα μου πολύ αγάπη να δώσω στο σωστό άνθρωπο. Τα πάντα έχουν να κάνουν με την εύρεση του χαμένου αυτοσεβασμού και της αξίας που δίνουμε στον εαυτό μας.
Όταν μάθουμε ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας ισοπεδώσει. Κι αν τυχόν την ξαναπατήσουμε, έχουμε ήδη χτίσει τα βάθρα για να πατήσουμε και να δώσουμε γρηγορότερη ώθηση προς την επιφάνεια.
Η πληγή που μας άφησε ο άνθρωπος που έφυγε, γίνεται ένα σημάδι. Το σημάδι αυτό το κουβαλάμε πάντα σαν ουλή από κάψιμο που κάθε φορά που κοιτάμε μας θυμίζει τον κυκεώνα που περάσαμε. Μπορεί για δευτερόλεπτα να μας ταράσσει, όμως, αμέσως υπερισχύει η αγαλλίαση του πόσο μακριά είμαστε πια απ’ αυτό.
Η ουλή του έρωτα μοιάζει παράσημο της μάχης που κερδίσαμε και μόνο όταν πραγματικά το έχουμε ξεπεράσει μπορούμε να πούμε «ευχαριστώ».
Σ’ ευχαριστώ που η δική σου απόρριψη έγινε η αρχή της αποδοχής του εαυτού μου.
Σ’ ευχαριστώ γιατί χωρίς τη δική σου άρνηση δε θα γνώριζα ίσως ποτέ τη δική μου μεγαλοπρέπεια, δε θα κατανοούσα πως ο καθένας, πόσο μάλλον ο εαυτός μου έχει αξία, και πολύ μάλιστα.
Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες πόση μαγκιά έκρυβα μέσα μου.
Εσύ έτυχε να είσαι αυτός που τροφοδότησε την αλλαγή μου, εγώ, όμως, πέτυχα στο να είμαι ο εαυτός μου.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.