Κι αν δεν μπορούμε να γίνουμε τέλειοι, ας είμαστε τουλάχιστον σωστοί.

Της Στεύης Τσούτση.

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, έγραψε κάποτε ο Βάρναλης. Για να το απογειώσει κάποιους στίχους παρακάτω, δηλώνοντας ότι φταίει το κεφάλι το κακό μας.

Κι όντως φταίει, είναι επιβεβαιωμένο πλέον.

Δεν ξέρω τι μας πιάνει. Κάποιος διάολος το πιθανότερο να μας καβαλάει κι εμείς με τη σειρά μας καβαλάμε ένα καλάμι και πάμε.

Μας τυφλώνει το εγώ μας και κάνουμε λάθη.

Γιγαντώνεται η γνώμη για τον εαυτό μας, για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι περνάμε στο αλάθητο και απυρόβλητο και δίνουμε πόνο.

Γειώνουμε ανθρώπους, προσβάλλουμε, εκμηδενίζουμε.

Και δεν το κάνουμε από κακία. Αν ήταν έτσι, θα λέγαμε είμαστε κακοί και θα τελείωνε.

Όχι, κακοί δεν είμαστε. Αδύναμοι είμαστε, τρομάρα μας. Αδύναμοι σε πειρασμούς, σε μεγάλες κούφιες ιδέες, σε λάθη και πάθη.

Και κάπως έτσι παίρνουν αέρα τα μυαλά μας, δοκούμαστε για αυθεντίες, για πάπες με λίγα λόγια κι όποιον πάρει και σηκώσει στο διάβα μας.

Κι είναι τόσος ο εγωισμός μας, που ακόμη κι όταν το λάθος ουρλιάζει μες τα μούτρα μας, εμείς δεν το παραδεχόμαστε. Γατζωνόμαστε στην έπαρσή μας και δε δεχόμαστε τίποτα. Τίποτα και κανέναν.

Κι όμως, είναι αρετή η ταπεινότητα. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα, λέγανε οι σοφοί οι αρχαίοι αλλά εμείς αγρόν αγοράζαμε. Πέρασε και δε μας άγγιξε η σοφία τους.
Αφήνουμε την έπαρση να μας οδηγεί, την υπερβολική ιδέα για έναν εαυτό που είναι κατώτερος από ότι θέλουμε να τον λέμε. Και η πτώση αρχίζει.

Και δε μας χαρίζεται κανείς. Βαλλόμαστε από παντού, η κριτική πέφτει βροχή, το κράξιμο το ίδιο. Κι εμείς στη μέση, αμετακίνητοι και εγωιστές.

Πώς λοιπόν να μη φταίει το κεφάλι το κακό μας;

Ταπεινότητα φίλοι μου. Αυτιά και μυαλά ανοιχτά.

Άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Επιβάλλεται να κάνουμε για να μάθουμε από αυτά. Αλλά να μη γατζωνόμαστε πάνω τους υποστηρίζοντας το άδικο για δίκαιο, το λάθος για σωστό. Να τα αναγνωρίζουμε, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να προχωρούμε παρακάτω.

Η έπαρση δε μας χρειάζεται. Μόνο κακό μας κάνει. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, πίστη σε αυτόν αλλά χωρίς παρωπίδες.

Αυτές οι παρωπίδες είναι που μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο κόσμο, μας αποδυναμώνουν, μας αποξενώνουν.

Ας τις βγάλουμε λοιπόν κι ας δεχτούμε τη βασική αρχή για μια ήρεμη ζωή: Δεν είμαστε τέλειοι. Παλεύουμε να γίνουμε αλλά είναι κάτι που εκ των πραγμάτων δε θα καταφέρουμε ποτέ.

Ας αρκεστούμε τουλάχιστον να είμαστε σωστοί.

διαφορετικό

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ