Εγώ δεν έχω ανάγκη

’Εγώ όλα τα μπορώ. Δεν έχω ανάγκη.’’ Έτσι έλεγα στον εαυτό μου και συνέχιζα…

Πίστευα πως ήμουν δυνατός. Πίστευα πως μπορούσα να αντέξω τα πάντα. Να σηκώσω βάρη, να διαχειριστώ καταστάσεις, να κρατήσω ψυχραιμία σε δύσκολες στιγμές. Και πίστευα, πως μπορώ να το κάνω συνεχόμενα, για πάντα.

Έβλεπα τους άλλους ανθρώπους γύρω μου να σπάνε, να κουράζονται και απορούσα. ‘’Μα πως;’’, σκεφτόμουνα…’’Είναι τόσο αδύναμοι;’’, και οφείλω να ομολογήσω πως τους λυπόμουνα και λίγο.

‘’Εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς’’, έλεγα στον εαυτό μου. ‘’Εγώ είμαι από τους άλλους, τους δυνατούς, από αυτούς που όλα τα μπορούν, από αυτούς που όλα τα αντέχουν’’.

Αυτά σκεφτόμουν, αυτά έλεγα στον εαυτό μου, και έτσι περνούσε ο καιρός.

Μέχρι που ήρθε και μένα η ώρα μου. Και δεν ήξερα από που μου ήρθε… Και έπεσα όσο δεν έπεσε κανείς. Και έκλαψα σαν μικρό παιδί. Και ένιωσα τόσο ανίσχυρος, τόσο αδύναμος, τόσο λίγος…

Εμ…Νόμιζα πως ήμουν, και εγώ δεν ξέρω τι…Τόσο τυφλωμένος ήμουν. Τόσο εγωιστής, χωρίς καν να το καταλαβαίνω.

Να μην τα πολυλογώ, το πάθημα έγινε μάθημα. Και έτσι ελευθερώθηκα…

Και έμαθα, και λέω στον εαυτό μου, ‘’και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που δεν θα σπάσεις;’’.

Και τώρα, μπορώ και μέσα μου ειρηνεύω…

Εσύ…;

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθεριος

Ψυχολόγος M.Sc.

e-psyxologos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ