Ο Αχιλλέας στο Πήλιο

Χαρά Νάστου

Regnault, Jean-Baptiste, 1782, λάδι σε μουσαμά. Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου

Όταν η Νηρηίδα Θέτιδα εγκατέλειψε το γιο της Αχιλλέα, πικραμένη που δεν κατάφερε να τον κάνει αθάνατο, και κατέφυγε στα βάθη του Ωκεανού κοντά στον πατέρα της Νηρέα και τις αδελφές της, ο δυστυχής Πηλέας, ο πατέρας του, κατέφυγε στη σοφία του Κένταυρου Χείρωνα, να του αναθέσει την εκπαίδευση του γιου του.
Ο Κένταυρος, που είχε τη σπηλιά του στο Πήλιο, για να ενισχύσει τη σωματική ρώμη του μικρού Αχιλλέα, τον έτρεφε με εντόσθια λιονταριών, αγριόκαπρων και με μεδούλι άρκτων.
Κατ’ άλλους μύθους, τού έδινε μέλι από κηρήθρα και μεδούλι από ελάφι, για ν΄ αποκτήσει ταχύτητα στα πόδια, μια ικανότητα, που, όταν ανδρώθηκε, αποδίδεται με το χαρακτηριστικό ομηρικό επίθετο ωκύπους.
Τον ονόμασε Αχιλλέα (πρώτα ονομαζόταν Λιγύρων), επειδή τα χείλη του δεν άγγιξαν μαστό.
Αντικατέστησε το κόκαλο που έλειπε από τον αστράγαλο του Αχιλλέα, εξαιτίας της τελετουργίας πυράς από τη μητέρα του, με την οποία επιδίωξε να τον κάνει αθάνατο, με κόκαλο από σκελετό Γίγαντα.

Η εκπαίδευση του Αχιλλέα περιελάμβανε μύηση στην ιππευτική τέχνη, στην κυνηγετική, μα και στην ευγενή τέχνη του αυλού.
Ας θυμηθούμε εδώ, πως το τραγούδι και η μουσική ήταν η εκτόνωσή του στην Τροία, τις μέρες της απομόνωσής του, τις ημέρες του μεγάλου θυμού του.
Όταν έφτασε η τριμελής πρεσβεία(Φοίνικας-Οδυσσέας-Αίανατας), να τον παρακαλέσουν να ξαναμπεί στον πόλεμο, τον βρήκαν να ψάλλει «παλικαριές μεγάλες»:

«Κι ως τέλος στα καλύβια κι άρμενα των Μυρμιδόνων φτάσαν,
να φραίνεται τον βρήκαν με όμορφη, πολύπλουμη κιθάρα,
γλυκόφωνη, που ο καβαλάρης της ξεχώριζε ασημένιος—
κούρσος δικό του, του Ηετίωνα σαν πάτησε το κάστρο.
Με αυτή φραινόταν τώρα κι έψελνε παλικαριές μεγάλες.
Κι ο Πάτροκλος αντίκρα εκάθουνταν, δίχως μιλιά, μονάχος,
και καρτερούσε, το τραγούδι του πότε ο Αχιλλέας θα πάψει».
(ραψ. Ι, Ιλιάδα Μετ. Καζαντζάκη-Κακριδή))

Και στην ιατρική μύησε ο Χείρωνας τον νεαρό Αχιλλέα.
Το αχίλλειο, το ιαματικό, αντισηπτικό βοτάνι, που αναφέρει ο μύθος, το ανακάλυψε ο ίδιος και το χρησιμοποιούσε στη θεραπεία τραυμάτων, όπως συνέβη με την τηλέφεια πληγή.
Στη μυθολογική παράδοση αναφέρεται πως η μούσα Καλλιόπη, προστάτιδα του έπους, τον δίδαξε να τραγουδά στα συμπόσια.
Αρίστευε σε κάθε τομέα και από πολύ μικρός έδειξε την αποκοτιά του. 

Αχιλλέας και Κένταυρος, του Pompeo Batonni

Δεν ήταν παρά έξι χρονών, όταν σκοτώνει τον πρώτο του αγριόχοιρο,κι από τότε δεν σταματά να φέρνει σκοτωμένα στη σπηλιά του Χείρωνα αγριογούρουνα και λιοντάρια.
Οι δυο θεές της δύναμης, η Αθηνά κι η Άρτεμη, παρατηρούσαν και καμάρωναν το ξανθόμαλλο αγόρι, που έτρεχε τόσο γρήγορα, ώστε να προφταίνει και να σκοτώνει τα ελάφια, ακόμα και χωρίς κυνηγόσκυλα!
Και η Θέτιδα καμάρωνε, αλλά η πίκρα πως θα τον χάσει γρήγορα, αν πάει στον πόλεμο στην Τροία, την οδηγεί σε κείνη την απελπισμένη κίνηση, τη μοίρα ν’ αποφύγει...
Τον μεταμφιέζει σε κορίτσι και τον θέτει υπό την εποπτεία του βαιλιά της Σκύρου Λυκομήδη.
Τη μοίρα όμως δεν την ξεγελά κανείς, ούτε τη φύση αλλάζει, που το φύλο εξ αρχής προσδιορίζει.

Αυτή είναι η μία μυθική εκδοχή, που θέλει τον Αχιλλέα να τον κρύβει η μάνα του μέσα σε φουστάνια, υπάρχει όμως και άλλη, αντίθετη ακριβώς, που θα την πούμε στην Καληνύχτα μας!

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ