Αυτοί οι αθώοι

της Αναστασίας Μιγδάνη

Είναι κι αυτοί, οι αθώοι, οι ευαίσθητοι! 

Το μόνο που πλημμυρίζει την ψυχή τους με χαρά, είναι η αγάπη. 

Το δόσιμο, βρε αδερφέ. 

Δίνουνε φιλιά, δίνουνε αγκαλιές, δίνουνε χαμόγελα, δίνουνε ζεστασιά, δίνουνε αγάπη. 

Όχι γιατί είναι καλοί άνθρωποι, όχι! Απλά γιατί δεν μπορούνε να κάνουνε αλλιώς. 

Γιατί μόνο έτσι αναπνέουνε. 

Γιατί μόνο έτσι ζούνε. 

Γιατί χαρούμενους τους κάνει μόνο η ευτυχία των άλλων.

Αυτό τους κρατάει ζωντανούς, εξάλλου. Μια αγκαλιά ανοιχτή είναι. Και μέσα της κλείνουνε ό,τι αγαπάνε. Για να το προστατεύσουνε. Από φόβο μην πάθει τίποτα. Μην το διαλύσει η αδιαφορία του κόσμου. 

Αν είναι τυχεροί στην πορεία της ζωής τους, θα τους πλησιάσουν άνθρωποι που αγαπάνε με πάθος. 

Που δίνουνε με πάθος.

Που ζεσταίνουν την καρδιά τους με πάθος. Αν είναι τυχεροί…




Γιατί υπάρχει περίπτωση, να τους πλησιάσουν εκείνοι οι άλλοι… Εκείνοι που το μόνο που ζητάνε και ξέρουν να το κλέβουν, είναι να παίρνουν. 

Φοράνε τη μάσκα τους και παίζουν το ρόλο τους με μεγάλη επιτυχία.

 Πρωταγωνιστές στη ζωή τους κι αυτοί κομπάρσοι. 

Και κάθε μέρα κυλάει δίνοντας. Μόνο! 

Και φθάνει εκείνο το βράδυ, που η παράσταση, είναι η τελευταία. Εν αγνοία τους. 

Ξαφνικά, πέφτει η αυλαία και στη γωνία της σκηνής μένει μόνο ο κομπάρσος. 

Ο πρωταγωνιστής έβαλε πλώρη για άλλη παράσταση. Πιο ενδιαφέρουσα.


Κι αυτοί, οι αθώοι, απλά κοιτάζουνε την άδεια αίθουσα. 

Περιμένοντας κάποιον άλλον πρωταγωνιστή να του χαρίσουν την αγάπη τους.

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ