Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι το να ξεμάθεις είναι πιο δύσκολο από το να μάθεις...

Πόσο θέλει ένας άνθρωπος να γνωρίσει τον Εαυτό του? Να μάθει για τις λανθασμένες ερμηνείες του? Τις στέρεες πεποιθήσεις του? Την ηθική και τον εγωισμό? Πόσο χρόνο χρειάζεται για να τα αντιστρέψει όλα και να βαδίζει με ακεραιότητα στην δική του πορεία?

Η εμπειρία μου πάνω στο θέμα "ασθένεια" μου απόδειξε ότι και να ξέρει κανείς τόσα-όσα, δεν αρκεί για να θεραπεύσει τα μίση και τα πάθη του. Χρειάζεται και κάτι ακόμα, που ρυθμίζει τους στόχους του. Χρειάζεται η Πίστη...Η πλέον κλονισμένη αρετή των ανθρώπων...

Η κατηγορία είναι η εύκολη λύση της ανωριμότητας. Φταίνε οι γονείς μας για το χάλι μας (ο φταίχτης καθρεφτίζεται μετά εύκολα σε κάποιον άλλον)...Μα όμως ούτε αυτό δικαιολογεί την συνέχιση της ασθένειας μας, γιατί από κάποιο σημείο και μετά, ο άνθρωπος είναι ο μόνος ρυθμιστής της μοίρας του, με βάση την ελεύθερη βούληση. Κανείς δεν με υποχρεώνει να κάνω αυτό που μου είπαν για σωστό, είναι δική μου επιλογή να το κάνω και να τρώω τα μούτρα μου συνεχώς. Το να το παίρνω είδηση είναι αποτέλεσμα της συναισθηματικής ωριμότητας. Αλλιώς τίποτα δεν θα παίρνω είδηση. Είναι άξιο προς παρατήρηση και έρευνα, όσα μάθαμε σαν φυσιολογικά...

Είναι δική μου επιλογή η μνησικακία, ο φθόνος, η οργή, ο φόβος, η ανάγκη δικαίωσης, η χαιρεκακία, ο εγωισμός, η καχυποψία, η ανταπόδοση, η αγάπη με όρους, η βλάβη και κανείς δεν μπορεί να προσθέσει μέσα μου αυτά τα δηλητήρια, αν εγώ δεν τα θέλω πια στην Ζωή μου.

Το πιστεύω όμως? Πιστεύω ότι δεν φταίνε οι άλλοι για τις αδυναμίες μου? Για τις ελλείψεις μου? για τις εξαρτήσεις μου? Για τα πληγωμένα (ασυνείδητα) συναισθήματα?


Σίγουρα το παιδί είναι άγραφος χάρτης που πάνω του οριοθετούν οι γονείς τις κατευθύνσεις και χαράζουν τις πορείες. Όμως εγώ περπατάω σ' αυτές, όχι εκείνοι. Και είναι δικό μου χρέος να μην παρασύρομαι από την ασφάλεια που μου δίνει ο χαραγμένος δρόμος που πήραν και εκείνοι. Είναι δικό μου χρέος να χαράξω την πορεία μου, πολεμώντας εγώ ο ίδιος τον φυγόπονο, τον ανώριμο, τον επικριτικό, τον εγωιστικό, τον βολεμένο εαυτό μου.

Τα δικά μου μάτια κοιτάζουν τον Θεό, οι δικές μου πυξίδες θα τον ανακαλύψουν, τα δικά μου πόδια θα με στηρίξουν στον δρόμο μου προς Αυτόν, η δική μου καρδιά θα ξεπεράσει τους φόβους μου. Όσο και να υπάρχουν άλλοι γύρω μου, εγώ θα τα κάνω όλα αυτά και κανείς δεν θα τα κάνει για εμένα.

Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι το να ξεμάθεις είναι πιο δύσκολο από το να μάθεις...Και τότε δεν υπάρχει κατηγορία, παρά μόνο Πίστη, ότι θα τα καταφέρεις ακόμα και αν μείνεις ο μοναδικός άνθρωπος στην Γη που το πιστεύει.

Ο ανθρώπινος νους είναι μηχανιστικός. Μαθαίνει και ξεχνάει...Αυτή είναι η πορεία του. Μηχανιστική και ενστικτώδης. Και θέλει μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους μας για να θυμόμαστε συνεχώς ποιός είμαστε και ποιός γίναμε, ώστε οι επιλογές μας να μην είναι τυχαίες και από προκατάληψη...

Τίποτα δεν είναι άσχημο στην Ζωή μας, εκτός από αυτό που επιτρέπουμε να χάσει τον δρόμο του προς την Αγάπη.
Και τότε γεμίζει η Ζωή μας δεινά, πόνο και ματαιότητα, αλλά το εύκολο είναι να μην το πάρουμε καν είδηση, αν τα έχουμε κάνει όλα όπως πρέπει…Και τότε οι κατηγορίες γυρνάνε προς τα έξω και ψάχνουν να βρουν τον στόχο που θα πετάξουμε την πέτρα.

Κάποιοι την πετάνε στον Εαυτό τους, κάποιοι στους άλλους, αλλά είναι το ίδιο…Είτε «δεν είμαι αρκετά καλός», είτε «δεν είσαι αρκετά καλός» και τα δύο έχουν χάσει τον δρόμο τους προς την Αγάπη.

Και όταν χαθεί η Αγάπη, τι μένει? Ένας τεράστιος φόβος, που η σκιά του φτάνει στα πέρατα του κόσμου. Και ό,τι γίνεται υπό σκιά είναι έργο του ασυνείδητου, ενώ εγώ λέω ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος…

Το χάρισμα του καθενός είναι μια απόδειξη ότι μπορεί να ήρθαμε σαν άγραφος χάρτης εδώ στον φυσικό κόσμο, λόγω ανυπαρξίας νοητικού επιπέδου, αλλά η Ψυχή μας έχει και την "προίκα" της για να ξαναβρούμε τον δρόμο της καρδιάς... Αν το θέλουμε, αν το πιστεύουμε, αν η πνευματική μας εξέλιξη είναι ο στόχος μας, τότε θα βρούμε και τον δρόμο της επιστροφής στον Εαυτό μας.

Βάσω Νικολοπούλου

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ