Άξιος

Μεσημέρι ώρα 14.30…
Φεύγω από το σπίτι και πάω να βγάλω την μοτοσικλέτα μου από το γκαράζ για να πάω σε ένα επαγγελματικό μου ραντεβού.
Στον αιθέρα αντηχεί μονότονα μια επωδός…
ένα ξόρκι που υλοποιεί την Μιζέρια στους δρόμους.
«Σας παρακαλώωωωω… έχω τέσσερα παιδιάααααα…
Σας παρακαλώωωωω… έχω τέσσερα παιδιάααααα…
Σας παρακαλώωωωω… έχω τέσσερα παιδιάααααα…»
Λοξοδρομώ και πηγαίνω κατά την πηγή της φωνής… τρία ολόκληρα τετράγωνα πιο κάτω, φανταστείτε την έντασή της μεσημεριάτικα.

Μια οικογένεια γύφτων…
ο πατέρας εκπαίδευε τον μεγαλύτερο γιο στο πώς να φέρνει φαγητό στο σπίτι.
Όχι μαθαίνοντάς του Τεχνικές Επιθετικής Πώλησης σε υποψήφιους αγοραστές…
αλλά δείχνοντάς του Μεθόδους Χειραγώγησης της Συναισθηματικής Νοημοσύνης της Μάζας.
Την διαφορά μπορεί να την καταλάβει εύκολα τόσο ένας επαγγελματίας, όσο και ένας απλός άνθρωπος.
Αρκεί να έχει την στοιχειώδη Νοημοσύνη…

Το ίδιο βράδυ στις 22.00…
Έχω βγάλει τον σκύλο μου μια βόλτα στους μαγικούς, νυχτερινούς δρόμους του Κολωνού.
Η βραδιά σήμερα είναι μία από «Εκείνες» τις μαγικές βραδιές …
Μια βραδιά όπου τα πιτσιρίκια παίζουν μπάλα στις πλατείες, φωνάζοντας και γελώντας, δίνοντας χρώμα στο, απόψε, φωτεινό σκοτάδι της προχωρημένης ώρας.
Μια βραδιά όπου δεν φυσάει καθόλου, αλλά μικροί στρόβιλοι ανέμου κάνουν τα φύλλα στα πεζοδρόμια να στροβιλίζονται, μικρές αέρινες σπείρες που μεταφέρουν το Μάτι του Ονειρευτή που τις παρατηρεί.

Ένα μηχανάκι παρκαρισμένο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας περιμένει τον «ντελιβερά» που έχει πάει να παραδώσει την παραγγελία του, να κατέβει…
να το καβαλικέψει και σαν ένας σύγχρονος Ιππότης να ξεχυθεί στους νυχτερινούς, μαγικούς Δρόμους. Να ταξιδέψει πάνω στην δίτροχη ερωμένη και οι Νυχτερινοί Άνεμοι να του ψιθυρίζουν το Τραγούδι τους…
να ονειρευτεί το Αύριο που πίσω από ένα γραφείο, φορώντας μια χρωματιστή λαιμαριά που λένε «γραβάτα», θα θυμάται τον Αγώνα της Επιβίωσης και την ταλαιπωρία να παραδίδει φαγώσιμες παραγγελιές με βροχή, χιόνι ή καύσωνα.

Κατεβαίνει…
όχι ο «κάγκουρας» πιτσιρικάς που περίμενα να δω, αλλά ένας άνδρας γύρω στα 65, νευρώδης, με γρήγορη περπατησιά, φορώντας εκείνα τα παλιά κράνη που βλέπουμε στις παλιές ταινίες με μηχανόβιους. Απόμαχος της ζωής, προφανώς συνταξιούχος που η Κρίση έβγαλε στους δρόμους για να ενισχύσει το εισόδημα του σπιτιού. Ένας άνεργος γιος, μια άνεργη κόρη, ένα εγγόνι που σπουδάζει. Ποιος ξέρει…

Αλλά σίγουρα ένα παππούς πολύ πιο ΖΩΝΤΑΝΟΣ από πολλούς πιτσιρικάδες τριγύρω μας…
Ένας τύπος που όταν φορούσε την χρωματιστή λαιμαριά καθισμένος πίσω από ένα γραφείο και ονειρευόταν το Αύριο, όταν πια θα μπορούσε να ξεκουραστεί και να απολαύσει τους κόπους του, σίγουρα δεν είχε αυτή την νυχτερινή απασχόληση στο μυαλό του.

Χαμογέλασα…
Πρόκειται όντως για «Κρίση». Κρίνει τους Άξιους από τους αν-άξιους. Αυτούς που γεννούν Ελπίδα στους υπόλοιπους με το Σθένος και το Κουράγιο τους για ΖΩΗ.
Άξιος γιατί είναι μία από εκείνες τις Φωτεινές Στιγμές στο μαύρο σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει, που σου θυμίζουν πως υπάρχει Ελπίδα …
Άξιος…

© 2017 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

nickpanagodimitropoulos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ