Η Αποδοχή του Εαυτού μας όπως Είμαστε

1. Μια ψευδαίσθηση είναι ότι, για να αξίζω και να είμαι αγαπητός, χρειάζεται να είμαι πάντα δυνατός και να μην έχω στιγμές αδυναμίας. Ή τουλάχιστον χρειάζεται να φαίνομαι δυνατός και να μην αφήνω κανένα να αντιλαμβάνεται την αδυναμία, την ανάγκη ή το φόβο μου. Μια όψη αυτού είναι η πεποίθηση ότι οι δυνατοί αξίζουν και οι αδύναμοι όχι. Μια άλλη όψη είναι ότι, αν οι άλλοι δουν την αδυναμία και τις ανάγκες μου, θα χάσουν το σεβασμό τους για μένα ή ίσως ακόμη και να το χρησιμοποιήσουν εναντίον μου.

Η προσπάθειά μας να φαινόμαστε δυνατοί, μαζί με την προσπάθειά μας να φαινόμαστε τέλειοι ή πολύ ικανοί, μπορεί να μην προσελκύσει την αγάπη που ελπίζουμε. Μπορεί να προσελκύσει ακόμη και μνησικακία, ανταγωνισμό και άλλες δυσάρεστες αντιδράσεις, επειδή σε κανένα δεν αρέσει να βρίσκεται κοντά σε κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους.

Όλοι έχουμε αδυναμίες και αδύναμες στιγμές. Όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια και στήριξη κατά καιρούς, ακόμη κι αν είναι επειδή έχουμε ένα κοινό κρυολόγημα ή κάποια άλλη ελαφρά αδιαθεσία. Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να παραδεχτούν την αδυναμία ή την ανάγκη τους, δημιουργούν συχνά ένα περιβάλλον όπου οι άλλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ή να σεβαστούν τις ανάγκες τους, ακόμη κι όταν τελικά τις εκφράζουν. Τότε το άτομο, που έπαιζε το ρόλο του δυνατού, νιώθει μεγάλη αδικία, επειδή βοηθούσε τους άλλους για τόσα χρόνια και τώρα κανείς δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμά του για βοήθεια.

Σαν ψυχή έχουμε απεριόριστη δύναμη. Σαν εγώ και σώμα δεν έχουμε δύναμη και θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε μ’ αυτό. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι πνευματικοί δάσκαλοι έχουν αρρωστήσει και πεθάνει από διάφορες ασθένειες και αποδέχτηκαν τις αδυναμίες και την ανάγκη τους για βοήθεια.

Το να μην δεχόμαστε βοήθεια δεν είναι πνευματική αξία. Είναι μια εγωιστική προσπάθεια να εγκαταστήσουμε μια ψευδαίσθηση της αξίας μας. Το να μπορούμε να παραδεχόμαστε την αδυναμία μας και να ζητάμε και να δεχόμαστε βοήθεια είναι ένα σημαντικό μέρος της αίσθησης του εαυτού μας σαν ξεχωριστού από το εγώ, καθώς και της ανάπτυξης της πνευματικής ιδιότητας της ταπεινοφροσύνης. Το να φοβόμαστε να δείξουμε αδυναμία δεν είναι δύναμη, αλλά μάλλον αδυναμία που δημιουργείται από την ανικανότητα να αντιληφθούμε την εσώτερη αξία μας.

Σε τέτοια περίπτωση, χρειάζεται να μπορούμε να βιώσουμε την αξία μας ακόμη κι όταν είμαστε άρρωστοι, φοβισμένοι και έχουμε ανάγκη βοήθειας και, επίσης, όταν μας βοηθούν οι άλλοι.

Ερωτήσεις για προβληματισμό:

• Πόσο δυνατός πρέπει να είμαι για να νιώθω ότι αξίζω;
• Τι συμβαίνει, αν φαίνομαι δυνατός στους άλλους, αλλά δεν είμαι μέσα μου; Είμαι ακόμη αγαπητός;
• Γιατί ένας δυνατός άνθρωπος αξίζει περισσότερο από έναν όχι τόσο δυνατό;
• Ο φόβος να δείξω αδυναμία είναι δύναμη ή αδυναμία;
• Αν είμαι δυνατός σωματικά, αλλά όχι νοητικά, αξίζω;
• Αν είμαι δυνατός νοητικά, αλλά όχι σωματικά, αξίζω;
• Ποιος δημιούργησε αρχικά αυτή την ιδέα; Είναι αληθινή;
• Είναι εντάξει να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν δεν νιώθω δυνατός;
• Επιλέγω να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν δεν νιώθω δυνατός;

2. Μια άλλη ψευδαίσθηση είναι ότι χρειαζόμαστε οι άλλοι να συμφωνούν μαζί μας και να είναι ικανοποιημένοι με μας, για να αξίζουμε την αγάπη και το σεβασμό. Γιατί δίνουμε στους άλλους αυτή τη δύναμη; Γιατί χρειαζόμαστε την έγκρισή τους; Χρειάζονται οι άλλοι να συμφωνούμε μαζί τους και να είμαστε ικανοποιημένοι μ’ αυτούς, για να αξίζουν; Αν δεν συμφωνούμε, αυτό σημαίνει ότι κάποιος από μας πρέπει να κάνει λάθος ή απλά ότι έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις; Δεν χρειάζεται οι άλλοι να συμφωνούν ούτε να είναι ικανοποιημένοι με μας, για να αξίζουμε την αγάπη και το σεβασμό. Χρειάζεται να είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας και να μπορούμε να νιώθουμε ότι έχουμε κάνει το καλύτερο και ότι έχουμε κάνει στους άλλους αυτό που θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι σε μας.

Έτσι, όταν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί μας, μπορούμε να επιλέξουμε να διαφωνούμε με αγάπη, επιτρέποντας στον καθένα να διατηρήσει τη δική του υποκειμενική αντίληψη ως προς το τι χρειάζεται να πιστεύει αυτή τη στιγμή. Όταν οι άλλοι δεν είναι ικανοποιημένοι με μας, μπορούμε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, «Εγώ είμαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου; Έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα; Θα ήμουν ικανοποιημένος, αν ο άλλος έκανε το ίδιο σε μένα;» Αν η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι ναι, τότε έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας και να εξηγήσουμε στον άλλον ότι λυπούμαστε που δεν είναι ικανοποιημένος και ότι τον αγαπάμε και ελπίζουμε να βρει έναν τρόπο να νιώθει καλά με την παρούσα κατάσταση.

Η ανάγκη μας να συμφωνούν οι άλλοι μαζί μας και να είναι ικανοποιημένοι με μας είναι μια υποσυνείδητη ανάγκη για έγκριση, που έχουμε από την παιδική μας ηλικία. Χρειάζεται να θεραπεύσουμε το εσωτερικό μας παιδί από αυτές τις αυτοαμφισβητήσεις, ώστε να μπορούμε να νιώθουμε άνετα σε τέτοιες καταστάσεις και να φερόμαστε με ώριμο τρόπο.

Όταν δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, τείνουμε να προσελκύουμε περισσότερη αποδοκιμασία από τους άλλους, οι οποίοι καθρεφτίζουν τη δική μας αντίληψη για τον εαυτό μας. Όταν εγκρίνουμε τον εαυτό μας, αυτό θα εξαφανιστεί.

Ερωτήσεις για προβληματισμό:

• Γιατί χρειάζομαι να συμφωνούν οι άλλοι μαζί μου ή να είναι ικανοποιημένοι με μένα για να νιώθω ότι αξίζω;
• Είναι αυτό κάτι που θα πίστευε ένα φωτισμένο ον; Γιατί;
• Γιατί πρέπει να συμφωνούμε; Μπορούμε να σεβόμαστε ο ένας την άποψη του άλλου;
• Αν ο ένας έχει δίκιο, πρέπει ο άλλος να έχει άδικο;
• Γιατί χρειάζομαι να είναι οι άλλοι ικανοποιημένοι με μένα;
• Είμαι εγώ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου;
• Είναι εντάξει να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν οι άλλοι δεν συμφωνούν μαζί μου ή δεν είναι ικανοποιημένοι με μένα;
• Επιλέγω να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν οι άλλοι δεν συμφωνούν μαζί μου ή δεν είναι ικανοποιημένοι με μένα;

3. Έχουμε συζητήσει τη δυσκολία να νιώθουμε ότι αξίζουμε ή είμαστε αγαπητοί, όταν λέμε «όχι» σ’ ένα αίτημα των άλλων. Έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι ένας «καλός και αγαπητός άνθρωπος» δεν λέει ποτέ «όχι». Επίσης, πιστεύουμε ότι θα χάσουμε την αγάπη των άλλων, αν πούμε «όχι». Το να πούμε «ναι», όταν στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι, επειδή φοβόμαστε την απόρριψη ή επειδή είμαστε εγκλωβισμένοι στο ρόλο του «καλού ανθρώπου», δεν είναι αγάπη. Δεν είναι πνευματική αξία. Το να πούμε «ναι» με αγάπη και χωρίς φόβο είναι αξιοθαύμαστο και σημάδι ανιδιοτέλειας. Το να πούμε «ναι» επειδή φοβόμαστε τι θα συμβεί αν δεν το κάνουμε, είναι το αντίθετο της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι φόβος. Κάνω αυτό που κάνω από αγάπη ή από φόβο;

Ερωτήσεις για προβληματισμό:

• Θα ήθελα οι άλλοι να κάνουν πράγματα για μένα, όταν στην πραγματικότητα δεν το θέλουν;
• Θα ήθελα οι άλλοι να καταπιέζονται, επειδή με φοβούνται;
• Θα ήθελα οι άλλοι να καταπιέζονται, επειδή είναι εγκλωβισμένοι στο ρόλο του «καλού παιδιού» και όχι επειδή θέλουν πραγματικά να το κάνουν;
• Θέλω να καταπιέζω τον εαυτό μου από φόβο απόρριψης ή μήπως θεωρηθώ κακός άνθρωπος;
• Είμαι κακός άνθρωπος, όταν επιλέγω να μην κάνω κάτι που μου ζητείται;
• Μπορώ να συνεχίσω να αγαπώ τους άλλους, όταν μου λένε «όχι»;
• Μπορώ να θυμηθώ μια φορά που κάποιος μού είπε «όχι»; Ήμουν ικανός να το ξεπεράσω και να αγαπώ τον άλλον; Κρατώ ακόμη αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτό;
• Είναι εντάξει να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου, όταν λέω «όχι» σε κάτι που μου ζητείται;
• Επιλέγω να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου, όταν λέω «όχι» σε κάτι που μου ζητείται;

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Ευτυχία είναι στο Χέρι Σου» του Ρόμπερτ Ήλια Νατζέμυ

sxeseis-kai-sunaisthimata

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ