Ο θρύλος της ''Στήλης των Όφεων'' στην Θεσσαλονίκη

Ένα λαμπρό άλλοτε μνημείο, ένα σημαντικό τεκμήριο της ιστορίας της αρχαίας Θεσσαλονίκης, στέκεται σήμερα αγνοημένο στην οδό Αγ. Δημητρίου, έξω από τον κεντρικό υποσταθμό της ΔΕΗ.
 Εμφανώς παραμερισμένο και κακοποιημένο, περνά σχεδόν απαρατήρητο από τους περαστικούς, αλλά και οι ειδικοί αρχαιολόγοι έχουν αποστρέψει την προσοχή τους από αυτό εδώ και σαράντα χρόνια» επισημαίνει η Καθηγήτρια του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. Θεοδοσία Στεφανίδου – Τιβερίου σε ανακοίνωσή της, η οποία θα παρουσιαστεί στο ετήσιο Αρχαιολογικό Συνέδριο για τις ανασκαφές του 2014 στη Μακεδονία και τη Θράκη.

 Πρόκειται για το ύψους 3,50 μ. μαρμάρινο βάθρο που υψωνόταν άλλοτε σε θέση περίοπτη πάνω στην πορεία της Αγ. Δημητρίου. Πριν από την πυρκαγιά του 1917 ήταν ενταγμένο σε μια πλατεία γνωστή ως πλατεία Όφεων, εξαιτίας του αρχαίου αυτού μνημείου, το οποίο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας έφερε την ονομασία «Μάρμαρο του Φιδιού» (Yılan Mermer). Σύμφωνα με κάποια λαϊκή δοξασία, ένας δαίμων, με τη μορφή φιδιού, θα κατοικούσε στο μνημείο. Μια σειρά από φωτογραφικές λήψεις, κυρίως των αρχών του 20ού αιώνα, το δείχνουν να υψώνεται μεγαλοπρεπές πάνω σε υψηλό βαθμιδωτό κρηπίδωμα.

Βάθρο κίονα στην οδό Αγ. Δημητρίου που στήριζε άλλοτε αυτοκρατορικό ανδριάντα. Στην Τουρκοκρατία ονομαζόταν Υilan Mermer (Στήλη των Όφεων). Φωτ. Θ. Στεφανίδου -Τιβερίου.

Το 1975, με αφορμή τη διαπλάτυνση της οδού Αγ. Δημητρίου διενεργήθηκε από την αρχαιολογική υπηρεσία ανασκαφική έρευνα που αποκάλυψε ολόκληρο το βαθμιδωτό κρηπίδωμα, μαζί με το οποίο το βάθρο έφτανε σχεδόν τα 6 μ.. Μετά τη λεπτομερή σχεδιαστική του αποτύπωση, το βάθρο μετακινήθηκε κατά 5 μ. προς βορράν, προκειμένου να απελευθερωθεί το οδόστρωμα της οδού. Έκτοτε, στέκει επάνω στο νέο πεζοδρόμιο, μπροστά στον τοίχο του υποσταθμού της ΔΕΗ και έχοντας στερηθεί τη βαθμιδωτή κρηπίδα και την περίοπτη θέση του. Επάνω στο ψηλόλιγνο κυματιοφόρο βάθρο εδράζεται η βάση ενός κίονα, ο οποίος θα στήριζε ανδριάντα.

Το σύνολο της κατασκευής μαζί με το άγαλμα θα έφτανε τα 15 – 16 μ., περίπου. Επρόκειτο δηλαδή για μνημείο μιας κατηγορίας, πολυάριθμα παραδείγματα της οποίας μας είναι γνωστά από την Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για ανδριάντες αυτοκρατόρων που ήταν ιδρυμένοι επάνω σε κίονες ύψους 20 έως και 50 μ.. Δέσποζαν σε πλατείες ή οδικούς άξονες και σημάδευαν οπτικά τις συνοικίες της πόλης, ενώ ταυτόχρονα αποτελούσαν σύμβολα της εξουσίας του κάθε νέου ηγεμόνα.

Διέφυγε από τους Βυζαντινούς, το σεβάστηκαν οι Τούρκοι, που απέδιδαν υπερφυσικές ιδιότητες στους αρχαίους κίονες, αλλά τέθηκε σε διαθεσιμότητα-ασημότητα από τους Νεοέλληνες. Είναι η περίφημη αναθηματική, όπως προσωπικά καταλήξαμε, στήλη της Σχιστής Πέτρας ή Γιλάν Μερμέρ, που συνδέεται και με το μόνο μεσαιωνικό θρύλο που βρήκαμε να υπάρχει στη Θεσσαλονίκη. Δεν ταυτίζεται με τον Ομφαλό της πόλης, αλλά ίσως αργότερα μετά την καταστροφή του, να τον υποκατέστησε σαν έννοια λόγω της γειτνίασής της με αυτόν. Η μυστηριώδης αυτή στήλη η οποία κατά ανεξήγητο πάντα τρόπο, διασώζεται, παρά τις τραγικές αλλαγές της γύρω περιοχής, ήταν τοποθετημένη σε βάθρο πέντε βαθμίδων. Οι Τούρκοι τη χρησιμοποιούσαν ως κολώνα για το φωτισμό της περιοχής και ανάλογα την εποχή, τοποθετώντας λαδοφάναρο, λάμπα φωταερίου και ηλεκτρικό φως. Σε παλαιότερες φωτογραφίες στην άκρη του βάθρου υπήρχε δημόσια κρήνη και γούρνα για να δροσίζονται περαστικοί και υποζύγια.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Θεσσαλονικέα ιδιοκτήτη του ρεστοράν «Σουτζουκάκια Ρογκότη» (παλαιά στην οδό Ρογκότη, τώρα στην οδό Βενιζέλου) κ. Γεωργίου Βαϊρλή, υπήρχε ένας θρύλος γύρω από την περίφημη Στήλη. 

 «Μετά τη μεγάλη πυρκαϊά του 1917, από ψηλά στα μπαΐρια όπου μέναμε, (εξ ου και το επίθετο Βαϊρλής), μπορούσε κανείς να ιδεί τη Θεσσαλονίκη από τη μία άκρη έως την άλλη πέρα-πέρα σαν πλάκα, τα σπίτια που είχαν σωθεί, το λιμάνι, το Μπεχτσινάρ. Όλα κάτω μας φαίνονταν προσιτά. Κατεβαίναμε λοιπόν αρκετά παιδιά από τη γειτονιά μας και φτάναμε έως το Βαρδάρη, τη φράγκικη συνοικία, το λιμάνι, τη θάλασσα, περιδιαβαίνοντας και σταματώντας εδώ κι εκεί σε διάφορες γειτονιές για να παίξουμε με τα παιδιά που έμεναν εκεί. Τα παιδιά των διάφορων γειτονιών, μας είχαν μάθει πια και μας περίμεναν με ενθουσιασμό. Ξεκινούσαμε από το πρωί και γυρίζαμε στα σπίτια μας όταν βράδιαζε.

Στο γυρισμό συχνά σταματούσαμε στην εβραϊκή γειτονιά του Γιλάν Μερμέρ, στην τωρινή Αγίου Δημητρίου με την αρχαία σχισμένη στήλη και το μεγάλο δέντρο δίπλα της και παιζαμε εκεί με τα Εβραιόπουλα. Δύο μάλιστα με είχαν συνηθίσει και άρεζαν να παίζουν μαζί μου». Και συνεχίζει τη διήγηση για τον θρύλο με τα φίδια: «Όταν όμως άρχιζε να σκοτεινιάζει τα παιδάκια των Εβραίων έδειχναν φοβισμένα και άρχιζαν να απομακρύνονται από τη Στήλη αυτήν αποφεύγοντάς την, διότι υπήρχε ένας θρύλος συνδεδεμένος μαζί της, ότι κάποτες γέμισε η πόλη φίδια, τα οποία υπήρχαν αμέτρητα και με μεγάλη πυκνότητα γύρω της, ώστε θεωρήθηκε ότι έβγαιναν από αυτήν. Έτσι απέκτησε και την όνομα «Στήλη των Όφεων». Μέσα στην απελπισία του ο κόσμος κάλεσε τότε ένα εξορκιστή Χότζα, ο οποίος και απομάκρυνε τα ερπετά, χρησιμοποιώντας τις μαγικές του δυνάμεις!»

Το γεγονός αυτό θυμίζει ανάλογες περιπτώσεις εμφανίσεως ακόμη και τώρα φιδιών σε σημεία αρχαίας χθόνιας λατρείας της θεότητας Ρέας ή Κυβέλης πάνω στα οποία έχει επικρατήσει η λατρεία της Θεοτόκου, καθώς και η μνήμη μεγάλων εορτών της Φύσης που στις επετείους τους ακριβώς στις 15 Αυγούστου ανοίγουν τα πανέμορφα κρινάκια των ακτών της Ελλάδας.... 

πηγές:

mixanitouxronou

thessalonikipost

Μ. Χαραλάμπους ~ H Μυστική Ιστορία της Θεσσαλονίκης... 

Σύγχρονες φωτογραφίες: Κρασοπατήρ

παλαιότερες φώτο

omadaorfeas

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ