ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ(του Manuel Schoch,Μέρος 4ο.)

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να θεωρούν ότι είναι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους. Στο στάδιο κατά το οποίο διαμορφώνεται το ανθρώπινο «εγώ», ή η αίσθηση του εαυτού µας, όλοι αποδεχόμαστε το µύθο της διαφορετικότητας και µοναδικότητας του ατόµου, στον οποίο άλλωστε βασίζεται και η σύγχρονη κοινωνία του δυτικού πολιτισμού µας.

Όταν εγκλωβιζόμαστε στη σφαίρα των προβλημάτων µας, µπορεί να αισθανόμαστε τόση αυτο-λύπηση, που καταλήγουµε να πιστεύουμε ότι κανένας δεν µας καταλαβαίνει - ή νιώθουμε ότι δεν µας αξίζει να υποφέ­ρουµε τόσο πολύ. Διαπιστώσεις όπως οι παραπάνω εκφράζουν ακριβώς την ουσία των συναισθηματικών προτύπων, εφόσον αποτελούν µέρος τους ή, µε άλλα λόγια, αντιπροσωπεύουν τον τρόπο µε τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις διάφορες καταστάσεις, καθώς και τις σχέσεις µας µε τους άλλους. Ωστόσο, τα προσωπικά συναισθηματικά πρότυπα τα οποία έχει δημιουργήσει κάθε άνθρωπος δεν είναι µοναδικά, ακόµη κι αν γνωρί­ζουµε ότι ξεκίνησαν να διαμορφώνονται από την παιδική µας ηλικία. Μοιάζουν µε σπόρους τους οποίους φυτέψαµε στο έδαφος του µυαλού µας και κάποιοι από αυτούς, στην ενηλικίωσή µας, εξελίχθηκαν σε προβλήματα και κάποιοι άλλοι όχι.

Όλα τα συναισθηματικά πρότυπα, που «κληρονοµήσαµε» από την παιδική µας ηλικία, ανήκουν στο βασίλειο των χαρακτηριστικών της ανθρώπινης φύσης µας. Κάθε άνθρωπος αντιδρά µε διαφορετικό τρόπο, ο οποίος εξαρτάται από τη συγκεκριμένη κατάσταση, τις συνθήκες της ζωής του, καθώς και πόσο ανοιχτός ή κλειστός είναι απέναντι στο µέλλον, στο «άγνωστο».

Όπως έχω ήδη αναφέρει, όταν αναζητάµε στις εμπειρίες του παρελθόντος µας να κατανοήσουμε το γιατί ζηλεύουμε, για παράδειγμα, τα αποτελέσµατα που αποκοµίζουµε είναι µηδαµινά.

 Μπορούµε, όµως, αντί αυτού, να διερευνήσουμε ποια είναι η διαδικασία της ζήλιας, του φθόνου ή του θυµού - ή οποιουδήποτε άλλου συναισθήματος που µας εμποδίζει να είµαστε σε επαφή µε το δυναµικό των χαρισμάτων µας. Τα εγκατεστημένα συναισθηματικά πρότυπα σίγουρα έχουν καθορίσει την παιδική µας ηλικία, αλλά µπορούµε να τα αλλάξουµε εξετάζοντας µονάχα το «πώς» και όχι το «γιατί». 


Για να κατανοήσουμε τη δυναµική αυτής της διαδικασίας πρέπει, κατ' αρχήν, να αναγνωρίσουμε ότι όλοι, άσχετα µε το ποια είναι η προσωπική µας ιστορία, φέρουµε µέσα µας αυτά τα συναισθηματικά πρότυπα και ότι κάθε άτοµο, σε µια συγκεκριμένη κατάσταση, θα συμπεριφερθεί µε διαφορετικό τρόπο. 

Είναι πολύ σηµαντικό, επίσης, να κατανοήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είµαστε ίδιοι, µε την έννοια ότι είµαστε φτιαγμένοι από το ίδιο «υλικό» και µας κυβερνούν οι ίδιοι νόµοι.

Σύµφωνα µε τον Ινδό µυστικιστή Patanjali, µία από τις µεγαλύτερες παρερμηνείες ή ένα λάθος που διαπράττει ο άνθρωπος είναι ότι πιστεύει πως το καλό και το κακό αποτελούν βασικά στοιχεία στη διαμόρφωση της ανθρώπινης φύσης, καθορίζοντας έτσι-τους τρόπους συμπεριφοράς του. Η πεποίθηση ότι η συνολική σας ύπαρξη, το ποιοι είστε, επηρεάζεται από το αν φέρεστε καλά ή άσχηµα, είναι πλάνη, µας συμβουλεύει ο Patanjali. Εφόσον η δοµή του καλού και του κακού αφορούν στο χρόνο, δεν µπορεί να είναι η αιτία που καθορίζει το ποιοι είστε.

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε τα παραπάνω, ακριβώς επειδή ο ανθρώπινος νους σκέφτεται µε τον εξής τρόπο: «Για στάσου µια στιγµή, αν οι πράξεις µου είναι καλές δεν συνεπάγεται ότι δημιουργώ θετική επιρροή, ενώ αν οι πράξεις µου είναι κακές δεν προκαλώ κάτι αρνητικό;». 

Το µυαλό σπεύδει να δημιουργήσει το διαχωρισµό ανάµεσα στο καλό και το κακό και έτσι ενεργοποιεί τον «κυνηγό µαγισσών», ο οποίος ψάχνει να ανακαλύψει τι διαβολικό µπορεί να κρύβετε µέσα σας, ώστε να το διορθώσει και να σας µεταµορφώσει σε καλύτερο άτοµο. Η παραπάνω διαδικασία προκαλεί σύγκρουση και ένταση, αφού τελικά δεν έχετε παρά να αντιμετωπίσετε το νου σας, ο οποίος είναι σε αντίθεση µε κοµµάτια της ίδιας της φύσης του. 

Αν ο νους σας πιστεύει ότι είναι καλός, έχει δημιουργήσει την εικόνα ότι είναι μοναδικός, ότι έχει εξαιρετικές δυνατότητες ή χαρίσµατα.

 Μπορεί ακόµη να ξεπερνάει τα όρια, πιστεύοντας ότι µε τον κατάλληλο αυτοέλεγχο θα µπορεί να βοηθήσει τους άλλους ανθρώπους, κάτι που φυσικά µπορεί να µην είναι τίποτα περισσότερο από την εκδήλωση αλαζονείας, μεταμφιεσμένης µε τη µάσκα του καθήκοντος ενός «καλού» ανθρώπου.  

Οι διδασκαλίες του Patanjali µας ενθαρρύνουν να δοκιμάσουμε, έστω για ένα δευτερόλεπτο, να µη σκεφτόμαστε µε βάση το δίληµµα: καλό και κακό. 

Υποστηρίζοντας τον δυισμό του καλού και κακού, των αδυναμιών και δυνατοτήτων, του λάθους και σωστού, δοµείτε τον εαυτό σας στο χρόνο και έτσι θα βρίσκεστε πάντα σε σύγχυση και σύγκρουση. Το συμπέρασμα αυτό µπορεί να φαίνεται λογικό, ωστόσο, είναι δύσκολο να το συλλάβει ο «εξαρτημένος» ανθρώπινος νους µας. Αν έχετε, για παράδειγμα, επιθετικό χαρακτήρα και µέχρι σήµερα ξοδέψατε ένα µεγάλο µέρος της ζωής σας για να καταφέρετε να µην είστε επιθετικοί, το πιθανότερο είναι να καταλήξετε τελικά να γίνετε επιθετικοί µε τον εαυτό σας. 

Δεν θα έχετε αναλωθεί µόνο στην προσπάθεια να καταπιέσετε την επιθετικότητα σας, αλλά, ταυτόχρονα, θα έχετε δημιουργήσει και µε το νου σας την έννοια της αντίθεσης: επιθετικότητα, ή µη επιθετικότητα.

Ο Patanjali υποστηρίζει ότι ακριβώς αυτή η δημιουργία της αντίθεσης είναι η κίνηση του δυισμού, που καταρχήν δημιουργεί κάθε πρόβληµα. Όταν αντικαθιστούμε µια έννοια µε την αντίθετή της, είναι σαν να γυρνάµε το ίδιο νόµισµα από την άλλη όψη, ενώ στο σύνολό του παραµένει το ίδιο νόµισµα. 

Αξίζει να αναφερθώ σε µια από τις πιο ευφυείς παρατηρήσεις του J. F. Kennedy. Του τέθηκε το ερώτηµα σε µια συνέντευξη ποια θα ήταν η στρατηγική που θα ακλουθούσε στο διάλογο µε τους Ρώσους, για τη µμείωση της απειλής ενός πυρηνικού πολέµου. 

Το συγκεκριμένο ερώτηµα που του έθεσαν ήταν σε ποιο ποσοστό χρειαζόταν να µειωθεί ο αριθµός των πυραύλων από την πλευρά των Ρώσων, ώστε να αποκατασταθεί η εγγύηση για παγκόσμια ειρήνη; Ο Kennedy απάντησε ότι µόνο η απλή µείωση του πυρηνικού οπλοστασίου, από κάθε πλευρά, δεν θα µπορούσε ποτέ να διασφαλίσει την ειρήνη.

Για να δώσω ένα άλλο παράδειγμα, φανταστείτε δύο άνδρες πάνω σε ένα δεξαμενόπλοιο, που μεταφέρει πετρέλαιο. Καθένας είναι οπλισμένος µε είκοσι σπίρτα και συζητάνε πόσα σπίρτα θα πρέπει να πετάξουν για να µην κινδυνεύουν από την απειλή φωτιάς. Εφόσον ένα και µόνο σπίρτο είναι ικανό για να ανατιναχθεί το δεξαμενόπλοιο, η συζήτηση αν θα πρέπει να πεταχτούν δέκα ή δεκαπέντε σπίρτα είναι παράλογη. Είναι ακριβώς το ίδιο, όπως όταν είστε σε διάλογο µε τον εαυτό σας για το ποιες πλευρές του εαυτού σας πρέπει να αλλάξετε.

Για να καταφέρετε πραγματικά να αλλάξετε, πρέπει να δράσετε έτσι ώστε το παρελθόν και το τώρα να ενωθούν στο προ-µέλλον.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκριθούμε όσον αφορά στην ύπαρξη του καλού και του κακού. Το ερώτηµα όµως ποιος είναι καλός και ποιος είναι κακός είναι άστοχο. Δεν χωρά αμφιβολία ότι στον πλανήτη που ζούµε υπάρχουν µερικοί άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να βλάψουν κάποιους άλλους ανθρώπους και το ερώ­τηµα πώς έφτασαν σε αυτό το σηµείο δεν έχει σηµασία. Αρκεί ότι γνω­ρίζουµε την ύπαρξη της βίας.

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Το ερώτηµα που τίθεται είναι αν ο Patanjali εννοεί ότι δεν θα πρέπει να κρίνετε κάποιον για τα εγκλήματα που έχει κάνει ή αν αναφέρεται σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Μήπως εννοεί ότι, αν έχετε διαρκώς κακή συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό σας, δεν θα πρέπει να εκπλαγείτε αν µε τον καιρό δεν σας αποµείνει παρά µόνον η επιθετικότητα; Μήπως εννοεί ότι, αν σκέφτεστε ότι οι αδυναµίες σας είναι η αιτία των προβλημάτων σας, τότε, µην ξαφνιαστείτε αν µια µέρα ανακαλύψετε ότι το μόνο που έχετε είναι δυστυχία;

Στην αναζήτηση των αιτιών από όπου πηγάζουν τα βάσανά µας, οι περισσότερες πιθανότητες συνηγορούν στο να κατηγορήσουμε τις αδυναµίες µας. Θα θεωρήσουµε ότι το παρελθόν µας είναι η αιτία για ό, τι µας συμβαίνει στο προ-µέλλον. Έχουµε την τάση να θεωρούµε ότι η ιστορία και το µέλλον µας είναι δύο διαφορετικές φάσεις, οι οποίες διαχωρίζονται µεταξύ τους από την ψευδαίσθηση του τώρα. Όπως λέει ο Patanjali, ο διαχωρισµός αυτός µας δείχνει µόνον ότι δεν έχουµε κατανοήσει ορθά τις έννοιες του χρόνου και της συνειδητότητας.

Στο βιολογικό επίπεδο µπορούµε να αναπολήσουμε το παρελθόν µόνο µέσα από µια ανάµνηση. Ωστόσο, δεν µπορούµε να βασιζόμαστε στην αξιοπιστία της ανθρώπινης µνήµης. Πολλές έρευνες έδειξαν ότι η µνήµη δεν µπορεί ποτέ να συλλάβει το σύνολο των γεγονότων που έχουν συµβεί στο παρελθόν. Ένα µέρος της λειτουργίας του εγκεφάλου συνίσταται στο να συμπληρώνει όλα τα κενά, έτσι ώστε να βγάζει πάντα ένα λογικό συμπέρασμα. κάθε φορά που προσπαθείτε να θυµη­θείτε ένα περιστατικό από το παρελθόν, ο εγκέφαλός σας αντιδρά λες και το γεγονός αυτό συμβαίνει τώρα.

Ο εγκέφαλος δεν µπορεί να κάνει τη διάκριση ανάµεσα στην ανάµνηση και στο πραγματικό γεγονός. 

Για παράδειγμα, ας υποθέσουµε ότι ανασύρετε από τη µνήµη σας µια δυσάρεστη εμπειρία.

Την ώρα που την ανακαλείτε, καθώς ο εγκέφαλος δεν µπορεί να κάνει τη διάκριση ανάµεσα στην πραγματικότητα και στην ψευδαίσθηση, ο εγκέφαλος συμπεριφέρεται λες και η δυσάρεστη εμπειρία συμβαίνει τώρα και αµέσως δημιουργεί ένταση στο σώµα σας, ενεργοποιώντας διάφορα επίπεδα του ορµονικού συστήματος.  

Η επιστήµη της ψυχο-ανοσολογίας απέδειξε ότι αυτή η λειτουργία αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστηµα, επειδή ο νους συμπεραίνει ότι το δυσάρεστο συµβάν συμβαίνει τώρα, µε αποτέλε­σµα να προκαλείται άγχος, ετοιμότητα, φόβος και ανάγκη για προστασία

Αυτό σηµαίνει ότι ο εγκέφαλός σας χρησιμοποιεί µια τεράστια ποσότητα ενέργειας στην προσπάθειά του να λύσει ένα πρόβληµα που δεν µπορεί να λυθεί, επειδή ακριβώς δεν συμβαίνει τώρα. Είναι απλώς µια ανάµνηση. Ο φυσιολογικός εγκέφαλος δεν γνωρίζει τις έννοιες του παρελθόντος και µέλλοντος - µόνο ο νους έχει αυτή την ικανότητα. 

Αυτό σηµαίνει ότι, αν ξοδεύετε πολύ χρόνο για να θυµηθείτε δυσάρεστα γεγονότα από το παρελθόν σας -για παράδειγμα τη σχέση που είχατε µε τη µητέρα σας, η οποία φαίνεται να εξηγεί γιατί µπορεί να έχετε ένα πρόβληµα ζήλιας στις τωρινές σας σχέσεις- δημιουργείτε ακόµη µεγαλύτερη δυστυχία, επειδή η ενέργειά σας απορροφάται στην προσπάθεια να λύσετε προβλήματα συνδεδεμένα µε αυτή την ανάµνηση.

 Αν συνεχίσετε να ασχολείστε µε αυτό το θέµα, ο εγκέφαλος σας λαµβάνει την πληροφορία ότι το πρόβληµα δεν έχει λυθεί. Έτσι, ο εγκέφαλος θα εξακολουθήσει να αντιδρά σε όλα αυτά, λες και τα προβλήματα συμβαίνουν αυτήν ακριβώς τη στιγµή. Αυτό προκαλεί διαρκή ένταση στο σώµα και άγχος στο νοητικό επίπεδο.

Αν, τελικά, ο εγκέφαλος λειτουργεί µε αυτό τον τρόπο, τότε, είναι εύκολο να δείτε ότι «δουλεύοντας» µε τις αδυναµίες σας, όχι µόνο δεν καταφέρνετε να λύσετε το πρόβληµα, αλλά και αυξάνετε την πίεση στον εαυτό σας για να το αντιμετωπίσει. Είναι προφανές πως είναι ανώφελο να εστιάζετε διαρκώς στο παρελθόν και στις αρνητικές πλευρές του εαυτού σας, αντί στα χαρίσµατα και στο δυναµικό σας. 

Μόνον όταν σταματήσετε να αντιμετωπίζετε τη συνειδητότητα στο επίπεδο του χρόνου, τα χαρίσµατά σας έχουν τη δυνατότητα να ανθήσουν και να εκδηλωθούν. 

Όταν εστιάζετε συνεχώς στο παρελθόν και στο «αρνητικό», είστε διαρκώς σε κατάσταση ετοιμότητας, έντασης και αντίστασης. Αν βρίσκεστε σε θεραπεία και στην προσπάθεια αναμόχλευσης του παρελθόντος σας, νιώθετε ότι ο εαυτός σας προβάλλει κάποια αντίσταση, αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι δεν είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε τις δυσάρεστες αναµνήσεις σας.

Όταν ασχολείστε συνεχώς µε τα αρνητικά στοιχεία του παρελθόντος σας η αντίσταση είναι η φυσιολογική απάντηση του εγκεφάλου που προσπαθεί να βρει λύση σε κάτι το οποίο είναι άλυτο. 

Η διαδικασία αυτή έχει αποδοθεί πολύ παραστατικά από τον Πλάτωνα, µε την εικόνα του σπηλαίου, του φωτός και των φυλακισμένων. Φανταστείτε µια οµάδα ανθρώπων, οι οποίοι ζουν σε ένα υπόγειο σπήλαιο, από την ηµέρα που γεννήθηκαν.

Οι φυλακισμένοι κάθονται δεµένοι, µέσα στο σπήλαιο, µε την πλάτη τους γυρισμένη προς την είσοδο. Τα χέρια τα πόδια, ακόµη και το κεφάλι τους, είναι τόσο σφιχτοδεμένα που δεν µπορούν να κάνουν καµιά κίνηση για να δουν κάτι άλλο εκτός από τον τοίχο του σπηλαίου που είναι µπροστά τους.

 Πίσω τους υπάρχει ένας ακόµη πιο ψηλός τοίχος, ο οποίος τους χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους, τους φρουρούς, οι οποίοι πηγαινοέρχονται και σηκώνουν διάφορα αντικείμενα τα οποία σχηματίζουν διαφορετικά σχήματα πάνω από τον τοίχο. Μια φωτιά που καίει πίσω από τους φυλακισμένους δημιουργεί σκιές, που τρεμοπαίζουν πάνω στον τοίχο που είναι µπροστά στο οπτικό τους πεδίο. 

Καθώς αυτή είναι η µονα­δική εµπειρία που έχουν στη ζωή τους, οι φυλακισμένοι πιστεύουν ότι οι σκιές είναι το µμοναδικό πράγµα που υπάρχει στον κόσµο.

Αν φανταστούµε ότι ένας από τους φυλακισμένους κατορθώνει να αποδράσει και να βγει έξω από το σπήλαιο, είναι βέβαιο ότι, έστω και για λίγο, θα τυφλωθεί από το φως του ήλιου. 

Αργότερα, θα συνηθίσει στο φως, ανακαλύπτοντας τα αληθινά σχήματα, τα χρώµατα, τα φυτά και τα ζώα, τις καθαρές γραµµές των πραγμάτων για τα οποία µέχρι τώρα πίστευε ότι είναι σκιές µε ασαφή σχήματα. 

Θα συνειδητοποιήσει ότι ο ήλιος είναι τελικά η πηγή της ζωής και ότι η φωτιά είχε δημιουργήσει τις σκιές που έβλεπε στη φυλακή του. Θα καταφέρει να τρέξει ελεύθερος µέσα στη φύση και να αναλογιστεί τη διαφορετική ζωή που βιώνουν οι συμπατριώτες του οι οποίοι είναι ακόµη στη φυλακή.

Αν αποφασίσει να επιστρέψει στη φυλακή και προσπαθήσει να τους περιγράψει τι ανακάλυψε ή να τους εξηγήσει ότι οι σκιές που βλέπουν είναι µόνο η µίµηση της πραγματικότητας, κανένας δεν θα τον πιστέψει. Αν επιµείνει στην προσπάθεια να τους πείσει, το πιθανότερο είναι ότι θα προκαλέσει το θυµό τους. Θα είναι ανίκανοι να δεχτούν ότι το µοναδικό γνώριµο πράγµα στη ζωή τους -οι σκιές- είναι µια απάτη, µια ψευδαίσθηση. Στο τέλος, µπορεί και να τον σκοτώσουν, µόνο και µόνο για να διατηρήσουν την ηρεµία του πνεύματος τους.

Η ίδια εικόνα επανέρχεται στην πανέμορφη ιστορία του Δον Κιχώτη, ο οποίος πολεµούσε τους ανεμόμυλους, και στα σοφά λόγια της ινδουιστικής ρήσης «να προφυλάσσεστε από τη «maya», την ψευδαίσθηση. Ο νους πρέπει να είναι παρών για να λειτουργήσει το σώµα και η βιολογική µας συνειδητότητα. 

Maya είναι ο νους που προσπαθεί να λύσει προβλήματα τα οποία στην ουσία δεν είναι υπαρκτά, χάνοντας έτσι όλη την ενέργεια και τη ζωτικότητά του, καθώς και την ικανότητά του να λειτουργήσει µε ευφυΐα. Με αυτό τον τρόπο χάνει το ρυθµό του. 

Γι' αυτό η µμουσική, που είναι ρυθµός, βοηθάει σηµαντικά τον εγκέφαλο να ξαναγεµίζει τις µπαταρίες του. Ο εγκέφαλος πρέπει να µμετατραπεί σε ολόγραµµα, σε «όλον», και η μουσική τον διευκολύνει να κατακτήσει ξανά αυτό το επίπεδο.

Ο ορισµός του ποιοι είµαστε συνοψίζεται στις γνώσεις, στη µνήµη και στο παρελθόν µας. Πώς µπορεί ο ανθρώπινος νους να είναι ενεργητικός και ευφυής, όταν ασχολείται συνεχώς µε το παρελθόν; Ο Patanjali υποστηρίζει ότι δεν µπορεί. Οι αρνητικές σκέψεις και η προσκόλληση στη γνώση προκαλούν νωθρότητα στο νου.

Εξυπνάδα είναι η κίνηση της ενέργειας, η οποία δημιουργείται όταν είµαστε πάντοτε απόλυτα έτοιµοι για καθετί καινούργιο.

Πεποίθηση είναι η διαδικασία προσκόλλησης σε κάτι και της προβολής αυτού, ενώ αυτό στο οποίο είµαστε προσκολλημένοι βρίσκεται στο µέλλον.

Εμπιστοσύνη σηµαίνει ότι είµαστε έτοιµοι να διατηρήσουμε ανοιχτές όλες τις πιθανότητες.

Πίστη είναι η διαδικασία κατά την οποία παύουµε να αγκιστρωνόμαστε στο νου, έτσι ώστε να υπάρξει αληθινή ευφυΐα, µια κατάσταση στην οποία είµαστε ικανοί να βλέπουμε τα πράγµατα καθαρά, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να προσκολλούσατε στα συναισθηματικά πρότυπα του παρελθόντος.

ΜΝΗΜΗ ΝΟΥ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ

Επειδή ο νους δεν µπορεί να κάνει τη διάκριση ανάµεσα στις αναµνή­σεις και στα πραγματικά γεγονότα, όταν θυµόσαστε µια δυσάρεστη εµπειρία προκαλείται αυτόµατα ένταση στο σώµα σας, ενώ µπορεί να εµφανιστούν ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Η σύνδεση που υπάρχει ανάµεσα στο νου και το σώµα, σηµαίνει ότι ορισμένες φορές η ασθένεια ενεργοποιείται µε την ανάµνηση.

Η ψυχοσωματική διαδικασία είναι το αποτέλεσµα του εγκεφάλου, ο οποίος βρίσκεται σε σύγχυση για το πώς µπορεί να λύσει ένα πρόβληµα που είναι άλυτο και εφευρίσκει µια απάντηση στο σωµατικό επίπεδο.

Όταν ο εγκέφαλος νιώθει ότι δεν µπορεί να λύσει το πρόβληµα, δεν έχει κανέναν τρόπο διαφυγής στο µέλλον. Το αποτέλεσµα είναι να νιώθετε παγιδευμένοι και να αναρωτιέστε γιατί δεν έχετε καµιά ελπίδα να αλλάξετε τη ζωή σας, ενώ έχετε κατανοήσει πλήρως τα προβλήματα σας.

Αυτό που συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση είναι ότι, παρόλο που διανοητικά έχετε κατανοήσει το πρόβληµα, τα συναισθήματα σας παραµένουν τα ίδια, δεν αλλάζουν, και ακριβώς γι' αυτόν το λόγο τα συναισθήματα αρχίζουν ξανά από την αρχή όλη τη διαδικασία, δηλαδή να πρέπει να αναλύσουν εκ νέου την κατάσταση και να καταλάβετε γιατί τα πράγµατα είναι έτσι όπως είναι.

Konstandina Trimmi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ