Μια Μέδουσα μα τι Μέδουσα!

Άφωνος και αμήχανος παρακολουθεί ο Ελληνικός λαός την καιρική βόμβα που έπληξε τη χώρα του καλοκαιριάτικα χωρίς καμία επιστημονική εξήγηση, παρά μόνο με “βαφτίσια”: Και το όνομα αυτής, Μέδουσα!

Μέχρι στιγμής ο λογαριασμός μετράει έναν νεκρό από κεραυνό, χιονοθύελλα στον Όλυμπο με έναν ορειβάτη/αγνοούμενο, άπειρες πλημμύρες και καταστροφές καλλιεργειών σε όλη την επικράτεια και… ακόμα συνεχίζεται, δεν τελειώσαμε.

Πριν δεκαπέντε μέρες, κάτι αντίστοιχο αλλά όχι σε τέτοια έκταση, είχε συμβεί στο Παρίσι όπου έριξε το νερό του αιώνα, αφού το προηγούμενο τέτοιο ρεκόρ είχε καταγραφεί τον προηγούμενο, το 1995.

Φυσικά δεν πρόκειται για δροσιστικό καλοκαιρινό μπουρίνι μετά τον καύσωνα, αφού ούτε η διάρκεια, ούτε η ένταση δείχνει για κάτι τέτοιο, ούτε και η μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας, η οποία λέγεται οφείλεται στο χαμηλό “Χάρυβδη”, που ακολούθησε κατά πόδας τη Μέδουσα.

Ειλικρινά, θα ήθελα να ήξερα ποιά επιστημονικά σαΐνια επιλέγουν αυτά τα ονόματα και γιατί.

Το συνηθέστερο καιρικό φαινόμενο που “βαφτίζεται” με ανθρώπινα ονόματα είναι οι τυφώνες. Στην Ελληνική Μυθολογία, ο Τυφών ήταν γιος της Γαίας και του Ταρτάρου. Είχε μορφή ανθρώπου αλλά και θηρίου, ενώ ήταν και σύντροφος της Έχιδνας. Όταν θέλησε να ανέβει στον Όλυμπο για να εκδικηθεί τους θεούς για τον αποδεκατισμό των γιγάντων, οι θεοί πήραν τη μορφή ζώων και κρύφτηκαν στην Αίγυπτο. Ο Τυφώνας από το θυμό του πετούσε από την κορυφή του Ολύμπου βράχους με μεγάλη δύναμη, βγάζοντας εκκωφαντικές κραυγές μέσα από τα 100 λαρύγγια του. Αυτός, υποτίθεται, είναι και ο λόγος που το όνομά του συνδέθηκε με το έντονο καιρικό φαινόμενο, κατά το οποίο υπάρχει κυκλωνική κυκλοφορία του ανέμου (κλειστή και περιστροφική δηλαδή), γύρω από ένα κέντρο χαμηλής βαρομετρικής πίεσης.

Η επιλογή ενός εύκολου ονόματος θεωρείται ότι βοηθάει στην καλύτερη και αμεσότερη μετάδοση πληροφοριών προς το ευρύ κοινό από τα ΜΜΕ. Στην αρχή έκαναν χρήση γυναικείων ονομάτων, αλλά μετά από χρόνια, λόγω πολλών αντιδράσεων από γυναικείες οργανώσεις, κατέληξαν στη χρήση εναλλάξ τυχαίων γυναικείων και ανδρικών ονομάτων, φτιάχνοντας μια εξαετή λίστα, επαναλαμβανόμενη αλφαβητικά, από της οποίας εξαιρούνται να επαναληφθούν τα ονόματα που άφησαν πίσω τους ιστορικές καταστροφές, όπως π.χ. η Κατρίνα.

Εξαιρετικά οργανωμένους και θρασείς τους βρίσκω, αν σκεφτεί κανείς ότι, το μεγαλύτερο πλέον ποσοστό ακραίων καιρικών φαινομένων είναι του… Απόλλωνα που έπαιζε την άρπα (λύρα) – τι άρπα, τι χααρπα;

Και η φερόμενη ως “Μέδουσα”, είναι επίσης δικό του κατασκεύασμα – κάποιου που παίζει στην Ευρώπη χάαρπα:

Και η Ελληνική Μυθολογία επανέρχεται…

Michelangelo Merisi da Caravaggio -Medusa

Τώρα, γιατί Μέδουσα; Φυσικά δεν είναι εμπνευσμένο από το ασπόνδυλο ζώο της θάλασσας, αλλά από τη μυθολογική μορφή.

Η Μέδουσα στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως μία από τις τρεις Γοργόνες, η μοναδική που ήταν θνητή. Το άλλο της όνομα ήταν Γοργώ, που σημαίνει άγρια ματιά. Κόρη του Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Σθενώ και Ευρυάλη, ήταν στην αρχή Κενταύρισσα.

Κατά μια εκδοχή ήταν μια πανέμορφη ιέρεια της Αθηνάς που ο Ποσειδώνας τη γονοιμοποίησε μεταμορφωμένος σε άλογο στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε.

Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς. Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε.

Η Μέδουσα έχει χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο σε πολλά και διάφορα πράγματα -από μάρκες προϊόντων μέχρι φεμινιστικές οργανώσεις- αλλά ίσως η πιο περίεργη χρήση της είναι ως αντιπροσωπευτική των εννοιών του επιστημονικού ντετερμινισμού και του μηδενισμού. Σε αυτή την ερμηνεία της Μέδουσας, όποιος προσπαθεί να αποφύγει να κοιτάξει τα μάτια της αντιπροσωπεύει και την αποφυγή της καταθλιπτικής πραγματικότητας ότι το σύμπαν δεν έχει νόημα.

Η δε Χάρυβδη, που λέγεται και ρουφήχτρα ή θαλάσσια δίνη, είναι επίσης θηλυκό τέρας της ελληνικής μυθολογίας, πάλι θυγατέρα του Ποσειδώνα, αλλά και της Γαίας. Κατοικούσε στην ασιατική ακτή του πορθμού του Βοσπόρου (στην ευρωπαϊκή ακτή κατοικούσε το άλλο τέρας, η Σκύλλα) και ρουφούσε το νερό της θάλασσας, καταπίνοντας μαζί διερχόμενα πλοία και ναυτικούς.

Τώρα, αν αυτά τα ονόματα επιλέγονται τυχαία, ή αν επίσης είναι τυχαία η εμφάνιση του πλαγκτόν και των μεδουσών σε όλες τις ελληνικές θάλασσες, γεγονός που χρησιμοποιείται τα μάλα για να καταστρέψουν τους ψαράδες στη χώρα μας, η δική μου η απάντηση είναι, ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ. Για τους ψαράδες και το φυτοπλαγκτόν, θα τα πούμε ξεχωριστά. Για την Ελληνική Μυθολογία, να θυμίσω την Αλήθεια και την Άτη, που έχουν πλέον καθημερινά την τιμητική τους, αφού ο αγώνας για σωστή πληροφόρηση και επαφή με την πραγματικότητα εκτός Μάτριξ καταντάει σκέτος Μαραθώνιος.

Μήπως να ξαναθυμίσω και την Αληκτώ; Καιρός είναι, γιατί γεμίσαμε προδότες κι όταν να βλέπεις τη χώρα σου να διαλύεται και συνάνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους, και τη Φύση να καταρρέει, κάνοντας μάλιστα χρήση της Ελληνικής Μυθολογίας, δεν απομένει παρά να απαντήσεις ανάλογα…

Η Αληκτώ σας…

allnewz

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ